Hoe doet ú dat eigenlijk, een nieuwe danspartner zoeken? Ik zit namelijk zonder op het moment. Dansmaatje Miguel is terug naar zijn wederhelft in Spanje. Weg stok achter de deur voor de doordeweekse tangoles, weg drijfveer voor het bezoeken van de meest stijlvolle milonga’s in alle uithoeken van deze immense stad. Over het algemeen beweeg ik me graag onafhankelijk in het leven, maar wat de tango betreft kan ik letterlijk en figuurlijk wel wat leiding gebruiken.
Nou is de gemiddelde Argentijnse mannelijke milonga-ganger klein, oud, dik en lelijk. Die laatste drie zijn geen punt. Als de man maar dansen kan. Ik zag eens de tango beschreven als the ultimate revenge of ugly men. Lelijk of niet, de beste danser is de hoogste aap op de rots en mag de mooiste dames in zijn armen meevoeren. Lengte is echter essentieel. Een kop kleiner kan niet.
Met Miguel had ik het aardig getroffen. Langer dan ik, slank en knap. In zijn jonge jaren absoluut een hartenbreker geweest. Zijn grijze haren leken me een goed tegenwicht voor mijn dagelijkse onderdompeling in de 18-jarigenballenbak van de universiteit. En zo vol jeugdige overmoed nog! Het had best wat kunnen worden tussen ons, als hij niet getrouwd was geweest… vond Miguel. Ik vond vrienden zijn mooi genoeg. Evengoed leken we af en toe net een getrouwd stel, al kibbelend op de dansvloer. Omdat hij iets meer danservaring had en nog wat fanatieker is op tangogebied dan ik, liet ik me graag door hem op sleeptouw nemen. En hij kon ook nog eens heerlijk koken! Zo vind je ze niet zomaar.
Op internet zie ik dat je in Nederland gewoon een zoekertje plaatst. Kwestie van een paar gegevens invullen, één druk op de knop en voor je het weet heb je iemand van de juiste lengte, leeftijd en danservaring. Het rubriekje “danspartner gezocht” heb ik op de digitale marktplaatsen van Argentinië echter nog niet kunnen ontdekken. Aanbiedingen van dansleraren genoeg, maar een huis-tuin-en-keuken-danspartner via internet is wellicht een virtuele brug te ver. Het is ook vooral een kwestie van veel dansen om een nieuwe, goed passende partner te scoren, the proof of the pudding is in the eating nietwaar? Je moet de energie kunnen voelen, de beweging kunnen begrijpen, om te weten of iemand hét is.
Bovendien doe ik niet aan internetdaten, met welk doel dan ook. Noem het ouderwets, naïef of gewoonweg dom, maar ik geloof in toevallige ontmoetingen. Toeval is bijzonder, toeval relateren we in ons onderbewustzijn aan ons gevoel voor schoonheid. Hoe meer toevalligheden tot een ontmoeting leiden, hoe waardevoller de persoon voor ons is. Wie kent niet het gevoel van euforie door de volslagen verrassing van een klik met een onbekende danspartner, de overweldigende sensatie van het dansen met een lichaam dat je niet kent maar dat toch jouw lichaam volledig lijkt te begrijpen…. Onbeschrijflijk.
Spontane ontmoetingen dus. Voor alle potentiële partners, of het nu voor de dansvloer is, of voor een heel leven. Wat dat eerste betreft: er schijnt een tangoles dicht bij huis te zijn (wat de kans op daadwerkelijk gaan omgekeerd evenredig vergroot). Dansen dus, en de rest aan het schone toeval overlaten.
"Schoon toeval" verscheen in het meinummer van La Cadena, het Nederlandse tango-tijdschrift.
donderdag 25 augustus 2011
dinsdag 9 augustus 2011
Beter dan Viagra
Slecht nieuws voor de carnivoren onder u: het Argentijnse vlees raakt op. Of beter gezegd: het aantal veehouders is dalende. De Argentijnse vleessector zit in een diepe crisis. De laatste jaren zijn veel veeboeren uit economische overwegingen overgestapt op de teelt van maïs en soja. De vraag naar vlees, nationaal en internationaal, blijft echter hoog. Het vlees wordt dus steeds duurder: afgelopen jaar een verhoging van maar liefst 93 procent. Dit is ook aan de inflatie te wijten: andere producten stegen ook in prijs. (Ter vergelijking: kip met 49 procent, rijst met 43 procent en kaas met 41 procent.) De president beschuldigde de boeren ervan bewust vlees achter te houden om de prijzen op te drijven. In werkelijkheid slachtten zij echter zoveel koeien dat de veestapel met 20 procent is gekrompen. De veeboeren, die zich ten onrechte beschuldigd voelden van zakkenvullerij, gingen staken of nog meer soja verbouwen. Argentinië is op de wereldranglijst van vleesexporterende landen al afgezakt naar de tiende plek. De prognoses liegen er niet om: men verwacht een tekort tot minstens 2014, het zal drie tot vijf jaar kosten de veestapel weer op te bouwen. Mits de regering deze keer wel de juiste maatregelen weet te treffen.
Lastig, want het boterde toch al niet tussen het Casa Rosada en de veehouders, de grootgrondbezitters die over het algemeen van een wat conservatiever politiek stempel zijn. De landbouwsector is van oudsher gewend het voor het zeggen te hebben in dit land en de Kirchners, (voorheen Nestor* en nu Cristina), met hun presidentiële, averechtse ingrepen en ogenschijnlijke gebrek aan waardering voor de motor van de Argentijnse economie, zijn op de pampa’s verre van geliefd. Deze week werd de jaarlijkse landbouwbeurs ExpoAgro 2011 geopend. In de verschillende openingsspeeches vlogen de gebruikelijke beschuldigingen over en weer, de kranten staan er vol van. Met het oog op de aankomende presidentsverkiezingen in augustus, is de beurs momenteel het episch centrum van de verkiezingsstrijd.
In een poging het leed wat te verzachten en de Argentijnen te verleiden van hun sappige steak over te stappen op een -minstens zo sappig maar goedkoper- karbonaadje, ging Cristina begin vorig jaar tijdens een interview zelfs zover om uitspraken te doen over haar persoonlijke seksleven. Varkensvlees zou beter zijn dan Viagra. ‘Nestor vermoordt me als ik dit vertel’ begon ze, ‘maar vorig weekend in Patagonië hebben we een varkentje aan het spit gegeten en ‘alles’ ging daarna heel goed’. Presidentiële openhartigheid, achteraf ontmaskerd als ordinaire marketingstunt, waar de binnen- en buitenlandse pers van smulde.
Grappig dat met dezelfde leus aangaande de vleselijke lusten (mejor que la Viagra!) reclame gemaakt wordt voor vegetarisme. De vleesminnende Argentijn zal zich daartoe niet zo gauw laten bekeren, al zullen de hoge prijzen de vleesconsumptie ongetwijfeld terugbrengen, volgens verwachting van 75 kilo naar 60 kilo per persoon per jaar. Het zou de volksgezondheid zeker niet schaden, een onsje minder op de zondagse asado (barbecue), als de parilla flink wordt opgestookt om met vrienden of familie een paar kilo koe weg te werken. En ook de gastronomische diversiteit niet, als men leert genieten van een gezond alternatief in de organisch/biodynamisch/vegetarisch georiënteerde eettentjes die in hip Palermo de grond uitschieten. Zelfs de dynamiek op de dansvloer zou er wel bij varen. En zeg nou zelf, dat geeft meer positieve energie dan welk blauw pilletje dan ook.
Beter dan Viagra verscheen in het aprilnummer van tangotijdschrift La Cadena.
* Nestor Kirchner overleed op 27 oktober 2010. Hij zou wederom presidentskandidaat geworden zijn bij de verkiezingen die 14 augustus as. gaan beginnen. Zijn weduwe Cristina heeft zich onlangs opnieuw verkiesbaar gesteld.
Lastig, want het boterde toch al niet tussen het Casa Rosada en de veehouders, de grootgrondbezitters die over het algemeen van een wat conservatiever politiek stempel zijn. De landbouwsector is van oudsher gewend het voor het zeggen te hebben in dit land en de Kirchners, (voorheen Nestor* en nu Cristina), met hun presidentiële, averechtse ingrepen en ogenschijnlijke gebrek aan waardering voor de motor van de Argentijnse economie, zijn op de pampa’s verre van geliefd. Deze week werd de jaarlijkse landbouwbeurs ExpoAgro 2011 geopend. In de verschillende openingsspeeches vlogen de gebruikelijke beschuldigingen over en weer, de kranten staan er vol van. Met het oog op de aankomende presidentsverkiezingen in augustus, is de beurs momenteel het episch centrum van de verkiezingsstrijd.
In een poging het leed wat te verzachten en de Argentijnen te verleiden van hun sappige steak over te stappen op een -minstens zo sappig maar goedkoper- karbonaadje, ging Cristina begin vorig jaar tijdens een interview zelfs zover om uitspraken te doen over haar persoonlijke seksleven. Varkensvlees zou beter zijn dan Viagra. ‘Nestor vermoordt me als ik dit vertel’ begon ze, ‘maar vorig weekend in Patagonië hebben we een varkentje aan het spit gegeten en ‘alles’ ging daarna heel goed’. Presidentiële openhartigheid, achteraf ontmaskerd als ordinaire marketingstunt, waar de binnen- en buitenlandse pers van smulde.
Grappig dat met dezelfde leus aangaande de vleselijke lusten (mejor que la Viagra!) reclame gemaakt wordt voor vegetarisme. De vleesminnende Argentijn zal zich daartoe niet zo gauw laten bekeren, al zullen de hoge prijzen de vleesconsumptie ongetwijfeld terugbrengen, volgens verwachting van 75 kilo naar 60 kilo per persoon per jaar. Het zou de volksgezondheid zeker niet schaden, een onsje minder op de zondagse asado (barbecue), als de parilla flink wordt opgestookt om met vrienden of familie een paar kilo koe weg te werken. En ook de gastronomische diversiteit niet, als men leert genieten van een gezond alternatief in de organisch/biodynamisch/vegetarisch georiënteerde eettentjes die in hip Palermo de grond uitschieten. Zelfs de dynamiek op de dansvloer zou er wel bij varen. En zeg nou zelf, dat geeft meer positieve energie dan welk blauw pilletje dan ook.
Beter dan Viagra verscheen in het aprilnummer van tangotijdschrift La Cadena.
* Nestor Kirchner overleed op 27 oktober 2010. Hij zou wederom presidentskandidaat geworden zijn bij de verkiezingen die 14 augustus as. gaan beginnen. Zijn weduwe Cristina heeft zich onlangs opnieuw verkiesbaar gesteld.
Abonneren op:
Posts (Atom)
