usa la cleta

usa la cleta

zondag 10 maart 2013

La esencia


Sábado por la tarde, escribiendo mi columna mensual. Me derrito, el sudor se desliza por mi espalda. Las nubes de una tormenta se acumulan sobre la ciudad y la humedad va a pasar el límite natural, una descarga esta noche será inevitable. Mi compañera Anke llega a casa, anuncia que esta noche su ex va a tocar. Festival de Tango Independiente, en la calle, en Boedo. Donde voy frecuentemente, a Pan & Arte, mi restaurante favorito. Bonito lugar, con su propio teatro, música en vivo, arte en la pared, comida deliciosa, pan fresco. A solo 10 minutos en bicicleta, bicisenda de puerta a puerta, perfecto.

Se pone más y más gris, cerramos las puertas y ventanas. Adentro el aire acondicionado nos sopla frescura mientras afuera la tormenta reúne a sus fuerzas. Gotas gordas caen, necesitamos entrar la ropa tendida! La lluvia previene que cosas acontecen. Cuando llueve es para los argentinos como la señal roja: quédate donde estás y no te muevas. Me temo que me estoy volviendo un poco argentina. Ya me imagino un aburrido sábado, con una película en el sofá. Anke dice que vayamos. Que nos tomemos el autobús en vez de la bici. Y un paraguas.

Acompañadas de relámpagos luminosos y truenos atronadores caminamos hasta la parada del colectivo. La lluvia sigue siendo maravillosamente apagado. La tormenta apenas nos golpea, sin embargo, produce una atmósfera bochornosa, cargada de expectativas. Hablamos y hablamos, Anke acaba de regresar de un largo viaje y el colectivo toma su tiempo. Al llegar a Boedo resulta que el festival al aire libre se movió hacia adentro, hacia el techo del teatro de Pan & Arte. Un espacio enorme, cubierto con una lona que a veces ondea peligrosamente en el viento. Caminamos hacia arriba, escuchamos música. Ya hay mucha gente, la tribuna en forma de escalera está llena. Nos paramos entre los otros, miramos, escuchamos, bebemos. La tormenta parece estar reflejada en el tango. Los feroces bandoneones la provocan, los furiosos violines la desatan. Pero nada nos puede dañar a nosotros, en la intimidad del desordenado techo teatral.

Encontramos al ex-novio, y sus compañeros de casa. Él cantará en el quinteto que toca a lo último. Una sorpresa cuando aparecen en el escenario con meros instrumentos de viento. Nunca antes escuché tango puro en forma de música de viento. Sus sonidos de terciopelo me pueden cautivar en cualquier tipo de música, y esta noche son intensamente hermosos, acariciando el alma; los tonos prolongados de los trombones, el resueño más pesado de la tuba, el toque suave de la trompeta. El staccato de la tuba parece hecho para el ritmo acompasado del tango, los demás instrumentos tejen a su alrededor una telaraña melódica, que conmueve en su serenidad. El canto expresa emoción, roza melancolía, cosecha por lo menos tantos aplausos como la música. La naturaleza parece una vez más reflejar la atmósfera de la música, la tormenta ahora está domada.

Doy las gracias a Anke, sin ella no hubiera salido. Ella me las da a mí, sin mí, se hubiera quedado en casa. Nos reímos y brindamos, alegre de que "mi" Pan & Arte se presentó a ella de manera tan especial. Nos prometemos solemnemente de llevarnos a más de estos lugares, los cuales, cada uno a su manera, encarnan la esencia de nuestra Buenos Aires. Para seguir descubriendo la hermosura que nos ofrece la ciudad. La próxima vez me toca a mí y yo voy a dejarme llevar con mucho placer.

De essentie


Zaterdagmiddag, ik schrijf aan mijn maandelijkse column. En smelt, de zweetdruppels glijden over mijn rug. Dikke donderwolken pakken zich samen boven de stad en de luchtvochtigheid gaat een door de natuur voorgeschreven limiet overschrijden, een uitbarsting zal vanavond onvermijdelijk zijn. Huisgenootje Anke komt thuis, kondigt aan dat haar ex vanavond optreedt. Festival de Tango Independiente, op straat, in Boedo. Ik kom daar geregeld, bij Pan&Arte, mijn lievelingsrestaurant. Fijne plek, met een eigen theater, regelmatig live muziek, kunst aan de muur, heerlijk eten, vers brood. Op 10 minuten fietsen, met fietspad van deur-tot-deur, perfect.

Het wordt grijzer en grijzer, we sluiten deuren en ramen. Binnen blaast de airco ons koelte toe terwijl buiten de storm zijn krachten verzamelt. Dikke druppels vallen, de was moet naar binnen! Regen betekent echter dat dingen niet doorgaan. Bij regen gaat voor Argentijnen het sein op rood: blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Ik vrees een beetje Argentijns te worden. Zie al een saaie zaterdagavond voor me, met een filmpje op de bank. Anke zegt dat we gaan. Dat we de bus nemen in plaats van de fiets. En een paraplu mee.

Begeleid door bliksemflitsen en geduchte donderklappen lopen we richting bushalte. De regen blijft echter wonderwel uit. De storm raakt ons zijdelings, produceert vooralsnog slechts een broeierig sfeertje, dat verwachtingsvol stemt. We praten en praten, Anke is net terug van een lange reis en de bus neemt zijn tijd. Bij aankomst in Boedo blijkt het openlucht festival naar binnen verplaatst, naar het dak van het theater van Pan&Arte. Een enorme ruimte, overdekt met tentdoek, dat af en toe vervaarlijk klappert in de wind. We lopen naar boven, horen muziek. Er zijn al veel mensen, de trapvormige tribune zit vol. We staan tussen de anderen, kijken, luisteren, drinken wat. Het onweer lijkt zijn weerklank te vinden in de tango. De onstuimige bandoneons dagen het uit, de furieuze violen zwepen het op. Maar niets dat ons deren kan, daar in de intimiteit van een rommelig theaterdak.

De ex is er, en zijn huisgenoten. Hij zal zingen, in het kwintet dat als laatste optreedt. Een verrassing als ze op de bühne verschijnen met louter blaasinstrumenten. Nooit eerder hoorde ik tango puur in de vorm van blaasmuziek. Die fluwelen klanken kunnen me in elk soort muziek bekoren en vanavond zijn ze intens en zielstrelend mooi; de slepende tonen van de trombones, het zwaardere gehoempa van de tuba, het milde geschetter van de trompet. Het staccato van de tuba lijkt gemaakt voor het afgemeten ritme van de tango, de overige instrumenten spinnen daaromheen een melodieus web, dat ontroert in zijn sereniteit. De zang verwoordt emotie, brengt een ultieme streek melancholie aan, oogst minstens zoveel bijval als de muziek. De natuur lijkt zich wederom aan de sfeer te spiegelen, de storm is nu getemd.

Ik bedank Anke, zonder haar was ik de deur niet uitgegaan. Ze bedankt mij, zonder mij was ze thuis gebleven. We lachen en proosten, verheugd dat ze “mijn” Pan&Arte op deze buitengewoon bijzondere manier heeft leren kennen. We beloven plechtig elkaar naar meer van deze plekken mee te nemen, die ieder op eigen wijze de essentie van ons Buenos Aires belichamen, te blijven ontdekken hoeveel moois zij ons biedt. De volgende keer is het mijn beurt en ik ga me met alle plezier laten meeslepen.