Het is een prachtig gebouw, waar de "Dirección Nacional de Migraciones" van het "Ministerio del Interior" van de Republica Argentina zetelt. Werkelijk prachtig. Als je 's ochtends om 7 uur achteraan sluit in de rij die zich tot voorbij het hoofdgebouw uitstrekt heb je ál-le tijd om eens rustig op je gemak de details in je op te nemen. Vóór half negen, negen uur gebeurt er niet zoveel, dus neem vooral een boek mee voor als je uitgekeken bent op alle schoonheid, of koop gezellig een kopje koffie bij de venter die langs komt.
5 Keer ben ik er al geweest. Bij Immigraciones dus (dat bekt wat lekkerder dan dat hele verhaal van hierboven). Slechts 2 keer van de 5 ging ik voor niks, en de 5e keer had ik genoeg papierwerk verzameld om mijn visumaanvraag te doen. Inmiddels mag ik blijven en heb ik mijn toeristenstatus ingeruild voor een tijdelijke verblijfsstatus!! (klein feestje gegeven om het te vieren! :)). Als het goed is krijg ik vóór 12 juli 2010 mijn definitieve document en daarmee mijn studentenstatus voor 1 jaar. Elk jaar mag ik weer even terug naar Immigraciones voor een verlenging (en daarvoor hoef ik niet eens in de rij te gaan staan, jeuhh!!). Het was even volhouden en doorbijten, kwestie van geduld ook vooral, maar het is gelukt!
Even voor het juiste begrip. Het "voor niks gaan" moet je eerder beschouwen als een voorvereiste voor een succesvolle verdere afhandeling van zaken dan als een vervelende bijkomstigheid. Een strooptocht naar waardevolle informatie, dat is het! een uitgekiende (ahum) strategie, om te ontdekken op welk tijdstip je je eigenlijk had moeten melden, en vooral: bij wie je een nummertje moet gaan trekken en in welke rij je hoort te staan. Nooit overslaan dus, deze uiterst belangrijke stap (soms vragen mensen me wel eens wat ik toch in Buenos Aires allemaal deed voordat ik begon met studeren en werken. Nou, ehm, onder andere dit dus!).
De tweede keer - met de eerder opgedane wijsheid op zak - kwam ik bij Immigraciones voor een Argentijnse VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag), in het spaans: Certificado de Antecedentes Penales. En ik was niet de enige die dag... In de rij dus, en wachten. Vanaf 9 uur schuift de rij langzaam het gebouw binnen. Zodra je een nummer hebt, kun je de volgende rij in. Daar komt een ijverige ambtenaar (zo'n echte!! in de vorm van een rond kaal mannetje met een bril en plastic handschoentjes aan) af en toe even kijken of de wachtenden de juiste documentatie meegebracht hebben. Ha! dat schiet lekker op :) Ik heb gelukkig mijn NLe papierhandel goed op orde. Geboortecertificaat, VOG van Nederland, diploma's, paspoort. Allemaal netjes voorzien van een apostille (legalisatie) en in september/oktober al vertaald door een in Buenos Aires erkende vertaalster. En de vertalingen op hun beurt weer gelegaliseerd. En van alles kopietjes uiteraard, vooral veel kopietjes van alles. Daar zijn ze dol op. Maar er zijn minder gelukkigen in de rij. En de kopieermachine ter plekke (toch heel klantvriendelijk meegedacht) is al eeuwen stuk. Jammer, maar ik stoom lekker op in de vaart der visumzoekenden :)
Grappig effect als je dan eindelijk aan de beurt bent en als incidentele Europese (lees: dame met een niet-Boliviaans of -Peruaans uiterlijk) met een glimlach in je groene ogen (het hele gebeuren was een prachtig schouwspel waar ik als waarnemend deelnemer erg van genoot!) het kantoor binnen stapt en 4 ambtenaren (inclusief het dikke kale mannetje met bril) op een rijtje tegelijkertijd ziet opveren in hun stoel. In één oogopslag is het overduidelijk dat de jongste van het stel vastbesloten is om mij te mogen helpen. Na wat treuzelen met degene die op dat moment aan zijn bureau staat komt het (nou da's toevallig!!) zo uit dat ik de volgende ben wiens doopceel hij mag lichten. "Ooh, mijn sterrenbeeld is ook maagd" kwezelt hij me vertrouwelijk toe terwijl hij bijna teder mijn vingers één voor één op het scannertje drukt om mijn identiteit in het systeem te vereeuwigen. "Ach goshie", denk ik bij mezelf, "ik gun iedereen plezier in zijn werk dus lieg nog maar wat liefs en geniet vooral van deze "intieme" momenten samen... en geef me maar gauw het bewijsje dat ik betaald heb en een braaf meisje ben geweest!".
Die middag (extra betaald zelfs om dezelfde dag nog het document te krijgen - waarom eigenlijk?? de UBA zou uiteindelijk 29 maart (maar dat wist ik toen nog niet) pas met het laatste document over de brug komen, vanwaar deze haast begin februari?! Beginnersfout!) voor de 2e keer voor niks geweest. En ook goed voor niks dus, echt voor niks. Het systeem lag plat en mijn document kon niet uitgeprint worden. Geld terug? Klagen? Welnee. Daar kan toch niemand wat aan doen dat het systeem plat ligt? Gauw vergeten dus maar. In plaats daarvan samen met Marckus (Deense vriend die net in BsAs was en mee op sleeptouw) erg gelachen om het "India" spoorlijntje. Oftewel het 3e-wereld weggetje door het gras langs een spoorlijntje, om bij Immigraciones te komen (een regeringsgebouw waar dagelijks dus duizenden personen heen moeten...). Naast het spoorlijntje wordt allerhande huisvlijtig voedsel verkocht, en limonade, ijsjes, kartonnen mapjes om je papieren in te bewaren en pasfoto's (een wereldwonder op zich! zonder fotostudio in zicht! of lijken al die Bolivianen en Peruanen zo op elkaar dat ze een prefab fotootje kunnen kopen???). Verder hoef je slechts 2 wegen over te steken (zonder verkeerslichten voor uw en mijn veiligheid) op een punt waar deze snelweg worden/als snelweg eindigen en veel zwaar verkeer langs komt. Hilarisch bijna (totdat het een keer flink mis gaat). De tocht erheen beschouw ik dus maar als onderdeel van het Immigraciones-amusement dat het hooggeëerd publiek in ruime mate geboden wordt. Wat schetst mijn verbazing, dat bij mijn 5e bezoek onlangs (4e keer was het ophalen van het VOG document, dat de volgende dag wel geprint kon worden), er een ruim wandelpad (zeg maar gerust wandelboulevard!) naast de spoorlijn aangelegd bleek te zijn. Wat een vooruitgang, wat een civilizatie!! Nu nog een voetgangersverkeerslicht erbij en het wordt bijna deftig.
Sinds bezoekje nummer 4 had ik dus alles wat ik moest hebben, op dat ene UBA papiertje na. Dat was op de beloofde 29 maart direct in de pocket, dus hup! via internet een "turno" aangevraagd bij Immigraciones. Help!! 13 april is de eerstvolgende mogelijkheid, terwijl op 12 april mijn toeristenvisum verloopt. Spannend.... zal ik het land uitgezet worden? moet ik nog snel even naar Uruguay om 90 dagen bij te laten stempelen? Ik besluit het erop te wagen en ga bewapend met al mijn documenten, met stempels, legalisaties, apostilles, erkende vertalingen, pasfoto's, kopietjes (inclusief kopietjes van mijn HELE paspoort dus ook alle lege bladzijden!!) en een slordige 600 pesos de strijd aan. Het regent. Dubbele plastic zak om de documenten droog te houden. Handen al vol en ook nog een paraplu erbij. Er is geen rij, of in ieder geval niet één waar ik in moet :) Ik moet wel eerst een nummer, dat ik in ruil voor nog meer vingerafdrukken krijg. Van een doortastende dame deze keer, geen geflirt. Ze veegt met een doekje mijn vingers droog, scant, print en overhandigt me het resultaat. Op naar de ruimte van de ex-Mercosur onderdanen (Mercosur zijn alle buurlanden van Argentinië, ruim gedefinieerd). Er zitten mensen te wachten maar ik ben meteen aan de beurt. Ik schuif elk document dat gevraagd wordt met een brede glimlach onder het glas door. Het systeem gaat plat tijdens ons gesprek. Vriendinnetje Kathleen die me vergezelt maakt van de gelegenheid gebruik haar vragen te spuien, ze zit in een wat lastiger situatie. Ze wordt boos en verdrietig tegelijkertijd omdat de antwoorden tegenvallen. Maar dat heeft geen zin, de bureaucratie is de baas! De ambtenaar blijft correct en vriendelijk behulpzaam. En handelt gelukkig onverstoord al mijn papieren goed af! Hij stempelt en ordent en print dat het een lieve lust is! Ik geef antwoord op vragen, hoest nog meer documenten op, betaal mijn leges en teken braaf alles wat terug mijn kant op komt.
En dan, rapapa rapapa..... krijg ik van hem dat ene ultieme document overhandigd, mijn "Certificado de Residencia Precaria", kortgezegd: "precaria". Nog steeds een precaire toestand dus, mijn status in dit land. Een paar synoniemen in het spaans: onzeker, gebrekkig, instabiel, beperkt, onvoldoende, fragiel.... MAAR: genoeg om te mogen blijven!! en binnen 2,5 maand heb ik mijn "Documento Nacional de Identidad" oftewel mijn DNI, in de bus. Met een DNI gaan in Argentinië alle deuren voor je open, dan ben je pas iemand. Dan mag je wonen, werken, studeren, bankrekeningen openen, huizen kopen, het land verlaten én zomaar terugkomen, wat je maar wilt. Nog even niet te vroeg gejuicht, de klachtenprocedure krijg ik ook meteen uitgelegd van "onze" Immigraciones ambtenaar (Kathleen is inmiddels nog vaker bij hem geweest dus we hebben er een kameraadje bij), wat te doen als ik 12 juli mijn DNI nog niet ontvangen heb.... Ik heb inmiddels alle vertrouwen in het Immigraciones circus, de bureaucratie die op volle toeren draait, dat DNI ding komt wel. En zo niet, dan weet ik precies waar ik zijn moet, in de kleine rij bij dat ontzettend grote en prachtige gebouw!!
*********ENGLISH VERSION****************
Beating bureaucracy
It is a beautiful building, where the "Dirección Nacional de Migraciones" of the "Ministerio del Interior" of the Republica Argentina resides. Really magnificent. If you join the queue, that stretches far beyond the main building, around 7 o' clock in the morning, you can leisurely take all the time in the world to absorb the details. Before half past 8, 9 o'clock nothing really happens, so bring a book (in case you're ready sightseeing at some point in time), or buy a cup of coffee offered by one of the street vendors.
5 Times I have been there. At Immigraciones that is (the short version of the long story I mentioned above). Only 2 times out of 5 I came back empty-handed, and the 5th time I collected enough paperwork to be able to request my visum. In the mean time, I am allowed to stay, I have exchanged my tourist state for a temporary residency state!! (and threw a little party to celebrate :)). If all goes well, I will get the final document and therewith my student residency state for one year, before the 12th of July 2010. I will have the privilege to return to Immigraciones every year for a renewal (without standing in line, yeahh!!). It was a struggle and I had to hang in there, using all the patience I have, but I managed to pull through!
Just for your proper understanding. The "returning empty-handedly" should be seen more like a prerequisite for a successful further process than an irritating circumstance. A quest for priceless information, that's it! a clever (ahum) strategy, to find out at which time exactly you should have been present, and especially: at whom's desk you have to pull a number and where you are supposed to queue. Never ever skip this extremely important step therefore (sometimes people ask me how I have been occupying my time here in Buenos Aires before starting my study or job. Well, ehm, these kind of time-consuming things obviously!).
The second time - with the previously gained wisdom - I went to Immigraciones for an Argentinian Certificate of Good Character, in Spanish: Certificado de Antecedentes Penales. And I was not the only one that day... Queuing therefore, and waiting. At 9 o´clock the queue starts moving slowly into the building. As soon as you have obtained your number, you enter the next queue. Every now and then an industrious civil servant (a real caricature one! a roundly shaped bold little man with glasses and wearing plastic gloves) comes to see if the people waiting in line have brougth the proper documentation. Yes! now things get moving :) Fortunately I have arranged all my Dutch paperwork properly beforehand. Birth certificate, Dutch Good Character certificate, diplomas, passport. All neatly fitted with their own apostille (legal authentication) and in September/Oktober already translated by a Buenos Aires approved translator. And the translations in turn with their own attestation. And photocopies of the whole lot of course, a lot of photocopies of everything. They love photocopies. But there are less fortunate people in my queue. And the Xerox machine (still kind of a client friendly courtesy) is out of order. I wonder if it ever worked. Too bad, for them! I am progressing full steam in the course of the visum applicants :)
Such a funny effect - if finally your turn has come and you step as the occasional European lady (read: without Bolivian or Peruvian looks) with a smile in your green eyes (the whole happening was a great spectacle that I, as observing participant enjoyed very much!) into the office and you see 4 civil servants in a row (including the caricature) jump in their seats simultaneously. Completely clear in a split second that the youngest of the four is decided to be the one that may serve me. After some pretty deliberate lingering with the person being attended at his desk at that moment I (well what a coincidence!!) turn out to be the next one who's past he is allowed to lay bare. "Ooh, my sign is also Virgo" he tells me intimately while pressing almost tenderly my fingers one-by-one on the little scanner to immortalize my identity in the system. "Oh my dear", I think to myself, "I allow everyone to enjoy their workday so go ahead, tell me sweet little lies and enjoy these "intimate" moments... but now please just give me my receipt and he evidence that I have been a good girl!".
That afternoon (I even paid extra to have that document the same day - why did I do that for?? the UBA would not cough up the ultimate document until the 29th of March (which I did not know yet back then), so why the hurry beginning of February?! beginners mistake!) was the 2nd time I went for nothing. And for really nothing nada this time. The system was down and my document could not be printed. Money back? Complaint? Of course not. There is no one to blame right? for the system being down? So just forget about it. Instead, Marckus (Danish friend that had just arrived in BsAs and accompanied me that day) and me had a good laugh about the "India" railway-line. Or rather the 3rd-worldish trail, through the grass, alongside the railway tracks, to get to Immigraciones (a government building where daily thousands of people pass by...). Next to the tracks all kind of homemade food is being sold, lemonade, icecreams, cardboard files to keep your paperwork together and passport photos (which is already a miracle on its own merits! no photostudio in sight! or do all Bolivians and Peruvians look so much alike that they can buy a prefab photo???). For the rest you only have to cross 2 roads (without any traffic lights for your safety and mine) on a point where one becomes a highway and the other ends as such and a lot of heavy traffic is passing. It's almost hilarious (until some day things go extremely wrong...). I consider the whole journey as a part of the Immigraciones-amusement that is being so abundantly offered to the estimated audience. To my utmost amazement, I witnessed during my recent 5th and last visit (4th time was to get the Good Character document, that could be printed the next day), that a wide footpath (one could even name it an avenue!) had been constructed next to the railway line. Such progress, such civilisation!! Just one pedestrian traffic light more and it's almost stately.
Since visit number 4 I had my visum kit complete, except for that one little UBA paper. That last one was directly available on the promised day the 29th of March, so off you go! I requested a "turno" at Immigraciones via their website. Help!! the 13th of April was the first available option, while my tourist visum expired on the 12th. Living on the edge.... will I be deported? should I go to Uruguay quickly to have an extra 90 days stamped into my passport? I decided to risk it and went into battle, armed with all my documents, stamps, legalisations, apostilles, passport photos, photocopies (including copies of my WHOLE passport including the empty pages!!) and some 600 pesos. It rained that day. Double plastic bags to keep the documents dry. Hands already full and an umbrella extra to handle. There is no queue, at least not one I need to stand in :) I do need a number to begin the procedure. I get it in exchange for a photo and another set of fingerprints. A robust lady taking them this time, no virgo-flirting. She wipes my fingers dry with a little cloth, scans, prints and hands me the result. Off to the area for the ex-Mercosur inhabitants (Mercosur is the name for Argentina's neighbour countries, loosely defined). There are peolple waiting but it's my turn right away. I present every document that I am being asked for with a broad smile. The system goes down during our session. My friend Kathleen that accompanies me takes the opportunity to ask a load of questions, she finds herself in somewhat more complicated circumstances. She get's a bit upset as the answers are not completely as wished for. But that's no use, bureaucracy finally rules! The civil servant stays friendly correct and kindly helpful. And fortunately keeps handling undisturbed all my papers correctly! It's a feast for the eye to see him stamping and assorting and printing! I answer questions, dig up every possible document, pay my fees and sign righteously every piece of paper that comes back my way.
And then, rapapa rapapa..... (ruffle of drums!) I get the ultimate document handed to me, my "Certificado de Residencia Precaria", shortly: "precaria". Still a precarious situacion it is, that status of mine in this country. A few synonyms in Spanish: insecure, delicate, instable, limited, insufficient, fragile.... BUT: enough to be allowed to stay!! and within 2,5 months I will have my "Documento Nacional de Identidad" or DNI, in the mail. A DNI opens all doors in Argentina, with a DNI you áre somebody. It allows one to live, work, study, open bank accounts, buy houses, leave and re-enter the country as one pleases. But no cheering yet, the complaint procedure was explained to me at the same time by "our" Immigraciones officer (Kathleen has been there to see him a few times more so we got our own buddy there now): what to do if I have not received my DNI yet by the 12th of July.... Somehow I completely trust the Immigraciones circus by now, the bureaucracy that performs at full speed, the DNI thing will show up on my door mat. And well, if it doesn't, I know exactly where I should be, in that cute little queue in front of that awfully big and beautiful building!!
dinsdag 4 mei 2010
woensdag 31 maart 2010
Het nieuwe schooljaar is begonnen!
Het schattige kostuumpje ontbreekt (dat je hier overal op straat ziet lopen, geruit rokje, een polo en kniekousen) maar ik voel me net een schoolmeisje in haar eerste schoolweek... Gisteren heb ik voor het eerst in 20 jaar een rekenmachine gekocht! Een gloednieuwe glimmende Casio die me nog vele uurtjes zal vergezellen bij het maken van mijn "huiswerk". Verder kocht ik maagdelijk schone schriften, pennen, en nog zo wat van dat grut dat een mens nodig heeft om zich aan de hogere wetenschappen te wijden... Ik kon me nog net inhouden om er geen bonte plakplaatjes bij te kopen om m'n agenda te versieren! De spanning van vroeger, bij aanvang van een nieuw schooljaar ontbrak echter ten enen male. Het was eigenlijk wel eens tijd geworden, vond ik, om te beginnen aan hetgaan waarvoor ik hier uiteindelijk ben: studeren!!!
Maandag ging om 5 uur de wekker.... even rennen om de bus van tien vóór te halen, om 6:40 uur was ik op de vakgroep. Een drukte van belang was het al! De eerste colleges komt natuurlijk iedereen, dus 't zat echt vol. De laatkomers moesten er een stoeltje bijslepen (zo eentje met een klaptafeltje aan de zijkant). De docente Wiskunde die ons van 7 tot 10 dient bezig te houden, schreef, na wat algemene uitleg over de opzet van de colleges en de examens, wat oefeningen op 't bord (omdat niemand nog het oefenboek had) die we onderling moesten proberen op te lossen. Deze waren bedoeld om wat zaken uit het voortgezet onderwijs te herhalen, een aantal basiszaken die iedereen zo uit z'n mouw moet kunnen schudden. Gelukkig ontdekte ik dat ik nog steeds wiskunde "kan"!! :) (al moet je me over een paar weken nog eens vragen om even de theorie omtrent logaritmen en differentiaalvergelijkingen uit te leggen, dat gaat me nog even boven m'n pet voor nu!). Het college zelf ging redelijk sloom, ik had het gevoel dat we wel 3x zoveel hadden kunnen doen! De pauze na anderhalf uur was echter meer dan welkom, de behoefte aan koffie inmiddels onverdraaglijk! Gelukkig is er een soort kiosk op de eerste verdieping van mijn faculteit, met heerlijke koffie, perfect op sterkte :). Na de les heb ik me in het gedrang voor de uitgeverij/kopieershop gewaagd en mijn eerste "boek" aangeschaft. Echte boeken koopt bijna niemand. Binnen de universiteit zijn een aantal kopieerkoningen actief, waar iedereen voor een paar pesos z'n vakliteratuur, oefenboeken, samenvattingen en uitgewerkte antwoorden bij elkaar scharrelt. Voor Wiskunde en Chemie in het Spaans heb ik toch maar in de buidel getast en het theorieboek aangeschaft, een hele investering van nog geen 20 euro!!
Vandaag (woensdag) dezelfde exercitie qua opstaan, in het donker de deur uit, rennen voor de bus, 40 minuten reizen, tien minuten/kwartiertje lopen en voor zevenen present, voor een sessie Chemie (van 7 tot 10 uur) en "Estado y Sociedad" (Argentijnse maatschappijleer, van 11 tot 13 uur). Bij Chemie had ik de koffie al een uur voor de pauze heel erg hard nodig (tja, dinsdagavond salsales...). En de docente maatschappijleer bleek een ultracynisch, machtswellustig dictator-heksje... dat even streng aan haar studentjes de regels uitlegde en duidelijk haar grenzen stelde. Ze vroeg vervolgens waar iedereen vandaan kwam, dus ik was meteen het meest exotische exemplaar van de dag en werd uitgehoord over het onderwijssysteem in Nederland. Oh, én gecomplimenteerd met mijn Spaans (en ze meende het ook nog! wie weet valt ze toch wel mee).
Het systeem hier werkt dus wat anders dan in Nederland. Het eerste jaar dat ik doe (genaamd CBC, Ciclo Básico Común) is eigenlijk een soort toelatingsjaar, want een VWO, dat automatisch tot toelating tot de universiteit leidt, kennen ze hier niet. Het CBC is het filter dat de gemotiveerden, getalenteerden en de volhouders (overlevers van de universitaire bureaucratie) scheidt van de afvallers. Zo'n 25% van de CBC studenten zal nooit aan hun studie beginnen. De aanpak is redelijk schools, er worden presentielijsten bijgehouden en als je te vaak niet verschijnt haal je het vak niet!! Anderzijds slaag je voor een vak als je voor de 2 deelexamens gemiddeld een 6,5 haalt, dan hoef je er in de examenperiode geen examen meer voor te doen. Daar zit ik dus tussen de 18-jarige jongens en meisjes, voor wie men een soort (her?)opvoedcursus blijkbaar raadzaam acht, aan wie men hun eigen verantwoordelijkheid nog niet durft toe te vertrouwen... Ik ben heel benieuwd hoe mijn contact met hen zal gaan lopen de komende weken.
Met mijn vakgroep ben ik verder erg gelukkig! Niet al te groot of massaal, en in een heel groen stuk van de stad, met koeien en paarden, af en toe een hond of kat die doodleuk de collegezaal binnen komt wandelen en zich prinsheerlijk op de docententafel uitstrekt (de katten dan) :) Redelijk gemoedelijk allemaal. Ik moest maandag ook nog voor een document (nodig voor mijn visum bij die andere bureaucratie genaamd Immigraciones) naar de "Ciudad Universitaria", zeg maar de grootste campus van de UBA met veel vakgroepen. Het was één grote immense chaos!!!! Wat een massa's en massa's (CBC) studenten!!!!.... ongelofelijk. Ik had geluk dat mijn document meteen gemaakt kon worden, de juiste dame (met het wachtwoord om in te loggen op het systeem van Immigraciones... huh??? vroegen mijn Spaanse bondgenoot-van-het-loket en ik ons af... als de UBA kan inloggen op het systeem van Immigraciones, waarom moeten wij dan in hemelsnaam 25 pesos betalen om een document te verkrijgen dat we daarna bij hetzelfde Immigraciones moeten gaan laten zien???? kunnen we de zaken niet gewoon elektronisch afhandelen in dit digitale tijdperk?!!) was toevallig aanwezig. Anders had ik nog een keer terug gemoeten en ik ga dit oord met alle liefde mijden de rest van mijn academische loopbaan. Om weg te komen met de bus was bijna onmogelijk... Lange rijen voor alle loketten van alle lijnen, en daarna dikke lange rijen om in te stappen... Ongelofelijk dat er studenten zijn die elke dag deze martelgang moeten ondergaan.
Mijn eigen collega studenten zal ik deze week niet meer zien, het collegejaar begint in Semana Santa (de heilige week voor Pasen) meteen goed met een halve week aan vrije daqen! (2e Paasdag kent Argentinië niet, maar iedereen heeft donderdag en vrijdag vrij). Mijn colleges van donderdag en zaterdag vervallen dus direct alweer. Net als iedereen in Buenos Aires, zal ik mijn heil buiten de stad zoeken. Morgen ga ik fietsen met een vriendin en daarna 2 dagen kamperen in Tigre, de rivierdelta, op een eilandje met daarop de "Ecolodge" van een bekende van CouchSurfing. Alles lekker low-budget, de Casio heeft al genoeg centjes gekost (en blijft dit weekend nog even ongebruikt in zijn doosje zitten!!).
Iedereen een Vrolijk Pasen gewenst!!!!
***********ENGLISH VERSION*************
The new schoolyear has begun!
The cute costume is lacking (the one you can see walking on the street everywhere here, chequered short skirt, a polo shirt and knee stockings) but I feel just like a schoolgirl in her first week of school... Yesterday I bought a calculator for the first time in 20 years! A shiny brandnew Casio that will chaperon me many hours while making my "homework". I also bought pristine clean notebooks, pens, and some other small stuff a human being needs to dedicate herself to the sublime sciences... I could barely withhold myself to get some multi-coloured stickers to decorate my agenda! The tension of former times however, at the start of a new school year, was failing completely. It was about time, I figured, to start what brought me here: my study!!!
Monday at 5 the alarm rang.... had to run to catch the ten-to-six, at 6:40 hours I arrived at my faculty. That was buzzing like a beehyve already and full of activity! The first classes everybody is present of course, so it was crowded. The late comers had to drag in extra seats (the ones with a little folding table on the side). The Mathematics teacher, who is supposed to occupy our time from 7 till 10, wrote, after some general remarks about the setup of the classes and exams, some exercises on the blackboard (since nobody bought the exercise book yet), that we had to try and solve together with our neighbours. They were meant to repeat some things from secondary school, some basics that everyone should be able to knock off without a blink of the eye. Fortunately I discovered that I can still "do" Maths!! :) (although you should ask me again in a few weeks to explain the theory of logarithms and differential equations, that's a little out of my league still!). The lecture itself went quite slow, I felt we could have done 3 times as much. The break after one and a half hour was more than welcome however, the need for coffee unbearable in the mean time! Fortunately there is a kind of kiosk on the first floor of my building, with delicious coffee, of a perfect flavour and strength :) After class I ventured into the crowd in front of the publisher/copy shop and bought my first "book". Hardly anyone buys real books. Within university some copy kings have established their reign, and everyone scratches for a few pesos their literature, exercise books, summaries and elaborated answerlists together at their little shops. For Mathematics and Chemistry in Spanish, I thought it wise to cough up some pennies and I decided to buy the theory books, quite an investment of nearly 20 euro's!!
Today (Wednesday) the same drill of getting up, leaving before dawn, running to catch the bus, 40 minutes travelling, ten/fifteen minutes walking and being present before 7, for a session of Chemistry (7 till 10 AM) and "Estado y Sociedad" (Argentinian social science, from 11 AM till 1 PM). At Chemistry class I was in desperate need for a good cup of coffee already an hour before the break (thanks to salsa class on Tuesday night...). And the social science teacher turned out to be an ultracynical, tyrannical dictator-witch... that explained quite strictly her rules to her silly students and clearly stated her limits. She started asking where everyone originally came from, I was of course the most exotic example of the day and got interrogated on the spot about the Dutch educational system. Oh, ánd got complimented on my Spanish (and she even meant it! maybe she is not such a bith after all..).
The Argentinian system is not quite the same as the Dutch system. The first year that I am doing right now (called CBC, Ciclo Básico Común) is more or less an admission year, because a secondary school like "VWO", that automatically leads to university-admission, does not exist here. The CBC is the filter that separates the motivated, the talented and the die-hards (survivors of university bureaucracy) from the drop-outs. About 25% of CBC students will never start there studies. The system is quite scholastic, presence lists are kept and if you don't show up enough, you will fail your subject!! On the other hand, you pass a subject if you score an average of 6,5 on the 2 partial exams, in which case you don't have to take a final exam anymore in the exam period. So there I am, surrounded by 18-year-olds, for whom obviously some kind of correctional education has been deemed recommendable, and to whom the university does not dare to trust their own responsibility yet... I am very curious how my contacts with them will flow the coming weeks.
With my faculty in general I am more than happy! It's not very large or bulking with students, and located in a very green area of town, with cows and horses. At times a dog or cat walks freely into the lecture room and stretches itself lazily across the teacher's table (well, the cats at least) :) Quite relaxed really. Monday I also had to go to "Ciudad Universitaria" to get a document (needed for obtaining my visum at the other bureaucracy called Immigraciones), which is like the biggest campus of the UBA, with a lot of faculties. It was one unimaginable immense chaos!!!! Innumerable masses and masses of (CBC) students!!!!.... unbelievable. I was lucky to get my document the same day, the right lady (with the password to log into the Immigraciones system... huh??? my Spanish brother-in-arms-at-the-same-office-window and I wondered... if the UBA can log into the Immigraciones system, why for God's sake do we have to pay 25 pesos to obtain a document and go and show it at that same Immigraciones office???? can't we please do this electronically in this digital era?!!) happened to be present. Otherwise I would have had to return another day.. and I will be more than happy to avoid this domain the rest of my Academic carreer. To get out of there by bus was almost impossible... Long rows before the ticket counters of all bus lines, and then long thick rows to get onto any bus... Unbelievable that there are students who have to undergo this Via Dolorosa every single day...
I will not see my own fellow students anymore this week, the academic year starts in Semana Santa (the holy week before Easter) quite efficiently with half a week of holidays! (2nd Day of Easter like in Holland is not known here, but everyone is off on Thursday and Friday). My lectures of Thursday and Saturday are therefore cancelled. And I will, like every self-respecting inhabitant of Buenos Aires, seek refuge outside town. Tomorrow I will go biking with a friend and Friday I will go camping for 2 days in Tigre, the river delta, on a little island where the "Ecolodge" of a CouchSurfing friend will be our happy home. Everything lovely low-budget, the Casio already costed enough pennies (and will stay snugly and unused in it's case this weekend!!).
Wish you all a Happy Easter!!!!
Maandag ging om 5 uur de wekker.... even rennen om de bus van tien vóór te halen, om 6:40 uur was ik op de vakgroep. Een drukte van belang was het al! De eerste colleges komt natuurlijk iedereen, dus 't zat echt vol. De laatkomers moesten er een stoeltje bijslepen (zo eentje met een klaptafeltje aan de zijkant). De docente Wiskunde die ons van 7 tot 10 dient bezig te houden, schreef, na wat algemene uitleg over de opzet van de colleges en de examens, wat oefeningen op 't bord (omdat niemand nog het oefenboek had) die we onderling moesten proberen op te lossen. Deze waren bedoeld om wat zaken uit het voortgezet onderwijs te herhalen, een aantal basiszaken die iedereen zo uit z'n mouw moet kunnen schudden. Gelukkig ontdekte ik dat ik nog steeds wiskunde "kan"!! :) (al moet je me over een paar weken nog eens vragen om even de theorie omtrent logaritmen en differentiaalvergelijkingen uit te leggen, dat gaat me nog even boven m'n pet voor nu!). Het college zelf ging redelijk sloom, ik had het gevoel dat we wel 3x zoveel hadden kunnen doen! De pauze na anderhalf uur was echter meer dan welkom, de behoefte aan koffie inmiddels onverdraaglijk! Gelukkig is er een soort kiosk op de eerste verdieping van mijn faculteit, met heerlijke koffie, perfect op sterkte :). Na de les heb ik me in het gedrang voor de uitgeverij/kopieershop gewaagd en mijn eerste "boek" aangeschaft. Echte boeken koopt bijna niemand. Binnen de universiteit zijn een aantal kopieerkoningen actief, waar iedereen voor een paar pesos z'n vakliteratuur, oefenboeken, samenvattingen en uitgewerkte antwoorden bij elkaar scharrelt. Voor Wiskunde en Chemie in het Spaans heb ik toch maar in de buidel getast en het theorieboek aangeschaft, een hele investering van nog geen 20 euro!!
Vandaag (woensdag) dezelfde exercitie qua opstaan, in het donker de deur uit, rennen voor de bus, 40 minuten reizen, tien minuten/kwartiertje lopen en voor zevenen present, voor een sessie Chemie (van 7 tot 10 uur) en "Estado y Sociedad" (Argentijnse maatschappijleer, van 11 tot 13 uur). Bij Chemie had ik de koffie al een uur voor de pauze heel erg hard nodig (tja, dinsdagavond salsales...). En de docente maatschappijleer bleek een ultracynisch, machtswellustig dictator-heksje... dat even streng aan haar studentjes de regels uitlegde en duidelijk haar grenzen stelde. Ze vroeg vervolgens waar iedereen vandaan kwam, dus ik was meteen het meest exotische exemplaar van de dag en werd uitgehoord over het onderwijssysteem in Nederland. Oh, én gecomplimenteerd met mijn Spaans (en ze meende het ook nog! wie weet valt ze toch wel mee).
Het systeem hier werkt dus wat anders dan in Nederland. Het eerste jaar dat ik doe (genaamd CBC, Ciclo Básico Común) is eigenlijk een soort toelatingsjaar, want een VWO, dat automatisch tot toelating tot de universiteit leidt, kennen ze hier niet. Het CBC is het filter dat de gemotiveerden, getalenteerden en de volhouders (overlevers van de universitaire bureaucratie) scheidt van de afvallers. Zo'n 25% van de CBC studenten zal nooit aan hun studie beginnen. De aanpak is redelijk schools, er worden presentielijsten bijgehouden en als je te vaak niet verschijnt haal je het vak niet!! Anderzijds slaag je voor een vak als je voor de 2 deelexamens gemiddeld een 6,5 haalt, dan hoef je er in de examenperiode geen examen meer voor te doen. Daar zit ik dus tussen de 18-jarige jongens en meisjes, voor wie men een soort (her?)opvoedcursus blijkbaar raadzaam acht, aan wie men hun eigen verantwoordelijkheid nog niet durft toe te vertrouwen... Ik ben heel benieuwd hoe mijn contact met hen zal gaan lopen de komende weken.
Met mijn vakgroep ben ik verder erg gelukkig! Niet al te groot of massaal, en in een heel groen stuk van de stad, met koeien en paarden, af en toe een hond of kat die doodleuk de collegezaal binnen komt wandelen en zich prinsheerlijk op de docententafel uitstrekt (de katten dan) :) Redelijk gemoedelijk allemaal. Ik moest maandag ook nog voor een document (nodig voor mijn visum bij die andere bureaucratie genaamd Immigraciones) naar de "Ciudad Universitaria", zeg maar de grootste campus van de UBA met veel vakgroepen. Het was één grote immense chaos!!!! Wat een massa's en massa's (CBC) studenten!!!!.... ongelofelijk. Ik had geluk dat mijn document meteen gemaakt kon worden, de juiste dame (met het wachtwoord om in te loggen op het systeem van Immigraciones... huh??? vroegen mijn Spaanse bondgenoot-van-het-loket en ik ons af... als de UBA kan inloggen op het systeem van Immigraciones, waarom moeten wij dan in hemelsnaam 25 pesos betalen om een document te verkrijgen dat we daarna bij hetzelfde Immigraciones moeten gaan laten zien???? kunnen we de zaken niet gewoon elektronisch afhandelen in dit digitale tijdperk?!!) was toevallig aanwezig. Anders had ik nog een keer terug gemoeten en ik ga dit oord met alle liefde mijden de rest van mijn academische loopbaan. Om weg te komen met de bus was bijna onmogelijk... Lange rijen voor alle loketten van alle lijnen, en daarna dikke lange rijen om in te stappen... Ongelofelijk dat er studenten zijn die elke dag deze martelgang moeten ondergaan.
Mijn eigen collega studenten zal ik deze week niet meer zien, het collegejaar begint in Semana Santa (de heilige week voor Pasen) meteen goed met een halve week aan vrije daqen! (2e Paasdag kent Argentinië niet, maar iedereen heeft donderdag en vrijdag vrij). Mijn colleges van donderdag en zaterdag vervallen dus direct alweer. Net als iedereen in Buenos Aires, zal ik mijn heil buiten de stad zoeken. Morgen ga ik fietsen met een vriendin en daarna 2 dagen kamperen in Tigre, de rivierdelta, op een eilandje met daarop de "Ecolodge" van een bekende van CouchSurfing. Alles lekker low-budget, de Casio heeft al genoeg centjes gekost (en blijft dit weekend nog even ongebruikt in zijn doosje zitten!!).
Iedereen een Vrolijk Pasen gewenst!!!!
***********ENGLISH VERSION*************
The new schoolyear has begun!
The cute costume is lacking (the one you can see walking on the street everywhere here, chequered short skirt, a polo shirt and knee stockings) but I feel just like a schoolgirl in her first week of school... Yesterday I bought a calculator for the first time in 20 years! A shiny brandnew Casio that will chaperon me many hours while making my "homework". I also bought pristine clean notebooks, pens, and some other small stuff a human being needs to dedicate herself to the sublime sciences... I could barely withhold myself to get some multi-coloured stickers to decorate my agenda! The tension of former times however, at the start of a new school year, was failing completely. It was about time, I figured, to start what brought me here: my study!!!
Monday at 5 the alarm rang.... had to run to catch the ten-to-six, at 6:40 hours I arrived at my faculty. That was buzzing like a beehyve already and full of activity! The first classes everybody is present of course, so it was crowded. The late comers had to drag in extra seats (the ones with a little folding table on the side). The Mathematics teacher, who is supposed to occupy our time from 7 till 10, wrote, after some general remarks about the setup of the classes and exams, some exercises on the blackboard (since nobody bought the exercise book yet), that we had to try and solve together with our neighbours. They were meant to repeat some things from secondary school, some basics that everyone should be able to knock off without a blink of the eye. Fortunately I discovered that I can still "do" Maths!! :) (although you should ask me again in a few weeks to explain the theory of logarithms and differential equations, that's a little out of my league still!). The lecture itself went quite slow, I felt we could have done 3 times as much. The break after one and a half hour was more than welcome however, the need for coffee unbearable in the mean time! Fortunately there is a kind of kiosk on the first floor of my building, with delicious coffee, of a perfect flavour and strength :) After class I ventured into the crowd in front of the publisher/copy shop and bought my first "book". Hardly anyone buys real books. Within university some copy kings have established their reign, and everyone scratches for a few pesos their literature, exercise books, summaries and elaborated answerlists together at their little shops. For Mathematics and Chemistry in Spanish, I thought it wise to cough up some pennies and I decided to buy the theory books, quite an investment of nearly 20 euro's!!
Today (Wednesday) the same drill of getting up, leaving before dawn, running to catch the bus, 40 minutes travelling, ten/fifteen minutes walking and being present before 7, for a session of Chemistry (7 till 10 AM) and "Estado y Sociedad" (Argentinian social science, from 11 AM till 1 PM). At Chemistry class I was in desperate need for a good cup of coffee already an hour before the break (thanks to salsa class on Tuesday night...). And the social science teacher turned out to be an ultracynical, tyrannical dictator-witch... that explained quite strictly her rules to her silly students and clearly stated her limits. She started asking where everyone originally came from, I was of course the most exotic example of the day and got interrogated on the spot about the Dutch educational system. Oh, ánd got complimented on my Spanish (and she even meant it! maybe she is not such a bith after all..).
The Argentinian system is not quite the same as the Dutch system. The first year that I am doing right now (called CBC, Ciclo Básico Común) is more or less an admission year, because a secondary school like "VWO", that automatically leads to university-admission, does not exist here. The CBC is the filter that separates the motivated, the talented and the die-hards (survivors of university bureaucracy) from the drop-outs. About 25% of CBC students will never start there studies. The system is quite scholastic, presence lists are kept and if you don't show up enough, you will fail your subject!! On the other hand, you pass a subject if you score an average of 6,5 on the 2 partial exams, in which case you don't have to take a final exam anymore in the exam period. So there I am, surrounded by 18-year-olds, for whom obviously some kind of correctional education has been deemed recommendable, and to whom the university does not dare to trust their own responsibility yet... I am very curious how my contacts with them will flow the coming weeks.
With my faculty in general I am more than happy! It's not very large or bulking with students, and located in a very green area of town, with cows and horses. At times a dog or cat walks freely into the lecture room and stretches itself lazily across the teacher's table (well, the cats at least) :) Quite relaxed really. Monday I also had to go to "Ciudad Universitaria" to get a document (needed for obtaining my visum at the other bureaucracy called Immigraciones), which is like the biggest campus of the UBA, with a lot of faculties. It was one unimaginable immense chaos!!!! Innumerable masses and masses of (CBC) students!!!!.... unbelievable. I was lucky to get my document the same day, the right lady (with the password to log into the Immigraciones system... huh??? my Spanish brother-in-arms-at-the-same-office-window and I wondered... if the UBA can log into the Immigraciones system, why for God's sake do we have to pay 25 pesos to obtain a document and go and show it at that same Immigraciones office???? can't we please do this electronically in this digital era?!!) happened to be present. Otherwise I would have had to return another day.. and I will be more than happy to avoid this domain the rest of my Academic carreer. To get out of there by bus was almost impossible... Long rows before the ticket counters of all bus lines, and then long thick rows to get onto any bus... Unbelievable that there are students who have to undergo this Via Dolorosa every single day...
I will not see my own fellow students anymore this week, the academic year starts in Semana Santa (the holy week before Easter) quite efficiently with half a week of holidays! (2nd Day of Easter like in Holland is not known here, but everyone is off on Thursday and Friday). My lectures of Thursday and Saturday are therefore cancelled. And I will, like every self-respecting inhabitant of Buenos Aires, seek refuge outside town. Tomorrow I will go biking with a friend and Friday I will go camping for 2 days in Tigre, the river delta, on a little island where the "Ecolodge" of a CouchSurfing friend will be our happy home. Everything lovely low-budget, the Casio already costed enough pennies (and will stay snugly and unused in it's case this weekend!!).
Wish you all a Happy Easter!!!!
woensdag 3 maart 2010
De dans ontsprongen
6,2 op de schaal van Richter... gemeten 20 kilometer ten noorden van Salta, een prachtige stad in het noordwesten van Argentinië, waar Wynanda en ik de afgelopen week een kort doch avontuurlijk rondreisje maakten. Niet zo'n heftige klap als in Chili maar toch ook geen kinderachtig bevinkje... Zaterdag 27 februari, de dag waarop Chili zo zwaar getroffen werd, waren wij alweer terug in Buenos Aires. Liepen we zorgeloos rond te dolen op plaza Dorrego in San Telmo, en el Caminito in La Boca, om te kijken naar de kleurrijke tangodansers, rond te neuzen tussen alle oude snuisterijen en te genieten van een laatste zonnige vakantiedag. Niks gevoeld dus van het natuurgeweld, dat zovele slachtoffers gemaakt heeft....
De reis begon een week eerder al wel met een ander soort natuurgeweld. Precies op het moment dat we bepakt en berugzakt klaar stonden om naar de terminal in Retiro te gaan om de bus naar Salta te nemen, werden alle hemelsluizen opengezet en begon er een soort zondvloed op de stad neer te dalen (80 mm in 2 uur). Binnen de kortste keren stonden alle straten blank, op sommige plaatsen al gauw op zwemdiepte! We konden gelukkig snel een taxi krijgen op straat (een taxi bellen bleek onmogelijk, alle lijnen waren overbezet) en werden door een gezellig kletsende chauffeur netjes door het chaotische verkeer geloodsd en veilig afgezet op Retiro. De krant meldde de volgende dag: "overstromingen, stroomuitval en chaos: regen legt Buenos Aires lam". Een dag later zaten er nog steeds 20.000 mensen zonder stroom en braken er protesten uit. Inmiddels zaten wij echter al hoog en droog in het voorgebergte van de Andes....
Alwaar we de eerste 2 nachten in Salta al Couch-Surfend bij onze behulpzame gastheer Horacio verbleven. Een echte vrijgezel met een dito huishouden, dus we konden niet meteen bij hem op de stoep staan, hij moest nog "even een beetje opruimen". De troep moet enorm geweest zijn, bij het eerste welkom bleek zijn huis vol te staan met uitpuilende stapels en niet echt te blinken als dat van een zingende huisvrouw uit de Ajax-reclame! Maar goed, ons bedje was schoon en de sfeer was goed, en als je in de keuken niks aanraakt dan voel je niet hoe vies en plakkerig het is, toch?! Horacio vermeed dat zelf ook, nam ons mee uit eten en bleek in de gezelligste uitgaanswijk van de stad te wonen. Al teruglopend kwamen we langs alle restaurantjes met live muziek en dansshows en konden we zo nog wat folklore meepikken.
Na een dagje Salta met prachtig weer, kerken, pleinen, het historisch museum, het treinmuseum (de "tren a las nubes", de "trein naar de wolken" bleek helaas niet te rijden!!), de zondagse ambachtsmarkt (waar Wynanda een paar mooie souvenirs scoorde) en een tongstrelend wijntje (drink Torrontes uit die streek!!) met de nodige versnaperingen, besloten we de Argentijnse diner-tijd (22:00 à 23:00 uur) die avond maar te negeren en vroeg ons bed in te duiken, om de volgende dag ons "rondje zuid" te beginnen, in een door Horacio geregelde taxi richting Cachi.
En Cachi, chicos y chicas, Cachi is prachtig. Klein en rustig, niet alleen qua mensen en verkeer maar ook wegens het gebrek aan schreeuwerige reclame-uitingen, commerciële gevel-verminkingen, overbodige en lelijke lokborden. Er zit daar een heel verstandig iemand bij de gemeente die dergelijke zaken blijkbaar verboden heeft. In sommige Italiaanse dorpjes in Toscane zie je dat ook wel, het schept zo'n mooi rustig en esthetisch straatbeeld! Een plezier voor het oog dus, Cachi. Heerlijk om rond te slenteren, even een klimmetje naar de begraafplaats te doen (wat een plek voor de laatste rust!), in het park te liggen en te genieten van al het moois.
Het enige nadeel: je komt er niet weg!! (op zich helemaal niet erg :) maar soms wil een mens toch weer even verderop gaan kijken). Bussen rijden er wel, op sommige dagen van de week... naar een handjevol bestemmingen... we waren al gewaarschuwd dus al rondvragend probeerden we een taxi of een gids te vinden, die ons de volgende dag 165 km zuidelijker naar Cafayate kon brengen. Zonder dat het kapitalen ging kosten... Dat bleek inderdaad té lastig, maar rook naar avontuur! dus de dames reizigers besloten 's ochtends vol goede moed te gaan liften!! :) Helaas bleek al gauw dat er echt weinig verkeer de goeie kant op ging. Om 11:30 uur was er een bus naar Seclantas, anderhalf uur in de juiste richting. Perfect, het eerste stuk van de Valles Calchaquíes moest dan maar per bus, wat een geweldige rit tussen prachtige rotsformaties en kleurrijke bergen, met grote cactussen langs de weg. En dat voor maar 10 pesootjes per persoon. In Seclantas (nog kleiner en slaperiger dan Cachi) vonden we samen met een Argentijns stel gelukkig een pick-up, die ons tegen betaling wel een lift wilde geven naar Angastaco (iets groter en slaperiger), weer een stapje zuidelijker, vanwaar we de laatste etappe met de bus konden doen. Dat werd een woeste duivelsrit achter op de pick-up, met de wind in de haren, een brandende zon op de huid en een landschap dat alleen nog maar adembenemender werd, en ik in mijn wapperende rode Indiase sjaal zwevend van gelukzaligheid!!!
Eindelijk 's avonds ons einddoel Cafayate bereikt, ploften we moe maar zeer voldaan op onze schuimrubberen matrasjes van het hostal neer. Eten hebben we niet eens meer gedaan die avond, slapen des te meer! De volgende dag uiteraard een uitgebreid ontbijt om weer aan te sterken, we hadden nog een middagje mountainbiken voor de boeg. Fietsen gehuurd, kaartje mee en op naar de bodega's! Ons doel was de bodega San Pedro de Yacochuya, op 8 km van Cafayate. Goed te doen dachten we nog, voor onze Nederlandse benen, een afstandje van niks! De 8 km bleken echter "enigszins" bergopwaarts te liggen, wat uiteraard prachtige vergezichten opleverde, maar ook vlekken voor de ogen in de brandende zon, zodat we het laatste stuk maar met de fiets aan de hand omhoog geploegd hebben. Eenmaal boven werden we nadat we weer op adem gekomen waren, vriendelijk ontvangen en rondgeleid in de kleine bodega (20 hectare) die zeer exclusieve wijnen produceert. Zo duur, dat ze zelfs niet aan proeverijen doen! Dat is een populair toeristentripje in die streek, maar de busladingen dorstigen worden blijkbaar bij de andere bodega's met goedkoper druivennat gelaafd. Bergafwaarts nadien was uiteraard een makkie en een wijntje weer terug in town, vonden we zeer welverdiend! (nogmaals, drink Torrontes!!). Na een avondje souvenir shoppen en lekker eten, en nog een paar uur bussen door weer een ander spektakel-landschap (Quebrada de Cafayate) naar Salta was de volgende dag ons rondje zuid rond.
Zo vertrokken we dus, zeer tevreden met ons avontuur en nietsvermoedend de dag voor de grote klap weer uit dat betoverende stukje Argentinië. Zo ontsprongen we de dans. Zo kon Wynanda weer veilig terug naar Nederland en ik weer verder met mijn nuevo ritmo. Waarover binnenkort meer!!
(meer foto's zoals altijd op http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)
*******ENGLISH VERSION************
6,2 on the Richter scale... measured 20 kilometres north of Salta, a beautiful city in northwest Argentina, where Wynanda and I made a short though adventurous little roundtrip last week. Not such a heavy blow as in Chili but not a childish little trembling either... Saturday February 27th, the day that Chili got hit so hard, we were already back in Buenos Aires. Wandering around carelessly on plaza Dorrego in San Telmo, and el Caminito in La Boca, to watch the colourful tango dancers, to snoop around in the antique gadgets markets and to enjoy a last sunny holiday. Never even felt the smallest vibration therefore of nature's fierce violence, that made so many victims....
The trip began however a week before with it's own kind of nature's violence. Exactly at the moment that we were ready - all packed and backpacked - to leave for the terminal in Retiro to catch the bus to Salta, the floodgates of heaven were opened and some kind of deluge began pouring down on the city (80 mm in 2 hours). Within no time the streets were flooded, in some parts up to swimming depth rapidly!
Fortunately we could soon catch a taxi on the street (calling a taxi was impossible, all lines were busy) and the chatty driver piloted us neatly through the chaotic traffic and dropped us safely at Retiro. The newspaper reported the next day: "inundations, power cuts and chaos: rain paralyses Buenos Aires". One day later 20.000 people were still without electricity and some protest demonstrations broke out. By that time however, we were already high and dry in the Andean headlands....
Where we spend our first 2 nights in Salta Couch-Surfing at our helpful and friendly host Horacio's. A real single man with a ditto housekeeping, so we were not to appear on his doorstep immediately, he first had to clean up "a little bit". The mess must have been immense, at the first welcome his house turned out still to be full of bulging stacks of stuff and not really the shiny home of a singing housewife from the detergent commercials! But anyway, our bed was clean and the atmosphere was good, and if you don't touch anything in the kitchen you don't feel how dirty and sticky things are, do you?! Horacio avoided the same himself, took us out for dinner, and turned out to be living in the liveliest enterntainment district of town. Walking back after dinner we passed all the restaurants with live music and dance shows and got our share of the folklore this way.
After a day in Salta with the loveliest weather, churches, plazas, the historic museum, the old station/ train museum (the "tren a las nubes", the "train to the clouds" turned out to be out-of-service unfortunately!!), the Sunday artisan market (where Wynanda scored some nice souvenirs) and a tongue-caressing wine (drink Torrontes from that area!!) chaperoned by some delicious refreshments, we decided to ignore Argentinian mean dinner-time (22:00 à 23:00 hours) that night and dive into our bed early, to start our "south tour" the next day, in a taxi to Cachi, arranged for us by Horacio.
And Cachi, chicos y chicas, Cachi is marvellous. Small and quiet, not only regarding the amount of people and traffic but also for the complete lack of screaming advertisements, commercial façade- deformities, superfluous, ugly and blatant billboards. There must be a very smart person at the local townhall that obviously has forbidden these objects. In some small Italian villages in Tuscany you can observe the same, it creates such a nice, quiet and aesthetic street scene! A pleasure for the eye therefore, Cachi. Lovely place to stroll around, do a little climb to the cemetery (what a place to be buried!!), lie in the park and enjoy all the beauty.
The only disadvantage: you can not get away from there!! (not a problem at all :) but sometimes one wants to take a look a bit further on while travelling). Buses do ride, some days of the week... to a fistful of destinations... we already were warned and by asking around everywhere, tried to arrange a taxi or a guide, that could take us 165 km south to Cafayate the next day. Without exhausting our financial means completely... This turned out to be too tough, but smelled like adventure! so the ladies travellers full of bravery decided to go hitchhiking the next morning!! :) Unfortunately, there was really hardly any traffic going the right way... At 11:30 hours there was a bus to Seclantas, one and a half hour in the right direction. Perfect, the first part of the Valles Calchaquíes by bus then, what a fabulous ride in between gorgeous rock formations and colourful mountains, and with large cacti alongside the road. And all this entertainment for only 10 pesitos per person! In Seclantas (even smaller and sleepier than Cachi) we were lucky to find a pick-up, together with an Argentinian couple, that could take us on payment of a small compensation, a little more south to Angastaco (a little bigger and sleepier), where we could take a bus again for the last stage of our trip. That's how we embarked on this fierce and furious devil ride, wind in our hairs, burning sun on our skins and a landscape that became even more breathtaking and stunning, I sat on the back in my flappering red Indian shawl, floating of happiness and bliss!!!
Having reached our destination Cafayate that night, we dropped dead but very content on our little foam rubber matrasses at the hostal. We did not even have dinner anymore that night, we just slept a lot! The next day we took a large breakfast to reinforce ourselves, with an afternoon of mountainbiking on the menu. We rented the bikes, took a little map and headed for the bodegas! Our goal was the bodega San
Pedro de Yacochuya, 8 km from Cafayate. "Piece of cake" we thought, for our Dutch legs, just a small distance! The 8 km however were "slightly" uphill, which produced obviously stunning views, but also some dizziness with the burning sun over our heads, so we dragged the bikes up walking for the last stretch. Once at the bodega and after catching our breaths, we were received very friendly and guided around at the small bodega (20 hectares) that produces very exclusive wines. Expensive as they are, their wines are not even offered for wine tastings! Which is a popular tourist excursion in that area, but the bus loads of thirsty tourists are obviously being quenched with cheaper vine juice at the other bodegas. Downhill afterwards was of course a cinch, and back in town we considered a glass of wine a well-deserved treatment! (one more time, drink Torrontes!!). After a night of souvenir shopping and dining out, and some hours by bus through another spectacular landscape (Quebrada de Cafayate) to Salta, our south tour was done the next day.
And so we left, unsuspecting, that enchanting part of Argentina the day before the big blow, very satisfied with our adventures. We got away. Wynanda went back to the Netherlands safely and I went back to my nuevo ritmo. About which I should write more soon!!!
(more pictures as always on http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)
zondag 31 januari 2010
Een eigen huis in de bananenrepubliek
3 Weken in Buenos Aires en weer terug bij af, zo voelt het momenteel. Wat de woonsituatie betreft dan. Morgen is het 1 februari en dan kan ik verder met de administratieve rompslomp bij de UBA, ik ga ervan uit dat dat nu vlot afgehandeld kan worden (gevaarlijke veronderstelling!), dus daar hebben we het nu even niet over. Nee, deze blog gaat slechts over één van de primaire behoeften van ieder mens: een dak boven het hoofd. En een beetje een fatsoenlijk dak graag... na 4 maanden in een studentenhuis heb ik wel weer genoeg van andermans troep en om te studeren heb ik iets meer rust nodig. Bedankt voor de gezelligheid allemaal, maar het is tijd om te verkassen naar een appartement dat meer beantwoordt aan mijn levensstijl en nieuwe ritme. Oftewel: een verkenning van de grote boze Argentijnse woningmarkt.
Om het allemaal betaalbaar te houden, had ik me al bedacht dat het handig zou zijn in ieder geval één huisgenoot te hebben. Wonder boven wonder diende de huisgenoot zich min of meer vanzelf aan! in de vorm van een vriend uit Uruguay, die ook op zoek bleek te zijn naar een nieuw appartement omdat hij eind januari (vandaag!) uit z'n huidige huis moest. Een spaanstalige bondgenoot die de woningmarkt hier al enigszins kende, leek me geen slecht idee. Na mijn eerste internet-zoekacties die weinig respons opleverden, besloot ik dus maar om de krachten te bundelen en van hem de kunst af te kijken. Ook al weet je in welke wijk je het liefste wilt wonen (een optelsom van uitstraling, afstand tot de universiteit/het werk, beschikbaar OV, aanbod van winkels en restaurantjes), kan het van straat tot straat verschillen of het wel of niet de moeite waard is. Kilometers maken dus!! De afgelopen 2 weken hebben we zo alle hoeken en gaten van Palermo afgestroopt, gebeld naar makelaars die met borden aan de gevels adverteren, makelaarskantoortjes binnengestapt (heerlijk die airco!!!) en aangebeld bij mooie gebouwen (de meesten hebben 12 of 24-uurs bewaking dus er is altijd een portier in de buurt om te informeren naar de huurmogelijkheden). Een hele onderneming, met gemiddeld 35 graden op de teller en een luchtvochtigheid waar een Turks stoombad U tegen kan zeggen... Vandaar dat ik even geen tijd had voor leuke blogjes-schrijvelarij, gesmolten als ik was na een dagje appartementen zoeken, met 's avonds nog net genoeg puf om m'n blaren te tellen, wat te eten klaar te maken, te douchen en de ventilator op max. te zetten, alvorens uitgeput in slaap te vallen.
Te uitgeput gelukkig ook om nachtmerries te krijgen van alle triestigheid die we tegen kwamen hier en daar... appartementen zo klein en donker, dat je er spontaan claustrofobie van krijgt. Badkamers en keukens van voor de Spaanse overheersing, vocht- en schimmelplekken, schilferende muren, zwart uitslaand parket... Het besluit dat een beetje woongenot wel een paar pesootjes meer mag kosten was dus al gauw genomen! Maar dan komen de volgende horden: paranoïde huiseigenaren en de Argentijnse huurwetgeving. De eersten willen uiteraard zoveel mogelijk zekerheid, dus die vragen een "garantía de propiedad", een eigendom (het liefst in Buenos Aires) als onderpand. Tja, als je al een mooi huis had in de stad dan zou je er niet één hoeven zoeken toch?! Bij sommige makelaars werden we niet eens te woord gestaan als we de garantie-hamvraag niet bevestigend konden beantwoorden. Gelukkig zijn sommige eigenaren wat flexibeler en kunnen 6 maanden huur vooruit betaald soms ook als garantie dienen. Een contract van 6 maanden is volgens de wetgeving echter weer een tijdelijke huur, wat automatisch inhoudt dat het een gemeubileerd appartement betreft, waar de eigenaar het liefst wekelijks een leuk sommetje dikke dollars van een tijdelijke passant voor opstrijkt........ Wij (OK, ik niet, maar Joaqúin wel) hebben meubels en willen graag een "normale" huurprijs betalen, maar niet aan een standaard 24-maands contract vast zitten. Zo vallen we tussen alle categorieën in en hebben we nog niks kunnen huren.
Inmiddels weten we wél de mooiste plekjes te vinden overal in Palermo, de mooiste plazaatjes en de chiqueste avenidas met statige huizen en veel groen :) We weten dat de gemiddelde Argentijn klein woont en dat appartementen met 2 slaapkamers zoals wij die willen, minder gangbaar zijn. We weten hoe de huur varieert afhankelijk van de wijk, de leeftijd van het pand en de etage, voorzijde of achterzijde, wat een slaapkamer extra kost, uitzicht op het park, bewaking, zwembad, extra services etc. We wisten dus ook direct dat het prachtige nieuwe appartement dat we gisteren zagen, op de 8e verdieping, met een balkon/terras waar alle 3 kamers op uitkomen, vol licht en smaakvol vormgegeven, de huurprijs meer dan waard was, bingo!! Helaas kwam vandaag ook direct het bericht dat de eigenaar 3 weken op vakantie is en niet bereikbaar voor onderhandelingen. Tja... Vergeten dus maar weer, zoals we al vele andere appartementen moesten vergeten. Maar deze keer deed het wel een beetje pijn eerlijk gezegd :( Gelukkig bracht de dag van vandaag ons ook een ander mooi, ruim en licht appartement. Beetje klassiek, grote keuken... Slechts "ietsje" boven ons beider budget dus dat wordt hard werken naast de studie. Nu alleen maandag de eigenaar nog zien te overtuigen van onze kredietwaardigheid. En dat we niet na 6 maanden vertrekken en de badkamer, de airco's en het toilet meenemen (schijnt te gebeuren...?!?).
Kwestie van vertrouwen... dat helaas niet lijkt te bestaan in dit land. Vooral in banken hebben de mensen weinig fiducie (niet zo vreemd na al de crises die ze gehad hebben, en geld dat van de ene op de andere dag nog maar een derde waard was van wat het was). Ik vroeg de eerste makelaar waar we bijna wat huurden, of ik ook met mijn creditcard mocht betalen. Dat dat helaas niet mogelijk was werd mij zonder blikken of blozen medegedeeld. Alles gaat contant hier, tot aan een huis kopen toe!! De slordige 10.000 pesos waar ik mee op de proppen moet komen voor 6 maanden huur, borg en commissie, ach, dat trek ik nog wel uit een pinautomaat en daarmee durf ik overdag ook nog wel over straat. Maar een huis van een paar honderd duizend dollar? Daar huur je dus een geldwagen voor in (lang leve Brink's! die zie je hier regelmatig rondrijden) en iemand die de hele dag geld mag gaan zitten tellen. Vraag me af of dat onder de kosten koper valt of dat de bank vrolijk het tarief wat omhoog gooit....
Nog zoiets: om onze maandelijkse rekeningen te betalen, kunnen we om beurten in de rij gaan staan. Automatische incassos? Dat is een onbekend fenomeen. Je krijgt de rekening van gas, water en elektriciteit netjes op je deurmat, en vervolgens mag je je op het dichtstbijzijnde Rapipago (="snelbetaal") kantoor vervoegen om je lasten te voldoen. Samen met de rest van de miljoenenbevolking... dus je kunt je voorstellen dat je daar een halve dag (of meer vrees ik) voor uit kunt trekken. Reken maar eens uit hoeveel productiviteit dat dat kost elke maand.... Zonde van het geld!! Maar goed, een land waar de presidente (mevrouw Kirchner) het in haar hoofd haalt om de president van de Centrale Bank te ontslaan, zonder daarvoor de instemming te vragen van de nodige politieke instanties, puur omdat de bankpresident weigert mee te werken aan haar omstreden plannetje om de internationale schulden vanuit de nationale reserves te betalen, noemen we in goed Nederlands nog steeds een bananenrepubliek. In Holland staat een huis - en in deze bananenrepubliek staat mijn nieuwe casa. Ik hoop morgen de champagne open te kunnen trekken. Jullie zijn allemaal welkom om een banaantje mee te komen pikken!!
************ENGLISH*******************
My own home in the banana republic
3 Weeks in Buenos Aires and I am back at where I started, that's how it feels at the moment. Regarding
the state of living, that is. Tomorrow it's the 1st of February and I can continue the administrative fuss and bother at UBA, I assume that it can all be settled soon (dangerous assumption!), so I am not talking about that now. No, this blog is purely dedicated to one of the primary needs of any human being: a roof over one's head. And a bit of a decent roof please... after 4 months in a student's home I am fed up already (or again) with anybody else's mess and to be able to study I need a bit more tranquility. Thanks everyone for the good times we had, but it is time for me to move to an appartment that fits my lifestyle and my new rhythm a bit better. Or in other words: an exploration into the great unknown of the Argentinian housing market.
To keep things payable, I already figured it would be handy to have at least one housemate. Miraculously, the housemate kind of presented himself without having to search for anyone! a friend from Uruguay turned out to be looking for a new appartment as well, having to leave his house end of January (today!). A native Spanish brother-in-arms that already knew the housing market a bit seemed not such a bad idea. So, after my first internet searches that gained little response, I decided to join forces and to learn from the master. Even though you might know in which area you prefer to live (a combination of atmosphere, distance to university/work, availability of public transport, shops and restaurants), it can differ from one street to the other whether it's worth living there or not. So a matter of miles-making it is!! The last couple of weeks we have seen literally every corner and hole in Palermo, we called real estate agents that advertise with their billboards on the façades, stepped into all real estate offices (enjoying their airco's!!!) and rang the doorbell at every nice building we saw (since they all have 12- or 24-hour security there is always an attendant around to ask for renting options). Quite an undertaking, with an average temperature of 35 degrees Celsius on the counter and a humidity that could be mistaken for a Turkish steambath... Little time and energy left for writing fancy bloggies, melted as I was after every afternoon of appartment shopping. Hardly any strength left but to count my blisters, prepare a little food, take a shower and put the ventilator on max, before falling asleep exhausted.
Too exhausted as well - fortunately - to have nightmares about all the sadness we saw in some places... appartments that were so small and dark, inflicting a spontaneaous claustrophobia. Bathrooms and kitchens dating back to before the Spanish domination, moisture and moulds and mustiness, walls peeling off, parquet turning black... The decision that a little bit of comfort may cost some extra pesos was easily taken! Only to meet the next hurdles: paranoid landlords and the Argentinian rent legislation. The first mentioned want to have of course maximum security, so they ask for a "garantía de propiedad", a property (preferrably in Buenos Aires) as warranty. Well, if I already had a nice house in this city i would not be looking for one, would I?! At some real estate agents we were not even served if we could not affirm their first crucial question regarding the warranty. Fortunately some landlords are a little more flexible and 6 months of rent paid in advance can serve as warranty in some cases. A contract of 6 months however, is a temporary one according to legislation. Which means automatically that the appartment is fully furnished, and that the owner is keen on receiving weekly payments from temporary occupants in fat green dollar bills........ We (OK, not me, but Joaqúin) have our own furniture and want to pay a "normal" rent, but we don't want to be caught in a standard 24-month contract either. This way we are out of every standard category known here and we haven't been able to rent something yet.
We dó know by now all the greatest spots in Palermo, the loveliest little plazas and the chiquest avenidas with lofty homes and lots of green! :) We know that the average Argentinian lives in a small home and that appartments with 2 bedrooms, as we are looking for, are less common. We know how rental prices vary with the district, age of the building, floor, front- or backside, we know the price of an extra bedroom, a view on the park, surveillance, swimming pool, extra services etc. So we also knew right away that the perfect new appartment that we saw yesterday, on the 8th floor, with a large balcony/terrace that all 3 rooms give to, full of light and elegantly designed, was definitely worth it's price, bingo!! Unfortunately, tiding came right away today that the owner is on holiday for 3 weeks and not available for negociations. Hm... a matter of forgetting again, as we had to forget many other nice options. But this one does hurt a little, to be honest :( Fortunately today also brought another beautiful, spacious and light appartment. A little classical, with a large kitchen. .. Just "slightly" above our budgets so I will have to work hard next to my study. Next step is to convince the landlord tomorrow of our credibility. And that we won't leave after 6 months, taking the bathroom, the airconditioners and the toilet with us (which seems to happen...?!?).
It's all just a matter of trust... which does not seem to exist in this country. Especially in banks the people don't trust (not so strange after all the crises they had, and money devaluating in one day to a third of what it was). I asked the first real estate agent where we almost rented something, if I could pay with my creditcard. Without even a blink of the eye, I was told that this would not be possible. Everything is done in cash here, up to buying a new house!! The mere 10.000 pesos that I need to cough up for 6 months of rent, warranty and commission, can be withdrawn from a cash machine and I even dare to walk the street during daytime with that amount in my purse. But imagine a hundreds of thousands of dollars house? You have to hire secure money transport for that amount (hurray for Brink's! I see their
cars here regularly) and someone to sit down and count money for about a day. I wonder if they include that in the buyer's cost or if the bank simply raises it's tariffs....
Another thing: to pay our monthly bills, we will have to take turns standing in line. Automatic collection? An unknwon phenomenon. Bills of gas, water and electricity are nicely delivered to your doormat, but the next step is to go to the closest Rapipago (="fastpay") office to pay your expenses. Together with a few millions of your neighbour citizens... so it is not hard to imagine this may cost half a day (at the least). Do the math as to how much productivity this costs every month.... A bloody shame!! But well, a country where the president (Mrs. Kirchner) deems it necessary to dismiss the head of the Central Bank, without the consent of the proper political bodies, just because the bank president refuses to collaborate in her controversial plan to pay the international debts from the national reserves, is still called a banana republic in good old Dutch (and English as well I guess). In Holland stands a house, we say - and in this banana republic stands my new casa. I hope to uncork the champaign tomorrow. Everyone is welcome to come and have a banana!!
Om het allemaal betaalbaar te houden, had ik me al bedacht dat het handig zou zijn in ieder geval één huisgenoot te hebben. Wonder boven wonder diende de huisgenoot zich min of meer vanzelf aan! in de vorm van een vriend uit Uruguay, die ook op zoek bleek te zijn naar een nieuw appartement omdat hij eind januari (vandaag!) uit z'n huidige huis moest. Een spaanstalige bondgenoot die de woningmarkt hier al enigszins kende, leek me geen slecht idee. Na mijn eerste internet-zoekacties die weinig respons opleverden, besloot ik dus maar om de krachten te bundelen en van hem de kunst af te kijken. Ook al weet je in welke wijk je het liefste wilt wonen (een optelsom van uitstraling, afstand tot de universiteit/het werk, beschikbaar OV, aanbod van winkels en restaurantjes), kan het van straat tot straat verschillen of het wel of niet de moeite waard is. Kilometers maken dus!! De afgelopen 2 weken hebben we zo alle hoeken en gaten van Palermo afgestroopt, gebeld naar makelaars die met borden aan de gevels adverteren, makelaarskantoortjes binnengestapt (heerlijk die airco!!!) en aangebeld bij mooie gebouwen (de meesten hebben 12 of 24-uurs bewaking dus er is altijd een portier in de buurt om te informeren naar de huurmogelijkheden). Een hele onderneming, met gemiddeld 35 graden op de teller en een luchtvochtigheid waar een Turks stoombad U tegen kan zeggen... Vandaar dat ik even geen tijd had voor leuke blogjes-schrijvelarij, gesmolten als ik was na een dagje appartementen zoeken, met 's avonds nog net genoeg puf om m'n blaren te tellen, wat te eten klaar te maken, te douchen en de ventilator op max. te zetten, alvorens uitgeput in slaap te vallen.
Te uitgeput gelukkig ook om nachtmerries te krijgen van alle triestigheid die we tegen kwamen hier en daar... appartementen zo klein en donker, dat je er spontaan claustrofobie van krijgt. Badkamers en keukens van voor de Spaanse overheersing, vocht- en schimmelplekken, schilferende muren, zwart uitslaand parket... Het besluit dat een beetje woongenot wel een paar pesootjes meer mag kosten was dus al gauw genomen! Maar dan komen de volgende horden: paranoïde huiseigenaren en de Argentijnse huurwetgeving. De eersten willen uiteraard zoveel mogelijk zekerheid, dus die vragen een "garantía de propiedad", een eigendom (het liefst in Buenos Aires) als onderpand. Tja, als je al een mooi huis had in de stad dan zou je er niet één hoeven zoeken toch?! Bij sommige makelaars werden we niet eens te woord gestaan als we de garantie-hamvraag niet bevestigend konden beantwoorden. Gelukkig zijn sommige eigenaren wat flexibeler en kunnen 6 maanden huur vooruit betaald soms ook als garantie dienen. Een contract van 6 maanden is volgens de wetgeving echter weer een tijdelijke huur, wat automatisch inhoudt dat het een gemeubileerd appartement betreft, waar de eigenaar het liefst wekelijks een leuk sommetje dikke dollars van een tijdelijke passant voor opstrijkt........ Wij (OK, ik niet, maar Joaqúin wel) hebben meubels en willen graag een "normale" huurprijs betalen, maar niet aan een standaard 24-maands contract vast zitten. Zo vallen we tussen alle categorieën in en hebben we nog niks kunnen huren.
Inmiddels weten we wél de mooiste plekjes te vinden overal in Palermo, de mooiste plazaatjes en de chiqueste avenidas met statige huizen en veel groen :) We weten dat de gemiddelde Argentijn klein woont en dat appartementen met 2 slaapkamers zoals wij die willen, minder gangbaar zijn. We weten hoe de huur varieert afhankelijk van de wijk, de leeftijd van het pand en de etage, voorzijde of achterzijde, wat een slaapkamer extra kost, uitzicht op het park, bewaking, zwembad, extra services etc. We wisten dus ook direct dat het prachtige nieuwe appartement dat we gisteren zagen, op de 8e verdieping, met een balkon/terras waar alle 3 kamers op uitkomen, vol licht en smaakvol vormgegeven, de huurprijs meer dan waard was, bingo!! Helaas kwam vandaag ook direct het bericht dat de eigenaar 3 weken op vakantie is en niet bereikbaar voor onderhandelingen. Tja... Vergeten dus maar weer, zoals we al vele andere appartementen moesten vergeten. Maar deze keer deed het wel een beetje pijn eerlijk gezegd :( Gelukkig bracht de dag van vandaag ons ook een ander mooi, ruim en licht appartement. Beetje klassiek, grote keuken... Slechts "ietsje" boven ons beider budget dus dat wordt hard werken naast de studie. Nu alleen maandag de eigenaar nog zien te overtuigen van onze kredietwaardigheid. En dat we niet na 6 maanden vertrekken en de badkamer, de airco's en het toilet meenemen (schijnt te gebeuren...?!?).
Kwestie van vertrouwen... dat helaas niet lijkt te bestaan in dit land. Vooral in banken hebben de mensen weinig fiducie (niet zo vreemd na al de crises die ze gehad hebben, en geld dat van de ene op de andere dag nog maar een derde waard was van wat het was). Ik vroeg de eerste makelaar waar we bijna wat huurden, of ik ook met mijn creditcard mocht betalen. Dat dat helaas niet mogelijk was werd mij zonder blikken of blozen medegedeeld. Alles gaat contant hier, tot aan een huis kopen toe!! De slordige 10.000 pesos waar ik mee op de proppen moet komen voor 6 maanden huur, borg en commissie, ach, dat trek ik nog wel uit een pinautomaat en daarmee durf ik overdag ook nog wel over straat. Maar een huis van een paar honderd duizend dollar? Daar huur je dus een geldwagen voor in (lang leve Brink's! die zie je hier regelmatig rondrijden) en iemand die de hele dag geld mag gaan zitten tellen. Vraag me af of dat onder de kosten koper valt of dat de bank vrolijk het tarief wat omhoog gooit....
Nog zoiets: om onze maandelijkse rekeningen te betalen, kunnen we om beurten in de rij gaan staan. Automatische incassos? Dat is een onbekend fenomeen. Je krijgt de rekening van gas, water en elektriciteit netjes op je deurmat, en vervolgens mag je je op het dichtstbijzijnde Rapipago (="snelbetaal") kantoor vervoegen om je lasten te voldoen. Samen met de rest van de miljoenenbevolking... dus je kunt je voorstellen dat je daar een halve dag (of meer vrees ik) voor uit kunt trekken. Reken maar eens uit hoeveel productiviteit dat dat kost elke maand.... Zonde van het geld!! Maar goed, een land waar de presidente (mevrouw Kirchner) het in haar hoofd haalt om de president van de Centrale Bank te ontslaan, zonder daarvoor de instemming te vragen van de nodige politieke instanties, puur omdat de bankpresident weigert mee te werken aan haar omstreden plannetje om de internationale schulden vanuit de nationale reserves te betalen, noemen we in goed Nederlands nog steeds een bananenrepubliek. In Holland staat een huis - en in deze bananenrepubliek staat mijn nieuwe casa. Ik hoop morgen de champagne open te kunnen trekken. Jullie zijn allemaal welkom om een banaantje mee te komen pikken!!
************ENGLISH*******************
My own home in the banana republic
3 Weeks in Buenos Aires and I am back at where I started, that's how it feels at the moment. Regarding
the state of living, that is. Tomorrow it's the 1st of February and I can continue the administrative fuss and bother at UBA, I assume that it can all be settled soon (dangerous assumption!), so I am not talking about that now. No, this blog is purely dedicated to one of the primary needs of any human being: a roof over one's head. And a bit of a decent roof please... after 4 months in a student's home I am fed up already (or again) with anybody else's mess and to be able to study I need a bit more tranquility. Thanks everyone for the good times we had, but it is time for me to move to an appartment that fits my lifestyle and my new rhythm a bit better. Or in other words: an exploration into the great unknown of the Argentinian housing market.
To keep things payable, I already figured it would be handy to have at least one housemate. Miraculously, the housemate kind of presented himself without having to search for anyone! a friend from Uruguay turned out to be looking for a new appartment as well, having to leave his house end of January (today!). A native Spanish brother-in-arms that already knew the housing market a bit seemed not such a bad idea. So, after my first internet searches that gained little response, I decided to join forces and to learn from the master. Even though you might know in which area you prefer to live (a combination of atmosphere, distance to university/work, availability of public transport, shops and restaurants), it can differ from one street to the other whether it's worth living there or not. So a matter of miles-making it is!! The last couple of weeks we have seen literally every corner and hole in Palermo, we called real estate agents that advertise with their billboards on the façades, stepped into all real estate offices (enjoying their airco's!!!) and rang the doorbell at every nice building we saw (since they all have 12- or 24-hour security there is always an attendant around to ask for renting options). Quite an undertaking, with an average temperature of 35 degrees Celsius on the counter and a humidity that could be mistaken for a Turkish steambath... Little time and energy left for writing fancy bloggies, melted as I was after every afternoon of appartment shopping. Hardly any strength left but to count my blisters, prepare a little food, take a shower and put the ventilator on max, before falling asleep exhausted.
Too exhausted as well - fortunately - to have nightmares about all the sadness we saw in some places... appartments that were so small and dark, inflicting a spontaneaous claustrophobia. Bathrooms and kitchens dating back to before the Spanish domination, moisture and moulds and mustiness, walls peeling off, parquet turning black... The decision that a little bit of comfort may cost some extra pesos was easily taken! Only to meet the next hurdles: paranoid landlords and the Argentinian rent legislation. The first mentioned want to have of course maximum security, so they ask for a "garantía de propiedad", a property (preferrably in Buenos Aires) as warranty. Well, if I already had a nice house in this city i would not be looking for one, would I?! At some real estate agents we were not even served if we could not affirm their first crucial question regarding the warranty. Fortunately some landlords are a little more flexible and 6 months of rent paid in advance can serve as warranty in some cases. A contract of 6 months however, is a temporary one according to legislation. Which means automatically that the appartment is fully furnished, and that the owner is keen on receiving weekly payments from temporary occupants in fat green dollar bills........ We (OK, not me, but Joaqúin) have our own furniture and want to pay a "normal" rent, but we don't want to be caught in a standard 24-month contract either. This way we are out of every standard category known here and we haven't been able to rent something yet.
We dó know by now all the greatest spots in Palermo, the loveliest little plazas and the chiquest avenidas with lofty homes and lots of green! :) We know that the average Argentinian lives in a small home and that appartments with 2 bedrooms, as we are looking for, are less common. We know how rental prices vary with the district, age of the building, floor, front- or backside, we know the price of an extra bedroom, a view on the park, surveillance, swimming pool, extra services etc. So we also knew right away that the perfect new appartment that we saw yesterday, on the 8th floor, with a large balcony/terrace that all 3 rooms give to, full of light and elegantly designed, was definitely worth it's price, bingo!! Unfortunately, tiding came right away today that the owner is on holiday for 3 weeks and not available for negociations. Hm... a matter of forgetting again, as we had to forget many other nice options. But this one does hurt a little, to be honest :( Fortunately today also brought another beautiful, spacious and light appartment. A little classical, with a large kitchen. .. Just "slightly" above our budgets so I will have to work hard next to my study. Next step is to convince the landlord tomorrow of our credibility. And that we won't leave after 6 months, taking the bathroom, the airconditioners and the toilet with us (which seems to happen...?!?).
It's all just a matter of trust... which does not seem to exist in this country. Especially in banks the people don't trust (not so strange after all the crises they had, and money devaluating in one day to a third of what it was). I asked the first real estate agent where we almost rented something, if I could pay with my creditcard. Without even a blink of the eye, I was told that this would not be possible. Everything is done in cash here, up to buying a new house!! The mere 10.000 pesos that I need to cough up for 6 months of rent, warranty and commission, can be withdrawn from a cash machine and I even dare to walk the street during daytime with that amount in my purse. But imagine a hundreds of thousands of dollars house? You have to hire secure money transport for that amount (hurray for Brink's! I see their
cars here regularly) and someone to sit down and count money for about a day. I wonder if they include that in the buyer's cost or if the bank simply raises it's tariffs....
Another thing: to pay our monthly bills, we will have to take turns standing in line. Automatic collection? An unknwon phenomenon. Bills of gas, water and electricity are nicely delivered to your doormat, but the next step is to go to the closest Rapipago (="fastpay") office to pay your expenses. Together with a few millions of your neighbour citizens... so it is not hard to imagine this may cost half a day (at the least). Do the math as to how much productivity this costs every month.... A bloody shame!! But well, a country where the president (Mrs. Kirchner) deems it necessary to dismiss the head of the Central Bank, without the consent of the proper political bodies, just because the bank president refuses to collaborate in her controversial plan to pay the international debts from the national reserves, is still called a banana republic in good old Dutch (and English as well I guess). In Holland stands a house, we say - and in this banana republic stands my new casa. I hope to uncork the champaign tomorrow. Everyone is welcome to come and have a banana!!
donderdag 17 december 2009
Winter wonderland
Maandag 14 december zette ik voor het eerst in 3 maanden weer voet op Nederlandse bodem. Het was grijs, het vroor een paar graden, de sneeuw voor 3 dagen later werd al voorspeld, en ik vond het geweldig! Vanaf het allereerste moment genoot ik met volle teugen. Hoe prachtig is dit jaar de winter in mijn kouwe kikkerlandje?!! Precies zoals het hoort te zijn, in de donkere dagen voor Kerst. De laatste lichte dagen voor Kerst met 27/30 graden in Buenos Aires waren ook "best lekker" en ik zag zelfs nog op tegen de kou. Maar ja, ik blijf toch blijkbaar een echte noorderling - voel ik daar de eerste rillingen van een opkomend schaatskoortsje? En al die bomen en ballen begrijp ik hier ook ineens een stuk beter!! :)
Wellicht was ik ook geconditioneerd door een niet onaardig voorproefje in Patagonië. Tussen de tripjes naar Brazilië en Nederland in moest ik mijn tijd toch op aangename wijze verpozen! Het zuiden van Argentinië (en een stukje Chili) moest deze keer ontdekt, in 2,5 week wel te verstaan. Als je wel eens op een wereldkaart hebt gekeken dan heb je wellicht een idee wat een achterlijk groot land Argentinië eigenlijk is. En dat 2,5 week van Buenos Aires naar Ushuaia (al final del mundo - als je Antarctica niet meetelt) dus hard werken is! Jolanda en ik gebruikten regelmatig de gevleugelde woorden "het is net vakantie" maar dat gold dan meer het stralende weer en het schitterende uitzicht dat wij op dat moment genoten, dan het moordende tempo waarin wij het land doorkruisten!! Het zal dan ook geen wonder zijn dat we nog eens terug moeten (ja, moeten!), om bepaalde stukken wat meer eer aan te doen dan wij deze keer konden, en dingen te ondernemen die we deze keer hebben moeten laten...
De tocht voerde ons van Bariloche (bejaarden in hippe outdoor-outfits) naar El Bolson (trommelende hippies), El Chalten (stoere backpackers en trekkers), El Calafate (keurig gedresseerde toeristen), Puerto Natales, Chili (echte die-hards en nog meer stoere backpackers en trekkers) om te eindigen in Ushuaia (van alle bovengenoemde categorieën wat, aangevuld met wereldreizigers die met hun fiets/motor/paard/kameel/4WD/camper het einde van de wereld en daarmee het doel van hun reis bereikt hebben, Braziliaanse veelverdienende duikers, Antarctica-gangers, gelukzoekers uit alle windstreken, ex-gedetineerden (Ushuaia was ooit met name een gevangenis/verbanningsoord), matrozen op verlof en hier en daar een verdwaalde oorspronkelijke Ushuaiaan - maar die zijn zeldzaam!). Wij zwierven met de bus steeds wat verder naar het zuiden van Patagonië, gedeeltelijk over de beruchte Ruta 40, van het ene Nationaal Park naar het volgende gletsjergebied en bleven overal een paar dagen om één- of meerdaagse trekkings te maken en de schoonheid van het land te aanschouwen.
En het is een wonderbaarlijk land, Patagonië. Woest, verlaten, droog, eeuwig koud, geteisterd door regen, sneeuw, hagel en harde wind, maar het is er zóó mooi, zo onbeschrijfelijk indrukwekkend hartverscheurend mooi!! De meren, de bergen, de gletsjers, de steppe... de leegte die de ziel streelt met serene rust. Niet geheel onbegrijpelijk dat vele groten der aarde daar een "bescheiden lapje" grond (willen) bezitten, tot onze eigen kroonprins aan toe (al heeft hij denk ik genoeg aan de kou in Nederland en hebben hij en Máxima de meest noordelijke/warme contreien van Patagonië, Neuquén uitverkozen). Dit grootgrondbezit leidt overigens tot de nodige conflicten met de oorspronkelijke bewoners (zie de allerlaatste paragraaf in het Wikipedia artikel over Patagonië: http://en.wikipedia.org/wiki/Patagonia , genaamd "Foreign land buyers issue"), dus ik denk dat er nog genoeg sappigs in de media zal verschijnen over deze nieuwe aankoop van het prinselijk paar.
Zonder uitzondering kreeg ik in het zuiden de vraag of dat nou echt bevalt, wonen in de verschrikkelijk grote stad Buenos Aires (mijn accent verraad blijkbaar inmiddels dat ik in Argentinië woon :) - vooral de Chilenen vonden dat erg grappig! - en Buenos Aires wordt er dan al gauw bij gegokt). Tja, hoe leg je de charme van een grote stad (met haar verkeersdrukte, armoede, onveiligheid en overbevolking) uit aan iemand die dagelijks een overdosis frisse lucht inademt en zuiver water drinkt uit een kabbelend bergbeekje? Wiens buren kilometers verderop wonen achter de volgende besneeuwde bergtoppen en die niets anders kent dan ruimte en rust? Best moeilijk vond ik die vraag, ik ben tenslotte op het platteland geboren en nooit echt een stadsmens geweest. Het Amsterdamse leven maakte ik ook meer van de zijlijn dan van binnenuit mee. Dus in alle oprechtheid antwoordde ik maar dat Buenos Aires me de gelegenheid biedt te studeren wat ik wil, dat ik het daarom uithoud, dat ik in de vakanties waarschijnlijk zal "ontsnappen" naar het platteland en de natuur. Maar met het woord uithouden doe ik de stad en mezelf tekort, ik voel me er prima, het is eerder een uitdaging dan een opgave om er te wonen, een spel om onderdeel uit te maken van het geheel, een ontdekkingstocht naar de ware aard van deze metropool: waarom vindt iedereen (inclusief ikzelf) Buenos Aires zo geweldig??!
Nu het einde van het jaar nadert is het niet alleen tijd om van de winter, de Kerst, familie en vrienden in Nederland te genieten, maar ook een mooi moment voor een terugblik op het nieuwe ritmo van de afgelopen maanden. Als je over een wat langere periode kijkt blijk je altijd meer bereikt te hebben dan je dacht, is mijn ervaring. En ik kan eigenlijk slechts constateren dat tot nu toe alles perfect volgens plan loopt! Ik heb een leventje in Buenos Aires opgebouwd, een mooi huis gevonden met gezellige huisgenoten, leuke (zéér leuke! - lang leve de tangoles :)) mensen leren kennen, veel gereisd, mijn inschrijving aan de universiteit rond....
Wat dat laatste betreft was het een zeer gelukkige (doch toevallige!!) greep om precies op die 14e december in Nederland aan te komen. Een dag later sloot namelijk de procedure van de regeling voor buitenlandse studenten waar ik gebruik van wilde maken!! en waarvoor ik persé in Nederland moest zijn, om me via de Argentijnse ambassade in te schrijven. Maar dat wist ik nog niet, toen ik in juni mijn ticket boekte (en de Argentijnse ambassade aan wie ik het destijds met voorbedachte rade vroeg ook niet!!). Vanaf Schiphol ging ik maandagmiddag dus linea recta naar Den Haag, alwaar ik mij voor 17 uur bij de cultureel attaché diende te vervoegen. De enige vertraging die dag was met tram 10 op Den Haag CS, de rest (Air France & NS: merci & bedankt!!) was gelukkig keurig op tijd en ik stond (in reisoutfit en met m'n hele hebben & houwen) iets na vieren op de stoep bij de ambassade. Na een kennismakingsgesprek en wat kopieerwerk (al die diploma's en cijferlijsten die ik al maanden geleden had laten legaliseren en in Buenos Aires had laten vertalen) moest ik wat handtekeningen zetten en zo, jongens en meisjes, werd mijn lot bezegeld voor 2010 (en de eerstvolgende jaren): student Diergeneeskunde aan de UBA!!
Vandaar dat geen kou of sneeuw mij kan deren... Mijn doel voor dit jaar is bereikt! Ik wens iedereen een vrolijke, gezellige Kerst en een prachtig en succesvol Nieuwjaar, mogen al onze dromen uitkomen!!!
***********ENGLISH VERSION************
Monday December 14th I landed for the first time in 3 months on Dutch ground again. It was grey, the temperature was a few degrees below zero, the snowfall for 3 days later had already been predicted, and I loved it! From the very first moment I was enjoying it thoroughly. How wonderful is this year's winter in the low lands?!! Exactly as it is supposed to be, in the dark days before Christmas. The last couple of light days before Christmas, with 27/30 degrees Celsius in Buenos Aires were "not too bad" either and I even feared the cold a little. But well, I guess I am a real northerling after all - might I be sensing the first shivers of an upcoming skating-fever? And all those trees and decorations, somehow they started making sense as well!! :)
Maybe I was pre-conditioned a bit by a not-too-unpleasant pretaste in Patagonia. In between my trips to Brazil and the Netherlands I did have to pass time in an agreeable manner of course! The south of Argentina (and a little part of Chile) was going to be discovered this time, in no less than 2,5 weeks. If you have ever looked at a world map, you might have a slight idea of how insanely large a country Argentina is. And how tough a job 2,5 week from Buenos Aires to Ushuaia (al final del mundo - not counting Antarctica)! Jolanda and I regularly used the wicked words "it almost feels like holiday!" but that would then apply more to the glorious weather or the brilliant view that we enjoyed at that moment, than the killing rapidity with which we crossed the country!! It will not be a complete surprise then, that we must (yes, must!) return some day, to pay more honour than we could this time, to some parts of this land, and to undertake all the things we could not do yet...
The journey led us from Bariloche (elderly people in hip outdoor-outfits) to El Bolson (drumming hippies), El Chalten (tough backpackers and hikers), El Calafate (neatly trained tourists), Puerto Natales, Chile (real die-hards and more tough backpackers and hikers) to end in Ushuaia (with people of all of the above mentioned categories, replenished with world travellers that reached the end of the world and therefore the end of their trip on bike/motor/horse/camel/4WD/camper, Brazilian big-bucks-earning divers, Antarctica-tourists, fortune-hunters from all corners of the world, ex-prisoners (once upon a time, Ushuaia was mainly a prison/place of exile), sailors on leave and the odd original Ushuaian - but these are very rare!). We wandered by bus further and further south, partly on the notorious Ruta 40, from one National Park to the next glacier-area and stayed a few days in every place we landed, to make trekkings of one or several days and to behold the beauty of the land.
And a marvellous land it is, Patagonia. Fierce, abandoned, dry, eternally cold, harassed by rain, snow, hail and the strongest of winds, but it is soo enchanting, so unutterably overwhelmingly solemnly delightfully enchanting!! The lakes, the mountains, the glaciers, the savannah... the serene emptiness that caresses the soul. Not completely incomprehensible that the rich & mighty of this planet (want to) own a "modest little" piece of land there, including our own heir to the throne (although I think the cold in Holland is sufficient for them so Willem Alexander and Máxima prefer the most northern/warm part of Patagonia, Neuquén). This landlordism does lead by the way to some conflicts with the original inhabitants (see the last paragraph in the Wikipedia article on Patagonia: http://en.wikipedia.org/wiki/Patagonia , named "Foreign land buyers issue"), so I expect some more juicy details soon in the media regarding this newest land deal of our royal couple!
Without exception I got the question down south if I really do enjoy living in the awfully big city Buenos Aires (apparently my accent these days is betraying me and people can hear I live here :) - especially the Chileans thought it was very funny! - and Buenos Aires is then an easy next guess). Well, how to explain the charm of a big city (with her crazy traffic, poverty, unsafety and overpopulation) to someone who is breathing a daily overdose of fresh air and drinks pristine pure water from a rippling mountain stream? Whose neighbours live miles and miles further behind the next snow-capped mountains and who is surrounded by space and silence? Quite a difficult question for me, as I was born on a farm myself and never really became a city-dweller. Even the Amsterdam hustle and bustle I always witnessed more from the side-line, never becoming completely part of it. So in all honesty I replied that Buenos Aires offers me the opportunity to study what I want, that I therefore endure living there, that I will most likely "escape" to the countryside and nature during my holidays. But the word endure is way too unappreciative, because I feel very good in the city, it is more a challenge than an assignment to live there, a game to become part of it, a discovery into the real nature of this metropole: why does everyone (including me) love Buenos Aires??!
Now that the end of the year draws nigh, it is not only the time to enjoy wintertime, Christmas, family and friends at home, but also an excellent moment for a retrospective view on the new ritmo. Looking back over a longer period one always turns out to have achieved more than perceived, is my experience. And I can actually only draw the conclusion that so far everything is going perfectly as planned! I have built myself a new life in Buenos Aires, found a beautiful home and nice home mates to share it with, met nice (véry nice! - hurray for tango class :)) people, travelled a lot, have got my registration for university....
For this last achievement a most lucky (albeit highly coincidental!) intervention was my chosen arrival date of exactly that December 14th. A day later the procedure of the foreign students arrangement that I wanted to use, expired!! It required my presence in the Netherlands because the registration needs to be done by the Argentinean embassy in your country of residence. But I had no idea of that date when I booked my flight in June (neither did the Argentinean embassy back then, when I inquired as part of my profound preparations!!). So from Schiphol I went straight to The Hague last Monday afternoon, where I ought to be present at the cultural attaché's desk before 17 hours. The only delay that day was tram 10 on The Hague Central Station. The others (Air France & NS: merci & thanks!!) were all punctually on time fortunately and I was ringing the embassy's doorbell (in travelling outfit and with my complete belongings) a little after four o'clock. After our acquaintance and a lot of copying (all the diploma's and grade lists that I already legalized months ago and took to Buenos Aires for translation) I had to sign some documents and that's, ladies and gentlemen, how my fate for 2010 (and some years to come) got sealed: student of Veterinary Medicine at the UBA!!
So that's why no cold or snow can harm me... My goal for this year has been reached! I wish everyone a merry Christmas and a magnificent and successful New Year, may all our dreams come true!!!
vrijdag 13 november 2009
De zaken gaan voor het reisje
Net vers bruinverbrand terug uit het tropische (en dus warme en vochtige) Brazilië, waar verjaardagen gevierd, caipirinha's gedronken, stranden bezocht en samba's gedanst moesten worden, voel ik me nog meer thuis dan ooit in "mijn" Buenos Aires en Cachimayo casa. Grappig hoe een huis pas echt een thuis wordt als je er een keer terug gekeerd bent van een verre reis! Niet dat het zo heel erg ver is, Sao Paulo, (2 uur en 50 minuten in de vliegmachien) maar toch een hele andere wereld dan Argentinië. Waar het op dit moment ter hoogte van Buenos Aires dondert en bliksemt en pijpenstelen regent.... Heerlijk weer om met een warme mate (Argentijnse kruidendrank) knus even weg te kruipen en met de laptop op schoot van mijn nieuwste avonturen te verhalen!
Ik kon me prima redden met mijn steenkolen-Portugees, dat met de dag beter wordt als ik me tussen de Brasileros begeef. Leuk al die complimentjes! :) Het grootste deel van de tijd waren we echter met z'n vieren op stap (de jarige job die al 12 jaar in Brasil woont en 2 van zijn vrienden) en natuurlijk gewoon in het plat Hollands aan het ouwehoeren. Best lekker voor een weekje! Gelukkig was ik m'n Spaans nét niet helemaal vergeten, vanochtend om een uur of 8 moest ik namelijk de cultureel attaché van de Argentijnse ambassade in Den Haag te woord staan. Hij bleef gewoon Spaans terugpraten en ging niet over op Engels of (zijn ongetwijfeld onberispelijke) diplomaten-Nederlands, dus ik ga ervan uit dat ik voor de taalproef inmiddels geslaagd ben :). We babbelden lekker weg in ieder geval. En we waren snel klaar, ik had hele verhandelingen verwacht over het standpunt van Buitenlandse Zaken (ik had onlangs een heel "interessant" gesprekje met een dame van dit Ministerie in Argentinië - gelukkig was op een gegeven moment mijn beltegoed op....) dat ik, vanwege mijn aanwezigheid hier, geen gebruik meer mag maken van de regeling voor buitenlandse studenten. Hoezo, ik ben toch nog steeds een rasechte Nederlandse (de laatste keer dat ik keek in ieder geval!)??? Gelukkig heeft de ambassade nu in de peiling hoe het werkt, ik moet wat vragen beantwoorden en wat zaken opsturen (mag allemaal via email), zodat (hèhè, eindelijk!!!) de procedure gestart kan worden voor mijn inschrijving bij de universiteit. Het enige lastige is, dat ik een bepaald formulier persoonlijk moet ondertekenen. Ik ben zelf half december pas weer in Nederland en dat is te laat, dus nu moeten we iets zien te regelen voor een eerder tijdstip. Ze moeten de diplomatieke postkoets maar inzetten, ik krijg wel bezoek uit Nederland vanaf maandag, maar in het weekend is het lastig documenten scoren bij een ambassade en dus gaat die vlieger niet op.... Nou goed, er valt vast wel een mouw aan te passen, ik heb veel geduld moeten oefenen maar vanaf vandaag gebeurt er tenminste officieel iets!!
Daar moet natuurlijk op gedronken worden, dus het komt mooi uit dat er vanavond in huis groots gefeest wordt, met live muziek en alles erop en eraan! Een huisgenootje is jarig geweest. In de woonkamer en de keuken wordt al hard gewerkt om alles schoon te maken en leeg te halen. Moet ik toch nog even de deur uit om een kado te halen! Gelukkig lijkt de regen zich tot een buitje te beperken.
Het eighties (2 x 40 jaar) verjaardags"feestje" van Gerwin en Fernando in Cunha/Brasil was nog weer andere koek. Groots opgezet, een prachtige locatie buiten het dorp (met uitzicht op de groene heuvels, palmbomen, paarden in de tuin, een lounch-veranda met hangmatten en zitjes, een grote dansvloer, 2 DJ's, heel veel hapjes (met gezellige 80's vlaggetjes, jeweetwel, ik heb er die avond geloof ik een paar honderd in blokjes kaas en worst gestoken! :)) en nog veel meer drank, en natuurlijk zeer zorgvuldig geselecteerde genodigden. Daar wordt in die contreien nog lang over nagepraat, zo'n feest! Ik heb me vooral op de dansvloer begeven uiteraard, even de samba en wat nieuwe danspartners aan mijn nieuwe ritmo toegevoegd. Ik had in BsAs een leuk 80's outfitje bij elkaar gescharreld, inclusief beenwarmers en synthetische schoudervulling-blouse, dus dat was extra zweten op de dansvloer!
De volgende ochtend vertrokken we naar het buitenhuis van Gerwin en Fernando, even de kater wegwerken met een heerlijke BBQ/lunch. Met een riviertje/watervalletje aan de ene zijde en een enorme moestuin aan de andere, groene heuvels rondom, exotische bloemen, planten, vogels en vlinders, ver weg van de bewoonde wereld (geen internet of telefoonbereik), waan je je er in het paradijs!! Lekker zwemmen en wegdromen bij het water, wandelen in de omgeving en genieten van het goede leven! Helaas kwam ook daar de regen roet in het eten gooien, de weg wordt heel slecht als het langdurig regent, dus we besloten naar Cunha terug te keren en de volgende dag vanaf daar naar Paraty te rijden, aan de kust.
In dat prachtige stadje was ik al 2 keer eerder, maar deze keer werd het wel heel bijzonder, toen we 's avonds onverwacht deel werden van het wereldnieuws!! In 3 staten in Brazilië (Rio, Sao Paulo en Minais Gerais) viel namelijk de stroom uit voor zo'n 6 uur (door een probleem met een krachtcentrale bij Paraguay, bleek later). Ik dacht nog even dat het mijn schuld was... in het Cubaanse restaurant waar we aten, ging ik namelijk precies op dat moment naar de wc, knipte het licht aan, dat weer uit ging, en aan, en uit.... en toen helemaal niet meer aan ging!! Ik dacht dat ik kortsluiting veroorzaakt had! Ik liep terug naar onze tafel en de obers begonnen overal kaarsen in mooie lantaarntjes neer te zetten. We begrepen al snel dat de hele stad in duister gehuld was, en ik dus niet echt de schuldige kon zijn, maar de grappen dat ik ín de wc had moeten plassen en niet tegen het lichtknopje, waren uiteraard rap gemaakt door mijn bijdehante reisgenoten :) In het restaurant kwam vervolgens iemand gezellig piano spelen en we hadden een zeer sfeervolle avond. Arme drommels die op het moment van de stroomstoring ergens in een metro in Rio of Sao Paulo gezeten hebben!
De laatste avond in Paraty nog even flink aan de samba gegaan (de anderen gingen zoals elke dag weer aan de caipirinha's, maar ik kan niet zoveel sterke drank verdragen dus ik hield het maar bij mijn eigen "verslaving"). Dat werd ten zeerste gewaardeerd door de plaatselijke danskoning :) (die later ook de plaatselijke drugsbaron bleek te zijn, toen hij Gerwin van wat joints wilde voorzien) en nog wat andere heren Brasileros en Argentinos. Als ik niet zo ontzettend blank was, had ik makkelijk voor een Braziliaanse door kunnen gaan, werd me verzekerd :) dus met het ritmo zit het wel goed! Pas toen we met z'n allen naar huis strompelden merkte ik dat het iets teveel ritmo van het goede was geweest en m'n linkervoet eigenlijk flink zeer deed. Eén of ander eng groot insect heeft me geprikt, m'n linkerenkel was (en is nog steeds) rood en warm en dik, en die overdosis samba maakte het er niet beter op. Gelukkig doet het nu niet zo erg zeer meer, maar ik heb even genoeg van alle muggen en andere prikbeesten, en heb gisternacht hier thuis mooi m'n klamboe opgehangen. Mij krijgen ze niet meer!
Dit weekend wordt het een beetje aanrommelen in huis en voorbereidingen treffen voor Patagonië, maandag komt Jolanda al!! Hopelijk is het regelwerk met het document dat getekend moet worden snel rond en kan ik met een gerust hart op reis. Tot zover alles nog strak volgens plan, ik had al gedacht dat zo rond half november de eerste universiteitszaakjes geregeld zouden kunnen zijn. Heerlijk hoor, alle zon en strand en samba, tango, Patagonië-plannen en vrije tijd, maar als het puntje bij het paaltje komt gaan uiteraard de zaken voor het reisje!
************ENGLISH VERSION***************************************
Business before (p)leisure
Just freshly tanned back from tropical (and therefore warm and moist) Brazil, where birthdays had to be celebrated, caipirinha's drunk, beaches visited and samba's danced, I feel more at home than ever in "my" Buenos Aires and Cachimayo casa. Funny how a house does not become a real home until the day you return from a long journey! Even though it is not that far Sao Paulo, (2 hours and 50 minutes flying) it is still a completely different world compared to Argentina. Where, at this very moment, at Buenos Aires altitude the sky is ripped apart by thunder and lightning and the rain is pouring down.... Perfect weather to crawl away with a warm mate (the Argentinean national drink and addiction) and my laptop to narrate my newest adventures!
I could manage perfectly fine with my broken Portuguese, that keeps improving day by day while mixing with the Brasileros. Very nice all these compliments! :) Most of the time though we were going out with the four of us (the birthday boy that already lives in Brazil for 12 years and 2 of his best friends) and of course twaddling in ordinary Dutch. Quite agreeable and a nice change for a week! Fortunately I did not completely forget áll my Spanish in one week, as I had to speak with the cultural attaché of the Argentinean embassy, this morning around 8 o'clock. He kept speaking to me in Spanish and did not switch to English or (his undoubtedly impeccable) diplomat-Dutch, so I guess I can safely assume that I have passed the language test already :). At least we kept babbling nicely. And the whole conversation was over before I knew it, I expected a lenghty lecture on the point of view of Foreign Affairs (for I recently had quite an "interesting" chat with a lady of this Ministry in Argentina - fortunately my cell credits ran out at some point....). She said that I, because of my presence here, was not allowed anymore to use the foreign students arrangement. Why, I still am a pure-bred Dutchy (last time I checked at least I was!)??? Fortunately, the embassy has got a better clue now how things should be done, I need to answer some questions and send some documents (can all be done by email), in order to (at last!!!) start the procedure for my enrollment at the university. The only awkward thing is, that I have to sign some forms. As I will not be back home until half december, which is too late, we have to arrange something for a sooner date. For all I care they will have to put in the diplomatic stage coach, I do get a visitor from the Netherlands this Monday, but it is quite impossible for her to score documents at an embassy during the weekend, so that cat won't jump.... Anyway, I am sure there will be a way out, I have practiced lots and lots of patience so far, but as of today at least something is officially happening!!
Of course that needs to be celebrated with a good drink, so tonight's party here at home, including live music and the whole shebang comes in handy! One of my house mates had her birthday. Everyone is working hard to empty the living and the kitchen and prepare everything. So I do need to get out after all to get a present! Fortunately the rain seems to be just a shower so far.
The eighties (2 x 40 years) birthday party of Gerwin and Fernando in Cunha/Brazil was of a completely different standard! Ambitiously planned, at a magnificent location a little outside from the village, with a view on the green hills, palm trees, horses in the garden, a lounch-veranda with hammocks and cozy seats, a large dance floor, 2 DJ's, tons and tons of fingerfood (with these snug-and-once-trendy-in-the-80's little cocktail sticks with little vanes, youknowwhatImean, I think I stuck a few hundred of those in all these cheese and sausage cubes for decoration! :) and even more booze, and of course all these carefully selected guests. That will be the talk of town for a while, in Cunha and surroundings!! I mainly mixed with the flock on the dance floor (where else! ;)), adding samba and some new dance companions to my new ritmo repertoire. In BsAs I scored the loveliest little 80's outfit, including leg warmers and synthetic blouse with shoulder pads, but I had to pay for it with some extra sweating on the dance floor!
The next day we left for Gerwin and Fernando's country house, to get rid of our hangovers with a delicious BBQ/lunch. With a little river with waterfalls on one side and an enormous vegetable garden on the other, surrounded by green hills, exotic flowers, birds and butterflies, far away from society (no internet or telephone connection), it's just like paradise!! How delightful it was, swimming and lazing around and musing a bit at the water, taking a stroll in the hills and enjoying the good life! Unfortunately, also in paradise the rain came and spoiled the fun, the road gets real bad when it rains for a long time, so we decided to return to Cunha and to drive to Paraty, the next day.
Already 2 times before I visited that magnificent little colonial town on the coast, but this time it became extra special, when at night we became - highly unexpected! - part of world news!! In 3 states of Brazil (Rio, Sao Paulo and Minais Gerais) there was an electrical breakdown for about 6 hours (because of a problem with a power plant in Paraguay, as we learned later). For a minute I even thought it was my fault... exactly at the moment the power failure started, I went to the toilet in the Cuban restaurant where we had dinner. I switched on the light, it went on, and off, and on, and off.... and then it stayed off completely!! I thought I might have caused a short-circuiting! I went back to our table and the waiters started putting candles in pretty lanterns on the tables. We soon understood that the whole town was wrapped in dark, so I could not really have caused it, but the clever jokes about peeing in the pot and not against the light switch were of course easy scoring for my keen travelmates. :) Someone came to play piano at the restaurant and we ended up having a very pleasant night. Poor souls that were inside a subway somewhere in Rio or Sao Paulo that night!
The last night in Paraty I devoted to samba (the others, as usual, devoted themselves to their caipirinha's again, but I can't handle that much alcohol so I stuck to my own "addiction"). Which was highly appreciated by the local dancing king :) (who turned out to be the local drugsbaron as well, when he tried to sell some joints to Gerwin) and some other gentle Brasileros and Argentinos. Had I not been as white as I am, I could have easily been passed for a Brasilera, they assured me :) so nothing wrong with my ritmo! Not until we all stumbled back to our hostel I noticed that the ritmo might have been slightly too much and that my left foot actually hurt a lot. One or the other scary large insect had stung me, my left ankle was (and still is at the time of writing) red and warm and swollen, and that overdose of samba did not really help to improve things. Luckily it does not hurt as much anymore, but I am quite fed up with all mosquito's and other insects, so last night I have put up my mosquito net to separate myself from these nasty nightly buddies. Let's see who is the smartest here!
This weekend will be for messing around the house a bit and preparing for Patagonia, Monday Jolanda will be arriving already!! Hopefully all the hustle with the form that needs to be signed can be arranged quickly so I can leave for a carefree holiday! So far everything is still going strictly according to plan, I already figured that around mid November the first Univeristy business could be arranged. For it's all great, sun and samba, tango, Patagonia plans and holidays, but when all is said and done, it's of course business before (p)leisure!
Ik kon me prima redden met mijn steenkolen-Portugees, dat met de dag beter wordt als ik me tussen de Brasileros begeef. Leuk al die complimentjes! :) Het grootste deel van de tijd waren we echter met z'n vieren op stap (de jarige job die al 12 jaar in Brasil woont en 2 van zijn vrienden) en natuurlijk gewoon in het plat Hollands aan het ouwehoeren. Best lekker voor een weekje! Gelukkig was ik m'n Spaans nét niet helemaal vergeten, vanochtend om een uur of 8 moest ik namelijk de cultureel attaché van de Argentijnse ambassade in Den Haag te woord staan. Hij bleef gewoon Spaans terugpraten en ging niet over op Engels of (zijn ongetwijfeld onberispelijke) diplomaten-Nederlands, dus ik ga ervan uit dat ik voor de taalproef inmiddels geslaagd ben :). We babbelden lekker weg in ieder geval. En we waren snel klaar, ik had hele verhandelingen verwacht over het standpunt van Buitenlandse Zaken (ik had onlangs een heel "interessant" gesprekje met een dame van dit Ministerie in Argentinië - gelukkig was op een gegeven moment mijn beltegoed op....) dat ik, vanwege mijn aanwezigheid hier, geen gebruik meer mag maken van de regeling voor buitenlandse studenten. Hoezo, ik ben toch nog steeds een rasechte Nederlandse (de laatste keer dat ik keek in ieder geval!)??? Gelukkig heeft de ambassade nu in de peiling hoe het werkt, ik moet wat vragen beantwoorden en wat zaken opsturen (mag allemaal via email), zodat (hèhè, eindelijk!!!) de procedure gestart kan worden voor mijn inschrijving bij de universiteit. Het enige lastige is, dat ik een bepaald formulier persoonlijk moet ondertekenen. Ik ben zelf half december pas weer in Nederland en dat is te laat, dus nu moeten we iets zien te regelen voor een eerder tijdstip. Ze moeten de diplomatieke postkoets maar inzetten, ik krijg wel bezoek uit Nederland vanaf maandag, maar in het weekend is het lastig documenten scoren bij een ambassade en dus gaat die vlieger niet op.... Nou goed, er valt vast wel een mouw aan te passen, ik heb veel geduld moeten oefenen maar vanaf vandaag gebeurt er tenminste officieel iets!!
Daar moet natuurlijk op gedronken worden, dus het komt mooi uit dat er vanavond in huis groots gefeest wordt, met live muziek en alles erop en eraan! Een huisgenootje is jarig geweest. In de woonkamer en de keuken wordt al hard gewerkt om alles schoon te maken en leeg te halen. Moet ik toch nog even de deur uit om een kado te halen! Gelukkig lijkt de regen zich tot een buitje te beperken.
Het eighties (2 x 40 jaar) verjaardags"feestje" van Gerwin en Fernando in Cunha/Brasil was nog weer andere koek. Groots opgezet, een prachtige locatie buiten het dorp (met uitzicht op de groene heuvels, palmbomen, paarden in de tuin, een lounch-veranda met hangmatten en zitjes, een grote dansvloer, 2 DJ's, heel veel hapjes (met gezellige 80's vlaggetjes, jeweetwel, ik heb er die avond geloof ik een paar honderd in blokjes kaas en worst gestoken! :)) en nog veel meer drank, en natuurlijk zeer zorgvuldig geselecteerde genodigden. Daar wordt in die contreien nog lang over nagepraat, zo'n feest! Ik heb me vooral op de dansvloer begeven uiteraard, even de samba en wat nieuwe danspartners aan mijn nieuwe ritmo toegevoegd. Ik had in BsAs een leuk 80's outfitje bij elkaar gescharreld, inclusief beenwarmers en synthetische schoudervulling-blouse, dus dat was extra zweten op de dansvloer!
De volgende ochtend vertrokken we naar het buitenhuis van Gerwin en Fernando, even de kater wegwerken met een heerlijke BBQ/lunch. Met een riviertje/watervalletje aan de ene zijde en een enorme moestuin aan de andere, groene heuvels rondom, exotische bloemen, planten, vogels en vlinders, ver weg van de bewoonde wereld (geen internet of telefoonbereik), waan je je er in het paradijs!! Lekker zwemmen en wegdromen bij het water, wandelen in de omgeving en genieten van het goede leven! Helaas kwam ook daar de regen roet in het eten gooien, de weg wordt heel slecht als het langdurig regent, dus we besloten naar Cunha terug te keren en de volgende dag vanaf daar naar Paraty te rijden, aan de kust.
In dat prachtige stadje was ik al 2 keer eerder, maar deze keer werd het wel heel bijzonder, toen we 's avonds onverwacht deel werden van het wereldnieuws!! In 3 staten in Brazilië (Rio, Sao Paulo en Minais Gerais) viel namelijk de stroom uit voor zo'n 6 uur (door een probleem met een krachtcentrale bij Paraguay, bleek later). Ik dacht nog even dat het mijn schuld was... in het Cubaanse restaurant waar we aten, ging ik namelijk precies op dat moment naar de wc, knipte het licht aan, dat weer uit ging, en aan, en uit.... en toen helemaal niet meer aan ging!! Ik dacht dat ik kortsluiting veroorzaakt had! Ik liep terug naar onze tafel en de obers begonnen overal kaarsen in mooie lantaarntjes neer te zetten. We begrepen al snel dat de hele stad in duister gehuld was, en ik dus niet echt de schuldige kon zijn, maar de grappen dat ik ín de wc had moeten plassen en niet tegen het lichtknopje, waren uiteraard rap gemaakt door mijn bijdehante reisgenoten :) In het restaurant kwam vervolgens iemand gezellig piano spelen en we hadden een zeer sfeervolle avond. Arme drommels die op het moment van de stroomstoring ergens in een metro in Rio of Sao Paulo gezeten hebben!
De laatste avond in Paraty nog even flink aan de samba gegaan (de anderen gingen zoals elke dag weer aan de caipirinha's, maar ik kan niet zoveel sterke drank verdragen dus ik hield het maar bij mijn eigen "verslaving"). Dat werd ten zeerste gewaardeerd door de plaatselijke danskoning :) (die later ook de plaatselijke drugsbaron bleek te zijn, toen hij Gerwin van wat joints wilde voorzien) en nog wat andere heren Brasileros en Argentinos. Als ik niet zo ontzettend blank was, had ik makkelijk voor een Braziliaanse door kunnen gaan, werd me verzekerd :) dus met het ritmo zit het wel goed! Pas toen we met z'n allen naar huis strompelden merkte ik dat het iets teveel ritmo van het goede was geweest en m'n linkervoet eigenlijk flink zeer deed. Eén of ander eng groot insect heeft me geprikt, m'n linkerenkel was (en is nog steeds) rood en warm en dik, en die overdosis samba maakte het er niet beter op. Gelukkig doet het nu niet zo erg zeer meer, maar ik heb even genoeg van alle muggen en andere prikbeesten, en heb gisternacht hier thuis mooi m'n klamboe opgehangen. Mij krijgen ze niet meer!
Dit weekend wordt het een beetje aanrommelen in huis en voorbereidingen treffen voor Patagonië, maandag komt Jolanda al!! Hopelijk is het regelwerk met het document dat getekend moet worden snel rond en kan ik met een gerust hart op reis. Tot zover alles nog strak volgens plan, ik had al gedacht dat zo rond half november de eerste universiteitszaakjes geregeld zouden kunnen zijn. Heerlijk hoor, alle zon en strand en samba, tango, Patagonië-plannen en vrije tijd, maar als het puntje bij het paaltje komt gaan uiteraard de zaken voor het reisje!
************ENGLISH VERSION***************************************
Business before (p)leisure
Just freshly tanned back from tropical (and therefore warm and moist) Brazil, where birthdays had to be celebrated, caipirinha's drunk, beaches visited and samba's danced, I feel more at home than ever in "my" Buenos Aires and Cachimayo casa. Funny how a house does not become a real home until the day you return from a long journey! Even though it is not that far Sao Paulo, (2 hours and 50 minutes flying) it is still a completely different world compared to Argentina. Where, at this very moment, at Buenos Aires altitude the sky is ripped apart by thunder and lightning and the rain is pouring down.... Perfect weather to crawl away with a warm mate (the Argentinean national drink and addiction) and my laptop to narrate my newest adventures!
I could manage perfectly fine with my broken Portuguese, that keeps improving day by day while mixing with the Brasileros. Very nice all these compliments! :) Most of the time though we were going out with the four of us (the birthday boy that already lives in Brazil for 12 years and 2 of his best friends) and of course twaddling in ordinary Dutch. Quite agreeable and a nice change for a week! Fortunately I did not completely forget áll my Spanish in one week, as I had to speak with the cultural attaché of the Argentinean embassy, this morning around 8 o'clock. He kept speaking to me in Spanish and did not switch to English or (his undoubtedly impeccable) diplomat-Dutch, so I guess I can safely assume that I have passed the language test already :). At least we kept babbling nicely. And the whole conversation was over before I knew it, I expected a lenghty lecture on the point of view of Foreign Affairs (for I recently had quite an "interesting" chat with a lady of this Ministry in Argentina - fortunately my cell credits ran out at some point....). She said that I, because of my presence here, was not allowed anymore to use the foreign students arrangement. Why, I still am a pure-bred Dutchy (last time I checked at least I was!)??? Fortunately, the embassy has got a better clue now how things should be done, I need to answer some questions and send some documents (can all be done by email), in order to (at last!!!) start the procedure for my enrollment at the university. The only awkward thing is, that I have to sign some forms. As I will not be back home until half december, which is too late, we have to arrange something for a sooner date. For all I care they will have to put in the diplomatic stage coach, I do get a visitor from the Netherlands this Monday, but it is quite impossible for her to score documents at an embassy during the weekend, so that cat won't jump.... Anyway, I am sure there will be a way out, I have practiced lots and lots of patience so far, but as of today at least something is officially happening!!
Of course that needs to be celebrated with a good drink, so tonight's party here at home, including live music and the whole shebang comes in handy! One of my house mates had her birthday. Everyone is working hard to empty the living and the kitchen and prepare everything. So I do need to get out after all to get a present! Fortunately the rain seems to be just a shower so far.
The eighties (2 x 40 years) birthday party of Gerwin and Fernando in Cunha/Brazil was of a completely different standard! Ambitiously planned, at a magnificent location a little outside from the village, with a view on the green hills, palm trees, horses in the garden, a lounch-veranda with hammocks and cozy seats, a large dance floor, 2 DJ's, tons and tons of fingerfood (with these snug-and-once-trendy-in-the-80's little cocktail sticks with little vanes, youknowwhatImean, I think I stuck a few hundred of those in all these cheese and sausage cubes for decoration! :) and even more booze, and of course all these carefully selected guests. That will be the talk of town for a while, in Cunha and surroundings!! I mainly mixed with the flock on the dance floor (where else! ;)), adding samba and some new dance companions to my new ritmo repertoire. In BsAs I scored the loveliest little 80's outfit, including leg warmers and synthetic blouse with shoulder pads, but I had to pay for it with some extra sweating on the dance floor!
The next day we left for Gerwin and Fernando's country house, to get rid of our hangovers with a delicious BBQ/lunch. With a little river with waterfalls on one side and an enormous vegetable garden on the other, surrounded by green hills, exotic flowers, birds and butterflies, far away from society (no internet or telephone connection), it's just like paradise!! How delightful it was, swimming and lazing around and musing a bit at the water, taking a stroll in the hills and enjoying the good life! Unfortunately, also in paradise the rain came and spoiled the fun, the road gets real bad when it rains for a long time, so we decided to return to Cunha and to drive to Paraty, the next day.
Already 2 times before I visited that magnificent little colonial town on the coast, but this time it became extra special, when at night we became - highly unexpected! - part of world news!! In 3 states of Brazil (Rio, Sao Paulo and Minais Gerais) there was an electrical breakdown for about 6 hours (because of a problem with a power plant in Paraguay, as we learned later). For a minute I even thought it was my fault... exactly at the moment the power failure started, I went to the toilet in the Cuban restaurant where we had dinner. I switched on the light, it went on, and off, and on, and off.... and then it stayed off completely!! I thought I might have caused a short-circuiting! I went back to our table and the waiters started putting candles in pretty lanterns on the tables. We soon understood that the whole town was wrapped in dark, so I could not really have caused it, but the clever jokes about peeing in the pot and not against the light switch were of course easy scoring for my keen travelmates. :) Someone came to play piano at the restaurant and we ended up having a very pleasant night. Poor souls that were inside a subway somewhere in Rio or Sao Paulo that night!
The last night in Paraty I devoted to samba (the others, as usual, devoted themselves to their caipirinha's again, but I can't handle that much alcohol so I stuck to my own "addiction"). Which was highly appreciated by the local dancing king :) (who turned out to be the local drugsbaron as well, when he tried to sell some joints to Gerwin) and some other gentle Brasileros and Argentinos. Had I not been as white as I am, I could have easily been passed for a Brasilera, they assured me :) so nothing wrong with my ritmo! Not until we all stumbled back to our hostel I noticed that the ritmo might have been slightly too much and that my left foot actually hurt a lot. One or the other scary large insect had stung me, my left ankle was (and still is at the time of writing) red and warm and swollen, and that overdose of samba did not really help to improve things. Luckily it does not hurt as much anymore, but I am quite fed up with all mosquito's and other insects, so last night I have put up my mosquito net to separate myself from these nasty nightly buddies. Let's see who is the smartest here!
This weekend will be for messing around the house a bit and preparing for Patagonia, Monday Jolanda will be arriving already!! Hopefully all the hustle with the form that needs to be signed can be arranged quickly so I can leave for a carefree holiday! So far everything is still going strictly according to plan, I already figured that around mid November the first Univeristy business could be arranged. For it's all great, sun and samba, tango, Patagonia plans and holidays, but when all is said and done, it's of course business before (p)leisure!
Abonneren op:
Posts (Atom)
