Nog-niet-zo-stoute schoenen

La Glorieta de Belgrano… de naam alleen al klinkt als een zoete belofte van romantische vluchtigheden op zwoele zomeravonden, en doet me denken aan het gedicht Tuinfeest van Martinus Nijhoff: “Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, - Geenszins om liefde, maar om de sublieme - Momenten en het sentiment daartusschen”. Sublieme momenten en genoeg sentiment daartussen, in de milonga van La Glorieta, een elegante muziektent in het park Barrancas de Belgrano. Voor dansers en toeschouwers gelijk, lang niet iedereen komt om te dansen. De zachte klanken van de muziek en de lonkende lichtjes hebben een magische aantrekkingskracht op iedereen die in de buurt is. Men staat rondom te kijken en te praten, jongeren drinken hun mate op het gras, ouderen leveren commentaar vanaf een bankje, kinderen spelen of dansen zo’n beetje mee. Het publiek is onderdeel van het spektakel, van de sprookjesachtige sfeer. Verderop gaat het leven gewoon door; het verkeer, de colectivos (bussen), de trein. Maar de geluiden komen gedempt, als vanuit een andere wereld, een andere werkelijkheid.

De trappen zijn de sluis naar het andere universum. Op die paar brede treden rusten de dansers uit, of worden subtiel de eerste oogcontacten gelegd, terwijl de net aangekomen dames hun schoenen verwisselen. De trappen eenmaal bestegen, wordt de handtas aan de krullen van het smeedijzeren hekwerk gehaakt. Een symbolische daad bijna; van de laatste ballast bevrijd, zijn schouders en armen beschikbaar voor de omhelzing die tango heet. Het is er gemoedelijk en ongedwongen: geen reserveringen, geen tafeltjes, geen strijd om de beste plek. Terwijl de avond valt, vult een uitdijend organisme van synchroon bewegende lichamen de prachtige ronde stenen dansvloer die al zovele stappen gedragen heeft. Alles lijkt geoorloofd: een bonte verzameling tangoschoenen, wandelschoenen, teenslippers, danskleding, straatkleding, jong, oud (en nog ouder!), vrienden, verliefden, stelletjes, singles, beginners, gevorderden, Argentijnen, buitenlanders, en bovenal dansstijlen passeren de revue. Tango zonder regels, voor iedereen, voor de liefde en voor de lol.

Nu ik regelmatiger naar tangoles ga en zowaar plezier begin te krijgen in mijn eigen vorderingen, wordt het tijd om de milongas nader te verkennen. De donderdagavonden met live muziek in La Viruta waren een mooi begin en aanvankelijk een hele belevenis. Maar bij gebrek aan vooruitgang ontbrak me de animo om frequent te gaan. Of stagneerde de ontwikkeling juist vanwege de lage frequentie? Hoe dan ook, ik belandde telkens weer in hetzelfde ochos klasje, met de rest van de stuntelaars. Een vicieuze cirkel die ik nu aan het doorbreken ben. Behoorlijk dapper al zeg ik het zelf, want tango boezemt me eerlijk gezegd een zekere faalangst in. Zonder de juiste dosis ervaring, zonder het vertrouwen dat ik niet meteen verkramp en met het gevoel een olifant met twee linkerbenen in een porseleinkast te zijn, lijken milongas duistere en gevreesde oorden waar ik slechts door al mijn tango-demonen geplaagd zal worden.

Tot gisteravond, tot La Glorieta. Er glinstert hoop aan de horizon voor beginnende tangozielen. Niet dat ik nu meteen dé tangoheld ben. Nog voor mijn vaste danspartner arriveerde en ik mijn nog-niet-zo-stoute schoenen kon aantrekken was de eerste “bailas?” al mijn deel. Ik heb ze maar als smoes gebruikt, de schoenen. Voordat zij zich vol zelfvertrouwen laten leiden door elke willekeurige danspartner zijn de zolen wel versleten. Kan ik me mooi een paar stoute exemplaren laten aanmeten.


(Deze column werd in het decembernummer 2010 van het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena gepubliceerd).