Zoetekauwen

Natuurlijk, ik zag er in al mijn zelfvertrouwen allerverleidelijkst uit die dag. Bijna 3 maanden in Buenos Aires, een huis en mijn draai gevonden, de inschrijvingsprocedure voor de universiteit inmiddels helder voor ogen én bovendien: mijn eerste sollicitatiegesprek. Reizen en studeren: prachtig natuurlijk, maar er moet ook brood op de plank. Research Associate bij één van de grotere financiële informatiebedrijven ging ik worden. Niet dat ik daarvoor doorgeleerd heb, maar als Dutch native speaker kon ik in ieder geval op mijn eigen taal als belangrijkste vaardigheid vertrouwen. En die paar financiële termen? ach, die zou ik wel onder de knie krijgen. In vol ornaat toog ik naar Microcentro, het zakenhart van Buenos Aires. De recruiter spuide in recordtempo zijn (voor mijn vers aangeleerde Argentijnse Spaans nog net te volgen) standaardverhaaltje, raffelde wat vragen af, liet me een testje doen en beëindigde de sessie met de woorden dat ik nog van hem zou horen. Gewoon een gemoedelijk standaardgesprekje dus, en ondanks mijn met de test genadeloos aangetoonde onkunde met de financiële termen vond ik het voor een eerste Argentijnse sollicitatie prima geslaagd. Met een voldaan gevoel en een brede glimlach van oor tot oor liep ik het kantoor uit. Achter mij kwam plots een zakenman van middelbare leeftijd en klein postuur een restaurant uit rennen, om mij staande houden en te zeggen dat hij mij graag even wilde begroeten. Beleefd als ik ben stond ik stil en kreeg een kus op mijn wang. "Kennen wij elkaar" vroeg ik hem, koortsachtig bedenkend waar ik hem in hemelsnaam ontmoet zou kunnen hebben en of ik hem dus eigenlijk zou moeten herkennen. "Nee, zei hij, maar we kunnen uitgaan samen". "Waarheen dan en waarom?" vroeg ik. "Para estar intimamente juntos" was zijn antwoord. Hij stelde brutaalweg voor om een intiem onderonsje te hebben!! Ik weet dat echte gaucho's verlegen en ingetogen mensen zijn, maar dit grote-stads exemplaar was duidelijk niet op zijn mondje gevallen. Een zacht gemompeld complimentje krijg je hier op straat regelmatig mee in het voorbijgaan, maar dit oneerbaar voorstel was van een directheid die ik nog niet kende. Te verbouwereerd om boos te worden, had ik maar liefst 3 woorden nodig voor een ontkennend antwoord. Ik draaide me op mijn hoge hakken om en beende resoluut weg. Als bij toverslag hoestte mijn onderbewustzijn zijn allereerste woorden op, had ik dat nou toch goed gehoord? Hij zei tegen iemand in het restaurant: "even mijn toetje halen". Zoetekauwen, die Argentino's!! De brede glimlach bleef. En voor de test bleek ik later met vlag en wimpel geslaagd.


"Zoetekauwen" schreef ik na mijn eerste maanden in Buenos Aires, als proefcolumn. Ik stuurde het naar een aantal tijdschriften en het leverde me uiteindelijk mijn column op in "La Cadena", het tangotijdschrift van Nederland.