tag:blogger.com,1999:blog-48018890177372236742024-03-13T14:46:33.045-03:00MI NUEVO RITMOJantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-14707995907263459232018-10-28T12:31:00.000-03:002018-10-28T12:31:10.693-03:00Weerloos<br />
<div class="MsoNormal">
Lang, slank, zo’n bos haar waar je eens lekker doorheen zou
willen woelen. Jong, maar niet té. Grijs maar op een mooie George Clooney
manier. Tikkeltje ondeugend, gulle lach, humor, een persoonlijkheid die de
ruimte vult zodra hij binnen stapt. Ik hield hem voor de broer van de gastheer,
ook al zo’n knapperd. “Heb je een relatie?” informeerde die, toen ik mijn
boeltje verzamelde om ervandoor te gaan (mensen vinden dat een fijne geruststellende
gedachte, dat je niet zo’n excentrieke einzelgänger bent). Ik antwoordde met
een knipoog dat hij mijn telefoonnummer wel aan zijn ‘broer’ mocht geven.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een dikke week later in het restaurant hadden misschien wat
alarmbellen kunnen rinkelen, toen hij bleef doorzagen over het koloniale
verleden van Europa en hoe ‘wij’ continenten leeggeroofd hadden. We aten onze
steak en dronken onze wijn, maar een welgemeende toenadering wilde het niet
worden. Voor de zekerheid betaalde ik mijn deel van de rekening, hij draaide
voor de taxi op. Ik had me voorgesteld dat we romantisch naar een leuk
restaurantje in de buurt zouden wandelen, maar hij had zijn zinnen gezet op zo’n
toeristentrekpleister in Palermo.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Een bakje koffie lustte hij nog wel, voor hij naar huis ging.
De taxichauffeur trok betekenisvol zijn wenkbrauwen op, maar hij geneerde zich
blijkbaar niet voor deze<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> oldest trick in
the book…</i> Ok, vooruit. Aan koffie zetten kwam ik niet toe, hij liet er geen
gras over groeien. Mijn teleurstelling verbijtend liet ik het gebeuren, het kon
wellicht nog een eenmalig pleziertje worden? Maar met een lijf dat niet warmliep
voor zijn lompe bruuskheid, een bed dat kraakte en een huisgenote die elk
moment wakker zou kunnen worden, liep het aan alle kanten spaak. Als klap op de
vuurpijl kreeg ik ondragelijke pijn tijdens de daad, wat een abrupt einde
maakte aan de bij voorbaat mislukte poging tot een aangenaam samenzijn. Ik wist
niet wat me overkwam, kon niet normaal ademhalen, laat staan uitleg geven. Hij
vermoedde een paniekaanval. Mijn diagnose was acute latex-allergie, of iets
psychosomatisch uit weerzin tegen de hele situatie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Eenmaal gekalmeerd, dacht hij de klus nog wel even te klaren.
Moment waarop ik hem vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten. Vervolgens
geen sjoege, terwijl ik nog dagenlang pijn had en besloot een gynaecoloog te
raadplegen. Bij het verbreken van de radiostilte bleek meneer op zijn <s>pik</s>
tere zieltje getrapt. Beschuldigde me van toneelspel, een dame van mijn
leeftijd onwaardig. Bovendien was het initiatief van mij uitgegaan, in zijn
ogen had hij recht gehad op een orgasme en niet op deze beschamende vertoning. Opgelucht
dat ik in één avond de ware aard van het beestje had leren kennen, troostte mij
de premature wetenschap dat hij niet overstroomde van empathie, emancipatoir
inzicht, of emotionele intelligentie.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De allereerste vraag van de gynaecoloog was een verhelderend
schot in de roos. Ja, ik was inderdaad zwaar aan de antibiotica geweest. Een
week eerder moest mijn laatste verstandskies er uit. Ik had braaf de kuur afgemaakt,
darmen en slijmvliezen waren volledig van hun natuurlijke flora gestript. Maar een
persoonlijke kolonie eencellig afweergeschut, onze biologische beschermbacillen,
zijn blijkbaar onontbeerlijk voor een potje goeie seks. Ik had mij en mijn
intieme delen onbeschermd in het gewelddadige strijdgewoel van het geslachtsverkeer
gestort. Weerloos waren we.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Buenos Aires, april 2015<o:p></o:p></div>
<br />Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-58578819211404788312017-08-04T17:11:00.000-03:002017-08-04T18:17:32.686-03:00Dansen Leren GroeienDingen gebeuren wanneer de tijd er rijp voor is. Al hebben ze soms een duwtje in de rug nodig, of een ouderwetse schop onder de kont, al moet er wat schroom overwonnen worden, of wat moed verzameld; gebeuren gaan ze. Zo dwong ik mezelf de stoute schoenen aan te trekken toen een vriendin me onlangs uitnodigde voor een avondje milonga. Milonga’s! Vermaledijde dansoorden waar ik door mijn al mijn duistere tangodemonen geplaagd, van faalangst verwrongen, met het koude zweet op mijn rug duizend doden zal sterven.<br />
<br />
“Joh, deze is <i>buen de barrio</i>”, verzekerde ze mij, een authentiek informeel buurtgebeuren. Vooruit dan maar. Vol goede moed togen we naar de plek des onheils, de <i>milonga de la Uni</i> (georganiseerd door CETBA, de Argentijnse tango-“universiteit”). Het geduchte danshol bleek een onschuldig ogende lagere school. In de gangen werden we aangekeken door kleurrijke tekeningen en ander vertederend kindervlijt. Tafeltjes en stoeltjes waren netjes aan de kant geschoven voor de beginnersles, muziek klonk uit de klaslokalen. De binnenplaats, overspannen met vlaggetjeslijnen in een dappere poging de hoge sterrenhemel af te schermen, was omgetoverd tot een enorme maar - dankzij de vlaggetjes - toch intieme dansvloer. In een hoek bracht een soort koek-en-zopie huisgemaakte versnaperingen en glaasjes prik aan de man. Dit alles van een hartverscheurende aandoenlijkheid die mijn laatste restje onzekerheid deed smelten.<br />
<br />
Mijn vrees de tweekwartsmaat verleerd te zijn bleek ongegrond, mijn lichaam wist waarachtig nog hoe het moest. Zonder er verder bij na te denken stortte ik me vol vertrouwen in de armen van wie maar dansen wilde. Korte metten makend met mijn tangotrauma: op een avond liet een ervaren danser mij halverwege staan. Midden op de dansvloer! Ongehoord en onbeschoft, iedereen sprak er schande van. Dat je een <i>tanda </i>(ronde van 4 tango’s) niet afmaakt is tot daar aan toe, een slechte match zit in een klein hoekje. Maar eenmaal iemand uitverkoren, is het een kwestie van kiezen op elkaar en maximaal drie minuten imperfectie dulden, als het niveauverschil onoverbrugbaar is. Sindsdien leken alle passen me nodeloos ingewikkeld, de figuren ondoorgrondelijk, de muziek te melancholisch en van de omhelzing kreeg ik acuut een hernia. Voor sirtaki en salsa wilden mijn voetjes wel van de vloer, maar de tango was een gebed zonder eind.<br />
<br />
Lichtjaren yoga later, nu houding en rug weer perfect functioneren en ik op vele manieren anders in mijn vel zit, is het kwartje ineens gevallen, het kunstje onder de knie. De tango is van een verzameling lastige danspasjes getransformeerd tot een razend interessant experiment, een gelukzalige aangelegenheid, een staat van persoonlijke groei. Ik dans intuïtief en maak me niet druk om moeilijke figuren. Mijn beperkingen ken ik, maar ze weerhouden me er niet van met volle teugen te genieten van mijn herwonnen bewegingsvrijheid. Als ik dans, houdt de wereld even op te bestaan en laat ik me met gesloten ogen meevoeren binnen de speelruimte van de muziek.<br />
<br />
Dus nu is het hek van de dam. Ok, een beetje dan. Want tango is nachtwerk, en ik ben niet zo’n nachtdier. Stapje bij beetje breid ik mijn repertoire uit, met zorgvuldig geselecteerde locaties waar de sfeer me bevalt. De <i>milonga de la Uni</i> blijft favoriet. Toen we die bewuste avond wegliepen werd ons nageroepen: “volgende keer weer dames?”. Ik heb nog geen enkele maand gemist.<br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WrsbmC4_W9muDvAKwX6gH9ylfQ5_et_CIKvDGp98LAh8pXXHCelv47NZub6kFMwTNDuUVj9fdsPWakjEU6vJ-3iiQ1H20dV5oRYsCLX5HOD4eZGIHmyTUfJgAUKSRGej_rxSlN2ZvTvU/s1600/Milonga+de+la+uni.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="746" data-original-width="1080" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WrsbmC4_W9muDvAKwX6gH9ylfQ5_et_CIKvDGp98LAh8pXXHCelv47NZub6kFMwTNDuUVj9fdsPWakjEU6vJ-3iiQ1H20dV5oRYsCLX5HOD4eZGIHmyTUfJgAUKSRGej_rxSlN2ZvTvU/s320/Milonga+de+la+uni.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-71582285139822625522017-08-02T11:17:00.000-03:002017-08-02T11:17:23.642-03:00Todavía-no-tan-audaces taconesLa Glorieta de Belgrano... El nombre en si ya suena como una dulce promesa de volatilidades románticas de noches estivales. Momentos sublimes y un arsenal de sensaciones ofrece la milonga del elegante pabellón de música en el parque Barrancas de Belgrano. Para los bailarines y los espectadores igual, no todo el mundo viene a bailar. Los matices suaves de la música y las luces seductores tienen una atracción mágica para cualquier persona que esté cerca. Hay gente mirando y hablando, jóvenes echados en el pasto tomando mate, viejos comentando desde su banquito, niños jugando o bailando espontáneamente. El público forma parte del espectáculo, de la atmósfera de cuento de hadas. Más allá la vida continúa; tráfico, colectivos, el tren. Sin embargo, los sonidos llegan atenuados, como de otro mundo, otra realidad.<br /><br />Las escaleras son la esclusa a otro universo. Sobre los escalones anchos los bailarines descansan, e intercambian sutilmente sus miradas de contacto, mientras que las mujeres recién llegadas cambian sus zapatos. Una vez subido las escaleras, la cartera se engancha a la rejería de hierro forjado. Casi un acto simbólico… liberado de su último lastre, hombros y brazos están disponibles para el abrazo llamado tango. El ambiente es acogedor e informal: no hay reservas, ni mesas, ni competencia por el mejor lugar. Al anochecer, un organismo creciente de cuerpos sincronizados llena la hermosa pista de piedra circular, que tantos pasos sostuvo. Todo parece admisible: una abigarrada colección de zapatos de tango, zapatos para caminar, chancletas, ropa de baile, ropa de calle, jóvenes, viejos (y aún más viejos), amigos, amantes, parejas, solteros, principiantes, intermedios, Argentinos, extranjeros, y más que nada todos los estilos de baile se lucen. Tango sin reglas, para todos, para el amor y para la diversión.<br /><br />Ahora que voy más frecuente y disfruto de mis avances, llegó el momento de explorar más a fondo las milongas. Los jueves por la noche con música en vivo en La Viruta fueron un buen comienzo y al principio toda una experiencia. Pero la falta de progreso me desanimó. ¿O se estancó el desarrollo precisamente a causa de la baja frecuencia? De todos modos, siempre terminaba en la misma clase de ochos, con el resto de los torpes. Un círculo vicioso que ahora se está por romper. Bastante valiente digo, porque francamente el tango me inspira un poco de ansiedad. Sin suficiente experiencia, sin la confianza de que no voy a crispar inmediatamente y con la sensación de ser un elefante con dos piernas izquierdas en una tienda de porcelana, las milongas parecen lugares oscuros y temidos donde únicamente estaré invadida por todos mis demonios de tango.<br /><br />Hasta anoche, en la Glorieta. Brilla esperanza en el horizonte para las almas de tango principiantes. No es que soy directamente la heroína. Antes de que llegara mi compañero de baile y que pude ponerme mis todavía-no-tan-audaces-tacones ya me tocó la suerte de un primero "¿Bailas?". Los utilicé como pretexto, los zapatos…. Antes de que ellos se dejen guiar por cualquier galán ya estarán desgastadas las suelas. Momento perfecto para dejarme calzar un par más atrevidos.<br /><br /><br /><br /><i>(Esta columna fue publicada en la revista de tango holandesa “La Cadena” en diciembre del 2010 bajo el título "<a href="http://minuevoritmo.blogspot.com.ar/2011/06/nog-niet-zo-stoute-schoenen.html">Nog-niet-zo-stoute schoenen</a>". La traduje ahora para celebrar mi vuelta al abrazo del tango en los últimos meses).</i>Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-18861604546845814272016-12-21T12:29:00.001-03:002016-12-23T12:00:56.860-03:00Jong van geest<div class="MsoNormal">
Ze komt naast me zitten bij Histologie en tekent een
hartje in mijn collegeschrift. In de pauze vraagt ze of ze me dat weekend saxofoon heeft
zien spelen bij een straatfestival. Onbekend als ik ben met de meisjes-geheimtaal
teken ik geen hartje terug, hoe lief en mooi ze ook is. Moet haar zelfs dubbel teleurstellen,
de getalenteerde rockbabe die zij in mij dacht te herkennen ben ik ook al niet.
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Evengoed ben ik een vriendinnetje rijker, en word uitgenodigd
haar verjaardag te komen vieren op het kapitale familielandgoed. Ik kondig aan
wanneer mijn bus arriveert en word zaterdagmiddag netjes opgehaald bij het busstation
van Baradero. Er heerst grote consternatie, tweelingzuslief heeft de auto van
pa en ma ergens in een weiland geparkeerd. Op z’n kop. Wonder boven wonder is er alleen materiële
schade, maar de schrik zit in de benen - samen met wat restjes alcohol en drugs van de vrijdagavond, toen de feestvreugde al tot ongekende hoogte steeg. Nu het
gezelschap compleet is zijn we met een man of veertig, misschien meer. We eten
pizza van de parilla, en helpen dapper mee de traumatische ervaring onder de
tafel te drinken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als iedereen aftaait blijk ik de stoelendans om een
slaapplaats met glans verloren te hebben. Meer gasten dan bedden, elk
beslaapbaar plekje wordt benut. Zonder het te weten beland ik
op de kamer van haar voltallige voetbalteam en begrijp al snel waarom daar nog
niemand lag: deze luidruchtige jongedames zijn niet moe. Nog lange niet… Nachtrust is voor mietjes en voor oude wijven - zoals
ik. Stoïcijns maar met de staart tussen de benen glip ik gauw weg.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De handdoek wordt echter niet zomaar in de ring gegooid. "Je
bent toch niet voor één gat te vangen Van Grootheest? Je hebt toch zeker voor
hetere vuren gestaan? Om, die mentale knop!" In dezelfde flits van een seconde waarin ik mezelf streng
toespreek, kom ik op een lumineus idee. Buiten staat een enorme trampoline. <i>Cama elástica</i>, op z’n Spaans. Ha! Met een triomfantelijke grijns op mijn smoel maak ik me klaar
voor de nacht. Ik kruip met kleren en al in mijn slaapzak en krul me op, een zacht
briesje houdt de muggen koest. Het feestgedruis lijkt steeds verder weg en een gelukzalige
rust komt over mij. Toegedekt door een immense sterrenhemel voel ik me één met
het universum. Diep en droomloos is mijn slaap, niets deert mij deze nacht.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Door zonnestralen gewekt ben ik als eerste op. Na een paar baantjes
in het zwembad voel ik me energieker dan ooit. Het voetbalteam en de rest van
de jongelui werken gaandeweg de dag wat katers weg. We genieten een lange lome
zondag van de goede dingen des levens. In de boomgaard zijn de perziken rijp en
we mogen er plukken zoveel we kunnen voor we huiswaarts keren.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Thuis wacht mijn al even jonge huisgenoot, op zonverbrande
huid en fiere verhalen. Hij tekent een hartje in mijn open geest. Oh zoete zoete zomer...</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<i>Het weekend in Baradero vond plaats op 23 en 24 nov. 2013.
Mijn studievriendinnetje is dit jaar op uitwisseling in Brazilië. We waren
elkaar een beetje uit het oog verloren maar door de internationale uitwisseling
voelt ze zich meer dan ooit met mij en mijn manier van leven verbonden. Bij
haar vrienden en het damesvoetbalteam verwierf ik eeuwige roem door
prinsheerlijk op de trampoline te gaan slapen.</i><o:p></o:p></div>
<br />Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-36099941481644549982016-02-27T00:17:00.001-03:002016-03-06T12:02:27.201-03:00Media gauchaSalir a cenar en un lindo resto en Palermo Soho con un nuevo pretendiente: 54 años, divorciado, 2 hijos, economista y terrateniente. Dejarte agasajar. Escucharle preguntar "¿te gustan los chicos?". No ahogarse con el vino, respirar profundamente. Pensar en los ejemplares de 27 que te persiguen en los boliches, que se te acercan con el morro abierto para llenarte la boca con su lengua después de bailar tres pasos o intercambiar tres palabras. Abandonar tu primer pensamiento, intuir que este galán no está preguntando por tu experiencia con su competencia, sino que quiere palpar si estás dispuesta a actuar como vientre para gestar su segunda camada. Reírse con uno mismo por el malentendido y las asociaciones totalmente contradictorias que alberga la palabra <i>chicos</i>. Sonreir, formular una respuesta diplomática, perdonarle su intento de tratar holgadamente este delicada tema entre plato principal y postre. A pesar de la inminente incompatibilidad intentar alguna relación con el tipo. Darse cuenta que 20 años de matrimonio no garantiza saber cómo complacer una mujer en la cama. Darle tiempo y cierto grado de clemencia. Aceptar su invitación para ir al campo un buen día. Almorzar lechón de la parilla en la casa humilde de su encargado y familia. Escuchcar el suspiro de alivio cerca de la mesa cuando se advierten que a “la extranjera" le gusta - como Dios manda! - comer con sus manos si el menú trae carne con hueso. Disfrutar de su hospitalidad tan pura y sencilla. Al atardecer hacer la ronda con tu compañero y el encargado. Pedirle al joven gaucho permiso para montar su caballo. Seguir con la inspección montada, admirar los potreros, preguntar sobre las pasturas, los cultivos y el manejo de las tierras. Galopar, sentir el aire, el viento, la libertad del espacio abierto. Volver, terminar la jornada rural con un tinto en la intimidad de un fuego enorme en el living de la estancia. Hablar de las esencialidades de la vida. Volver a Capital contenta. Unos días después, escuchar qué había opinado el encargado de ti: "media gaucha la Holandesa". Entender orgullosamente feliz que mejor halago no existe al sur del Río de la Plata.<br />
<br />
Rosas, Provincia de Buenos Aires, 25/9/2012Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-24707362263293322032016-02-17T14:31:00.001-03:002016-02-17T14:31:49.872-03:00Goede vooroordelenVaste denkpatronen, wie is er niet groot mee geworden? We koesteren allemaal zo onze stokpaardjes en bezondigen ons van nature aan hokjesdenken. Plakken overal een etiketje op om de boel een beetje overzichtelijk te houden. Groeperen, generaliseren en categoriseren besparen een hoop tijd en denkwerk, maar reiken ons onderbewuste ook impliciete en cultureel bepaalde stereotypen aan. Vooroordelen zijn van alle tijden, Erasmus bijvoorbeeld schreef er in 1506 al over in zijn <i>Lof der Zotheid</i>. Daarin drijft hij de spot met de manier waarop alle mensen, ongeacht rang of stand, hun eigen belangen najagen en de buitensporige kortzichtigheid waarmee zij oordelen over elkaar.<br /><br />Zotheid is het anno nu nog steeds, als men niet gehinderd door enige kennis een prefab oordeel velt. Een stuitend voorbeeld daarvan vernam ik via mijn ouders. Zij krijgen regelmatig de vraag of ik niet ontzettend eenzaam ben, ver weg in Buenos Aires, “omdat daar natuurlijk niet zoveel Nederlanders wonen hè?”. Hou toch op zeg. Er wonen inderdaad niet zoveel medelanders, maar wel heel veel “buitenlanders”. Een slordige 2,8 miljoen (13 miljoen als je de voorsteden meerekent). Ook wel Argentijnen genaamd. En raar maar waar! Je kan met ze praten, ze zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen. Poepen en plassen doen ze ook, ze hebben sex, krijgen kinderen... het zijn net mensen.<br /><br />Laatst las ik dat de mens de enige diersoort is die met onafzienbaar grote aantallen niet gerelateerde individuen vreedzaam kan samenleven. Overschrijdt dat aantal een bepaald maximum, dan voelt dat voor velen blijkbaar toch lichtelijk unheimisch. Deze karakteristieke verdraagzaamheid ten spijt, laat de mens zijn denkbeelden waar het de categorie “buitenlander” (hoe ongenuanceerd wil je het hebben) betreft vooral door de beruchte onderbuikgevoelens leiden. Onbekend maakt onbemind en die angst voor vreemdelingen is een voortreffelijke voedingsbodem voor de hardnekkigste vooroordelen. Eén <i>“vreemd’ling zeker, die verdwaald is zeker</i>” wordt met open armen ontvangen, liefst met een troep Zwarte Pieten in zijn kielzog. Maar in ons tolerante (?) landje mag het tegenwoordig in de krant als een inspraakavond over een AZC <i>niet</i> op relletjes uitdraait. Er worden varkens in bomen gehangen, en vrouwelijke sprekers worden in reactie op een gematigd relaas uitgejouwd met “daar moet een piemel in”. Voodoo van de koude grond, weerzinwekkend kuddegedrag van een opgeruide meute, bekrompenheid waar je het plaatsvervangend benauwd van krijgt.<br /><br />Vraag eens aan iemand die de term “buitenlanders” graag bezigt hoeveel mensen hij/zij eigenlijk kent uit die rubriek. Doorsnee antwoord: een glazige blik. Maar het kan ook anders. Mijn zwager werkt al jaren voor het COA, bij verschillende asielzoekerscentra, en zit boordevol verhalen. Grappige anekdotes over de dagelijkse beslommeringen van leren leven in een ander land, bevlogen uiteenzettingen over integratie en de bijkomende complicaties, ontroerende verhalen over tegenslag, verlies en verdriet en de uiteindelijke overwinning daarvan. Als hij het heeft over de enorme hoeveelheid vrijwilligers en de hulpvaardigheid van zo velen, besef ik dat er ook een weldenkend deel der natie bestaat. Een deel dat zich bewust is van zijn denkpatronen maar bereid is tot verder kijken, verdieping, medemenselijkheid. En voor wie nog niet overtuigd is van de noodzaak van goede vooroordelen, is er Ali B. Als we The Economist mogen geloven is de rapper, cabaretier en nationale knuffelmarokkaan Neerlands hoop in deze bange immigratiedagen (zie artikel <a href="http://www.economist.com/news/europe/21678821-rapper-ali-b-has-charmed-netherlands-can-he-stay-above-fray-fly-dutchman">The fly Dutchman</a>, november 2015). Een dampende portie <i>Je suis Ali B</i> als remedie tegen vreemdelingenhaat en cliché.Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-77483344220819705742016-01-27T20:05:00.003-03:002016-01-27T20:05:49.912-03:00Violeta“Ik heb geen talent voor onderdanigheid” – deze beroemde uitspraak van Belle van Zuylen (Nederlandse schrijfster 1740-1805) komt spontaan bij me op als ik Violeta in een paar woorden zou moeten typeren. Ze komt uit Peru, maar woont met haar moeder Angélica en haar zoon Ariel in Argentinië. Dit is haar verhaal.<br /><br /><br /><div>
Thuis<br /><br />In Lanús al Oeste, in de provincie Buenos Aires woont ze. Aan de arme zuidkant van de stad, waar toeristen en buitenstaanders niets te zoeken hebben. Of het moeten wat verdwaalde voetbalfanaten op bedevaart zijn, want in het ziekenhuis van Lanús zag in 1960 Diego Maradona het levenslicht. Verder is er niets wat Lanús mogelijkerwijs op de kaart zou kunnen zetten. Een gemiddeld provinciestadje dat tegen grote zus Buenos Aires aangeschurkt ligt. Krottenwijken, parkjes, laagbouw en treurige winkelstraten wisselen elkaar af. Het buurtcomité heeft de spandoeken met de beste wensen voor de feestdagen en het nieuwe jaar alvast laten hangen voor volgend jaar. Uithangborden en winkelgevels die moedig de tand des tijds hebben doorstaan, verkondigen hun door de felle zon gebleekte boodschappen uit lang vervlogen tijden. Als een geliefde lappenpop die te vaak gewassen is lijkt uiteindelijk alles dezelfde grauwe kleur te hebben. Hier woont ze omdat ze hier voor hetzelfde geld – of minder – een echt huis kan betalen, ze vertikken het om met z’n allen in een kamertje te hokken in het centrum. Het betekent verder reizen om in de stad te komen, maar ook een menswaardiger bestaan. Violeta heeft het er graag voor over. Ze houdt er sowieso niet van om er veel op uit te gaan, ze is het liefste thuis aan het werk. <br /><br />Het huis lijkt op het eerste gezicht vooral erg onvoltooid – de bovenste verdieping oogt hol en ongastvrij en bestaat slechts uit kaal beton waar de wapening hier en daar uitsteekt. Als je door de lange donkere gang naar achter loopt kom je echter toch in een “echt”huis, na een binnenplaatsje waar de wasmachine staat, een woonkeuken met grote ronde tafel, 2 slaapkamers, een eenvoudige badkamer. Het is niet heel erg groot maar het is een thuis. Vanaf het binnenplaatsje bereik je met een trapje het naaiatelier van Violeta, waar ze gezeten tussen lapjes, ritsen, bandjes en klossen garen in alle kleuren van de regenboog, potten met gespen, nagels, metalen decoraties en merkjes, tassen naait. Terwijl we praten, werkt ze door, dat was de voorwaarde voor het houden van een interview. De opdrachtgevers zijn streng en ze kan het zich niet veroorloven te laat te leveren. Deze keer een order van 250 toilettasjes à 2,50 peso per stuk. Dagenlang achter de naaimachine, als het moet tot diep in de nacht, om 625 peso’s te verdienen (ongeveer 125 euro). En deze week voor het eerst alleen, zonder haar ex-vriend en compagnon Sergio. Ze heeft hem juist vorige week de deur uit gezet. Hij vertrok met 2 van de 4 naaimachines waarin ze samen geïnvesteerd hadden. “Best moeilijk” zegt Violeta met gevoel voor understatement terwijl ze voor de zoveelste keer de draad nat maakt, in de naald steekt en handig een volgend tasje in elkaar stikt.<br /><br /><br /><div>
Droom<br /><br />Haar grootste droom is een eigen tassenlijn beginnen. Naaisters in dienst te nemen, zelf de touwtjes in handen hebben, de commerciële kant goed regelen en er een bloeiend familiebedrijf van maken. Helaas heeft haar zoon er nog geen oren naar. Voetballer worden, dat is alles wat hij - net als al zijn leeftijdgenoten - wil. Hij is 14, traint hard en doet het vooralsnog erg goed. Hij komt juist thuis als ons interview afgelopen is, een sportieve jonge knul met een leuk koppie. Hij heeft hard getraind en komt, zoals altijd, binnen met een rammelende maag. Het enige waar Violeta haar werk voor onderbreekt is zijn eten klaar maken, lekker even moederen over haar opgroeiende puber. De laatste keer dat ze zich echt gelukkig voelde, was de dag dat hij promotie maakte van de 9e naar de 8e divisie. Zijn droom heeft ze ook de hare gemaakt, zolang die droom maar telkens een stapje dichterbij de werkelijkheid komt is ze een gelukkig moeder. Zijn opvoeding is echter haar grootste dilemma. Ze loopt soms hele dagen te piekeren: of ze niet teveel eisen aan hem stelt, of juist te weinig; hoe ze kan zorgen dat hij slaagt in het leven; hoe ze hem kan geven wat ze zelf nooit gehad heeft in haar jeugd; of het wel goed is dat hij net als zij opgroeit zonder vader. Niet dat ze daarom zomaar een man in huis komt, daarvoor kent ze het klappen van de zweep inmiddels iets te goed. Hoe moeilijk beslissingen over haar gevoelsleven ook zijn, bij twijfel is het antwoord nee. Want voor twijfels heeft ze geen tijd. En mocht ze verliefd worden op iemand die Ariel en de plaats die hij in haar leven inneemt, niet voldoende erkent en accepteert, dan is de keuze gauw gemaakt.<br /><br />Wat relaties betreft heeft Violeta uiteindelijk precies het leven gekregen dat ze in haar jeugd voor zich zag. Ze dacht nooit veel aan de toekomst, groeide niet op met een bepaald ideaal in haar hoofd. Als ze toch aan de toekomst dacht of erover droomde, dan zag ze zichzelf altijd alleen. Ze dacht niet aan trouwen, aan kinderen, een gezin. Ze stelde zich voor dat ze in alle rust zou werken als journaliste of advocaat. Wat haar carrière betreft liep het echter allemaal wat anders dan gepland…<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Gelukkige jeugd<br /><br />Als kind was ze gelukkig. Ze woonde samen met haar oma in Chepén, in het noorden van Peru. Als veelbelovende leerling ging ze graag naar school. Op haar 13e/14e was ze al klassenoudste, 2 jaar jonger dan gebruikelijk. Een beetje een rebelse meid was ze, en absoluut niet op haar mondje gevallen. Op school sprak ze vrijuit, ook tegen docenten, op het brutale af soms maar vaak ook om onrechtvaardigheden aan de kaak te stellen. Toen aan één van haar docentes eens gevraagd werd of ze geen dochter zou willen, antwoordde ze ”de hemel beware me dat ze er zo uit komen als Howard (Violeta) want dan verdrink ik mezelf!” Naast haar school werkte ze voor een radioprogramma voor de lokale omroep, waar ze elke dag een dialoog met een andere doelgroep verzorgde. Zo was ze op jonge leeftijd al goed bezig voor een eventuele toekomstige carrière als journalist. Ze kreeg veel aanmoediging van familie en van de mensen in het dorp. Er waren altijd “flores para mi” zegt ze. Aan de andere kant moest ze echter leren leven met een vader die niet van haar hield, wie het niets kon schelen wat ze deed of hoe ze zich voelde. Een gelukkige jeugd, maar met gebreken.<br /><br /><br />Vader<br /><br />Familierelaties zijn vaak erg ingewikkeld in Zuid-Amerika. Mannen hebben kinderen bij 2 à 3 verschillende vrouwen waarmee ze niet getrouwd zijn, en zo heeft iedereen halfbroertjes- en zusjes, extra ooms en tantes en familieleden die eigenlijk nauwelijks familie genoemd kunnen worden. Heel gezellig allemaal maar ook heel verwarrend. Zo noemde Violeta de oma bij wie ze in huis woonde tijdens haar jeugd “mama”, terwijl het niet eens haar echte oma was maar een oudtante (een tante van haar moeder). Angélica werd als klein kind door haar ouders meegenomen naar haar familie aan de kust. Ze werd zonder pardon achter gelaten bij haar ooms en keerde nooit terug naar haar geboorteplaats. Vanaf haar 12e werd ze misbruikt door één van haar neven (die toen een jaar of 30 was) en op haar 15e raakte ze zwanger van hem. Terwijl er van een officiële verbintenis nooit sprake zou kunnen zijn – hij was al getrouwd - werd Violeta geboren. Ze wist wel wie haar vader was maar groeide op zonder vaderfiguur in haar leven. Tijdens haar schooltijd was er in het dorp een man die haar af en toe vertelde dat hij haar vader ging bezoeken. Violeta gaf hem dan telkens brieven voor haar vader, brieven vol boosheid en verdriet en verwijten, over hoe slecht en onverantwoordelijk hij was en dat hij schuldig was aan hun aller ongeluk. Later begreep ze dat die man nooit echt naar Lima ging en dus haar vader nooit ontmoette. Ze vermoedt dat hij vond dat ze een uitlaatklep nodig had voor haar verdriet, dat hij haar op deze manier wilde helpen. Uiteindelijk heeft ze echter nooit meer aan hem kunnen vragen wat nou precies zijn beweegredenen waren. <br /><br /><br />Oma <br /><br />Haar oma was dus moeder en vader tegelijkertijd. Samen woonden ze in een enorm huis aan de kust. Neefjes en nichtjes kwamen graag spelen in het grote spannende huis, maar Violeta hoopte altijd dat ze snel weer weg zouden gaan. In plaats van kabaal maken en verstoppertje spelen met z’n allen was ze liever rustig alleen thuis met oma. Veel van haar wijsheden heeft ze van haar geleerd: hoe je de mensen tegemoet treedt en dat zwijgen goud is. In Peru is de relatie met familie en grootouders ontzettend belangrijk, vooral de oudere generatie is de spil, de belangrijkste pijler van de familie. Verzinnen “wat we met oma doen”, wat we aan moeten met de oudere generatie, is iets wat Violeta niet begrijpt in de Argentijnse samenleving. De oudere generatie speelt een cruciale rol in de opvoeding van de kleintjes en is dus juist onmisbaar. Ze herinnert zich nog goed hoe ze eens 2 soles (Peruaanse munteenheid) stal onder uit de naaimachine, waar oma haar geld bewaarde. Die telde echter van dag tot dag precies uit wat ze te besteden had. Oma kwam normaal nooit naar school, dus Violeta begreep direct dat ze gesnapt was toen oma verscheen. Ze kon slechts bekennen dat zij de dief was geweest. Nog jarenlang moest ze bij alles wat zoek raakte haar oma’s beschuldigingen en beschimpingen verdragen, hoe vaak ze ook bezwoer onschuldig te zijn. Voor oma was ze de “ladrona”(dief) geworden. Iets stelen heeft ze nooit meer in haar hoofd durven halen. Oma hoopte dat Violeta bankbeambte zou worden, of liever nog: advocaat. Want, zei oma: “ze houdt nooit haar grote mond”. Haar lieve oma die-eigenlijk-geen-oma-was, overleed toen Violeta 15 was.<br /><br /><br />Moeder<br /><br />De relatie met haar moeder was ingewikkeld. Als haar moeder om de paar dagen thuis was, kon ze maar aan één ding denken: “wanneer gaat ze alsjeblieft weer weg?” Angélica was erg streng, schreeuwde tegen haar en sloeg haar. Verplichtte haar soms ’s avonds laat nog huiswerk maken terwijl ze al niet meer kon. Ze was erg goed in volleybal maar mocht het niet meer spelen van haar moeder. Teveel zondigheid in korte rokjes. Naar het eindbal van de middelbare school mocht ze evenmin. Haar 15e verjaardag (voor vele Zuid-Amerikaanse meisjes net zo feestelijk en belangrijk als hun bruiloft) werd een vrome aangelegenheid met vrienden en bekenden van de kerk. Geen dansfeestje maar religieuze gezangen en gebed. Violeta zegt achteraf gezien alles te begrijpen, dat Angélica handelde in naam van haar religie en daadwerkelijk het beste met haar voor had. Alles, op één ding na: het volleybalverbod zal nooit en te nimmer op haar clementie kunnen rekenen.<br /><br />Om haar moeder te plezieren ging ze studeren in Lima. Niet de door haarzelf ooit begeerde studie journalistiek, maar Informatica. Puur toevallig, omdat ze op een dag in Lima een foldertje in haar hand geduwd kreeg. Wat de toelatingseisen voor journalistiek waren is ze daarna nooit meer gaan verifiëren. Daar had ze geen tijd meer voor. Overdag werkte ze in een papierfabriek, ’s nachts moest er gestudeerd worden en soms ging ze stiekem uit dansen. Haar moeder werkte in die tijd bij een zeer invloedrijke familie en samen woonden ze bij hen in huis in een prachtige wijk van Lima. Violeta reed vaak met de heer des huizes, de broer van de toenmalige minister van Onderwijs van Peru, mee naar huis in zijn gepantserde wagen met kogelvrij glas en bodyguard. Ze kan zich nog goed de grote ogen van haar studiegenoten en haar eigen verrassing herinneren, toen ze voor de eerste keer van college werd opgehaald, en haar auto met chauffeur aangekondigd werden. Haar studie – hoe kon het ook anders – liet ze echter al gauw weer vallen.<br /><br /><br />Zakenvrouw in Peru<br /><br />Via een tante kwam ze in de handel terecht. Levensmiddelen kopen en verkopen, en een beetje marge zien te maken. Ze deed haar best en behaalde resultaten. Een succesvolle rijstverkoper wilde met haar trouwen. “Sla je je vrouw” vroeg ze op een onbewaakt ogenblik. “Als ze niet doet wat ik zeg” was het antwoord. Er werd dus niet getrouwd. Haar volgende vriend hielp haar in de handel, al had hij het zakeninstinct van een vlo. Zijn ouders waren iets gewiekster en belazerden haar. Trots als ze is kon ze de schande niet verdragen tegenover haar familie en ze wilde weg. Ze benaderde de Amerikaanse ambassade, de Canadese, de Mexicaanse en de Braziliaanse. De eerste drie boden een te lange wachttijd voor een visum, ze wilde onmiddellijk vertrekken. Brazilië moest het worden. Ze had zelfs alle inentingen al gehaald maar bleef toch een beetje huiverachtig om naar Sao Paulo te vertrekken, met zijn criminaliteitsreputatie. Toen de taxichauffeur die haar naar het vliegveld bracht, Argentinië als mogelijkheid opperde, veranderde ze van gedachten. Een visum zou ze niet nodig hebben. En Spaans was toch gemakkelijker dan Portugees. Dus kocht ze een ticket bij Aerolineas Argentinas. “God paste op mij” zegt ze nu over die beslissing. Ze belde Angélica om een koffer te brengen met haar beste kleren. Haar moeder kwam met de koffer en volledig over haar toeren naar het vliegveld. Violeta gaf haar wat kalmeringsmiddelen maar vertrok evengoed dezelfde avond nog, samen met haar vriend. Zo kwam ze, min of meer toevallig, in Argentinië terecht. En nu zit ze hier, achter haar naaimachine in haar werkplaats in Lanús, en naait rustig door terwijl ik ontelbare vragen op haar afvuur.<br /><br /><br />12 ambachten 13 ongelukken<br /><br />Eenmaal in Buenos Aires braken er zware tijden aan. Na een weekje strijken in een stomerij voor 20 peso’s per dag, werd ze direct ontslagen. In de schoenenfabriek, waar ze vervolgens zolen stanste voor 280 peso’s per maand, hield ze het wat langer vol. Met overuren erbij lukte het om ongeveer 500 peso’s verdienen. Na de huur van haar hotelkamer, om maar niet op straat te slapen, bleven er dan 100 peso’s over om van te eten. Een aanbieding voor een vast dienstverband sloeg ze af omdat de arbeidsvoorwaarden niet goed genoeg waren. In haar volgende baan, als schoonmaakster op een accountantskantoor, begon ze te beseffen wat het betekent om immigrant te zijn. De andere schoonmaaksters spraken niet met haar. Als zij gezamenlijk pauze namen, vroegen ze haar niet mee en ze lieten hun tassen nooit onbeheerd bij haar achter. Pas na een jaar kreeg ze wat aansluiting met de rest. Het accountantskantoor had veel valse BV’tjes, Violeta kon de schamele 150 peso’s die ze er per week verdiende, aanvullen met 250 peso’s extra in de maand, in ruil voor strikte geheimhouding en het gebruik van haar telefoonnummer. Ze moest dan wel altijd opnemen met de naam van het bedrijf in plaats van haar eigen naam, maar zo hoefde ze minder te werken en kon ze af en toe thuis blijven om voor haar zoontje te zorgen. Want inmiddels was ze dus toch zwanger geworden, ondanks alle goede voornemens om nooit met een man in zee te gaan. Ze had de vader van Ariel leren kennen in de tijd dat ze zich erg alleen voelde en depressief was. Hij woonde in hetzelfde hotel, was taxichauffeur en naar later bleek, ook gokverslaafde. In het begin was hij altijd heel lief tegen haar en ze voelde zich niet bij machte om nee tegen hem te zeggen. Later pas kwamen zijn problemen aan de oppervlakte, hij stal geld van haar, zodat ze soms geen melk kon kopen voor Ariel, of de huur betalen. Ook sloeg hij haar regelmatig en de ruzie liep zo hoog op dat ze een keer een blijf-van-mijn-lijfhuis gebeld heeft. Toch bleef ze volhouden, omdat ze Ariel niet mee zou kunnen nemen naar een opvanghuis en er was niemand anders die voor hem zou kunnen zorgen. Pas toen ze jaren later, geholpen door een vriendelijke werkgeefster, haar DNI (Argentijnse identiteitsbewijs/visum) had, voelde ze zich sterk genoeg om hem eindelijk het huis uit te schoppen, na 8 jaar huiselijk geweld. Het vriendelijke gezin verhuisde, Violeta kon niet mee en moest weer op zoek naar werk. Dat vond ze bij een bedrijf voor promotiematerialen. De eigenaresse zorgde ervoor dat ze voor het eerst in haar leven wit kon werken en maakte haar afdelingshoofd. Helaas was er nog een cheffin boven haar, die iedereen het leven zuur maakte. Violeta had intussen Sergio leren kennen en maakte plannen om zelf tasjes voor promotiematerialen te gaan maken. Van een Boliviaanse bekende leerde ze in een paar maanden het vak (onbetaald) en ze schaften een paar machines aan. Na de cheffin eens even flink de waarheid verteld te hebben pakte ze haar biezen. Onlangs belde een collega uit die tijd, die een zaak aangespannen had tegen de vrouw. Of Violeta wilde getuigen in ruil voor een deel van het smartegeld. Ze besloot niet mee te doen, voelde zich niet haatdragend genoeg om ouwe koeien uit de sloot te halen. Haar ex-collega kreeg 120.000 peso’s toegewezen van de rechter, voor de onomstootbaar aangetoonde en geleden psychische schade.<br /><br />En zo kwam Violeta in haar eigen werkplaats annex naaiatelier terecht, waar ze voorlopig haar dagen zal slijten. De enige uitspatting die ze zichzelf toestaat is dromen van een bezoek aan Peru. Voor altijd terug gaan is niet haar bedoeling, maar een vakantie naar familie, vol herinneringen en nostalgie, daar spaart ze nu voor. Zolang Ariel nog niet volwassen is wil ze er echter voor hem zijn en voor hem zorgen. Soms schrijft ze gedichten over hem. Hij is nog zo jong en nog zo kwetsbaar. Hij moet leren zijn evenwichtigheid te bewaren, minder ongeduldig te zijn en niet altijd impulsief te reageren. Ze hoopt hem alles bij te brengen wat ze zelf geleerd heeft: te leven zonder angst, in de zekerheid dat ze onder alle omstandigheden (over)leven kan, altijd weer uit de as zal herrijzen hoe verzengend het leven ook is; dat met toewijding alles mogelijk is wat een mens mocht willen. Ze is onafhankelijk en trots. Ze is dan wel immigrante maar eentje die altijd met opgeheven hoofd de ander tegemoet treedt. Ze meet zich geen verontschuldigende houding aan, accepteert het niet als mindere behandeld te worden. Ze steekt haar mening nog steeds niet onder stoelen of banken. Belle van Zuylen zou trots geweest zijn…<br /><br /></div>
</div>
"Violeta" schreef ik in 2011 voor Worldof30.org (een in 2011 opgericht internationaal platform waar vrouwen tussen de 26 en 36 jaar hun levensverhalen en -ervaringen konden delen).Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-89878527771706076302015-08-07T16:54:00.001-03:002015-08-07T16:55:05.040-03:00...y un cachito de cinta ScotchLas temperaturas tan agradables de este invierno me hicieron extrañar a mi mosquitero. Lo que me obligó a ser inventiva porque se quedó con el anillo quebrado. Lo reparé astutamente con la funda de un cable de freno de bicicleta, y sí.... un cachito de cinta. Me hizo pensar en la letra de Ignacio Copani:<br />
<br />
<br />
LO ATAMO CON ALAMBRE<br />
<br />
En esta tierra santa nadie se espanta<br />
si hay un ciclón<br />
y no se toma a pecho si cae el techo<br />
del comedor.<br />
En esta tierra santa nunca nos falta<br />
imaginación<br />
para arreglar la pava y fijar la cama<br />
con precisión.<br />
<br />
<div>
Lo atamo con alambre... lo atamo,<br />
lo atamo con alambre señor,<br />
lo atamo con alambre,<br />
con este hambre<br />
no hay otra solución.<br />
<br />
Cuando el colectivero apriete el freno<br />
sin compasión,<br />
te pide moneditas y encima grita<br />
para el dofón.<br />
Cuando el almacenero te de fideos<br />
con mal sabor,<br />
solo preguntaremos: si tiene huevos<br />
deme esos dos.</div>
<div>
Lo atamo con alambre lo atamo,<br />
lo atamo con alambre... señor,<br />
lo atamo con alambre<br />
como un matambre<br />
y que se pudra al sol.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Si por la deuda externa usted se enferma<br />
de sarampión<br />
y llega la enfermera con una enema<br />
de boludol.<br />
Si viene el fin del mundo en un segundo<br />
por la explosión,<br />
no te preocupes nena que aun nos queda una salvación.<br />
<br />
Lo atamo con alambre lo atamo,<br />
lo atamo con alambre señor,<br />
lo atamo con alambre<br />
y con un cachito<br />
de cinta Scotch.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-68323911237472206822015-08-01T18:17:00.000-03:002015-08-08T13:23:57.187-03:00PappenheimersJe woont al jaren in Buenos Aires, hebt enorme lappen vlees gegrild boven gloeiend houtskool, bent verslaafd geraakt aan <i>dulce de leche</i>, spreekt Spaans met een overtuigend accent, hebt teveel geld betaald voor tangoschoenen en ze ook nog eens versleten, bent bijna net zo <i>gaucha</i> als <i>la reina</i> en je vrienden vragen jou om de leukste plekjes van de stad. Kortom, als er een prijs zou bestaan voor de best geïntegreerde migrant zou je naam ergens bovenaan de nominaties prijken. Maar vroeg of laat besef je dat bepaalde karaktertrekjes van de Argentijnen een mysterie voor je zullen blijven…<br />
<br />
Neem bijvoorbeeld hun onbegrijpelijke bioritme. Hoe zit het met hun nachtrust, als ze tegen elf uur ’s avonds nog eens uitgebreid gaan dineren? Beginnen ze daarna aan hun avondprogramma of gaan ze graag met een volle maag naar bed? Als de buurjongen met z’n vrienden op zevenhoog-achter keiharde muziek draait tot drie uur ’s nachts is er geen haan die er naar kraait. Heeft er niemand kleine kinderen die liggen te slapen? Of een wekker die de volgende dag om half zeven afgaat?<br />
<br />
Een afspraak maken is een heikel avontuur met onzekere uitkomst. In jouw agenda staan datum en tijd gereserveerd, maar die eerste suggestie is als los drijfzand. Er moet nog gewikt en gewogen en bovenal bevestigd worden. Zonder een x aantal bevestigingen is er geen verplichting. Afzeggen bestaat niet, want nee zeggen is lastig, dus trek die zak chips maar open als je niets meer hoort, jij had geen plan B of C! Voelt de Argentijn zich schuldig? of gaat deze gewoon wat van dat slaapgebrek inhalen als andersom hem of haar hetzelfde overkomt?<br />
<br />
Respect voor persoonlijke ruimte is een zeldzaam goed. Men laat elkaar nauwelijks passeren op straat, alsof de tegenligger lucht is. In de rij in de supermarkt staan regelmatig je nekharen overeind: probeert die man achter je te raden welk parfum je gebruikt? Gaat de rij sneller als we op elkaars hakken gaan staan? Wat meer menselijk contact valt toe te juichen, maar waarom werkt hier de sociale-ruimteradar niet?<br />
<br />
<div>
De buienradar daarentegen slaat bovenmatig aan. Als het na een regenachtige dag eindelijk wat lijkt op te klaren, spring je opgelucht op de fiets om koffie te gaan drinken met een vriendin. Maar het regende dus ze slaapt een siësta van drie tot acht en rekent niet meer op jouw komst. Vertellen Argentijnse moeders hun kinderen dan niet “dat we niet van suiker zijn”?<br />
<br />
Van al dat fietsen in de regen word je verkouden. Jij wijt het aan een Rhinovirusje in combinatie met een verlaagde weerstand, maar je Argentijnse vrienden of collega’s sturen je direct naar de dokter. Want waarschijnlijk is het Mexicaanse varkensgriep, en je moet ook zo snel mogelijk aan de antibiotica. Sinds wanneer helpen die tegen een virus??!<br />
<br />
Voor elk pijntje naar de dokter, en om de gedachten op een rijtje te houden heeft een ieder zijn of haar psychotherapeut. Dat laatste is misschien juist wel begrijpelijk. Want het land is bankroet, de peso steeds minder waard, de armoede zichtbaar en de politiek om dol van te worden. Hoe houden de Argentijnen het hoofd koel? Hoe verdragen ze crisis na crisis en gaan ze gewoon door met het leven van alledag?<br />
<br />
Je denkt dat je ze kent, je pappenheimers. Maar tegelijkertijd weet je dat ze eeuwig ondoorgrondelijk zullen blijven.<br />
<br />
<br />
<i>"Pappenheimers" schreef ik in oktober 2014 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena.</i></div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-1021241966928669002015-08-01T18:08:00.000-03:002015-08-02T16:30:00.587-03:00Gigengack in ArgentiniëIk heb een nieuwe persoonlijkheid leren kennen. Mevrouw Gigengack heet ze, door haar maakster Nelleke Noordervliet liefdevol afgekort tot "Gieg". Ze maakt de prachtigste avonturen mee op haar reizen en heeft daar hele rake beschouwingen bij. Uiteraard beviel het mij enorm haar impressie van Argentinië te lezen, van Ushuaia op Vuurland, en Buenos Aires. Omdat ze naar dezelfde tangosalon ging die mij inspireerde tot het schrijven van de column <a href="http://minuevoritmo.blogspot.com.ar/2015/07/rupsje-nooitgoedgenoeg.html">Rupsje NooitGoedGenoeg</a>, bij deze een passage uit het boek <i><a href="https://www.goodreads.com/book/show/20969394-gigengacks-reizen">Gigengacks Reizen</a> </i>(© Nelleke Noordervliet):<br />
<br />
<i>"Buenos Aires. Lekkere luchten. Gigengack is onmiddellijk verloren. Ze weet niet waarom. Zo mooi ligt de stad nu ook weer niet. Er zijn stinkende, kreupele wijken. De mensen zijn een mengsel van arm, ordinair en chic, maar alle varianten zijn net een tikkie opzichtiger dan bij ons, denkt Gieg. Misschien is dat het. De overdrijving. Ze herkent de vreugde ervan. Een brede avenida is drie keer zo breed als in Europa, gouden oorringen groter en blinkender, make-up extravaganter, begraafplaatsen levendiger.</i><br />
<i>....</i><br />
<i>Nu we het er toch over hebben: de tango is een van de redenen geweest voor Gieg om Argentinië te bezoeken. Ze ziet nog voor zich hoe haar ouders op familiefeesten tot op hoge leeftijd een demonstratie gaven van hun tangodanskunst op de klanken van Malando. Vader licht door de knieën, schouders steeds op gelijke hoogte, soepel glijdend, moeder zich voegend, af en toe het hoofd met korte felle rukjes naar links, naar rechts, een samenspel dat ze in de werkelijkheid buiten de dans zelden zo volmaakt toonden. In Argentinië ligt het geheim van de muziek waarop vader en moeder Gigengack weren aangesloten.</i><br />
<i>Ze wil de tango zien en beleven.</i><br />
<i>'s Middags om een uur of vier begeeft ze zich in een losvallend zomerjurkje met zwierige rok (vestje bij zich voor als het koud wordt) naar Confitería Ideal, Suipacha 384. Het is een tearoom met spiegels en goud en houten tafeltjes en geklingklang van lepeltjes en kopjes en schoteltjes en geroezemoes van goedgeklede mensen. Ze gaat aan de verleiding van </i>dulce de leche <i>voorbij en bestijgt met kloppend hart de trap naar de eerste verdieping. Ze hoort de klanken al van de bandoneon in het hortende, asymmetrische ritme van de tango. Het is een ruime, hoge zaal. Het diffuse licht komt binnen door een glas-in-loodkoepel. Langs de wanden staan tafeltjes en stoeltjes waarlangs geroutineerde obers hun bladen loodsen. Het merendeel van de gasten is op de dansvloer. Snel neemt Gigengack een stoel bij een leeg tafeltje in beslag om eens rustig te gaan kijken. De gemiddelde leeftijd zweeft tussen de vijftig en de zeventig met met uitschieters naar onder en naar boven. De mannen - zonder uitzondering voorzien van strenge bijna adellijke hoofden met achterovergekamd haar - dragen overhemden met manchetknopen. Geen vrouw draagt een broek. Make-up is dramatisch. Er hangt een geur van een ouderwets parfum. Je Reviens van Worth, Shalimar van Guerlain. Haarolie. Zoet en zwaar. Iedereen heeft een uitermate serieuze uitdrukking op het gezicht, om niet te zeggen moroos. De hoofden hangen stil in de lucht, terwijl de benen ingewikkelde patronen tekenen op de houten vloer. Er is bij elk danspaar sprake van een intense, loerende verstandhouding. De muziek komt niet van een orkestje, maar uit een gewone geluidsinstallatie, die wordt bediend door een oude master of ceremonies annex tangoleraar."</i><br />
<i><br /></i>
<br />
enz enz (kan eenieder aanraden het boek te lezen! geniaal en erg grappig. Een eerste kennismaking met deze bijzondere dame: Mevrouw Gigengack - Verhalen).<br />
<br />
Gieg gaat elke dag dansen in Ideal terwijl ze de stad ontdekt en over het leven in Argentinië filosofeert:<br />
<br />
<i>"... Hoe lang ik hier ook dans, denkt Gigengack, nooit zal ik weten hoe het is Argentijn te zijn. Ik kan over de weidse pampa's uitstaren wat ik wil, nooit vang ik de ziel."</i><br />
<i><br /></i>
En dat is precies de gedachte achter mijn column <a href="http://minuevoritmo.blogspot.com.ar/2015/08/pappenheimers.html">Pappenheimers</a>, eind 2014 geschreven voor tangotijdschrift La Cadena. De twee Gigengack boekjes van Noordervliet tikte ik 4 juni op de kop tijdens de jaarlijkse boekenveiling van de Nederlandse Vereniging in Argentinië, waar ik als vrijwilliger aan meewerkte dit jaar. Na een avondje barvrouw spelen, erwtensoep en pannenkoeken verkopen, en meebieden voor de lol, bleek ik met deze twee juweeltjes thuis gekomen.Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-21299452199222152902015-07-29T16:45:00.000-03:002015-07-31T12:41:25.687-03:00Sagrada Família<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitL77ULYdMf3tJcoCNRmGh49d92bW6xyTrI-Jp74_GV8zKcZQgqJ3MfL-ZKLzSl6WmznqANObJIsLU-pIM8JG_IbwuOzFYzXEh0kgvvdaD938X6wlec0KKSRGDTsFC0uFyvZsZW6-zWQ8y/s1600/20150627_155636.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitL77ULYdMf3tJcoCNRmGh49d92bW6xyTrI-Jp74_GV8zKcZQgqJ3MfL-ZKLzSl6WmznqANObJIsLU-pIM8JG_IbwuOzFYzXEh0kgvvdaD938X6wlec0KKSRGDTsFC0uFyvZsZW6-zWQ8y/s320/20150627_155636.jpg" width="192" /></a></div>
Met het hart op de juiste plaats wil een mens zo nu en dan eens wat goeds doen voor de wereld. Niet een bloedeloos bedragje X overmaken op gironummer Y maar meer van hup! de handen uit de mouwen. Om niet in het zompige moeras van de nobele bedoelingen te blijven steken en de valkuil van het troosteloos fatalisme te omzeilen is het raadzaam op enigszins gecoördineerde wijze uiting te geven aan dat soort impulsen. En dus direct ja te zeggen als de gelegenheid zich voordoet op zomaar een zaterdag in te vallen als vrijwillige Bob-de-Bouwer. Niets mooiers dan met z’n allen iets nieuws te construeren en een gezin een dak boven het hoofd te geven. Met minimale middelen maar met vele handen en daardoor licht werk, bouwt <a href="http://www.techo.org/paises/argentina/">Techo</a> oftewel “Dak” huizen voor de minst bedeelden in dit continent.<br />
<br />
Kennismaken met de wat onwennige familie geeft een hele nieuwe kijk op het concept gezinsplanning. Deze hoeksteen van de samenleving heeft een grillige structuur aangenomen, het is een hele toer om iedereen uit elkaar te houden. De moeder is van mijn leeftijd, met haar voel ik me het meest verbonden. Geen wonder dat ze blij is met onze komst, haar huisje puilt uit. Behalve een kleintje in dezelfde leeftijd als de twee peuters van haar dochter (voor wie wij het huis gaan bouwen), heeft ze nog vier zonen in de leeftijd van zes tot pakweg vierentwintig. De vader van het zoontje van zes is er, die van de rest zijn gaandeweg uit haar leven verdwenen. Vanwege ruzie met de vader van haar kindjes woont de dochter met één van hen bij moederlief. Voor de ander is simpelweg geen plaats - zij woont noodgedwongen nog bij de vader - elk hoekje en gaatje van hun armzalige onderkomen is bezet.<br />
<br />
We werken fluks vijftien palen de grond in op het aangewezen veldje. We boren, graven, passen en meten. De meegebrachte palenboor doet goede dienst en het is er gelukkig niet rotsachtig. Wel slingert overal vuil rond, er lopen kippen met kuikentjes en een stuk of wat schurftige honden zoeken een droog plekje om te slapen. Bij het graven treffen we een groot mes, dat achteloos in de struiken gegooid wordt. Een kerfstok meer of minder, het zal wat in deze contreien. De legitimiteit van de gehele nederzetting valt te betwijfelen. Onze begeleidster van <i>Techo</i> is juriste en houdt zich met dat soort vraagstukken bezig, daarover hoeven wij vandaag ons hoofd niet te breken.<br />
<br />
Het zetten van de laatste paal gaat met een kleine ceremonie gepaard. Iedereen die meegeholpen heeft werpt een steentje in het gat rond de paal, onder het uitspreken van goede wensen. Er klinkt hoop op een betere toekomst en veel dankbaarheid. We willen allemaal het allerbeste voor “onze” familie. Maar beseffen ons ook dat ze daar vooral zelf heel hard aan moeten werken, zodra wij huiswaarts zijn. Meer dan planken en palen, een handvol spijkers en een paar likken verf, is een thuis een fragiel bouwwerk van niet aflatende zorg en aandacht, van saamhorigheid, warmte en onmetelijke geborgenheid. Een immens bouwwerk dat nooit af raakt vooral, als ware het Gaudí’s Sagrada Família...<br />
<br />
Er wordt flink op los getimmerd, aan het einde van de middag ligt de vloer en staan de muren. Natgeregend en koud drinken we een laatste mierzoete maté met de familie en nemen afscheid. De auto’s staan vastgezogen in de modder, al duwende vliegen de vette klodders ons om de oren. Thuis wachten hete douche, verwarming en wasmachine…. en vele gedachten aan wie we achterlaten in kou en regen.
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttYN9hzE3ckvTl4Dzzy-PNB0iRooX_9xlfIEMSuKaxDk4abQhy688Z6x3CGIQAHSkQhhYboRsbotCowkwuy3nvMYOLLtMzw6jXWGI5mK90zQg8-0EPONkoswiK7SCfb9WenE7JgYOup41/s1600/Techo+1e+zat+vloer+en+muren.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttYN9hzE3ckvTl4Dzzy-PNB0iRooX_9xlfIEMSuKaxDk4abQhy688Z6x3CGIQAHSkQhhYboRsbotCowkwuy3nvMYOLLtMzw6jXWGI5mK90zQg8-0EPONkoswiK7SCfb9WenE7JgYOup41/s320/Techo+1e+zat+vloer+en+muren.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
- Wordt vervolgd - Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-55569212996773053082015-07-21T17:57:00.001-03:002015-07-21T17:57:53.984-03:00Rupsje NooitGoedGenoeg<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Stilstand is achteruitgang, krijgen we altijd te horen. ”Slechts vernieuwing kan behouden, achter raakt wie stil blijft staan” schreef Potgieter in de 19e eeuw. We moeten door en hogerop, innoveren, groeien, ontwikkelen en de top bereiken. Maar ergens onderaan een nieuwe ladder beginnen we met een eerste stap.<br /><br />Mijn allereerste tangopassen zette ik in 2008 in <i>Confitería Ideal</i>, één van de meest traditionele tangolocaties in het centrum van Buenos Aires. Waar marmeren trappen naar een soort spiegelpaleis leidden, vol kristallen kroonluchters, en waar het oubollige meubilair en de geboende dansvloer een waas van vergane glorie ademden die perfect aansloot bij de vierkwartsmaat van een krakerig <i>Orquesta Típica</i>. Aan de entourage lag het dus niet, dat wij als hulpeloze wezens rondscharrelden op aanwijzingen van de tangojuf. Dat we, ons aan elkaar vastklampend, probeerden te lopen op de maat van de muziek zonder onze balans te verliezen, te omarmen zonder dat ons verhitte hoofd in de weg zat.<br /><br />Na dit eerste wankele begin willen we meestal meer en willen we vooral mooier, zodat het er waarachtig uit gaat zien alsof we dansen. Al oefenend doorlopen we verschillende stadia van ontwikkeling, tot we ons ontpoppen tot een sierlijke tangovlinder*. Aanvankelijk zijn we allemaal identieke blunderende debutanten, terwijl je op de dansvloer de geavanceerde dansers in één oogopslag herkent aan hun eigen stijl en signatuur. Ergens in de loop van het proces weten we die te ontwikkelen, als we gaandeweg de taal van de tango leren spreken, de meest subtiele bewegingen onder de knie krijgen, onze muzikaliteit en ritmegevoel verbeteren, onze omhelzing perfectioneren en stoutmoedig leren improviseren.<br /><br />Tot zover de theorie. Toegegeven, je kunt in een paar jaar het hoogste niveau bereiken, maar in de praktijk worden in de kweekvijver van de tango maar weinig toptalenten geboren. De rest, zoals ik, moet zijn stinkende best doen en blijft alsnog eeuwig in de middenmoot hangen. De weg naar de top is met passie geplaveid, met de juiste dosis ambitie, een snufje talent en karrenvrachten tijd en toewijding. Ik geloof oprecht in ons grenzeloos leervermogen – waar een wil is, is een weg – maar telkens als ik na een examenperiode boven kwam drijven in het sociale leven, en me eindelijk weer eens aan een tangoles waagde, stootte ik mijn neus aan de grenzen van mijn kunnen. Door gebrek aan tijd en prioriteit verviel ik in een eindeloze herhaling van fouten, figuren en frustraties. Tot ik besloot dat gewoon een beetje aanploeteren ook prima is, dat er dingen zijn die een mens niet per se perfect hoeft te kunnen in het leven. Waarschijnlijk schop ik het nooit verder op de dansvloer en schuilt er geen tangovlinder in dit rupsje nooitgoedgenoeg. De kern van deze bevrijdende gedachte is het besef dat ik desondanks ontzettend veel over mezelf ontdekt heb in mijn moeizame verkenning van de tango. Mijn pas op de plaats heeft me veel inzichten gebracht, ik ben gegroeid. Soms is stilstaan ook vooruitgaan...<br /><br /><br />* <i>De wondere wereld van de Parasitologie staat momenteel op mijn studieprogramma, ik kon de verleiding niet weerstaan om de ontwikkeling van een insect als metafoor te gebruiken. De parallel doortrekkend – vergeef me als u dit oneerbiedig of onsmakelijk vindt – moet ik bekennen dat ik in de hulpeloos rondscharrelende wezens op de dansvloer een soort van tangolarven/-rupsjes zag…</i><div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
"Rupsje NooitGoedGenoeg" schreef ik in september 2014 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena.Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-64064847048272048302015-07-15T10:46:00.005-03:002015-07-15T10:54:42.157-03:00Mi Buenos Aires no es tu Buenos Aires“<i>I think Jantine knows better Buenos Aires and its people than many porteños*, which makes her a really good companion and tourist guide when being in Argentina!</i>” schreef ene Agustin in september 2009 in zijn beste Engels op mijn CouchSurfing profiel. Een beetje voorbarig wellicht, sinds drie weken mocht ik mezelf porteña noemen en ik was nog druk doende mijn nieuwe leefomgeving te ontdekken. Met een groepje CouchSurfers, op weg naar een lunch in San Telmo, liep ik aan de rand van Plaza de Mayo mijn ex tegen het lijf. Dat maakt indruk in deze miljoenenstad. De ex bleek zelfs moeilijker te ontlopen dan gedacht. Waar hij woonde interesseerde me niet echt, maar tot mijn stomme verbazing bleek dat op drie cuadras<i>** </i>te zijn van mijn nieuwe kamer in Caballito. Ik twijfelde of ik in bovennatuurlijke krachten of voodoo zou gaan geloven…<br />
<br />
Agustin, geboren en getogen porteño, drukte vooral bewondering uit voor het feit dat ik op plaatsen was geweest die in geen enkele reisgids voorkomen. Dankzij mijn ex had ik terra incognita mogen ontdekken en wijken betreden waar een verstandige expat noch de gemiddelde porteño zich waagt. Zoals cartografen volgens de legende dergelijke gebieden aanduidden met <i>hic sunt dracones</i>, lijken ze ook in het hoofd van de moderne mens door denkbeeldige draken of ander afschrikwekkend gebroed bevolkt te zijn en daarom te worden gemeden. Zelfs wat mijn centraal gelegen en alleraardigste publieksvriendelijke wijk Caballito betreft wordt me wel eens gevraagd of het “daar” niet gevaarlijk is.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjj0XFYBI4iFifWetf4KaNRh5jvAD5ZLtGwjzVmT5sI2VDA2XJEbcggaZSruJPjEdmBfTIISCsT618BVni6jZPwn-isEaFfMDPzSs2WFyDXRQ_x39RYl8P2SoZ2zRWLpzjVmYj-GyNtMjA/s1600/Eendjes+citytours.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjj0XFYBI4iFifWetf4KaNRh5jvAD5ZLtGwjzVmT5sI2VDA2XJEbcggaZSruJPjEdmBfTIISCsT618BVni6jZPwn-isEaFfMDPzSs2WFyDXRQ_x39RYl8P2SoZ2zRWLpzjVmYj-GyNtMjA/s320/Eendjes+citytours.jpg" width="269" /></a></div>
<br />
Fascinerend hoe het construeren van een cognitieve plattegrond van onze geografische locatie een niet aflatend proces is, een almaar uitdijend universum van plaatsen en percepties. Zo bestaan er miljoenen versies van Buenos Aires, stralend middelpunt als we zijn van ons eigen persoonlijke sterrenstelsel. Als migrant neigen we te denken dat onze versie zo uniek is dat deze het waard is gedeeld te worden. Sommige versies verkopen zelfs heel aardig, getuige mijn ontelbare mede-migranten die een graantje mee weten te pikken van de toeristenbranche. Mijn favoriet in het huidige aanbod is van een Engelsman, die heel origineel zijn groepen per stadsbus naar de diverse bezienswaardigheden vervoert. Slim bedacht, want voor de leek is het nemen van de bus een heel avontuur. Bovendien rijden de stadslijnen dag en nacht en gebeurt er altijd wel iets onverwachts aan boord. Ik pas hetzelfde concept toe als ik expat-vrienden meeneem op stads-strooptocht. Uit en thuis met de bus, naar plaatsen waar ze nog nooit geweest zijn: succes gegarandeerd. We blijven wel binnen de grenzen van Capital Federal***; dat daarbuiten geen draken wonen kan niemand ons garanderen...<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">* inwoner van Buenos Aires</span><br />
<div>
<span style="font-size: x-small;">** blokken</span></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">*** de stad Buenos Aires - gelegen in de provincie Buenos Aires</span><br />
<br />
"Mi Buenos Aires no es tu Buenos Aires" schreef ik in februari 2014 en verscheen in mijn column <i>Mi Buenos Aires pequeño</i>, in het tangotijdschrift La Cadena.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-51032483354484515792015-02-26T14:42:00.002-03:002015-02-26T14:42:52.550-03:00Noches mágicas #6 - Caballito<div class="MsoNormal">
Volver a casa de tu clase de tango, un lunes a la noche. Caminar tranquilamente por Pedro Goyena, la avenida más bella de la ciudad. Sentirse simplemente feliz andando ahí, donde la serenidad del anochecer envuelva a tí y a los árboles majestuosos. Recordar de repente que debes llevar un cerebro de vaca a la clase de Anatomía a la mañana; unas semanas más tarde el sistema nervioso central está programada y los estudiantes deben traer su propio material.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Tomar rumbo hacia el Mercado de Progreso, que fortunadamente está siempre abierta hasta las nueve. Entrar y pasear por las galerías del mercado antiguo, donde los mostradores exhiben sus productos deliciosos y donde huele siempre a pan fresco. Buscar la sección de los carniceros artesanales con sus brazos fuertes y delantales blancos, ver como cortan las reses y preparan sus especialidades debajo de los arcos altos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Sentir como durante esta misión especial sucede algo hermoso en tu propio cerebro. Darse cuenta que esta noche vas a recordar para siempre, que este momento lúcido y notable está imprimiendo una memoria indeleble. Dejar penetrar como un rayo de sol resplandeciente de oro puro la comprensión de que en algun momento va a haber un día que ya no vivieres más aquí para estudiar y bailar, día en lo cual fueres a mirar a tu epoca en Buenos Aires y saber que ha sido un período de tu vida extremadamente especial y valioso.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Preguntar y enterarse de que el carnicero te puede ayudar: siempre le entregan carcasas frescas los lunes. Acurrucar con cuidado en un recipiente los dos grandes puños de giros cerebrales que te alcanza. Reir con tu mismo, mirandote caminar por el Mercado con tu bandeja de contenido sangriento, guardandola cuidadosamente como si fuera la reliquia más preciosa del mundo. Intuir que tu cara y todo tu ser deben irradiar una felicidad atrayente, ya que todos los carniceros dejan de trabajar para verte pasar, abren su boca como para decir algo, pero no escuchas ningún sonido. Moverse como en una especie de película en cámara lenta. Flotar tal vez, radiante.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Refrigerar el cerebro bovino durante la noche y conservar en formol, el día siguiente en la facultad. Conservar tu sentimiento de suma felicidad la misma noche ya, como una nueva joya reluciente entre tus miles de recuerdos atesorados. (Buenos Aires, 16 de mayo, 2011. Publicado como <a href="http://www.minuevoritmo.blogspot.com.ar/2012/06/domweg-gelukkig.html">Domweg Gelukkig</a> in MI NUEVO RITMO)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqv4qEnkaoAoWkyR4njqUmVG7tQ6W_RlU0ni8BY7T-zlnxWn690Hdbl3CfCTv-E7BSPn54ncB-EbtYAMsYtuV0LvyMg6mUMReJdU8VlSE-qw6lP2CzCBGp-zJY-gnMEhekLKeY65Q03Djh/s1600/P&M+Mercado+de+Progreso.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqv4qEnkaoAoWkyR4njqUmVG7tQ6W_RlU0ni8BY7T-zlnxWn690Hdbl3CfCTv-E7BSPn54ncB-EbtYAMsYtuV0LvyMg6mUMReJdU8VlSE-qw6lP2CzCBGp-zJY-gnMEhekLKeY65Q03Djh/s1600/P&M+Mercado+de+Progreso.jpg" height="248" width="320" /></a></div>
</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-23440721718934110662015-02-20T14:39:00.000-03:002015-02-20T14:39:02.523-03:00Noches mágicas #5 - San TelmoEmpezar el día de mejor manera: rendir un final oral de Cirugía, aprobar. Sonreir, contenta que tu 4º año de Ciencias Veterinarias está por terminar con muy buenos resultados. Ir a bailar salsa en El Toque Cimarrón, donde toca la banda Sonora Camarón, para celebrar. Tomar el 2 en Rivadavia, a esa hora nocturna llegas muy rápido a San Telmo. Mirar a las avenidas calmas durante el viaje, a los edificios oscuros y silenciosos, inhalar la atmósfera de una ciudad que se prepara para dormir. Bajarse en Belgrano, caminar por Perú. Encontrar unos cartoneros trabajando al otro lado de la calle. Recibir sus piropos “<i>reina hermosa</i>”, y “<i>si la belleza fuera pecado no existiría perdón para vos</i>” con una sonrisa enorme. No preocuparse de las discusiones modernas sobre la cosificación de las mujeres. Considerar que para esos pibes, es su manera de comunicar y tu sonrisa simplemente funciona de contribución silenciosa pero elegante a su conversación. Sentirse segura en las calles de la ciudad, por estar abierta a este tipo de interacciones, sin miedo ni prejuicios.<br />
<br />
Subir las escaleras hacia la sala de baile, la banda recién está a punto de comenzar. Sentarse, esperar que se llena el local. Percibir por el rabillo del ojo que se acerca desde el escenario un hombre hermoso de pantalón rojo, hablando por teléfono. Inclinar la cabeza instintivamente y desviar la vista, encontrar en un instante corto pero decisivo sus ojos con tu mirada inquisitiva. Sonreir de pura intriga mientras que desaparece detrás de tu espalda. Escuchar unos temas de la banda, bailar un poco, mirar a los demás bailando. No sorprenderse cuando el hombre atractivo reaparece con su mano extendido, pidiendote que bailas con él. Dejarte llevar a la pista. Intercambiar sonrisas confidenciales, casi conspirativas. Palpar el ritmo. Comprender al toque sus movimientos, obedecer sus manos que lideran una coreografía de figuras infinitas, acomodarse en sus brazos dirigentes, sentir su calor. Bailar como bailaste toda tu vida con este incógnito. Sentirse impresionada por su estilo impeccable, su altura, su fuerza, su gracia. Brillar. Gozar de la admiración mutua cada vez que los movimientos sincronizados brevemente les permiten cruzar miradas. Besarle la mejilla que te ofrece al fin del baile. No tener palabras. Sentarse y mirarse boquiabierta a los manos con la sensación de estar tocada hasta las fibras más íntimas de todos tus tejidos. Preguntarse como es posible que continuaron funcionando las rodillas, qué milagro que no se aflojaron en el acto. Tomar unos minutos para recuperarse. Girar la cabeza, buscar al ilustre criatura que te iluminó la noche, que te inspiró a bailar tan divino. No hallar más su figura, buscar en vano hasta que finalmente lo ubicas... en el escenario entre los demás artistas, tocando trombón! Admirarlo con fascinación. Esperar que termina tocar, deseosa de hablar con el, de agradecerle, pedirle bailar otra vez, decirle qué delicioso baila.<br />
<br />
Perderle de la vista y no volver a ver el trombonista misterioso... bailó un solo tema, tocó unos temas con la banda, y desapareció. Sonreir por enesima vez. Sonreir con melancolía por el momento enigmático, de sublimidad volátil e insuperable, sabiendo que nunca más en tu vida vas a bailar como esta noche con él.<br />
<div>
(Buenos Aires, 11 de diciembre 2014. <i>Por ser el último show en diciembre, esa noche la banda despidió el año con amigos y músicos invitados</i>)</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-81414533702968991622015-01-06T12:08:00.002-03:002015-01-06T12:08:28.859-03:00Blaffende honden<div class="MsoNormal">
“Waar denkt u dat u mee bezig bent?!” bast een man naast me
ineens. Het is een zonovergoten zaterdagochtend in winters Buenos Aires en ik maak,
mij van geen kwaad bewust, foto’s van mijn allerlieflijkste straatje in de wijk
Caballito. Volgens de plotseling verschenen bullebak is het fotograferen van
huizen op straffe van de wet verboden. Hij dreigt de dienstdoende wijkagent
erbij te halen - genoeg blauw op straat in Argentinië - om mijn camera eens aan
een grondige inspectie te onderwerpen. “Nergens voor nodig meneer! Ik woon hier
en mag gerust wat foto’s maken, de huizen interesseren me niet”. Hij blijft
aandringen, gebaart driftig dat ik midden op straat moet gaan staan als ik dan
zo nodig onze <i>pasaje Terry</i> wil fotograferen.
Pardon? Sinds wanneer delen we bevelen uit aan wildvreemden? En van fotograferen
zeker geen verstand? Aan saaie rechttoe rechtaan foto’s valt de schoonheid van ons
straatje niet af te lezen! Ik blijf kalm zoeken naar de juiste hoek voor mijn
onschuldige kiekjes. De man begint nu echt boos te worden, kijkt om zich heen
naar een politieagent. Ik zeg hem dat ik nog nooit zo’n raar gesprek gevoerd heb,
dat het me spijt dat hij zo’n achterdocht moet koesteren, dat ik niet van plan
ben mijn activiteiten te staken. De hele discussie zint me niets, ik bekijk de
irritante dwingeland eens goed. Kaal, een bril, middelbare leeftijd,
onopvallend maar op zich netjes gekleed. Het huis waar hij woont heeft zo’n fel
licht dat aanspringt als je er langs loopt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Genoeg plaatjes geschoten, loop ik naar huis. Met een bibbertje
in mijn benen, boosheid en verontwaardiging vechten om voorrang. Ik ben
absoluut niet gewend aan verbaal geweld en al helemaal niet met zo’n <i>unheimische </i>onbekende. Teleurgesteld en
verdrietig ben ik ook, vanwege het wantrouwen dat hier lijkt te heersen. Thuis
gekomen doe ik mijn verhaal, ik moet deze zeer onaangename ervaring even kwijt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het voorval blijft echter door mijn hoofd spoken, hoe ik ook mijn
best doe het te vergeten. Af en toe zie ik de boosaardige buurman in de straat.
Hij herkent me, maar zwijgt. Ik krijg telkens de neiging belangstellend te
informeren naar zijn paranoia, of zo’n camera-gebaar te mimen. Maar houd intuïtief
mijn mond en waag me niet aan grappenmakerij, ben verstandig en houd me verre van dit onvriendelijke figuur.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maanden later zijn mijn ouders op bezoek. Al wandelend door
mijn prachtige buurt valt ons op dat het huis van de bewuste buurman verzegeld
is… Dat is interessant, op de terugweg stop ik om de zegels te lezen. De regen
heeft ze verweerd maar er valt nog zoiets als “cybercrime” te ontwaren. Zo’n
vage term bevredigt de nieuwsgierigheid natuurlijk geenszins. Een jonge vrouw
loopt langs, ziet mij de boel bestuderen. We raken aan de praat en ze vertelt
me dat de huiseigenaar opgepakt is voor vrouwen-/meisjeshandel en prostitutie. Mijn
mond valt open van verbazing, ik sta perplex. Ik vertel haar over onze curieuze
“kennismaking”. Wat ik voor paranoia aanzag blijkt pure criminele argwaan
geweest te zijn, deze man had nogal wat te verbergen. Blafte, maar kan naar ik
nu vermoed, ook heel gemeen bijten.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Het licht floept nog steeds aan als ik er langs loop. Maar goed
ook, ik zou dit heerschap en zijn kompanen niet graag in het donker tegenkomen…<o:p></o:p></div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-53188736657128721052014-07-27T07:41:00.002-03:002014-07-27T10:54:04.737-03:00¡Qué quilombo!Oftewel: wat een toestand, wat een puinhoop! Een zin die hier nogal eens van toepassing is, te pas en te onpas gebruikt wordt en die elke integrerende buitenlander redelijk snel weet toe te voegen aan zijn/haar uitdijende woordenschat. Net als iedereen in mijn omgeving gebruikte ik het woord naar hartenlust, totdat mijn tangopartner destijds fijntjes opmerkte dat <i>quilombo</i> niet zo heel erg "de salón" was, dat ik in bepaalde situaties beter het woord <i>lío</i> in de mond kon nemen. Maar zeg nou zelf: dat bekt toch lang zo lekker niet als je even hartgrondig je afkeur wilt ventileren! Sinds ik echter begreep dat de oorspronkelijk betekenis van <i>quilombo</i>, <i>prostíbulo</i> is, bordeel, ben ik het gebruik ervan toch enigszins gaan doseren.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Quilombo</i> is één van de meest gebruikte woorden van het lunfardo, dat eind negentiende eeuw in de lagere klassen van de stad ontstond, het Argentijnse Bargoens van criminelen en immigranten. In hetzelfde milieu heeft ook de tango haar oorsprong, niet verwonderlijk dus dat tangoteksten vol zitten met lunfardo. Taalkundig gezien is het geen echte taal, daarvoor ontbreekt er het één en ander, maar het kent invloeden uit verschillende windrichtingen: Italiaans, Portugees, Spaans, Frans, Duits, en zelfs Afrikaanse talen. In de loop van de twintigste eeuw verspreidde het dialect zich steeds meer, zowel naar andere sociale klassen als ook geografisch, naar steden als Rosario en Montevideo. Behalve alle leenwoorden is een kenmerk van het lunfardo het omdraaien van de lettergrepen. Sommige porteños gebruiken deze omgedraaide woorden in hun normale dagelijkse taalgebruik: café wordt féca, tango wordt gotan, pagar (betalen) wordt garpar, enzovoort.. Tja... daar sta je dan, als vers ingevlogen expat met je <i>¿Qué Pasa?</i>-grammatica en woordenschat algemeen beschaafd <i>español</i>, en je mond vol tanden.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Momenteel lees ik een boek met tangolegendes van een dikke eeuw geleden, precies van diezelfde begintijd. Het zijn veelal mondelinge overleveringen van roerige tijden waarin ruzie, messentrekkerij, bedrog en overspel de boventoon voeren. Stuk voor stuk bloedstollend spannende cowboyverhalen – gauchoverhalen zo u wilt – waarin tangomuzikanten gewapend en wel de meest ongure buurten opzoeken en de tenten waarin ze spelen steevast hoerenhuizen zijn van meer of minder bedenkelijk allooi. Tango was nog bruut en onbeschaamd, rauw, platvloers, gewelddadig en verre van fatsoenlijk.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Sindsdien is er een dikke laag beschaving overheen gekomen, maar ergens diep in de genen van de tango is dit rauwe begin bewaard gebleven. In de uit die oerkrachten voortgekomen muziek spreekt nog steeds een onstuimige overlevingsdrang, de primaire sentimenten van een woeste paringsdans, het recht van de sterkste. Misschien dat de dans daarom zo verleidelijk is, ze raakt onze diepste driften, provoceert onze meest elementaire instincten, ook al is het heden ten dage een geciviliseerd en (meestal) volledig gesimuleerd paringsritueel. Hoewel… ik ontwaar Darwinistische trekjes in een soort <i>survival of the fittest</i>, een overlevingsstrijd waarin ook afvallers te betreuren zijn. Ik hoor het niet vaak maar er zijn mensen (meest dames) die nooit van hun leven meer een stap over de drempel van een milonga willen zetten. Die schoon genoeg hebben van de achterbakse concurrentiestrijd, de haat en nijd, de jaloezie, de roddel en de achterklap. Van het niet meer gevraagd worden als ze niet op de bijkomende seksuele avances van de man ingaan. Ach ja; de milonga, de mens, de natuur, de samenleving, het universum…. het blijft uiteindelijk één grote georganiseerde chaos. <i>¡Qué quilombo!</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i>!Qué quilombo!</i> schreef ik in mei 2014 en verscheen in mijn column <i>Mi Buenos Aires pequeño</i>, in het zomernummer van tangotijdschrift La Cadena.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-34429441294762321542014-06-28T18:01:00.000-03:002015-02-20T14:54:03.263-03:00TaboeEr zijn van die dingen die je niet vraagt aan een Argentijn. Zeker niet als je niet tot de intimi behoort. En dan nog... Zelfs na een aantal jaren in Argentinië, zijn er maar verbazingwekkend weinigen van wie ik weet hoe ze zich de dictatuur herinneren, of die hun leven beïnvloed heeft en aan welke zijde zij of hun familie stonden. Deze en andere vragen kun je wellicht legitiem ter sprake brengen als je op de thee bent bij één van de Dwaze Moeders van de Plaza de Mayo, maar verder zou ik het onderwerp hier veilig laten rusten.<br />
<br />
Bij ons aan de keukentafel is het evengoed een aangelegenheid die regelmatig de revue passeert. Met een ex-huisgenoot wiens vader ‘desaparecido’ (verdwenen persoon) is en een huisgenote die aan haar antropologieafstudeerscriptie werkt – over de sociale structuur van buurtorganisaties die de zogenaamde baldosas (gedenkstenen) maken voor slachtoffers van de dictatuur – komt het thema regelmatig bovendrijven. Afgelopen maand nog wat vaker zelfs: el <i>Día Nacional de la Memoria por la Verdad y la Justicia</i> (De Nationale Herdenkingsdag voor Waarheid en Gerechtigheid) op 24 maart is een jaarlijks terugkerend ritueel waar we de nodige aandacht aan besteden. Een dag die slechts waardevol lijkt voor hen wiens dierbaren het doelwit waren van de terreur. Navraag leert dat voor de overgrote meerderheid van de Argentijnen die dag nauwelijks betekenis heeft.<br />
<br />
Het heeft even geduurd en het Argentijnse Hooggerechtshof moest eerst twee omstreden amnestiewetten uit de jaren ‘80 ongrondwettelijk verklaren, maar sinds 2005 konden alsnog vele voormalige militairen aangeklaagd worden. De ex-huisgenoot moest onlangs getuigen in zo’n rechtszaak, tegen degenen die ervan verdacht worden zijn vader – ‘dokter van de armen’ werd hij genoemd – gemarteld en gedood te hebben. Via de webcam van de rechtbank kon ik zien hoe hij met ontzagwekkende kalmte zijn verhaal deed, over de gebeurtenissen tijdens de nacht waarin zijn vader van zijn bed gelicht werd. Hoeveel indruk moet dat vertoon van geweld gemaakt hebben op een twaalfjarige! Wat hem altijd het meest gekwetst heeft, is de stilzwijgende aanname van diezelfde overgrote meerderheid dat niemand ‘zomaar’ opgepakt werd. Velen vonden het eigenlijk prima dat het leger orde op zaken kwam stellen en dat de rust op straat terugkeerde. Links en kritisch-/andersdenkend stond destijds gelijk aan subversief en anarchistisch; individuen die de maatschappij ontwrichtten en onrust zaaiden verdienden het om verwijderd te worden.<br />
<br />
Hoe pijnlijk ook, het praat makkelijker met slachtoffers die de stilte wilden doorbreken dan met daders, is de algemene ervaring. Want aan gene zijde van het politieke spectrum ligt de zaak gevoeliger en is de stilte veelzeggender. Ik heb vrienden in wiens kringen een kennis recent veroordeeld is voor misdaden tegen de menselijkheid. Daar wordt mondjesmaat over gesproken maar veel liever over gezwegen. Het kwam mij toevallig ter ore omdat één van mijn vriendinnen met een enorm dilemma worstelde. Zij voelde zich verplicht een interessant internationaal project te laten schieten omdat ze het werken met een aan de dictatuur ontsnapte ex-gedetineerde met linkse overtuigingen niet kon verantwoorden tegenover haar conservatieve partner en zijn familie.<br />
<br />
<i>Nunca más!</i> (Nooit meer!) klinkt steevast de tot leus verworden wens. Alsof in 1983 stante pede en definitief de Vuile Oorlog eindigde. Toegegeven, de uiterlijke verschijningsvorm hield op te bestaan. Maar onder de opperhuid van de samenleving heersen nog altijd schaamte en politieke scheidslijnen. Daar strekken de verraderlijk krachtige tentakels van een onmetelijk taboe zich uit tot in de kleinste haarvaatjes, en beperken de vrijheid van leven.<br />
<br />
<i>Taboe </i>schreef ik in april 2014 en verscheen in mijn column <i>Mi Buenos Aires pequeño</i>, in het mei-nummer van tangotijdschrift La Cadena.Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-2355844554809239582013-12-19T18:18:00.000-03:002013-12-19T19:03:30.135-03:00There's no business...Drie stappen had ik maar nodig, of eigenlijk vier, om bij Carel Kraaijenhof<i> himself </i>terecht te komen. De maestro zelf kreeg ik niet te pakken, maar via een vriend van een vriend had ik zowaar contact met Thirza, zijn vrouw en manager. Op zich al interessant genoeg om de <i>Six degrees of separation</i> theorie eens in de praktijk te testen. Niet dat ik me verveelde of op een regenachtige middag niets beters te doen had, nee…. ik was op een speciale missie en speurde naar aanknopingspunten in de tangobranche.<br />
<br />
Mijn benedenbuurman is namelijk muzikant. Van beroep, en niet onverdienstelijk zelfs: in de jaren zeventig was hij aardig beroemd met de Argentijnse jazzrockband <i>Alma y Vida</i>. Zijn vrouw zingt tango voor de liefhebberij en van haar huur ik mijn appartement. Ik kom geregeld bij ze over de vloer en we genieten hier boven mee van de muzikale onderonsjes die zij met vrienden en medemuzikanten organiseren. Tijdens een afscheid voorafgaand aan mijn vakantie naar Nederland, kreeg ik twee cd’tjes in handen gedrukt. Of ik mee kon helpen buurman’s tangoduo te promoten in Europa en omstreken. Ik was hun connectie met het oude continent, vanuit Nederland gingen ze de wereld veroveren. Eenmaal ter plekke zou ik impresario’s uit mijn hoge hoed toveren, uitnodigingen voor festivals en optredens regelen en via lucratieve contracten veel geld in het laatje brengen. Een leuke bijverdienste voor een student toch? Over een tarief of percentage zouden we het nog wel eens worden. <br />
<br />
Niet gehinderd door enige kennis van zaken, gewapend met de twee cd’tjes als strategisch promotiemateriaal en een gezonde dosis scepsis beloofde ik in ieder geval te kijken of ik wat voor ze kon doen. Het stond al gauw vast dat ikzelf de rol die zij voor mij weggelegd hadden, van z’n levensdagen niet zou kunnen vervullen. Die klus liet ik graag over aan de specialist. Digitaal op zoek dus, naar iemand die verstand had van beroemd worden, die het wereldje, het publiek en de <i>places to be</i> als zijn broekzak zou kennen. Via een accordeonist die ik ooit in Rio ontmoette en via de directeur van het Tropentheater, kwam ik op wat bruikbare contacten. En ik kwam dus Thirza op het spoor, die direct aangaf dat Nederland op dat moment overspoeld werd met Argentijnse artiesten met maar één wens. Terwijl tegelijkertijd de interesse voor dat soort concerten terugliep, tenzij de groep of muzikant al voor de crisis een naam had opgebouwd. Haar wijze raad voor wie echt graag naar het buitenland zou willen, was om te beginnen met een gelikte website in het Engels, met opnamemateriaal en biografieën. Dat leek mij ook een logisch en strategisch begin, maar het duo was op weg naar het grote succes nog niet op het briljante idee gekomen.<br />
<br />
Gelukkig waren er wel mp3’tjes beschikbaar. De muziek zou ik voor zich laten spreken en ik stuurde wat nummers aan een tango-dj en een muziekrecensent. De dj liep er niet warm voor en het vernietigende oordeel van de muziekrecensent luidde het vroegtijdig einde in van mijn nog prille showbizz-carrière: “het ontstijgt een gemiddeld amateurniveau geenszins“.<br />
<br />
Als jullie het niet verder vertellen, hoeft mijn benedenbuurman het nooit te weten…<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>There's no business </i>schreef ik in november 2013 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het december-nummer van tangotijdschrift La Cadena.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-35706316766137088632013-08-31T17:28:00.003-03:002013-08-31T17:28:35.832-03:00De viool<div class="MsoNormal">
In Praag kocht ik hem, 25 jaar
geleden, tijdens een schoolexcursie. Het IJzeren Gordijn hing nog in vol ornaat
voor het Oostblok, de Praagse lente was alweer in vergetelheid geraakt. Op
straat verveertienvoudigden we ons zakgeld tot kapitalen van ongekende hoogte,
terwijl de meeste dingen drie keer niks kostten. Van gekkigheid wisten we niet wat
te doen met al dat geld, maar een viool leek me een zinvolle investering. Erop
spelen kon ik vooralsnog niet, voor een strijkstok kwam ik toch nét wat kapitaal
tekort.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Toen die het jaar daarop met een
medescholier eveneens vanuit Praag arriveerde, leerde ik van een schoolvriendin
mét vioolles zowaar één liedje spelen. En vals ook nog, toen ik <i>Altijd is Kortjakje ziek </i>jaren later nog
eens ten gehore bracht merkte het 3-jarige zoontje van één van de aanwezigen op:
“die is stuk hè?!”. Het moge duidelijk zijn dat onder mijn aanraking de viool
nooit zijn <i>finest hour </i>beleefde.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het leven gaat niet altijd over
rozen, maar vrolijker tijden braken aan: een vriendin die in een zigeunerorkest
speelde wilde hem wel een tijdje adopteren. Voor het eerst kreeg zijn muzikale leven
zin, mocht hij sprankelende klanken strooien en de mensen met uitbundigheid
vermaken. Het zigeunergeluk was echter van korte duur. De logeerpartij kwam
abrupt ten einde toen de vriendin manisch-depressief bleek en gedwongen
opgenomen werd in een psychiatrische kliniek.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hij kwam terug met een vioolkist,
die er uit zag alsof hij twee wereldoorlogen overleefd had. Evengoed was ik
blij dat hij zijn eigen beschutte behuizing had. Wel zo comfortabel als je vele
lange jaren werkeloos in een hoekje ligt af te wachten, tot er eindelijk weer
eens iemand mooie klanken aan je komt ontlokken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De perfecte gegadigde daarvoor - dat
dacht ik althans - ontmoette ik hier in Buenos Aires. Tijdens mijn eerste tangoles
werd ik hopeloos verliefd op een woest aantrekkelijke Italiaan. Hoe onweerstaanbaar
was deze cardioloog die zijn talen sprak, van reizen hield, van skiën, van
tango en van viool spelen! Bij mijn eerstvolgende bezoek aan Nederland nam ik
met alle liefde mijn aan lethargie lijdende viool voor hem mee. Van al zijn
talenten bleek de Italiaan vooral de kunst van het liegen tot in de meest
virtuoze finesses te beheersen. Behalve de viool leende hij ook mijn reserve-BlackBerry.
Na afloop van de hele affaire leverde hij beide weer in. De telefoon vol
pikante sms’jes aan diverse dames (en zelfs een heer…) en de viool met strak
gespannen nieuwe snaren. Het enige waarover hij niet gelogen leek te hebben…<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Sindsdien staat de viool met zijn ziel onder de arm, in zijn
gehavende kist in een onopvallend hoekje weg te kwijnen. Soms haal ik hem er
even uit; streel zijn snaren, zijn zacht glanzende rondingen. Binnenkort gaan
we voorgoed uit elkaar: hij gaat naar een muziekschool voor kinderen uit de
sloppenwijken. Een betere bestemming had ik me niet kunnen bedenken. Geliefkoosd
te worden en bespeeld door jonge leergierige debutanten, die met de muziek hun eigen
lot in handen nemen. Samen met hen krijgt hij de kans te stralen, het beste uit
zichzelf te halen, trots te zijn, mooie momenten te beleven en plezier te maken.
Wie als oostblokviool geboren is wordt nooit een Stradivarius, maar mijn viool
gaat ongekend talent gelukkig maken.<o:p></o:p></div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-17092128618033013142013-08-05T09:45:00.001-03:002013-08-05T09:45:17.502-03:00Ja maarDe sirtaki moet ik minstens duizend keer gedanst hebben in mijn leven. Dat krijg je ervan, tien jaar lang verkering met een Griekse dansgod. Bij de Griekse dansgroep leerden we nog veel meer dan alleen de standaard toeristensirtaki. We traden ook op, in prachtige kostuums. Eén keer zelfs op TV, toen Nederland naar het Eurovisie Songfestival in Griekenland ging. Mochten we al nahijgend de grappen van Paul de Leeuw over volksdansen op Lesbos incasseren…<br /><br />Ongetwijfeld was het Hongaarse volksdansen nooit tot mijn bestaan doorgedrongen, als ik na afloop van de Griekse droom niet met vrienden naar een Nederlands-Hongaarse bruiloft was gereisd. De traditioneel uitgedoste ceremoniemeester was een ontzettend knappe man, die ook nog eens prachtig dansen kon. Ik moest en zou met hem dansen. Niemand van ons sprak een woord Hongaars, maar om toch enigszins voorbereid te zijn hadden we allemaal een zinnetje geleerd. Het mijne luidde: “bent u vrij om te dansen?” (een heel degelijk taalgidsje was dat). De ceremoniemeester benaderde ons en ik sprak uitdagend mijn 3 woordjes Hongaars. Prompt wed ik bij de hand genomen en naar de dansvloer geleid. De band leefde zich uit en ik zwierde rond in een paar sterke armen, volgde zijn bewegingen, zag de waardering in zijn ogen. Een paar nummers lang steelden we de show, daarna werd ik netjes teruggebracht naar mijn vrienden. Er moest tenslotte een immense Hongaarse bruiloft in goede banen geleid worden. Zijn zoon, die wat Duits sprak, vertelde me later dat zijn vader zich aan het begin van het feest één ding voorgenomen had: met mij te dansen…<br /><br />Aan salsa raakte ik voor de rest van mijn leven verknocht tijdens een lange nacht in de TomTom-club in Brussel, waar ik mijn eerste baan vond. De Colombiaanse collega van een vriendinnetje van franse les raakte ik in de drukte al snel kwijt, maar er bleken genoeg andere latino’s bereid me in te wijden. Een paar basispasjes waren genoeg om verslingerd te raken aan het uitbundige plezier van samen synchroon bewegen op Caraïbische klanken…<br /><br />Eenmaal in Argentinië beland, leerde ik al gauw de<i> chacarera</i> kennen. Met wat huisgenoten was ik op een feestje in een wat vaag cultureel centrum. De band raakte uitgespeeld, de dronken versierpogingen begonnen te vervelen, we wilden op huis aan. Eén huisgenote bleek zoek, die vonden we terug bij de musici die spontaan aan een folkloristische toegift begonnen waren. De jassen gingen weer uit. De mooiste man van de avond en zijn vrienden sleepten ons de dansvloer op. Geen flauw idee wat een chacarera was, maar ik danste vrolijk mee. Vooral de <i>abrazo final</i> ging perfect en werd steeds inniger. De dansheld vroeg mijn nummer. Ik vermoed dat ik dat destijds nog niet helemaal uit mijn hoofd kende, want met hem danste ik nooit weer...<br /><br />En de tango? Had ik me ooit maar zo spontaan op de tango mogen storten! Nu is het nog altijd te veel denken en te weinig durven. Schoorvoetend gaat het steeds beter, maar nog steeds niet van harte voluit. Het is tijd voor drastischer maatregelen. Bij DWDD zag ik een interview met Daan Roosegaarde, ontwerper van de “Ja-maar stoel”. Die herkent het duo ja&maar en dient vervolgens een stroomstoot toe. Tafeldame Gerdi Verbeet bestelde er direct honderdvijftig. Doe mij er ook maar eentje. Geen ge-ja-maar meer…<div>
<br /></div>
<br /><br />"Ja maar" schreef ik in mei 2013 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het juni-nummer van tangotijdschrift La Cadena.Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-42972402827619376312013-07-29T17:52:00.000-03:002013-07-29T17:52:11.373-03:00Peluquería-tra-la-la-laIk heb amper plaats genomen en mijn jas uit gedaan, of daar komt ze op mijn tafeltje af. Een geblondeerde dame van onbenoembare leeftijd, uitgedost in een kleurrijk gewaad, met een enorme hoed op. Ze heeft zichtbaar haar best gedaan er op haar mooist uit te zien vandaag. Ter kennismaking drukt ze me haar ‘kaartje’ in de hand: een gekopieerde, dubbel geplakte, uitgeknipte foto waarop ik vaag haar gezicht herken, met op de achterkant in een bibberig handschrift haar e-mailadres. Voor al mijn feesten en partijen is ze beschikbaar. Uiteraard wil ze graag weten waar ik vandaan kom, en of ik ook ga zingen. Ze sluit haar welkom af met een plakkende kus op mijn wang en loopt terug richting de piano.<br /><br />Ik ben zojuist beland in de Peluquería de la Época, een kapperszaak met de sfeer van vervlogen tijden, die tevens dienst doet als koffiesalon. Het is net een museum, een kleurrijk decor van wandenhoge kasten vol ouderwetse snuisterijen, zeepdozen en allerhande kappersgerei, met antieke kappersstoelen tegenover grote, glimmende, in krullen gevatte spiegels. Als één van de goed bewaarde geheimen van mijn wijk schuilt het onopvallend in de schaduw van hoge bomen, net voorbij de Mercado de Progreso. In de namiddag verzamelen liefhebbers van het gezongen levenslied zich in dit antiquiteitenkabinet, om onder begeleiding van een pianist hun vocale vaardigheden ten gehore te brengen.<br /><br />Ik heb me in een wereld gewaagd waar tango, fado, bossanova en een enkele aria klinken. Waar de gloedvolle bezieling, de resonantie van de stemmen en de sfeer van het gezamenlijk zingen en luisteren de aanwezigen meevoeren in de emotie van een gelukzalig rustmoment. De zangers en zangeressen zijn stuk voor stuk minstens zo oud als het decor, maar al zingend vervagen de jaren en hervinden ze een jeugdig elan. Inmiddels ben ik aan het tafeltje naast mij genodigd en word ik door twee heren ingewijd in de roddels en rituelen van het etablissement. De dame met de hoed is een heuse diva, vertellen ze. Ze is al over de tachtig jaar maar komt altijd en heeft nog nooit twee keer hetzelfde gedragen. Ze mist wel eens een noot maar het publiek is vergevensgezind: het applaus klinkt voor eenieder even luid. Een andere dame, vorig jaar nog tweede in de Argentijnse versie voor oma’s van The Voice Of, zingt loepzuiver een stuk opera. Mijn tafelgenoten dringen erop aan dat ik ook wat zing. Dat is het idee: niet alleen komen halen, maar ook iets brengen. Het mag iets Nederlands zijn of iets Frans, of desnoods iets Engels. Het mag gerust iets eenvoudigs zijn. Alsof ik zomaar even een heel lied uit mijn mouw schud! Ik zing wel eens wat, en plankenkoorts heb ik niet. Maar ik kan niet ongeoefend dit verwachtingsvolle publiek spontaan op iets moois trakteren. Men accepteert uiteindelijk mijn weigering, maar laat mij slechts gaan met de belofte beter voorbereid terug te keren.<div>
<br /></div>
<div>
Sindsdien loop ik te denken wat ik zal gaan zingen: een paar smeuïge smartlappen, <i>Het kleine café aan de haven</i>? Belofte maakt schuld en ik verheug me erop de Peluquería op een mooie middag eens te verrassen. Als klap op de vuurpijl neem ik mijn eigen muzikale omlijsting mee: mijn huisgenootje op de accordeon. Wie weet worden we wel beroemd. Ik laat alvast de kaartjes drukken.<br /><br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
"Tralalala" schreef ik in januari 2013 en verscheen in mijn column <i>Mi Buenos Aires pequeño</i>, in het februari-nummer van tangotijdschrift La Cadena.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-44745583619741223012013-07-22T18:04:00.001-03:002013-07-22T18:04:23.658-03:00De wetten van de tangoHoe kan een column die als ode aan de vriendschap begonnen
is, uiteindelijk eindigen met een titel als deze? Terwijl Nederland smachtte
naar een beetje zomerzon, dacht ik in de Argentijnse winter na over de essentie
van vriendschap. Directe aanleiding was het vertrek van de zoveelste dierbare
vriendin (Nederlandse) uit mijn leventje hier. Met stip het vreselijkste maar helaas
onoverkomelijke onderdeel van een internationaal bestaan: afscheid. Het is
telkens weer een klap als er goede vrienden vertrekken, met pijn in mijn hart
zie ik ze gaan. Ik vertelde één van de reeds vertrokkenen (Argentijn) hoe ik me
voelde. ”Je zou er zomaar een tango over kunnen schrijven” zei hij. Omdat ik niet
de pretentie heb mijn persoonlijke sentimenten in hartverscheurend tangoproza te
kunnen vertalen, zocht ik naar andermans
tekst. Tussen alle liefdestragiek trof ik zowaar een tango die de vreugde
van de vriendschap bezingt (<a href="http://www.youtube.com/watch?v=tGeaEONLLcU">Amigos que yo quiero - Hugo Gutiérrez</a> ).<div>
<br /><div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Rond die tijd (20 juli) was het de <i>Dia del Amigo</i>. Een soort Valentijnsdag maar dan zonder de vlinders.
Een commercieel fenomeen om “al” je zogenaamde vrienden te laten weten dat je
één keer per jaar aan ze denkt. De <i>feliz
día </i>sms’jes van lang vergeten personen vliegen je om de oren en op Facebook
verschijnen mierzoete berichtjes, van vage bekenden die je eigenlijk nooit
ziet. Van je echte vrienden krijg je niks. Echte vrienden weten hoezeer je ze
waardeert. Daar komt geen lullig jaarlijks berichtje aan te pas.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Behalve aan digitale erosie is het Argentijnse
vriendenlandschap met name aan eenzijdigheid onderhevig. Vriendschap tussen man
en vrouw bestaat niet. Er zit altijd meer achter een ogenschijnlijk onschuldig
contact en er is veel jaloezie. In gezelschap als stelletje handjes vasthouden
is hier de gewoonste zaak van de wereld. Alsof je je partner direct kwijt raakt
als je hem of haar loslaat. Het is me al geregeld overkomen dat ik – nieuw
binnen een gezelschap – bij het aanknopen van een gesprekje binnen 2 à 3
minuten een lichtelijk verstoorde eega zie verschijnen. Manlief mompelt nog
gauw iets in de trant van “<i>esa es mi
señora</i>” in plaats van de dame netjes aan me voor te stellen en beiden beschouwen
het gesprek als beëindigd. Als aantrekkelijke, buitenlandse vrijgezel wordt je
niet geacht te integreren. Kom liever gekooid en gekortwiekt net als de rest, dan
kan iedereen met een gerust hart z’n wederhelft loslaten zonder in paniek te hoeven
raken of een hysterische aanval van verlatingsangst te krijgen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik kan niet zeggen dat ik niet gewaarschuwd was. Door de
schrijfster van het boek dat zijn titel aan deze column gaf. Marleen de Vries heet
ze, en ze trekt verrassende vergelijkingen tussen de wetten van het leven en de
liefde en de wetten van de tango. Haar persoonlijke verhaal schetst hoe
moeilijk het integreren is in een land als Argentinië, zeker als single. Ze
schrijft dat ze per definitie bedreigend was voor vrouwen die in een relatie
zaten en bang waren dat hun man het in zijn hoofd zou halen haar – een Europese
vrouw (de droom van iedere Argentijn) - het hof te maken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
3 Jaar geleden leek het me lichtelijk overdreven. Maar Marleen
had gelijk. Voor het delen van lief, leed en veel vermaak heb ik inmiddels mijn
(voornamelijk vrijgezelle) <i>amigas. V</i>oor
de broodnodige <i>amigos...</i> rest mij
niets dan de wetten van de tango te gehoorzamen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<br />"De wetten van de tango" schreef ik in september 2012 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het oktober-nummer van tangotijdschrift La Cadena.<br /><br /><br />Voor de volledigheid de tekst van genoemde tango:<br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=tGeaEONLLcU">Amigos que yo quiero - Hugo Gutiérrez</a><br /><br />En la vida tenemos mil cosas<br /> que son grandes, sublimes y hermosas,<br /> que ennoblecen y alegran el alma<br /> alentándonos el corazón.<br /> Pero hay una sutil y suprema<br /> que nos llega tranquila y serena,<br /> es hombría y lealtad,<br /> sentimiento y bondad,<br /> es sublime… se llama amistad.<br /><br />Amigos que yo quiero<br /> escuchen este tango,<br /> que lleva entre sus notas<br /> un apretón de manos.<br /> Fue escrito con el alma<br /> pensando en la amistad<br /> con lágrimas lo canto<br /> por los que ya no están.<br /> Alcemos nuestras copas<br /> aquí en el viejo bar<br /> que mientras haya amigos<br /> dan ganas de cantar.<br /><br />La existencia si es negra condena<br />con amigos parece verbena,<br /> sin amigos no vale la pena<br /> esta vida llena de dolor.<br /> Los amigos igual que poetas<br /> tienen hondas ternuras secretas,<br /> acerquémonos más a la noble amistad<br /> que nos llena de fe y de bondad.<br /><br />Amigos que yo quiero<br />escuchen este tango,<br /> que lleva entre sus notas<br /> un apretón de manos.<br /> Fue escrito con el alma<br /> pensando en la amistad<br /> con lágrimas lo canto<br /> por los que ya no están.<br /> Alcemos nuestras copas<br /> aquí en el viejo bar<br /> que mientras haya amigos<br /> dan ganas de cantar.</div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-35752704756821838702013-03-10T21:20:00.000-03:002013-03-18T22:30:02.754-03:00La esencia<br />
<div class="MsoNormal">
Sábado por la
tarde, escribiendo mi columna mensual. Me derrito, el sudor se desliza por mi
espalda. Las nubes de una tormenta se acumulan sobre la ciudad y la humedad va
a pasar el límite natural, una descarga esta noche será inevitable. Mi compañera
Anke llega a casa, anuncia que esta noche su ex va a tocar. Festival de Tango
Independiente, en la calle, en Boedo. Donde voy frecuentemente, a Pan &
Arte, mi restaurante favorito. Bonito lugar, con su propio teatro, música en vivo,
arte en la pared, comida deliciosa, pan fresco. A solo 10 minutos en bicicleta,
bicisenda de puerta a puerta, perfecto.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Se pone más y más
gris, cerramos las puertas y ventanas. Adentro el aire acondicionado nos sopla
frescura mientras afuera la tormenta reúne a sus fuerzas. Gotas gordas caen, necesitamos
entrar la ropa tendida! La lluvia previene que cosas acontecen. Cuando llueve
es para los argentinos como la señal roja: quédate donde estás y no te muevas.
Me temo que me estoy volviendo un poco argentina. Ya me imagino un aburrido sábado,
con una película en el sofá. Anke dice que vayamos. Que nos tomemos el autobús
en vez de la bici. Y un paraguas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Acompañadas de relámpagos
luminosos y truenos atronadores caminamos hasta la parada del colectivo. La
lluvia sigue siendo maravillosamente apagado. La tormenta apenas nos golpea,
sin embargo, produce una atmósfera bochornosa, cargada de expectativas.
Hablamos y hablamos, Anke acaba de regresar de un largo viaje y el colectivo
toma su tiempo. Al llegar a Boedo resulta que el festival al aire libre se
movió hacia adentro, hacia el techo del teatro de Pan & Arte. Un espacio
enorme, cubierto con una lona que a veces ondea peligrosamente en el viento.
Caminamos hacia arriba, escuchamos música. Ya hay mucha gente, la tribuna en
forma de escalera está llena. Nos paramos entre los otros, miramos, escuchamos,
bebemos. La tormenta parece estar reflejada en el tango. Los feroces
bandoneones la provocan, los furiosos violines la desatan. Pero nada nos puede dañar a nosotros,
en la intimidad del desordenado techo teatral.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES">Encontramos al ex-novio,
y sus compañeros de casa. Él cantará en el quinteto que toca a lo último. Una
sorpresa cuando aparecen en el escenario con meros instrumentos de viento.
Nunca antes escuché tango puro en forma de música de viento. Sus sonidos de
terciopelo me pueden cautivar en cualquier tipo de música, y esta noche son intensamente
hermosos, acariciando el alma; los tonos prolongados de los trombones, el resueño
más pesado de la tuba, el toque suave de la trompeta. El staccato de la tuba
parece hecho para el ritmo acompasado del tango, los demás instrumentos tejen a
su alrededor una telaraña melódica, que conmueve en su serenidad. El canto expresa emoción, roza melancolía, cosecha por lo menos tantos aplausos como
la música. La naturaleza parece una vez más reflejar la atmósfera de la música,
la tormenta ahora está domada.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES"><br /></span></div>
<span lang="ES" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Doy las gracias a Anke, sin ella no hubiera salido. Ella me
las da a mí, sin mí, se hubiera quedado en casa. Nos reímos y brindamos, alegre
de que "mi" Pan & Arte se presentó a ella de manera tan especial. Nos
prometemos solemnemente de llevarnos a más de estos lugares, los cuales, cada
uno a su manera, encarnan la esencia de nuestra Buenos Aires. Para seguir
descubriendo la hermosura que nos ofrece la ciudad. La próxima vez me toca a mí
y yo voy a dejarme llevar con mucho placer.</span></span>Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4801889017737223674.post-1769692186246543552013-03-10T14:35:00.001-03:002013-03-10T19:07:34.135-03:00De essentie<br />
<div class="MsoNormal">
Zaterdagmiddag, ik schrijf aan mijn maandelijkse column. En
smelt, de zweetdruppels glijden over mijn rug. Dikke donderwolken pakken zich
samen boven de stad en de luchtvochtigheid gaat een door de natuur
voorgeschreven limiet overschrijden, een uitbarsting zal vanavond
onvermijdelijk zijn. Huisgenootje Anke komt thuis, kondigt aan dat haar ex
vanavond optreedt. <i>Festival de Tango Independiente</i>,
op straat, in Boedo. Ik kom daar geregeld, bij Pan&Arte, mijn
lievelingsrestaurant. Fijne plek, met een eigen theater, regelmatig live
muziek, kunst aan de muur, heerlijk eten, vers brood. Op 10 minuten fietsen, met fietspad van deur-tot-deur, perfect.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het wordt grijzer en grijzer, we sluiten deuren en ramen.
Binnen blaast de airco ons koelte toe terwijl buiten de storm zijn krachten
verzamelt. Dikke druppels vallen, de was moet naar binnen! Regen betekent echter
dat dingen niet doorgaan. Bij regen gaat voor Argentijnen het sein op rood:
blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Ik vrees een beetje Argentijns te
worden. Zie al een saaie zaterdagavond voor me, met een filmpje op de bank.
Anke zegt dat we gaan. Dat we de bus nemen in plaats van de fiets. En een
paraplu mee.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Begeleid door bliksemflitsen en geduchte donderklappen
lopen we richting bushalte. De regen blijft echter wonderwel uit. De storm raakt ons
zijdelings, produceert vooralsnog slechts een broeierig sfeertje, dat
verwachtingsvol stemt. We praten en praten, Anke is net terug van een lange reis
en de bus neemt zijn tijd. Bij aankomst in Boedo blijkt het openlucht festival
naar binnen verplaatst, naar het dak van het theater van Pan&Arte. Een
enorme ruimte, overdekt met tentdoek, dat af en toe vervaarlijk klappert in de
wind. We lopen naar boven, horen muziek. Er zijn al veel mensen, de trapvormige
tribune zit vol. We staan tussen de anderen, kijken, luisteren, drinken wat. Het
onweer lijkt zijn weerklank te vinden in de tango. De onstuimige bandoneons
dagen het uit, de furieuze violen zwepen het op. Maar niets dat ons deren kan,
daar in de intimiteit van een rommelig theaterdak.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De ex is er, en zijn huisgenoten. Hij zal zingen, in het kwintet
dat als laatste optreedt. Een verrassing als ze op de bühne verschijnen met
louter blaasinstrumenten. Nooit eerder hoorde ik tango puur in de vorm van
blaasmuziek. Die fluwelen klanken kunnen me in elk soort muziek bekoren en vanavond
zijn ze intens en zielstrelend mooi; de slepende tonen van de trombones, het zwaardere
gehoempa van de tuba, het milde geschetter van de trompet. Het staccato van de
tuba lijkt gemaakt voor het afgemeten ritme van de tango, de overige
instrumenten spinnen daaromheen een melodieus web, dat ontroert in zijn sereniteit.
De zang verwoordt emotie, brengt een ultieme streek melancholie aan, oogst
minstens zoveel bijval als de muziek. De natuur lijkt zich wederom aan de sfeer
te spiegelen, de storm is nu getemd.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik bedank Anke, zonder haar was ik de deur niet uitgegaan.
Ze bedankt mij, zonder mij was ze thuis gebleven. We lachen en proosten, verheugd
dat ze “mijn” Pan&Arte op deze buitengewoon bijzondere manier heeft leren kennen.
We beloven plechtig elkaar naar meer van deze plekken mee te nemen, die ieder
op eigen wijze de essentie van ons Buenos Aires belichamen, te blijven ontdekken
hoeveel moois zij ons biedt. De volgende keer is het mijn beurt en ik ga me
met alle plezier laten meeslepen.<o:p></o:p></div>
Jantinehttp://www.blogger.com/profile/07280333483290569868noreply@blogger.com0