Het nieuwe schooljaar is begonnen!

Het schattige kostuumpje ontbreekt (dat je hier overal op straat ziet lopen, geruit rokje, een polo en kniekousen) maar ik voel me net een schoolmeisje in haar eerste schoolweek... Gisteren heb ik voor het eerst in 20 jaar een rekenmachine gekocht! Een gloednieuwe glimmende Casio die me nog vele uurtjes zal vergezellen bij het maken van mijn "huiswerk". Verder kocht ik maagdelijk schone schriften, pennen, en nog zo wat van dat grut dat een mens nodig heeft om zich aan de hogere wetenschappen te wijden... Ik kon me nog net inhouden om er geen bonte plakplaatjes bij te kopen om m'n agenda te versieren! De spanning van vroeger, bij aanvang van een nieuw schooljaar ontbrak echter ten enen male. Het was eigenlijk wel eens tijd geworden, vond ik, om te beginnen aan hetgaan waarvoor ik hier uiteindelijk ben: studeren!!!

Maandag ging om 5 uur de wekker.... even rennen om de bus van tien vóór te halen, om 6:40 uur was ik op de vakgroep. Een drukte van belang was het al! De eerste colleges komt natuurlijk iedereen, dus 't zat echt vol. De laatkomers moesten er een stoeltje bijslepen (zo eentje met een klaptafeltje aan de zijkant). De docente Wiskunde die ons van 7 tot 10 dient bezig te houden, schreef, na wat algemene uitleg over de opzet van de colleges en de examens, wat oefeningen op 't bord (omdat niemand nog het oefenboek had) die we onderling moesten proberen op te lossen. Deze waren bedoeld om wat zaken uit het voortgezet onderwijs te herhalen, een aantal basiszaken die iedereen zo uit z'n mouw moet kunnen schudden. Gelukkig ontdekte ik dat ik nog steeds wiskunde "kan"!! :) (al moet je me over een paar weken nog eens vragen om even de theorie omtrent logaritmen en differentiaalvergelijkingen uit te leggen, dat gaat me nog even boven m'n pet voor nu!). Het college zelf ging redelijk sloom, ik had het gevoel dat we wel 3x zoveel hadden kunnen doen! De pauze na anderhalf uur was echter meer dan welkom, de behoefte aan koffie inmiddels onverdraaglijk! Gelukkig is er een soort kiosk op de eerste verdieping van mijn faculteit, met heerlijke koffie, perfect op sterkte :). Na de les heb ik me in het gedrang voor de uitgeverij/kopieershop gewaagd en mijn eerste "boek" aangeschaft. Echte boeken koopt bijna niemand. Binnen de universiteit zijn een aantal kopieerkoningen actief, waar iedereen voor een paar pesos z'n vakliteratuur, oefenboeken, samenvattingen en uitgewerkte antwoorden bij elkaar scharrelt. Voor Wiskunde en Chemie in het Spaans heb ik toch maar in de buidel getast en het theorieboek aangeschaft, een hele investering van nog geen 20 euro!!

Vandaag (woensdag) dezelfde exercitie qua opstaan, in het donker de deur uit, rennen voor de bus, 40 minuten reizen, tien minuten/kwartiertje lopen en voor zevenen present, voor een sessie Chemie (van 7 tot 10 uur) en "Estado y Sociedad" (Argentijnse maatschappijleer, van 11 tot 13 uur). Bij Chemie had ik de koffie al een uur voor de pauze heel erg hard nodig (tja, dinsdagavond salsales...). En de docente maatschappijleer bleek een ultracynisch, machtswellustig dictator-heksje... dat even streng aan haar studentjes de regels uitlegde en duidelijk haar grenzen stelde. Ze vroeg vervolgens waar iedereen vandaan kwam, dus ik was meteen het meest exotische exemplaar van de dag en werd uitgehoord over het onderwijssysteem in Nederland. Oh, én gecomplimenteerd met mijn Spaans (en ze meende het ook nog! wie weet valt ze toch wel mee).

Het systeem hier werkt dus wat anders dan in Nederland. Het eerste jaar dat ik doe (genaamd CBC, Ciclo Básico Común) is eigenlijk een soort toelatingsjaar, want een VWO, dat automatisch tot toelating tot de universiteit leidt, kennen ze hier niet. Het CBC is het filter dat de gemotiveerden, getalenteerden en de volhouders (overlevers van de universitaire bureaucratie) scheidt van de afvallers. Zo'n 25% van de CBC studenten zal nooit aan hun studie beginnen. De aanpak is redelijk schools, er worden presentielijsten bijgehouden en als je te vaak niet verschijnt haal je het vak niet!! Anderzijds slaag je voor een vak als je voor de 2 deelexamens gemiddeld een 6,5 haalt, dan hoef je er in de examenperiode geen examen meer voor te doen. Daar zit ik dus tussen de 18-jarige jongens en meisjes, voor wie men een soort (her?)opvoedcursus blijkbaar raadzaam acht, aan wie men hun eigen verantwoordelijkheid nog niet durft toe te vertrouwen... Ik ben heel benieuwd hoe mijn contact met hen zal gaan lopen de komende weken.

Met mijn vakgroep ben ik verder erg gelukkig! Niet al te groot of massaal, en in een heel groen stuk van de stad, met koeien en paarden, af en toe een hond of kat die doodleuk de collegezaal binnen komt wandelen en zich prinsheerlijk op de docententafel uitstrekt (de katten dan) :) Redelijk gemoedelijk allemaal. Ik moest maandag ook nog voor een document (nodig voor mijn visum bij die andere bureaucratie genaamd Immigraciones) naar de "Ciudad Universitaria", zeg maar de grootste campus van de UBA met veel vakgroepen. Het was één grote immense chaos!!!! Wat een massa's en massa's (CBC) studenten!!!!.... ongelofelijk. Ik had geluk dat mijn document meteen gemaakt kon worden, de juiste dame (met het wachtwoord om in te loggen op het systeem van Immigraciones... huh??? vroegen mijn Spaanse bondgenoot-van-het-loket en ik ons af... als de UBA kan inloggen op het systeem van Immigraciones, waarom moeten wij dan in hemelsnaam 25 pesos betalen om een document te verkrijgen dat we daarna bij hetzelfde Immigraciones moeten gaan laten zien???? kunnen we de zaken niet gewoon elektronisch afhandelen in dit digitale tijdperk?!!) was toevallig aanwezig. Anders had ik nog een keer terug gemoeten en ik ga dit oord met alle liefde mijden de rest van mijn academische loopbaan. Om weg te komen met de bus was bijna onmogelijk... Lange rijen voor alle loketten van alle lijnen, en daarna dikke lange rijen om in te stappen... Ongelofelijk dat er studenten zijn die elke dag deze martelgang moeten ondergaan.

Mijn eigen collega studenten zal ik deze week niet meer zien, het collegejaar begint in Semana Santa (de heilige week voor Pasen) meteen goed met een halve week aan vrije daqen! (2e Paasdag kent Argentinië niet, maar iedereen heeft donderdag en vrijdag vrij). Mijn colleges van donderdag en zaterdag vervallen dus direct alweer. Net als iedereen in Buenos Aires, zal ik mijn heil buiten de stad zoeken. Morgen ga ik fietsen met een vriendin en daarna 2 dagen kamperen in Tigre, de rivierdelta, op een eilandje met daarop de "Ecolodge" van een bekende van CouchSurfing. Alles lekker low-budget, de Casio heeft al genoeg centjes gekost (en blijft dit weekend nog even ongebruikt in zijn doosje zitten!!).

Iedereen een Vrolijk Pasen gewenst!!!!


***********ENGLISH VERSION*************

The new schoolyear has begun!

The cute costume is lacking (the one you can see walking on the street everywhere here, chequered short skirt, a polo shirt and knee stockings) but I feel just like a schoolgirl in her first week of school... Yesterday I bought a calculator for the first time in 20 years! A shiny brandnew Casio that will chaperon me many hours while making my "homework". I also bought pristine clean notebooks, pens, and some other small stuff a human being needs to dedicate herself to the sublime sciences... I could barely withhold myself to get some multi-coloured stickers to decorate my agenda! The tension of former times however, at the start of a new school year, was failing completely. It was about time, I figured, to start what brought me here: my study!!!

Monday at 5 the alarm rang.... had to run to catch the ten-to-six, at 6:40 hours I arrived at my faculty. That was buzzing like a beehyve already and full of activity! The first classes everybody is present of course, so it was crowded. The late comers had to drag in extra seats (the ones with a little folding table on the side). The Mathematics teacher, who is supposed to occupy our time from 7 till 10, wrote, after some general remarks about the setup of the classes and exams, some exercises on the blackboard (since nobody bought the exercise book yet), that we had to try and solve together with our neighbours. They were meant to repeat some things from secondary school, some basics that everyone should be able to knock off without a blink of the eye. Fortunately I discovered that I can still "do" Maths!! :) (although you should ask me again in a few weeks to explain the theory of logarithms and differential equations, that's a little out of my league still!). The lecture itself went quite slow, I felt we could have done 3 times as much. The break after one and a half hour was more than welcome however, the need for coffee unbearable in the mean time! Fortunately there is a kind of kiosk on the first floor of my building, with delicious coffee, of a perfect flavour and strength :) After class I ventured into the crowd in front of the publisher/copy shop and bought my first "book". Hardly anyone buys real books. Within university some copy kings have established their reign, and everyone scratches for a few pesos their literature, exercise books, summaries and elaborated answerlists together at their little shops. For Mathematics and Chemistry in Spanish, I thought it wise to cough up some pennies and I decided to buy the theory books, quite an investment of nearly 20 euro's!!

Today (Wednesday) the same drill of getting up, leaving before dawn, running to catch the bus, 40 minutes travelling, ten/fifteen minutes walking and being present before 7, for a session of Chemistry (7 till 10 AM) and "Estado y Sociedad" (Argentinian social science, from 11 AM till 1 PM). At Chemistry class I was in desperate need for a good cup of coffee already an hour before the break (thanks to salsa class on Tuesday night...). And the social science teacher turned out to be an ultracynical, tyrannical dictator-witch... that explained quite strictly her rules to her silly students and clearly stated her limits. She started asking where everyone originally came from, I was of course the most exotic example of the day and got interrogated on the spot about the Dutch educational system. Oh, ánd got complimented on my Spanish (and she even meant it! maybe she is not such a bith after all..).

The Argentinian system is not quite the same as the Dutch system. The first year that I am doing right now (called CBC, Ciclo Básico Común) is more or less an admission year, because a secondary school like "VWO", that automatically leads to university-admission, does not exist here. The CBC is the filter that separates the motivated, the talented and the die-hards (survivors of university bureaucracy) from the drop-outs. About 25% of CBC students will never start there studies. The system is quite scholastic, presence lists are kept and if you don't show up enough, you will fail your subject!! On the other hand, you pass a subject if you score an average of 6,5 on the 2 partial exams, in which case you don't have to take a final exam anymore in the exam period. So there I am, surrounded by 18-year-olds, for whom obviously some kind of correctional education has been deemed recommendable, and to whom the university does not dare to trust their own responsibility yet... I am very curious how my contacts with them will flow the coming weeks.

With my faculty in general I am more than happy! It's not very large or bulking with students, and located in a very green area of town, with cows and horses. At times a dog or cat walks freely into the lecture room and stretches itself lazily across the teacher's table (well, the cats at least) :) Quite relaxed really. Monday I also had to go to "Ciudad Universitaria" to get a document (needed for obtaining my visum at the other bureaucracy called Immigraciones), which is like the biggest campus of the UBA, with a lot of faculties. It was one unimaginable immense chaos!!!! Innumerable masses and masses of (CBC) students!!!!.... unbelievable. I was lucky to get my document the same day, the right lady (with the password to log into the Immigraciones system... huh??? my Spanish brother-in-arms-at-the-same-office-window and I wondered... if the UBA can log into the Immigraciones system, why for God's sake do we have to pay 25 pesos to obtain a document and go and show it at that same Immigraciones office???? can't we please do this electronically in this digital era?!!) happened to be present. Otherwise I would have had to return another day.. and I will be more than happy to avoid this domain the rest of my Academic carreer. To get out of there by bus was almost impossible... Long rows before the ticket counters of all bus lines, and then long thick rows to get onto any bus... Unbelievable that there are students who have to undergo this Via Dolorosa every single day...

I will not see my own fellow students anymore this week, the academic year starts in Semana Santa (the holy week before Easter) quite efficiently with half a week of holidays! (2nd Day of Easter like in Holland is not known here, but everyone is off on Thursday and Friday). My lectures of Thursday and Saturday are therefore cancelled. And I will, like every self-respecting inhabitant of Buenos Aires, seek refuge outside town. Tomorrow I will go biking with a friend and Friday I will go camping for 2 days in Tigre, the river delta, on a little island where the "Ecolodge" of a CouchSurfing friend will be our happy home. Everything lovely low-budget, the Casio already costed enough pennies (and will stay snugly and unused in it's case this weekend!!).

Wish you all a Happy Easter!!!!

De dans ontsprongen

6,2 op de schaal van Richter... gemeten 20 kilometer ten noorden van Salta, een prachtige stad in het noordwesten van Argentinië, waar Wynanda en ik de afgelopen week een kort doch avontuurlijk rondreisje maakten. Niet zo'n heftige klap als in Chili maar toch ook geen kinderachtig bevinkje... Zaterdag 27 februari, de dag waarop Chili zo zwaar getroffen werd, waren wij alweer terug in Buenos Aires. Liepen we zorgeloos rond te dolen op plaza Dorrego in San Telmo, en el Caminito in La Boca, om te kijken naar de kleurrijke tangodansers, rond te neuzen tussen alle oude snuisterijen en te genieten van een laatste zonnige vakantiedag. Niks gevoeld dus van het natuurgeweld, dat zovele slachtoffers gemaakt heeft....

De reis begon een week eerder al wel met een ander soort natuurgeweld. Precies op het moment dat we bepakt en berugzakt klaar stonden om naar de terminal in Retiro te gaan om de bus naar Salta te nemen, werden alle hemelsluizen opengezet en begon er een soort zondvloed op de stad neer te dalen (80 mm in 2 uur). Binnen de kortste keren stonden alle straten blank, op sommige plaatsen al gauw op zwemdiepte! We konden gelukkig snel een taxi krijgen op straat (een taxi bellen bleek onmogelijk, alle lijnen waren overbezet) en werden door een gezellig kletsende chauffeur netjes door het chaotische verkeer geloodsd en veilig afgezet op Retiro. De krant meldde de volgende dag: "overstromingen, stroomuitval en chaos: regen legt Buenos Aires lam". Een dag later zaten er nog steeds 20.000 mensen zonder stroom en braken er protesten uit. Inmiddels zaten wij echter al hoog en droog in het voorgebergte van de Andes....




Alwaar we de eerste 2 nachten in Salta al Couch-Surfend bij onze behulpzame gastheer Horacio verbleven. Een echte vrijgezel met een dito huishouden, dus we konden niet meteen bij hem op de stoep staan, hij moest nog "even een beetje opruimen". De troep moet enorm geweest zijn, bij het eerste welkom bleek zijn huis vol te staan met uitpuilende stapels en niet echt te blinken als dat van een zingende huisvrouw uit de Ajax-reclame! Maar goed, ons bedje was schoon en de sfeer was goed, en als je in de keuken niks aanraakt dan voel je niet hoe vies en plakkerig het is, toch?! Horacio vermeed dat zelf ook, nam ons mee uit eten en bleek in de gezelligste uitgaanswijk van de stad te wonen. Al teruglopend kwamen we langs alle restaurantjes met live muziek en dansshows en konden we zo nog wat folklore meepikken.

Na een dagje Salta met prachtig weer, kerken, pleinen, het historisch museum, het treinmuseum (de "tren a las nubes", de "trein naar de wolken" bleek helaas niet te rijden!!), de zondagse ambachtsmarkt (waar Wynanda een paar mooie souvenirs scoorde) en een tongstrelend wijntje (drink Torrontes uit die streek!!) met de nodige versnaperingen, besloten we de Argentijnse diner-tijd (22:00 à 23:00 uur) die avond maar te negeren en vroeg ons bed in te duiken, om de volgende dag ons "rondje zuid" te beginnen, in een door Horacio geregelde taxi richting Cachi.




En Cachi, chicos y chicas, Cachi is prachtig. Klein en rustig, niet alleen qua mensen en verkeer maar ook wegens het gebrek aan schreeuwerige reclame-uitingen, commerciële gevel-verminkingen, overbodige en lelijke lokborden. Er zit daar een heel verstandig iemand bij de gemeente die dergelijke zaken blijkbaar verboden heeft. In sommige Italiaanse dorpjes in Toscane zie je dat ook wel, het schept zo'n mooi rustig en esthetisch straatbeeld! Een plezier voor het oog dus, Cachi. Heerlijk om rond te slenteren, even een klimmetje naar de begraafplaats te doen (wat een plek voor de laatste rust!), in het park te liggen en te genieten van al het moois.








Het enige nadeel: je komt er niet weg!! (op zich helemaal niet erg :) maar soms wil een mens toch weer even verderop gaan kijken). Bussen rijden er wel, op sommige dagen van de week... naar een handjevol bestemmingen... we waren al gewaarschuwd dus al rondvragend probeerden we een taxi of een gids te vinden, die ons de volgende dag 165 km zuidelijker naar Cafayate kon brengen. Zonder dat het kapitalen ging kosten... Dat bleek inderdaad té lastig, maar rook naar avontuur! dus de dames reizigers besloten 's ochtends vol goede moed te gaan liften!! :) Helaas bleek al gauw dat er echt weinig verkeer de goeie kant op ging. Om 11:30 uur was er een bus naar Seclantas, anderhalf uur in de juiste richting. Perfect, het eerste stuk van de Valles Calchaquíes moest dan maar per bus, wat een geweldige rit tussen prachtige rotsformaties en kleurrijke bergen, met grote cactussen langs de weg. En dat voor maar 10 pesootjes per persoon. In Seclantas (nog kleiner en slaperiger dan Cachi) vonden we samen met een Argentijns stel gelukkig een pick-up, die ons tegen betaling wel een lift wilde geven naar Angastaco (iets groter en slaperiger), weer een stapje zuidelijker, vanwaar we de laatste etappe met de bus konden doen. Dat werd een woeste duivelsrit achter op de pick-up, met de wind in de haren, een brandende zon op de huid en een landschap dat alleen nog maar adembenemender werd, en ik in mijn wapperende rode Indiase sjaal zwevend van gelukzaligheid!!!



Eindelijk 's avonds ons einddoel Cafayate bereikt, ploften we moe maar zeer voldaan op onze schuimrubberen matrasjes van het hostal neer. Eten hebben we niet eens meer gedaan die avond, slapen des te meer! De volgende dag uiteraard een uitgebreid ontbijt om weer aan te sterken, we hadden nog een middagje mountainbiken voor de boeg. Fietsen gehuurd, kaartje mee en op naar de bodega's! Ons doel was de bodega San Pedro de Yacochuya, op 8 km van Cafayate. Goed te doen dachten we nog, voor onze Nederlandse benen, een afstandje van niks! De 8 km bleken echter "enigszins" bergopwaarts te liggen, wat uiteraard prachtige vergezichten opleverde, maar ook vlekken voor de ogen in de brandende zon, zodat we het laatste stuk maar met de fiets aan de hand omhoog geploegd hebben. Eenmaal boven werden we nadat we weer op adem gekomen waren, vriendelijk ontvangen en rondgeleid in de kleine bodega (20 hectare) die zeer exclusieve wijnen produceert. Zo duur, dat ze zelfs niet aan proeverijen doen! Dat is een populair toeristentripje in die streek, maar de busladingen dorstigen worden blijkbaar bij de andere bodega's met goedkoper druivennat gelaafd. Bergafwaarts nadien was uiteraard een makkie en een wijntje weer terug in town, vonden we zeer welverdiend! (nogmaals, drink Torrontes!!). Na een avondje souvenir shoppen en lekker eten, en nog een paar uur bussen door weer een ander spektakel-landschap (Quebrada de Cafayate) naar Salta was de volgende dag ons rondje zuid rond.





Zo vertrokken we dus, zeer tevreden met ons avontuur en nietsvermoedend de dag voor de grote klap weer uit dat betoverende stukje Argentinië. Zo ontsprongen we de dans. Zo kon Wynanda weer veilig terug naar Nederland en ik weer verder met mijn nuevo ritmo. Waarover binnenkort meer!!

(meer foto's zoals altijd op http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)

*******ENGLISH VERSION************


6,2 on the Richter scale... measured 20 kilometres north of Salta, a beautiful city in northwest Argentina, where Wynanda and I made a short though adventurous little roundtrip last week. Not such a heavy blow as in Chili but not a childish little trembling either... Saturday February 27th, the day that Chili got hit so hard, we were already back in Buenos Aires. Wandering around carelessly on plaza Dorrego in San Telmo, and el Caminito in La Boca, to watch the colourful tango dancers, to snoop around in the antique gadgets markets and to enjoy a last sunny holiday. Never even felt the smallest vibration therefore of nature's fierce violence, that made so many victims....

The trip began however a week before with it's own kind of nature's violence. Exactly at the moment that we were ready - all packed and backpacked - to leave for the terminal in Retiro to catch the bus to Salta, the floodgates of heaven were opened and some kind of deluge began pouring down on the city (80 mm in 2 hours). Within no time the streets were flooded, in some parts up to swimming depth rapidly!
Fortunately we could soon catch a taxi on the street (calling a taxi was impossible, all lines were busy) and the chatty driver piloted us neatly through the chaotic traffic and dropped us safely at Retiro. The newspaper reported the next day: "inundations, power cuts and chaos: rain paralyses Buenos Aires". One day later 20.000 people were still without electricity and some protest demonstrations broke out. By that time however, we were already high and dry in the Andean headlands....

Where we spend our first 2 nights in Salta Couch-Surfing at our helpful and friendly host Horacio's. A real single man with a ditto housekeeping, so we were not to appear on his doorstep immediately, he first had to clean up "a little bit". The mess must have been immense, at the first welcome his house turned out still to be full of bulging stacks of stuff and not really the shiny home of a singing housewife from the detergent commercials! But anyway, our bed was clean and the atmosphere was good, and if you don't touch anything in the kitchen you don't feel how dirty and sticky things are, do you?! Horacio avoided the same himself, took us out for dinner, and turned out to be living in the liveliest enterntainment district of town. Walking back after dinner we passed all the restaurants with live music and dance shows and got our share of the folklore this way.

After a day in Salta with the loveliest weather, churches, plazas, the historic museum, the old station/ train museum (the "tren a las nubes", the "train to the clouds" turned out to be out-of-service unfortunately!!), the Sunday artisan market (where Wynanda scored some nice souvenirs) and a tongue-caressing wine (drink Torrontes from that area!!) chaperoned by some delicious refreshments, we decided to ignore Argentinian mean dinner-time (22:00 à 23:00 hours) that night and dive into our bed early, to start our "south tour" the next day, in a taxi to Cachi, arranged for us by Horacio.

And Cachi, chicos y chicas, Cachi is marvellous. Small and quiet, not only regarding the amount of people and traffic but also for the complete lack of screaming advertisements, commercial façade- deformities, superfluous, ugly and blatant billboards. There must be a very smart person at the local townhall that obviously has forbidden these objects. In some small Italian villages in Tuscany you can observe the same, it creates such a nice, quiet and aesthetic street scene! A pleasure for the eye therefore, Cachi. Lovely place to stroll around, do a little climb to the cemetery (what a place to be buried!!), lie in the park and enjoy all the beauty.

The only disadvantage: you can not get away from there!! (not a problem at all :) but sometimes one wants to take a look a bit further on while travelling). Buses do ride, some days of the week... to a fistful of destinations... we already were warned and by asking around everywhere, tried to arrange a taxi or a guide, that could take us 165 km south to Cafayate the next day. Without exhausting our financial means completely... This turned out to be too tough, but smelled like adventure! so the ladies travellers full of bravery decided to go hitchhiking the next morning!! :) Unfortunately, there was really hardly any traffic going the right way... At 11:30 hours there was a bus to Seclantas, one and a half hour in the right direction. Perfect, the first part of the Valles Calchaquíes by bus then, what a fabulous ride in between gorgeous rock formations and colourful mountains, and with large cacti alongside the road. And all this entertainment for only 10 pesitos per person! In Seclantas (even smaller and sleepier than Cachi) we were lucky to find a pick-up, together with an Argentinian couple, that could take us on payment of a small compensation, a little more south to Angastaco (a little bigger and sleepier), where we could take a bus again for the last stage of our trip. That's how we embarked on this fierce and furious devil ride, wind in our hairs, burning sun on our skins and a landscape that became even more breathtaking and stunning, I sat on the back in my flappering red Indian shawl, floating of happiness and bliss!!!

Having reached our destination Cafayate that night, we dropped dead but very content on our little foam rubber matrasses at the hostal. We did not even have dinner anymore that night, we just slept a lot! The next day we took a large breakfast to reinforce ourselves, with an afternoon of mountainbiking on the menu. We rented the bikes, took a little map and headed for the bodegas! Our goal was the bodega San
Pedro de Yacochuya, 8 km from Cafayate. "Piece of cake" we thought, for our Dutch legs, just a small distance! The 8 km however were "slightly" uphill, which produced obviously stunning views, but also some dizziness with the burning sun over our heads, so we dragged the bikes up walking for the last stretch. Once at the bodega and after catching our breaths, we were received very friendly and guided around at the small bodega (20 hectares) that produces very exclusive wines. Expensive as they are, their wines are not even offered for wine tastings! Which is a popular tourist excursion in that area, but the bus loads of thirsty tourists are obviously being quenched with cheaper vine juice at the other bodegas. Downhill afterwards was of course a cinch, and back in town we considered a glass of wine a well-deserved treatment! (one more time, drink Torrontes!!). After a night of souvenir shopping and dining out, and some hours by bus through another spectacular landscape (Quebrada de Cafayate) to Salta, our south tour was done the next day.

And so we left, unsuspecting, that enchanting part of Argentina the day before the big blow, very satisfied with our adventures. We got away. Wynanda went back to the Netherlands safely and I went back to my nuevo ritmo. About which I should write more soon!!!

(more pictures as always on http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)