Een eigen huis in de bananenrepubliek

3 Weken in Buenos Aires en weer terug bij af, zo voelt het momenteel. Wat de woonsituatie betreft dan. Morgen is het 1 februari en dan kan ik verder met de administratieve rompslomp bij de UBA, ik ga ervan uit dat dat nu vlot afgehandeld kan worden (gevaarlijke veronderstelling!), dus daar hebben we het nu even niet over. Nee, deze blog gaat slechts over één van de primaire behoeften van ieder mens: een dak boven het hoofd. En een beetje een fatsoenlijk dak graag... na 4 maanden in een studentenhuis heb ik wel weer genoeg van andermans troep en om te studeren heb ik iets meer rust nodig. Bedankt voor de gezelligheid allemaal, maar het is tijd om te verkassen naar een appartement dat meer beantwoordt aan mijn levensstijl en nieuwe ritme. Oftewel: een verkenning van de grote boze Argentijnse woningmarkt.

Om het allemaal betaalbaar te houden, had ik me al bedacht dat het handig zou zijn in ieder geval één huisgenoot te hebben. Wonder boven wonder diende de huisgenoot zich min of meer vanzelf aan! in de vorm van een vriend uit Uruguay, die ook op zoek bleek te zijn naar een nieuw appartement omdat hij eind januari (vandaag!) uit z'n huidige huis moest. Een spaanstalige bondgenoot die de woningmarkt hier al enigszins kende, leek me geen slecht idee. Na mijn eerste internet-zoekacties die weinig respons opleverden, besloot ik dus maar om de krachten te bundelen en van hem de kunst af te kijken. Ook al weet je in welke wijk je het liefste wilt wonen (een optelsom van uitstraling, afstand tot de universiteit/het werk, beschikbaar OV, aanbod van winkels en restaurantjes), kan het van straat tot straat verschillen of het wel of niet de moeite waard is. Kilometers maken dus!! De afgelopen 2 weken hebben we zo alle hoeken en gaten van Palermo afgestroopt, gebeld naar makelaars die met borden aan de gevels adverteren, makelaarskantoortjes binnengestapt (heerlijk die airco!!!) en aangebeld bij mooie gebouwen (de meesten hebben 12 of 24-uurs bewaking dus er is altijd een portier in de buurt om te informeren naar de huurmogelijkheden). Een hele onderneming, met gemiddeld 35 graden op de teller en een luchtvochtigheid waar een Turks stoombad U tegen kan zeggen... Vandaar dat ik even geen tijd had voor leuke blogjes-schrijvelarij, gesmolten als ik was na een dagje appartementen zoeken, met 's avonds nog net genoeg puf om m'n blaren te tellen, wat te eten klaar te maken, te douchen en de ventilator op max. te zetten, alvorens uitgeput in slaap te vallen.

Te uitgeput gelukkig ook om nachtmerries te krijgen van alle triestigheid die we tegen kwamen hier en daar... appartementen zo klein en donker, dat je er spontaan claustrofobie van krijgt. Badkamers en keukens van voor de Spaanse overheersing, vocht- en schimmelplekken, schilferende muren, zwart uitslaand parket... Het besluit dat een beetje woongenot wel een paar pesootjes meer mag kosten was dus al gauw genomen! Maar dan komen de volgende horden: paranoïde huiseigenaren en de Argentijnse huurwetgeving. De eersten willen uiteraard zoveel mogelijk zekerheid, dus die vragen een "garantía de propiedad", een eigendom (het liefst in Buenos Aires) als onderpand. Tja, als je al een mooi huis had in de stad dan zou je er niet één hoeven zoeken toch?! Bij sommige makelaars werden we niet eens te woord gestaan als we de garantie-hamvraag niet bevestigend konden beantwoorden. Gelukkig zijn sommige eigenaren wat flexibeler en kunnen 6 maanden huur vooruit betaald soms ook als garantie dienen. Een contract van 6 maanden is volgens de wetgeving echter weer een tijdelijke huur, wat automatisch inhoudt dat het een gemeubileerd appartement betreft, waar de eigenaar het liefst wekelijks een leuk sommetje dikke dollars van een tijdelijke passant voor opstrijkt........ Wij (OK, ik niet, maar Joaqúin wel) hebben meubels en willen graag een "normale" huurprijs betalen, maar niet aan een standaard 24-maands contract vast zitten. Zo vallen we tussen alle categorieën in en hebben we nog niks kunnen huren.

Inmiddels weten we wél de mooiste plekjes te vinden overal in Palermo, de mooiste plazaatjes en de chiqueste avenidas met statige huizen en veel groen :) We weten dat de gemiddelde Argentijn klein woont en dat appartementen met 2 slaapkamers zoals wij die willen, minder gangbaar zijn. We weten hoe de huur varieert afhankelijk van de wijk, de leeftijd van het pand en de etage, voorzijde of achterzijde, wat een slaapkamer extra kost, uitzicht op het park, bewaking, zwembad, extra services etc. We wisten dus ook direct dat het prachtige nieuwe appartement dat we gisteren zagen, op de 8e verdieping, met een balkon/terras waar alle 3 kamers op uitkomen, vol licht en smaakvol vormgegeven, de huurprijs meer dan waard was, bingo!! Helaas kwam vandaag ook direct het bericht dat de eigenaar 3 weken op vakantie is en niet bereikbaar voor onderhandelingen. Tja... Vergeten dus maar weer, zoals we al vele andere appartementen moesten vergeten. Maar deze keer deed het wel een beetje pijn eerlijk gezegd :( Gelukkig bracht de dag van vandaag ons ook een ander mooi, ruim en licht appartement. Beetje klassiek, grote keuken... Slechts "ietsje" boven ons beider budget dus dat wordt hard werken naast de studie. Nu alleen maandag de eigenaar nog zien te overtuigen van onze kredietwaardigheid. En dat we niet na 6 maanden vertrekken en de badkamer, de airco's en het toilet meenemen (schijnt te gebeuren...?!?).

Kwestie van vertrouwen... dat helaas niet lijkt te bestaan in dit land. Vooral in banken hebben de mensen weinig fiducie (niet zo vreemd na al de crises die ze gehad hebben, en geld dat van de ene op de andere dag nog maar een derde waard was van wat het was). Ik vroeg de eerste makelaar waar we bijna wat huurden, of ik ook met mijn creditcard mocht betalen. Dat dat helaas niet mogelijk was werd mij zonder blikken of blozen medegedeeld. Alles gaat contant hier, tot aan een huis kopen toe!! De slordige 10.000 pesos waar ik mee op de proppen moet komen voor 6 maanden huur, borg en commissie, ach, dat trek ik nog wel uit een pinautomaat en daarmee durf ik overdag ook nog wel over straat. Maar een huis van een paar honderd duizend dollar? Daar huur je dus een geldwagen voor in (lang leve Brink's! die zie je hier regelmatig rondrijden) en iemand die de hele dag geld mag gaan zitten tellen. Vraag me af of dat onder de kosten koper valt of dat de bank vrolijk het tarief wat omhoog gooit....

Nog zoiets: om onze maandelijkse rekeningen te betalen, kunnen we om beurten in de rij gaan staan. Automatische incassos? Dat is een onbekend fenomeen. Je krijgt de rekening van gas, water en elektriciteit netjes op je deurmat, en vervolgens mag je je op het dichtstbijzijnde Rapipago (="snelbetaal") kantoor vervoegen om je lasten te voldoen. Samen met de rest van de miljoenenbevolking... dus je kunt je voorstellen dat je daar een halve dag (of meer vrees ik) voor uit kunt trekken. Reken maar eens uit hoeveel productiviteit dat dat kost elke maand.... Zonde van het geld!! Maar goed, een land waar de presidente (mevrouw Kirchner) het in haar hoofd haalt om de president van de Centrale Bank te ontslaan, zonder daarvoor de instemming te vragen van de nodige politieke instanties, puur omdat de bankpresident weigert mee te werken aan haar omstreden plannetje om de internationale schulden vanuit de nationale reserves te betalen, noemen we in goed Nederlands nog steeds een bananenrepubliek. In Holland staat een huis - en in deze bananenrepubliek staat mijn nieuwe casa. Ik hoop morgen de champagne open te kunnen trekken. Jullie zijn allemaal welkom om een banaantje mee te komen pikken!!



************ENGLISH*******************

My own home in the banana republic


3 Weeks in Buenos Aires and I am back at where I started, that's how it feels at the moment. Regarding

the state of living, that is. Tomorrow it's the 1st of February and I can continue the administrative fuss and bother at UBA, I assume that it can all be settled soon (dangerous assumption!), so I am not talking about that now. No, this blog is purely dedicated to one of the primary needs of any human being: a roof over one's head. And a bit of a decent roof please... after 4 months in a student's home I am fed up already (or again) with anybody else's mess and to be able to study I need a bit more tranquility. Thanks everyone for the good times we had, but it is time for me to move to an appartment that fits my lifestyle and my new rhythm a bit better. Or in other words: an exploration into the great unknown of the Argentinian housing market.

To keep things payable, I already figured it would be handy to have at least one housemate. Miraculously, the housemate kind of presented himself without having to search for anyone! a friend from Uruguay turned out to be looking for a new appartment as well, having to leave his house end of January (today!). A native Spanish brother-in-arms that already knew the housing market a bit seemed not such a bad idea. So, after my first internet searches that gained little response, I decided to join forces and to learn from the master. Even though you might know in which area you prefer to live (a combination of atmosphere, distance to university/work, availability of public transport, shops and restaurants), it can differ from one street to the other whether it's worth living there or not. So a matter of miles-making it is!! The last couple of weeks we have seen literally every corner and hole in Palermo, we called real estate agents that advertise with their billboards on the façades, stepped into all real estate offices (enjoying their airco's!!!) and rang the doorbell at every nice building we saw (since they all have 12- or 24-hour security there is always an attendant around to ask for renting options). Quite an undertaking, with an average temperature of 35 degrees Celsius on the counter and a humidity that could be mistaken for a Turkish steambath... Little time and energy left for writing fancy bloggies, melted as I was after every afternoon of appartment shopping. Hardly any strength left but to count my blisters, prepare a little food, take a shower and put the ventilator on max, before falling asleep exhausted.

Too exhausted as well - fortunately - to have nightmares about all the sadness we saw in some places... appartments that were so small and dark, inflicting a spontaneaous claustrophobia. Bathrooms and kitchens dating back to before the Spanish domination, moisture and moulds and mustiness, walls peeling off, parquet turning black... The decision that a little bit of comfort may cost some extra pesos was easily taken! Only to meet the next hurdles: paranoid landlords and the Argentinian rent legislation. The first mentioned want to have of course maximum security, so they ask for a "garantía de propiedad", a property (preferrably in Buenos Aires) as warranty. Well, if I already had a nice house in this city i would not be looking for one, would I?! At some real estate agents we were not even served if we could not affirm their first crucial question regarding the warranty. Fortunately some landlords are a little more flexible and 6 months of rent paid in advance can serve as warranty in some cases. A contract of 6 months however, is a temporary one according to legislation. Which means automatically that the appartment is fully furnished, and that the owner is keen on receiving weekly payments from temporary occupants in fat green dollar bills........ We (OK, not me, but Joaqúin) have our own furniture and want to pay a "normal" rent, but we don't want to be caught in a standard 24-month contract either. This way we are out of every standard category known here and we haven't been able to rent something yet.

We dó know by now all the greatest spots in Palermo, the loveliest little plazas and the chiquest avenidas with lofty homes and lots of green! :) We know that the average Argentinian lives in a small home and that appartments with 2 bedrooms, as we are looking for, are less common. We know how rental prices vary with the district, age of the building, floor, front- or backside, we know the price of an extra bedroom, a view on the park, surveillance, swimming pool, extra services etc. So we also knew right away that the perfect new appartment that we saw yesterday, on the 8th floor, with a large balcony/terrace that all 3 rooms give to, full of light and elegantly designed, was definitely worth it's price, bingo!! Unfortunately, tiding came right away today that the owner is on holiday for 3 weeks and not available for negociations. Hm... a matter of forgetting again, as we had to forget many other nice options. But this one does hurt a little, to be honest :( Fortunately today also brought another beautiful, spacious and light appartment. A little classical, with a large kitchen. .. Just "slightly" above our budgets so I will have to work hard next to my study. Next step is to convince the landlord tomorrow of our credibility. And that we won't leave after 6 months, taking the bathroom, the airconditioners and the toilet with us (which seems to happen...?!?).

It's all just a matter of trust... which does not seem to exist in this country. Especially in banks the people don't trust (not so strange after all the crises they had, and money devaluating in one day to a third of what it was). I asked the first real estate agent where we almost rented something, if I could pay with my creditcard. Without even a blink of the eye, I was told that this would not be possible. Everything is done in cash here, up to buying a new house!! The mere 10.000 pesos that I need to cough up for 6 months of rent, warranty and commission, can be withdrawn from a cash machine and I even dare to walk the street during daytime with that amount in my purse. But imagine a hundreds of thousands of dollars house? You have to hire secure money transport for that amount (hurray for Brink's! I see their
cars here regularly) and someone to sit down and count money for about a day. I wonder if they include that in the buyer's cost or if the bank simply raises it's tariffs....

Another thing: to pay our monthly bills, we will have to take turns standing in line. Automatic collection? An unknwon phenomenon. Bills of gas, water and electricity are nicely delivered to your doormat, but the next step is to go to the closest Rapipago (="fastpay") office to pay your expenses. Together with a few millions of your neighbour citizens... so it is not hard to imagine this may cost half a day (at the least). Do the math as to how much productivity this costs every month.... A bloody shame!! But well, a country where the president (Mrs. Kirchner) deems it necessary to dismiss the head of the Central Bank, without the consent of the proper political bodies, just because the bank president refuses to collaborate in her controversial plan to pay the international debts from the national reserves, is still called a banana republic in good old Dutch (and English as well I guess). In Holland stands a house, we say - and in this banana republic stands my new casa. I hope to uncork the champaign tomorrow. Everyone is welcome to come and have a banana!!