The questions of 2012

Do you really have 101 of them?

A cute little boy in front of the elevators in the apartment building of my Italian friend Marco, where I spent three weeks dog sitting the Dalmatians. They are the loveliest lady dogs and I take care of them with great pleasure. But 101?! And then walking them two by two, can you imagine.

Where’s the Dutchy?
The Well Very Learned Professor Mario Marino after his first lecture Physiology, the day that Argentina and the Netherlands would encounter each other in the Olympic arena for hockey gold. After his lecture he wanted to know who was supposed to be the Holandesa of the two European ladies in the front row (my German fellow student Maxi and I), to remind me that later that day battle would break loose. In case of Dutch victory they would very much appreciate my absence in class J The last four months I very much enjoyed listening to the lectures of the most charming professor of our faculty (with associated reputation ...). His next legendary statement, when we met a few weeks later – silver hockey sorrow forgotten - : "I still got semen from the Netherlands". Ehm .. ok!?!? Turned out he breeds horses and is interested in the Dutch warmblood. Hence.

Can you please write that down?
The oldest Professor of Biochemistry, Dra. Martha Beconi, during my oral final exam for Biochemistry. I was very fortunate that day: I got to entertain this eminence grise that reached her retirement age years ago, with my knowledge of the citric acid cycle and all other processes in the energy metabolism of our cells. Afterwards I heard that her department is trying to limit the collateral damage of her interference, but she still retains the privilege to take oral exams without an assistant teacher. I did not think I would be needing pen and paper. Suddenly I realized that she is deaf and simply did not understand me and my answers. Panic! After 15 minutes of non-communication, I got off with a fright and a meagre seven...

What about "chicos"?
54 Year-old Argentine date over dinner in a cosy little restaurant in Palermo. Chicos? Somewhat surprised, I began to think of his 27-year-old counterparts that occasionally chase me in pubs or discos, invariably starting their open mouthed attacks after a few sentences or dance steps, shamelessly stuffing my throat with their tongue. I estimated, however, that my dinner companion would not be completely up-to-speed with the prevailing disco/meat-market manners and gently tried to formulate a politically correct answer. Mistake! He did not ask about my experiences with the competition but inquired about my family-planning! Inwardly I laughed out loud about the completely conflicting associations caused by this single word. So he needed a second nest and chose me to hatch the eggs? So he presumed to tactically tackle the tricky matter just before dessert? The mutual interpretation errors were very indicative of our non-corresponding communication styles. Doomed to fail, this date...

WHY HERE?
By far the most frequently asked and ever recurring question of many Argentines. So often, that I got fed up a bit answering it. Maxi and I have a mini-competition "The Most Original Answer to Least Original Question". Maxi usually wins, she excels in bizarre answers. Nobody can imagine why the hell we want to study here. I have previously written about the national inferiority complex of the Argentines (see my blog Hulde - sorry, only in Dutch). Europeans are put on a pedestal, Europe is paradise (crisis or no crisis). On the 8th of November there was a mass demonstration, but the protests already started earlier in 2012 (see my blog Enjoy the ride – again GoogleTranslate will need to be your friend).

De vragen van 2012

Heb je er echt 101?

Een allerschattigst jongetje bij de lift in het appartementencomplex van mijn Italiaanse vriend Marco, waar ik drie weken op de Dalmatiërs paste. Het zijn twee prachtexemplaren van honden en ik verzorg ze met alle plezier. Maar 101?! En dan twee aan twee uitlaten, stel je voor.

Wie van jullie is die Nederlandse?
De Weledelzeergeleerde Professor Mario Marino na zijn eerste college Fisiologie, de dag dat Argentinië en Nederland in het strijdperk traden voor het hockeygoud op de Olympische Spelen. Hij wilde na afloop van zijn college weten wie de Holandesa was van de twee Europese dames op de voorste rij (mijn Duitse studiegenote Maxi en ik), om me eraan te herinneren dat de strijd later die dag in alle hevigheid los zou barsten. Als we wonnen hadden ze liever niet dat ik me de week erop zou vertonen :) Ik mocht de afgelopen maanden graag luisteren naar de colleges van de meest charmante hoogleraar van de faculteit (met bijbehorende reputatie…). Zijn eerstvolgende legendarische uitspraak, toen we elkaar weken later - zilveren hockeyverdriet inmiddels vergeten - eens spraken: “Ik heb nog sperma uit Nederland”. Ehm... ok!?!? Hij fokt paarden en is erg geïnteresseerd in het Nederlandse warmbloedpaard. Vandaar.

Kun je het even opschrijven?
De oudste professor van Biochemie, Dra. Martha Beconi, tijdens mijn mondeling eindexamen Biochemie. Ik trof het die dag: ik mocht deze eminence grise die de pensioengerechtigde leeftijd al jaren geleden bereikt heeft, onderhouden met mijn kennis van de citroenzuurcyclus en alle andere processen in de energiehuishouding van onze cellen. Achteraf hoorde ik dat de vakgroep de schade probeert te beperken wat haar inmenging betreft, maar ze behoudt zich nog steeds het recht voor mondelinge examens zonder adjudant af te nemen. Ik had niet gedacht dat daar pen en papier aan te pas zouden komen. Ineens besefte ik dat ze doof is en me simpelweg niet begreep. Paniek!! Na 15 minuten non-communicatie kwam ik met de schrik en een zeventje vrij…

Wat vind je van “chicos”?
54-Jarige Argentijnse date tijdens een etentje in een knus restaurant in Palermo. Chicos? Enigszins verrast begon ik te denken aan zijn 27-jarige soortgenoten die ik zo nu en dan in kroeg of disco achter me aan krijg, die na een paar zinnen of danspassen met geopende muil de aanval openen en ongegeneeerd hun tong achter in mijn keel proberen te proppen. Ik schatte echter in dat mijn tafelgenoot van de geldende disco- annex meatmarket-mores weinig weet zou hebben en probeerde voorzichtig een politiek correct antwoord te formuleren. Fout!! Hij vroeg niet naar mijn ervaringen met de concurrentie maar naar mijn kinderwens! Inwendig schaterde ik het uit om de totaal tegenstrijdige associaties die dat ene woord opriep. Meneer was toe aan een tweede leg en had mij uitverkoren deze uit te broeden? Dacht met zijn vraag dit heikele onderwerp nog voor het toetje even tactisch af te tikken? De wederzijdse interpretatiefout was tekenend voor onze niet-corresponderende communicatiestijlen. Gedoemd te mislukken deze date…

WAAROM HIER?
Met stip de mij meest gestelde en eeuwig terugkerende vraag, van vele Argentijnen. Zo vaak, dat ik het standaardantwoord al een beetje beu begin te worden. Maxi en ik hebben een mini-competitie “Het Origineelste Antwoord op de Minst Originele Vraag”. Maxi wint meestal, die blinkt uit in het verzinnen van bizarre antwoorden. Niemand kan zich voorstellen waarom wij in godsnaam hier willen studeren. Ik heb al eerder geschreven over het nationale minderwaardigheidscomplex van de Argentijnen (zie mijn blog Hulde). Wie uit Europa komt wordt op een voetstuk gezet, Europa is het paradijs (crisis of niet). Op 8 november jl. was er een enorme demonstratie, halverwege 2012 begonnen echter de eerste protesten al (zie mijn blog Enjoy the ride).



*** Blog herschreven als column voor tangotijdschrift La Cadena ***


“Wie van jullie is de Holandesa?”
vraagt de Weledelzeergeleerde Professor Mario Marino na afloop van zijn eerste college Fysiologie, de dag dat Argentinië en Nederland het strijdperk betraden voor het Olympisch hockeygoud. Hij wilde graag weten wie van de twee Europese dames op de voorste rij (mijn Duitse studiegenote Maxi en ik) hij er aan moest herinneren dat de strijd later die dag in alle hevigheid zou losbarsten. Ik mag graag luisteren naar de colleges van de meest charmante hoogleraar van de faculteit, met bijbehorende reputatie… Zijn eerstvolgende legendarische uitspraak toen we elkaar weken later – zilveren hockeyverdriet inmiddels vergeten – spraken: “Ik heb nog sperma uit Nederland”. Ehm...?? Hij blijkt paarden te fokken en heeft veel bewondering voor het Nederlandse warmbloedpaard. Vandaar.

“Heb je er echt 101?”
vraagt een allerschattigst jongetje bij de lift in het appartementencomplex van mijn Italiaanse vriend Marco in Recoleta, waar ik drie weken op zijn Dalmatiërs paste. Het zijn twee prachtexemplaren van honden en ik verzorg ze met alle plezier. Maar 101?! En dan twee aan twee uitlaten, stel je voor.

“Kun je het even opschrijven?”
verzoekt de oudste professor van Biochemie, Dra. Martha Beconi, tijdens mijn mondeling eindexamen. Ik trof het die dag: ik mocht deze eminence grise, die de pensioengerechtigde leeftijd jaren geleden al passeerde, onderhouden met mijn kennis van de citroenzuurcyclus en de energiehuishouding van onze cellen. Achteraf hoorde ik dat de vakgroep de schade probeert te beperken wat haar inmenging betreft, maar ze behoudt zich nog steeds het recht voor examens zonder adjudant af te nemen. Pen en papier leken me onnodige accessoires tijdens een mondeling. Door haar vraag besefte ik me dat ze doof is en me simpelweg niet begreep. Paniek! Na vijftien minuten non-communicatie kwam ik met de schrik en een zeventje vrij…

“Wat vind je van chicos?”
knipoogt een 54-jarige Argentijn tijdens een etentje in een knus restaurant in Palermo. Chicos? Enigszins verrast moest ik denken aan zijn 27-jarige soortgenoten die na een paar zinnen of danspassen in kroeg of disco, met geopende muil de aanval openen en ongegeneerd hun tong achter in mijn keel proberen te proppen. Ik schatte in dat mijn tafelgenoot na twintig jaar huwelijk van de geldende meatmarket-mores weinig weet zou hebben, en probeerde voorzichtig een antwoord te formuleren. Fout! Hij vroeg niet naar mijn ervaringen met de concurrentie, maar naar mijn kinderwens. Inwendig schaterde ik het uit om de totaal tegenstrijdige associaties die dat ene woord opriep. Meneer was blijkbaar toe aan een tweede leg en had mij uitverkoren deze uit te broeden? De wederzijdse interpretatiefout was tekenend voor onze incompatibele communicatiestijlen. En tango dansen kon ‘ie ook al niet. Gedoemd te mislukken, deze dwaze date…

“WAAROM HIER??”
Met stip de meest gestelde en eeuwig terugkerende vraag. Maxi en ik doen een onderlinge competitie “Het Meest Originele Antwoord op de Minst Originele Vraag” omdat we het standaardantwoord een beetje beu zijn. Maxi wint meestal, die blinkt uit in het verzinnen van bizarre antwoorden. Niemand kan zich voorstellen waarom wij in godsnaam hier willen studeren, want – crisis of niet – Europa is het paradijs. De vraag doet me altijd weer realiseren hoe enorm bevoorrecht we zijn. Geboren te zijn in een vrij en welvarend land is voor ons zo vanzelfsprekend, maar eigenlijk heel uitzonderlijk.

Enjoy the ride

Juni 2012. Er lijkt een kleine exodus op gang gekomen vanuit Buenos Aires. Zodra de boodschappen, het biertje in de kroeg en een hap eten-buiten-de-deur duurder dreigen te worden dan in eigen land, mort het expatvolk. Wie niet vanwege familie, werk of studie hier gebonden is, maakt zijn afweging. Een vriendin van me gaat terug naar Nederland, om daar met haar Argentijnse echtgenoot een nieuw bestaan op te bouwen. Haar spaargeld laat ze echter hier maar op de bank staan. Zoveel pesos kon ze aan haar Nederlandse bank niet slijten. “Het is net Eftelinggeld”, verzuchtte ze: zodra je het terrein verlaat is het niets meer waard.

Pretpark Argentinië lijkt minder en minder in trek. In het sprookjesbos valt er nog geen onraad te bespeuren: als je op een paddenstoel gaat zitten komt er nog steeds de prachtigste tangomuziek uit. Er zijn watervallen, enorme gletsjers en prachtige landschappen te bewonderen. Er worden mooie potjes polo gespeeld, en veel voetbal. Maar de slagboom zit aardig op slot. De directie van het pretpark ziet er op toe dat u consumeert wat er binnen de poorten verkocht wordt. Te betalen in de munteenheid van het park. Om de economie tegen leegloop te beschermen is er een enorme de-dollarisering op touw gezet. Bedenk goed wat je met je laatste dollar doet, want ze zijn al maanden niet meer te krijgen. Slechts met toestemming van de AFIP (de belastingdienst), kun je er aan komen. Mits je aannemelijk kunt maken dat je het geld waarmee je ze wilt kopen op belastingvriendelijke wijze verzameld hebt. Gevolg: een uitgebreide zwarte markt waar een dollar inmiddels meer waard is dan een euro. De presidente van het pretpark moest deze week tandenknarsend toegeven dat ze nog ergens een slordige 3 miljoen dollar op een bankrekening had staan. Auw. Dat wordt pesificeren (nieuw Argentijns woord voor het omzetten van buitenlandse valuta in pesos).

Mensen die het bordje UITGANG hadden ontdekt (de gegoede middenklasse en hoger, die goed voor zichzelf kunnen zorgen en een ruime buffer op de bank hebben staan) protesteerden deze week met een zoveelste cacerolazo. Dat is een vreedzame manier van demonstreren waarbij men zoveel mogelijk lawaai probeert te maken, bijvoorbeeld door met een pollepel op potten en pannen slaan. Waren de eerste versies nog een beetje besmuikt vanaf de balkons in de betere wijken, bereikte deze inmiddels het plaza de Mayo in volle openbaarheid. Voor degenen die hun design-pannen niet aan een dergelijke brute behandeling wilden onderwerpen was er inmiddels een app beschikbaar voor de smartphone. Flink schudden dan komt er een hoop herrie uit. We leven in een democratie dus iedereen mag op zijn manier opkomen voor zijn rechten. Op internet werd het gebeuren echter volledig belachelijk gemaakt. Wie demonstreert om voedsel, onderwijs, vrijheid, gerechtigheid of werk, kan rekenen op begrip. Wie strijdt voor het recht om over dollars te kunnen beschikken zonder de belastingdienst te informeren waar het geld vandaan komt, kan dat duidelijk niet.

Behalve cacerolazos hadden we de overname van YPF, aanhoudende nationale territoriumdriften rond de Malvinas, een frauderende maar onaantastbare vice-president, de metro in Buenos Aires die van “niemand” is… never a dull moment. Of, om in pretparktermen te blijven, riemen vast en enjoy the ride. De komende weken heb ik vakantie, tijd om mijn ticket naar winterpretpark Nederland te boeken. Eens bedenken of mijn maag nog een rondje achtbaan Argentinië kan verdragen.

"Enjoy the ride" verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het juni-nummer van tangotijdschrift La Cadena.

En aquel otoño triste

De herfst begon heftig en meedogenloos dit jaar. Er waren maar liefst 14 levens te betreuren nadat er een storm op orkaankracht de stad had doorkruist. Nou zijn we best wat gewend hier qua slecht weer, maar het gemiddelde zomeronweer – hoe angstaanjagend ook - tilt geen bomen uit de grond of daken van de stadions. Dat komt slechts verkoeling brengen op oververhitte dagen, met veel tamtam een beetje onrust stoken, als een blaffende hond die niet bijt. Maar dit keer was het menens. De woeste kracht van de natuur kwam slachtoffers eisen. Het verkeer moest nog dagenlang ontwortelde en gespleten bomen ontwijken. Het gebeurde namelijk vlak voor Pasen en de voltallige plantsoenendienst was blijkbaar met verlof of wordt niet doorbetaald tijdens feestdagen. In sommige wijken was geen stroom tijdens de Paasdagen. Uit protest werden er snelwegblokkades opgeworpen. Het startschot voor deze herfst had niet harder kunnen klinken.

Normaal gesproken klinkt dat startschot meer als een soort rokjesdag, maar dan de Argentijnse inverse daarvan. Klimatologisch gezien zouden beide in theorie op dezelfde dag kunnen vallen, ergens in april. Maar terwijl het frivole en bijna feestelijke gevoel van rokjesdag lentekriebels aankondigt en een seizoen vol zon, warmte en oneindig plezier inluidt, kan winterjasdag toch niets anders zijn dan de droeve boodschapper van kou, donkere dagen, griep en winterdepressies. Als bij toverslag de winterjas het straatbeeld overheerst, lijkt het geheime teken van de aangeboren barometer gegeven en gevoeld. Het ruikt dan ook ineens verdacht vaak naar mottenballen in de bus en de metro.

Najaar dus, tijd om lekker bij de kachel en bij elkaar te kruipen. Warmte zoeken bij de medemens en schuilen voor de kou. Mijn huisgenoot gaat nog vaker dan in de zomer tango dansen. “Dan weet ik weer even hoe het voelt om een vrouw vast te houden” zegt hij altijd voor de grap. Maar in elke grap schuilt een kern van waarheid, nietwaar? Ik vraag me af hoeveel mensen eigenlijk (tango) dansen om – bewust of onbewust – warm intermenselijk contact te voelen. We raken elkaar zo weinig aan tegenwoordig. Andersom is vastroesten in een vertrouwde omhelzing ook mogelijk. Dat leerde ik van een lieve oude dame op mijn dansles. Ze had haar hele leven met maar één man gedanst (misschien moeten we dat niet al te letterlijk opvatten maar voor de dramatiek van het verhaal werkt het wel). Nadat haar man overleden was, had ze ontdekt dat ze helemaal opnieuw moest leren dansen. Als in een oude langspeelplaat hadden de jaren samen hun groeven ingesleten. Het kostte haar moeite om met anderen te dansen. Ze was enorm geschrokken van de sfeer in de milonga’s, waar ze de heren onderling had horen praten over de dames. Ze vertrouwde me toe dat het er grof aan toe ging. In de bescherming van de echtelijke cocon had ze geen weet gehad van de hatelijkheden en het geroddel.

Vanwege deze wetenschap en een dringende behoefte aan vrolijkheid neig ik de laatste tijd meer naar de salsa. Nu de blaadjes hier van de bomen vallen en het donkere seizoen begint, wil ik de op de loer liggende herfstdip geen voedingsbodem geven. Dansen: sí! Trieste tango’s: no.

Uit: En aquel otoño triste

Tekst/muziek Orison Moya Medina

Han caído muchas hojas 
del otoño de la vida
han pasado tantas cosas
que dificil olvidar
solo veo en cada hoja
el instante en que te fuiste
y cuanto amor me dejaste
en aquel otoño triste.

"En aquel otoño triste" verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het aprilnummer van tangotijdschrift La Cadena.

Don’t lie to me Argentina

Laten we het weer eens over geld hebben. Niet over moneditas deze keer, in het openbaar vervoer kunnen we tegenwoordig ook met onze tarjeta SUBE of Monedero terecht: kleine vooruitgang, enorm plezier. Nee, laten we het even macro houden. Money makes the world go round nietwaar? Een waarheid als een koe waarmee u en ik ons dagelijks geconfronteerd zien en die de emoties tot extreme hoogte kan doen oplopen. In december 2011 was het precies tien jaar geleden dat de Argentijnse overheid aankondigde dat zij haar buitenlandse schuld van USD 95 miljard niet kon terugbetalen. Een enorme crisis en volksopstand braken uit. Om te voorkomen dat de banken zouden omvallen werden alle tegoeden bevroren. Niemand kon aan zijn geld – of wat daar überhaupt nog van restte – komen. Anno nu is het nauwelijks voor te stellen wat voor strijdtoneel Buenos Aires destijds geweest is, maar de beelden van de opstand die met veel geweld door de politie onderdrukt werd, sneden me door de ziel.

Een terugblik op tien jaar Argentijnse economie levert helaas geen optimistisch plaatje op, ondanks de groei van de afgelopen jaren. Het saneren van de schuld en de overheidsuitgaven is nog altijd een zware opgave. In 2010 kwam het zelfs zo ver dat presidente Kirchner de directeur van de centrale bank op niet geheel politiek correcte wijze ontsloeg, omdat hij het niet eens was met het gebruiken van de nationale reserves (het zogenaamde bicentenario fonds) voor het aflossen van de staatsschuld. Een prachtige politieke klucht, gelardeerd met dagelijkse porties smulnieuws, maar gebaseerd op het trieste feit dat de staatsschuld een loden last is die het land beperkt en verlamt.

Inflatiebestendig is de Argentijnse economie ook nog steeds niet. Eén keer met je ogen knipperen en de prijzen zijn weer omhoog gegaan. De regering K speelt mooi weer, terwijl iedereen er elke dag getuige van is dat de officiële cijfers niet kloppen. Onlangs kondigde The Economist in het artikel ‘Don’t lie to me Argentina’ aan niet langer gebruik te zullen maken van de statistieken van de INDEC (het Argentijnse Centraal Bureau voor de Statistiek). De inflatiecijfers die sinds 2007 gepubliceerd zijn, 5 tot 11% per jaar, gaan plaats maken voor meer realistische, minstens dubbel zo hoge, cijfers van de inflatiespecialist PriceStats. De overheid goochelt graag met getallen en is zelfs tot manipulatie van de Big Mac Index overgegaan. Dez index, berekend door hetzelfde financiële tijdschrift, vergelijkt globaal de prijzen van het paradepaardje van de welbekende hamburgergigant met de grote M. Inmiddels staat de dubbeldikke hamburger hier niet meer prominent op de kaart. Hij is er wel, maar weggemoffeld op een onopvallende prijslijst. Iedereen die, niet afgeschrikt door zijn nutritieve waarde, er eentje wil verorberen kan hem dus gewoon bestellen. Bij het afrekenen blijkt MacDonald’s welwillend partner in crime van de knoeiende K’s: de Big Mac gaat voor ongeveer de helft van de werkelijke prijs over de toonbank....

Mocht u nog een tangotripje richting Buenos Aires gepland hebben: komt u vooral in grote getale eurootjes in de tango-industrie en in de Argentijnse economie pompen. Zorgt u wel dat u een beetje goed in de slappe was zit en wacht u niet tot de prijzen echt de pan uit rijzen. In dat geval kunt u uiteraard uw toevlucht nemen tot zo’n afgeprijsde Big Mac. Maar wees eens eerlijk: u heeft toch ook liever een flinke, malse bife?

"Don't lie to me Argentina" verscheen in mijn maandelijkse column Mi Buenos Aires Pequeño in het maartnummer van tango-tijdschrift La Cadena.

A tango a day....

Evolutionair gezien zit het wel snor met ons gevoel voor muziek. Sinds hij rechtop ging lopen - en wellicht al vele duizenden jaren langer – maakt de homo sapiens muziekinstrumenten en dus muziek. Muziek komt alleen bij de mens voor, maar waarom het in de loop van de evolutie bij ons is gebleven, is de biologen niet duidelijk. Muziek is emotie, muziek is onmisbaar. Waar mensen samenkomen wordt muziek gemaakt en beleefd. Religieuze ceremonies, oorlogsrituelen, belangrijke gebeurtenissen in het leven: zonder muziek, zang en dans zouden ze voor ons niet hetzelfde betekenen.

Onze muzikaliteit is aangeboren, laat een baby luisteren naar het zingen van zijn moeder en hij zal aandachtiger opletten dan wanneer ze alleen maar lieve woordjes zegt. Van kinds af aan kunnen we ritmes, klanken en toonhoogtes onderscheiden. Een klein 'weeffoutje' in de muziekgenen kan echter ongevoeligheid voor tonen veroorzaken. Personen die aan deze toondoofheid lijden, merken het niet als een toon in een melodie wordt verhoogd of verlaagd, en ze zijn volkomen ongevoelig voor valse noten. Een melodie onthouden of aanleren lukt niet, terwijl er niets mankeert aan hun gehoor of mentale capaciteiten als taalvaardigheid. Beroemdheden als Che Guevara en Theodore Roosevelt leden aan dit syndroom. Het verhaal gaat dat Guevara op een avond een verpleegster wilde versieren. Door een vergissing van zijn vriend, die aan moest geven wanneer er een tango begon, dwong hij de verpleegster in de maten van een tango terwijl er een zwoele Braziliaanse samba klonk!

Het mysterieuze van muziek is dat men niet precies weet waar het zit in onze hersenen. Op veel verschillende plaatsen is het vermoeden, in tegenstelling tot andere vaardigheden. We raken ons gevoel voor muziek daardoor ook niet zomaar kwijt, soms blijft het onaangetast terwijl andere hersengebieden beschadigd zijn. Ooit het boek Musicofilia van Oliver Sacks gelezen? Het staat vol met boeiende verhalen, over zijn patiënten die door een hersenaandoening lichamelijk of geestelijk niet meer optimaal kunnen functioneren. Hun beperkingen of persoonlijkheidsstoornissen worden echter verzacht of verdwijnen zelfs op miraculeuze wijze, als ze hun lievelingsmuziek horen of als ze zingen. Sacks pleit er voor om alle Parkinsonpatiënten een iPod te geven, vanwege het wonderbaarlijke effect van muziek op hun bewegingen. Muzikale hersengymnastiek als medicijn in plaats van de allernieuwste wetenschappelijke verworvenheden: absurd eenvoudig maar verbazingwekkend doeltreffend.

Op één van de vele tangofestivals die Buenos Aires rijk is raakte ik eens aan de praat met een wat oudere dame. Ik voelde me enigszins betrapt toen ze over haar reuma begon te vertellen, omdat ze gemerkt had dat mijn blik naar haar handen was afgedwaald. Handen die, krom van de reuma, ongewild de aandacht trokken. Ze besloot haar verhaal over haar ziekte en de pijn die daarmee gepaard gaat, met een optimistisch “Maar zolang de benen het nog goed doen…..” en verdween vervolgens naar de dansvloer. Deze dappere dame diende zichzelf een flinke dosis endorfinen toe. Zo wil ik ook wel oud worden, ooit. Geen geraniums en geen gezeur, gewoon lekker blijven dansen en genieten van mooie muziek. Om de tand des tijds een paar danspassen voor te blijven: tangotherapie. Een dagelijkse dosis in hapklare brokken van een minuut of drie.

"A tango a day.... " verscheen in mijn maandelijkse column Mi Buenos Aires Pequeño in het decembernummer van tango-tijdschrift La Cadena.

Domweg gelukkig

Soms verrast het leven van alledag me en voel ik me zomaar ineens ‘…domweg gelukkig in de Dapperstraat’. Uiteraard heet een straat in deze stad calle, een straatje pasaje, een plein plaza en een laan avenida. In dit specifieke geval bevond ik me dichtbij huis in één van de mooiste avenidas die Buenos Aires rijk is, de avenida Pedro Goyena. Het verkeer werd wat rustiger, de avond viel onder de stille, statige bomen. Ik was net naar tangoles geweest, op weg naar huis, en besefte me plotseling dat ik de volgende ochtend bij Anatomie een stel koeienhersenen mee zou moeten nemen. Een paar weken later zou het centrale zenuwstelsel op het programma staan en we werden geacht zelf studiemateriaal aan te leveren.

Gelukkig is de Mercado de Progreso altijd tot negen uur ’s avonds geopend. Een oude overdekte markt, waar de verrukkelijkste delicatessen zo verlokkelijk mogelijk uitgestald liggen, en de groenteboeren de appeltjes en de aubergines nog eens extra oppoetsen. Waar het altijd heerlijk naar vers brood ruikt en waar nog echt ambachtelijke slagers - met stevige armen en bebloede schorten - onder de hoge smeedijzeren bogen hun vlees hakken. Eén van de mooiste plekjes in mijn wijk om op zaterdagochtend even rustig rond te slenteren en me door een overdaad aan appetijtelijke geuren en kleuren te laten verleiden. Om wat kostelijke lekkernijen in te slaan en een kopje koffie te drinken in het kleine cafeetje, midden tussen alle bedrijvigheid.

Deze doordeweekse avond toog ik op een speciale missie naar mijn geliefde Mercado. Onderweg gebeurde er iets moois in mijn brein. Plotseling daagde het gelukzalige besef dat dit een avond was die ik me de rest van mijn leven zou blijven herinneren. Dat dit merkwaardige moment voor altijd bij me zou blijven. Als een sprankelend zonnestraaltje van puur goud lichtte het in me op: dat er ooit een dag komt dat ik niet meer hier zal wonen, studeren en dansen, maar terug zal kijken op mijn tijd in Buenos Aires en me zal realiseren hoe buitengewoon bijzonder en waardevol deze periode in mijn leven is.

De slager had een mooi stel hersenen voor me. Op maandagen kreeg hij altijd verse geleverd. Twee flinke knuisten vol koeienkronkels reikte hij me aan. Zorgvuldig vlijden we ze in een tupperwarebakje. Een beetje bizar maar vooral ook vermakelijk om mezelf daar met bakje en bloederige inhoud door de Mercado te zien lopen. Ik hield het voorzichtig voor me alsof de kledderige derrie het kostbaarste kleinood ter wereld was. Het geluk straalde blijkbaar van me af, intuïtief keken alle slagers van hun werk op zodra ik langs liep. Sommigen openden hun mond om iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Alsof ik in slow motion langs hun stalletjes schreed, misschien zelfs zweefde.

De koeienhersenen gingen een nachtje de koelkast en - de volgende dag - de formol in. Het allesoverheersende geluksgevoel conserveerde ik diezelfde avond nog. Als een fonkelnieuw sieraad schittert het sindsdien, tussen duizenden andere dierbare herinneringen.

"Domweg gelukkig" verscheen in mijn maandelijkse column Mi Buenos Aires Pequeño in het oktobernummer van tango-tijdschrift La Cadena.

Visum verlengen - een "korte" handleiding

Je bent student in Buenos Aires en dient elk jaar je visum te verlengen. Een kwestie van de juiste documenten verzamelen en een stempeltje halen in je paspoort, meer is het eigenlijk niet. Je begint op tijd, 2 maanden voor je visum verloopt en 1 maand voor je colleges beginnen, zo hoop je de bureaucratie voorbij te zijn als je weer aan de slag moet. Volg het stappenplan:

Je belt de faculteit om 2 van je documenten aan te vragen. Het ene bewijst dat je regulier student bent (Certificado de Alumno Regular), het andere laat zien welke examens je het afgelopen jaar gedaan hebt (Certificado Analítico). De Studentenadministratie van je faculteit kan noch via de telefoon, noch via internet dit soort verzoeken afhandelen, en deelt mee dat je ze persoonlijk zult moeten komen aanvragen.

Je stapt op je fiets (ondanks 40 graden en 90% luchtvochtigheid), om niet een uur in de bus gekookt te worden en fietst in een half uurtje naar je faculteit. De rij bij de Studentenadministratie is gelukkig nog niet zo lang. Je vraagt de 2 documenten aan. Eén daarvan moet betaald worden. De kassa is aan de andere kant van het gebouw. Na betaling lever je het betaalbewijs in bij de dames van de Studentenadministratie. Een week later mag je je documenten komen ophalen.

De volgende dag ga je naar het kantoor van de Burgerlijke Stand voor een bewijs van goed gedrag (Certificado de Antecedentes Penales). Vroeg opstaan: om 7 uur in de rij staan om een nummer te bemachtigen, als je later op de ochtend komt zijn de nummers op. Gelukkig is het nog niet al te druk en heet in de metro naar het centrum. Wacht geduldig in de rij tot je nummer afgeroepen wordt. Betaal voor je certificaat. Wacht geduldig in de volgende rij. Kom goed voorbereid met kopietjes van je paspoort en je DNI (Argentijnse identiteitsbewijs). Na het nemen van je vingerafdrukken krijg je een bewijsje. Goed bewaren, 5 werkdagen later mag je je certificado ermee afhalen (Oh ja: niet vergeten blij te zijn dat je Nederlander bent. Inwoners van de USA moeten ook een bewijs van goed gedrag van de FBI overleggen voor elke periode die zij in hun eigen land doorbrengen).

Een week na het bezoek aan je faculteit stap je weer op je fiets, ondanks de aanhoudende hittegolf. Deze keer een lange rij bij de Studentenadministratie, omdat alle eerstejaars zich bij hetzelfde loket moeten inschrijven. Niet boos worden als na een uur wachten blijkt dat je Analítico nog niet aangemaakt is, de dames doen hun best. Het certificaat wordt geprint en getekend. Alleen de vakken van het 1e cuatrimester staan erop, want het systeem is nog niet geactualiseerd met de cijfers van november/december. Je denkt dat het voor Migraciones (de IND) niet zoveel uitmaakt hoeveel vakken erop staan, dus je gaat tevreden naar huis. Al 2 documenten in the pocket!

Niet te vroeg juichen. Die documenten dienen nog wel even gelegaliseerd te worden. Eerst door de universiteit (UBA) en dan door het ministerie van Onderwijs. Van de afgelopen jaren herinner je je dat je om 7 uur in de rij ging staan bij de UBA. Omdat je de website even checkt kom je erachter dat de procedure gewijzigd is. Via internet dien je een datum en tijdstip te reserveren. Je raakt niet in paniek als op het eerste gezicht blijkt dat alle dagen vol zitten tot na de uiterste houdbaarheidsdatum van je visum. Rustig even alle dagen bekijken, dan kom je er achter dat je in je eerste collegeweek nog net een plaatsje kan bemachtigen. Op het tijdstip dat je eigenlijk college hebt, maar goed, je stelt je prioriteiten bij.

Inmiddels zijn er 5 werkdagen verstreken sinds je naar de Burgerlijke Stand ging. Er zaten nog 2 feestdagen tussen vanwege het Carnaval, maar nu je legalisatie moet wachten tot begin maart heb je even geen haast meer. Je gaat met de metro naar het centrum, deze keer mag je na 8 uur komen en je hoeft niet eens in de rij te staan. Niet vergeten even lekker koffie te gaan drinken met medialunas (kleine zoete croissantjes) om te vieren dat je een eerste stap echt afgerond hebt.

Behalve de verlenging van je visum wil je ook graag het adres in je DNI wijzigen. Je woont al meer dan een jaar op je nieuwe adres, dus dat wordt wel eens tijd. Daarvoor heb je uiteraard nog een extra document nodig, dat je bij het politiebureau in je wijk kunt aanvragen. De dag erop moet je dan thuis zijn, want het afleveren van het papiertje op je woonadres is het bewijs dat je daar ook echt woont. Je gaat op een middag bij het politiebureau langs. Het is te druk en je hebt geen tijd om te gaan zitten wachten. Later op de middag loop je er weer heen, het is nog drukker geworden. De volgende ochtend probeer je het weer. Je bent meteen aan de beurt. Je moet 10 pesos betalen, de dienstdoende agent heeft geen wisselgeld voor jouw biljet van 100. Je loopt terug naar huis en leent 10 pesos van je huisgenoot (alternatief: je koopt een pakje kauwgom bij de kiosk op de hoek). Je loopt voor de vierde keer binnen 24 uur naar het politiebureau en betaalt de 10 pesos. De volgende dag komt een agent op de fiets bij je huis langs, juist als jij met je fiets naar je faculteit gaat. Je bent weer een stapje verder!

De dag van legalisatie bij de universiteit is aangebroken, je zorgt dat je in het aangegeven tijdvak op de juiste locatie bent (met de bus deze keer). Je bent al met colleges begonnen inmiddels dus je zorgt dat je wat te lezen/studeren bij je hebt, voor in de rij. Het valt mee, na een half uurtje ben je al aan de beurt. Na betaling krijg je de 2 documenten van je faculteit gestempeld en getekend terug. Nu alleen nog naar het ministerie. Dat zit op loopafstand, maar is spijtig genoeg alleen 's ochtends geopend. Het is vier uur 's middags dus je zult de volgende dag dezelfde reis nog eens moeten afleggen. De volgende dag neem je dezelfde bus. Tijdens de ochtendspits dus je doet er lekker lang over (leesmateriaal niet vergeten!). Bij het ministerie is er maar één wachtende voor je. Die heeft niet zoals jij 2 A4-tjes bij zich, maar ordners vol met papier. De mevrouw aan de balie is druk in gesprek met haar en probeert te begrijpen wat er precies gelegaliseerd moet worden. De andere ambtenaren achter de balie vertonen geen enkele neiging tot klantcontact. Tot de mevrouw met de ordners weg is, dan wordt je toch ineens door één van de andere ambtenaren geholpen. Twee stempels en twee handtekeningen later, sta je weer op straat. Je mag jezelf feliciteren! je hebt alle documenten rond en bent klaar voor de laatste stap: Migraciones.

Je plant de grote dag goed: op tijd naar bed, genoeg geld in huis, alle documenten klaar in origineel en kopie. Je staat om half 6 op en gaat snel de deur uit. Voor 7 uur ben je bij Migraciones en sluit je achteraan in een reeds lange rij. Je weet nog van het afgelopen jaar waar je moet zijn en je hoopt dat de indeling van de gebouwen sindsdien niet gewijzigd is. De rij komt in beweging, bij de deur gekomen krijg je een nummer en neem je plaats. Zodra het de ambtenaren genegen is begint het afroepen van de nummers. Eenmaal aan de beurt haal je al je documenten tevoorschijn. De dame tegenover je bestudeert ze. "Wat heeft u eigenlijk in het 2e cuatrimester gedaan?" vraagt ze, en wijst op je Analítico op een laatste examendatum eind juni. Je legt uit dat de faculteit in februari het systeem nog niet op orde had, dat je vanwege de te volgen legalisatiestappen op tijd begonnen bent met het aanvragen van je documenten. Ze vraagt naar je libreta (universiteitsboekje waarin je je vakken moet laten aftekenen). Je antwoordt dat dat bij één van de vakgroepen ligt, juist vanwege het aftekenen van de examens van november. Ze vindt het jammer maar kan niets voor je doen. Je zult terug moeten komen met een volledige Analítico. Je sputtert nog tegen omdat het niet bepaald je hobby is, en weinig efficiënt, om van de ene naar de andere rij te zwerven, van het kastje naar de muur. Je argumenteert dat het andere certificaat toch ook aantoont dat je een reguliere student bent. Het mag niet baten, de dame is onverbiddelijk. Je bent met te hoge verwachtingen gekomen, je mag terug naar "AF". Bovendien is je visum nog niet verlopen, dus je hebt "alle tijd" om een en ander te regelen en gezellig nog eens langs te komen bij Migraciones.

Je keert onverrichter zake terug naar huis. Als troost ga je even in een leuk cafeetje lekker koffie drinken met medialunas. Je hebt het verdiend!

De volgende dag ga je terug naar de Studentenadministratie. Er staan geen rijen eerstejaarsstudenten meer. De dames kennen je inmiddels en leven met je mee, maar zien in het systeem nog steeds niet al jouw vakken vermeld. Je vraagt ze om een volledige Analítico deze keer. Over een week mag je weer langs komen om het op te halen. Je gaat langs op de afgesproken dag en neemt het document in ontvangst. Het is getekend door dezelfde persoon dus deze keer mag je de legalisatiestappen overslaan. Voor de zekerheid zorg je ook dat je je libreta in je bezit hebt. De eerstvolgende werkdag waarop je geen ochtendcollege hebt, ga je weer voor 7 uur in de rij staan bij Migraciones. Je verwacht deze keer met de felbegeerde stempel in je paspoort huiswaarts te keren. Wederom niet te vroeg juichen, je weet maar nooit over welk detail ze deze keer zullen vallen. Eén enkele gedachte houdt je op de been: volgend jaar nog één keer het hele circus door en dan krijg je van de apparatsjiks van Migraciones een visum voor onbepaalde tijd. De hemel zij geprezen.

2012

Mijn decembermaand in Nederland, gevat in eerste indrukken en ervaringen:

- Thuiskomen bij mijn familie is elke keer weer een feest
- Sinterklaas vieren blijft ouderwets gezellig
- Wat is het stil 's avonds op straat
- Kwakkelen deze winter: veel grijze wolken, regen, hagel en natte sneeuw
- Daar word je wekenlang verkouden van :(
- Speculaas, pepernoten en chocoladeletters zijn verslavend
- Salsa dansen en hardlopen ook
- Als je een nieuwe Nederlander ontmoet krijg je een hand en nooit een zoen zoals in Argentinië
- Als je oude bekenden en vrienden ontmoet is het meteen weer gezellig als vanouds :)
- Aan Amsterdam heb ik mijn hart verpand
- Fietsen langs de Amsterdamse grachten is één van mijn favoriete bezigheden
- Het OV is overal GPS gestuurd, in de bus wordt vermeld welke treinen er gaan vertrekken als je bijna bij het station bent
- Strippenkaarten zijn uit de mode
- Prosecco nog steeds niet
- Een goeie fles Griekse dessertwijn kun je best 12 jaar lang in je wijnrek en dat van je ouders laten slingeren
- Het is "crisis" maar er wordt nog steeds voor vele miljoenen (67!!) aan vuurwerk de lucht in geknald
- Serious Request/Het Glazen Huis van de DJ's van 3FM haalt een daarmee vergeleken "schamele" 8,6 miljoen bij elkaar
- Iedereen heeft een iPhone of ander smart of android apparaat (ik heb het erop gewaagd en een gewone telefoon meegenomen maar eigenlijk kun je je er niet meer met goed fatsoen mee vertonen)
- Iedereen kijkt continu op dat i/smart/android apparaat - ik FB/tweet/mail dus ik besta
- Ik blijf me afvragen of ik juist meer of minder moet FB-en/tweeten/mailen dit jaar
- Goed voornemen: ook in 2012 de sterren van de hemel blijven koken
- Met de kliekjes van een culinair Oud&Nieuw diner kun je heel goed je ouders een prachtig Nieuwjaars-verrassingsmenu voorzetten :)
- Zelfs op Nieuwjaarsdag kijkt heel Nederland naar Boer Zoekt Vrouw

Tot zover de eerste helft van mijn vakantie. Nederland voelde vertrouwd maar het was toch ook weer even wennen. Nu ik weer helemaal geacclimatiseerd ben, hoop ik dat de rest van de vakantie weer veel moois en net zoveel gezelligheid in petto heeft. Daarna terug naar Buenos Aires voor het nieuwe studiejaar. Ongelofelijk eigenlijk dat ik na 2 jaar zowaar al op één derde van mijn studie beland ben. Nog eens twee van deze periodes en dan (als alles planningsgewijs zo strak blijft lopen) zou ik al klaar kunnen zijn? Hoeveel heb ik nog wel niet te leren in die tijd? Maar laat ik vooral niet 4 jaar op de zaken vooruit lopen. Eerst van 2012 maar weer eens een mooi jaartje zien te maken!!

Iedereen een gezond en gelukkig 2012 - volg je hart en maak je dromen waar!