usa la cleta

usa la cleta

vrijdag 4 augustus 2017

Dansen Leren Groeien

Dingen gebeuren wanneer de tijd er rijp voor is. Al hebben ze soms een duwtje in de rug nodig, of een ouderwetse schop onder de kont, al moet er wat schroom overwonnen worden, of wat moed verzameld; gebeuren gaan ze. Zo dwong ik mezelf de stoute schoenen aan te trekken toen een vriendin me onlangs uitnodigde voor een avondje milonga. Milonga’s! Vermaledijde dansoorden waar ik door mijn al mijn duistere tangodemonen geplaagd, van faalangst verwrongen, met het koude zweet op mijn rug duizend doden zal sterven.

“Joh, deze is buen de barrio”, verzekerde ze mij, een authentiek informeel buurtgebeuren. Vooruit dan maar. Vol goede moed togen we naar de plek des onheils, de milonga de la Uni (georganiseerd door CETBA, de Argentijnse tango-“universiteit”). Het geduchte danshol bleek een onschuldig ogende lagere school. In de gangen werden we aangekeken door kleurrijke tekeningen en ander vertederend kindervlijt. Tafeltjes en stoeltjes waren netjes aan de kant geschoven voor de beginnersles, muziek klonk uit de klaslokalen. De binnenplaats, overspannen met vlaggetjeslijnen in een dappere poging de hoge sterrenhemel af te schermen, was omgetoverd tot een enorme maar - dankzij de vlaggetjes - toch intieme dansvloer. In een hoek bracht een soort koek-en-zopie huisgemaakte versnaperingen en glaasjes prik aan de man. Dit alles van een hartverscheurende aandoenlijkheid die mijn laatste restje onzekerheid deed smelten.

Mijn vrees de tweekwartsmaat verleerd te zijn bleek ongegrond, mijn lichaam wist waarachtig nog hoe het moest. Zonder er verder bij na te denken stortte ik me vol vertrouwen in de armen van wie maar dansen wilde. Korte metten makend met mijn tangotrauma: op een avond liet een ervaren danser mij halverwege staan. Midden op de dansvloer! Ongehoord en onbeschoft, iedereen sprak er schande van. Dat je een tanda (ronde van 4 tango’s) niet afmaakt is tot daar aan toe, een slechte match zit in een klein hoekje. Maar eenmaal iemand uitverkoren, is het een kwestie van kiezen op elkaar en maximaal drie minuten imperfectie dulden, als het niveauverschil onoverbrugbaar is. Sindsdien leken alle passen me nodeloos ingewikkeld, de figuren ondoorgrondelijk, de muziek te melancholisch en van de omhelzing kreeg ik acuut een hernia. Voor sirtaki en salsa wilden mijn voetjes wel van de vloer, maar de tango was een gebed zonder eind.

Lichtjaren yoga later, nu houding en rug weer perfect functioneren en ik op vele manieren anders in mijn vel zit, is het kwartje ineens gevallen, het kunstje onder de knie. De tango is van een verzameling lastige danspasjes getransformeerd tot een razend interessant experiment, een gelukzalige aangelegenheid, een staat van persoonlijke groei. Ik dans intuïtief en maak me niet druk om moeilijke figuren. Mijn beperkingen ken ik, maar ze weerhouden me er niet van met volle teugen te genieten van mijn herwonnen bewegingsvrijheid. Als ik dans, houdt de wereld even op te bestaan en laat ik me met gesloten ogen meevoeren binnen de speelruimte van de muziek.

Dus nu is het hek van de dam. Ok, een beetje dan. Want tango is nachtwerk, en ik ben niet zo’n nachtdier. Stapje bij beetje breid ik mijn repertoire uit, met zorgvuldig geselecteerde locaties waar de sfeer me bevalt. De milonga de la Uni blijft favoriet. Toen we die bewuste avond wegliepen werd ons nageroepen: “volgende keer weer dames?”. Ik heb nog geen enkele maand gemist.


woensdag 2 augustus 2017

Todavía-no-tan-audaces tacones

La Glorieta de Belgrano... El nombre en si ya suena como una dulce promesa de volatilidades románticas de noches estivales. Momentos sublimes y un arsenal de sensaciones ofrece la milonga del elegante pabellón de música en el parque Barrancas de Belgrano. Para los bailarines y los espectadores igual, no todo el mundo viene a bailar. Los matices suaves de la música y las luces seductores tienen una atracción mágica para cualquier persona que esté cerca. Hay gente mirando y hablando, jóvenes echados en el pasto tomando mate, viejos comentando desde su banquito, niños jugando o bailando espontáneamente. El público forma parte del espectáculo, de la atmósfera de cuento de hadas. Más allá la vida continúa; tráfico, colectivos, el tren. Sin embargo, los sonidos llegan atenuados, como de otro mundo, otra realidad.

Las escaleras son la esclusa a otro universo. Sobre los escalones anchos los bailarines descansan, e intercambian sutilmente sus miradas de contacto, mientras que las mujeres recién llegadas cambian sus zapatos. Una vez subido las escaleras, la cartera se engancha a la rejería de hierro forjado. Casi un acto simbólico… liberado de su último lastre, hombros y brazos están disponibles para el abrazo llamado tango. El ambiente es acogedor e informal: no hay reservas, ni mesas, ni competencia por el mejor lugar. Al anochecer, un organismo creciente de cuerpos sincronizados llena la hermosa pista de piedra circular, que tantos pasos sostuvo. Todo parece admisible: una abigarrada colección de zapatos de tango, zapatos para caminar, chancletas, ropa de baile, ropa de calle, jóvenes, viejos (y aún más viejos), amigos, amantes, parejas, solteros, principiantes, intermedios, Argentinos, extranjeros, y más que nada todos los estilos de baile se lucen. Tango sin reglas, para todos, para el amor y para la diversión.

Ahora que voy más frecuente y disfruto de mis avances, llegó el momento de explorar más a fondo las milongas. Los jueves por la noche con música en vivo en La Viruta fueron un buen comienzo y al principio toda una experiencia. Pero la falta de progreso me desanimó. ¿O se estancó el desarrollo precisamente a causa de la baja frecuencia? De todos modos, siempre terminaba en la misma clase de ochos, con el resto de los torpes. Un círculo vicioso que ahora se está por romper. Bastante valiente digo, porque francamente el tango me inspira un poco de ansiedad. Sin suficiente experiencia, sin la confianza de que no voy a crispar inmediatamente y con la sensación de ser un elefante con dos piernas izquierdas en una tienda de porcelana, las milongas parecen lugares oscuros y temidos donde únicamente estaré invadida por todos mis demonios de tango.

Hasta anoche, en la Glorieta. Brilla esperanza en el horizonte para las almas de tango principiantes. No es que soy directamente la heroína. Antes de que llegara mi compañero de baile y que pude ponerme mis todavía-no-tan-audaces-tacones ya me tocó la suerte de un primero "¿Bailas?". Los utilicé como pretexto, los zapatos…. Antes de que ellos se dejen guiar por cualquier galán ya estarán desgastadas las suelas. Momento perfecto para dejarme calzar un par más atrevidos.



(Esta columna fue publicada en la revista de tango holandesa “La Cadena” en diciembre del 2010 bajo el título "Nog-niet-zo-stoute schoenen". La traduje ahora para celebrar mi vuelta al abrazo del tango en los últimos meses).