It felt like a sing-along version of The Sound of Music, my last milonga before the Christmas holidays. A man was singing out loud all the lyrics as he shoved his partner across the dance floor. Except for some raised eyebrows and stifled hilarity, everyone seemed to continue dancing rather unperturbedly. Everyone save me, I was put out of tune quite disgracefully by this cheerful wag.
In uttermost concentration while dancing, I'm blind and deaf for an excess of information and unable to endorse my dance partners’ comments on beautiful melodies or texts. Both simply escape my attention. While dancing I feel the rhythm and I follow every move, but don’t ask me afterwards to talk about the music. It did not penetrate to a high enough level of consciousness. The singing jammer frustrated my concentration this time. Fortunately, the dance floor was big enough...
To me, profoundly enjoying tango music is not done while dancing. I need to sit down. Listen. And feel. The first time I was moved to tears. It was May 2008; I was traveling for half a year in South America. Peru was on the program, Bolivia, Brazil and Argentina. Rio de Janeiro, Buenos Aires... legendary places where I wanted to have been. On the Friday night of arrival in Buenos Aires my host disappeared to a party for which I had not been invited. Forced to find my own entertainment, I decided I wanted to go dancing till dawn.
The salsa club, sparkling with cheerful Caribbean tones provided enough candidates for some sublime hip shaking. A guy named Alberto asked me to dance a couple of times and introduced himself afterwards as an Argentine-Spanish gypsy and musician. Bandoneon and contrabass he played, at Tango Porteño, one of the biggest tango shows in Buenos Aires. I had no idea, and doubted between pick-up line and grandiloquence. He offered to bring me home on his motorbike. I had no idea where I was or where exactly I stayed and I was going to hop on the back of an unknown in a city like Buenos Aires... Mamma mia - I had done less silly things in my life! All the more intensely I enjoyed the unexpected adventurous ride through the dark city. Alberto was a true gentleman, brought me home safely and invited me to the show the next night. He would have the evening off, but his brother - enough musical genes in the family – would play the violin. I presented myself that night at Cerrito 570 in the most elegant clothing my travel wardrobe could bring forth. There was not a word untrue: I was indeed welcome as a guest at the musicians’ table and was treated like a princess.
It became an unprecedented but slightly melancholic evening. The tango touched me. Spellbound, I could just sit still and let the marvel saturate my senses. Alberto wiped an occasional tear from my cheek. That evening - though I did not realize it back then - the first little seed for one of the most important decisions of my life germinated. The gypsy musician disappeared without a trace, but Buenos Aires and her tango were going to stay forever.
(This column was published in the winter edition 2011 of the Dutch tango magazine La Cadena).
donderdag 14 juli 2011
Se me piantó un lagrimón
Het leek de meezingversie van The Sound of Music wel, mijn laatste milonga voor de kerstvakantie. Eén van de heren zong hardop alle teksten mee terwijl hij zijn partner over de dansvloer schoof. Op wat opgetrokken wenkbrauwen en gesmoorde hilariteit na, leek iedereen redelijk onverstoorbaar verder te dansen. Behalve ik dus, want ik werd door deze olijkerd lelijk van de wijs gebracht.
In opperste concentratie, ben ik tijdens een tango blind en doof voor een overdaad aan informatie. Opmerkingen van danspartners over een mooie melodie of tekst kan ik nooit beamen; beide heb ik simpelweg niet gehoord. Al dansend voel ik het ritme en volg ik elke beweging, maar vraag me na afloop niet om mee te praten over de muziek. Die is niet tot mijn bewustzijn doorgedrongen. Door de zingende stoorzender kon ik me niet concentreren. Gelukkig was de dansvloer groot genoeg...
Echt van tangomuziek genieten, betekent voor mij dus niet dansen, maar zitten en luisteren. En voelen. Tot tranen toe geroerd was ik, de eerste keer. Het was mei 2008 ik was een half jaar op reis in Zuid-Amerika. Peru stond op het programma, Bolivia, Brazilië en Argentinië. Rio de Janeiro, Buenos Aires… legendarische plaatsen waar ik geweest wilde zijn. De vrijdagavond van aankomst in Buenos Aires verdween mijn gastheer naar een feest waarvoor ik niet genodigd was. Noodgedwongen zocht ik mijn eigen vertier. Dansen wilde ik, tot de dageraad.
De salsaclub vol vrolijke Caribische klanken bood genoeg gegadigden om de heupen eens lekker los te gooien. Ene Alberto vroeg me een paar keer ten dans en stelde zich na afloop voor als Argentijns-Spaanse zigeuner en muzikant. Bandoneon en contrabas speelde hij, bij Tango Porteño, één van de grootste tangoshows van Buenos Aires. Ik had er geen verstand van, twijfelde tussen versiertruc en interessantdoenerij. Hij bood aan me thuis te brengen. Ik had werkelijk geen idee waar ik was of waar ik precies woonde en ging achterop de motor klimmen bij een onbekende in een stad als Buenos Aires... Mamamia, ik had wel eens minder onverstandige dingen gedaan! Des te intenser genoot ik van de onverwachte avontuurlijke rit door de donkere stad. Alberto bleek een echte heer, bracht me veilig thuis en nodigde me uit voor de show de volgende avond. Hij had zelf een avondje vrij, maar zijn broer – genoeg muzikale genen in de familie - zou viool spelen. Ik diende me die avond aan op Cerrito 570 in de meest elegante kleding die mijn reisgarderobe rijk was. Er was geen woord gelogen van het hele verhaal: ik was inderdaad welkom als gast aan de muzikantentafel, en werd als een prinses behandeld.
Het werd een weergaloze maar ook lichtelijk weemoedige avond. De tango greep me aan. Als betoverd, kon ik slechts stilletjes zitten en mijn zintuigen de kost geven. Alberto veegde af en toe een traan van mijn wang. Die avond, al besefte ik dat toen nog niet, was de opmars naar één van de belangrijkste beslissingen van mijn leven. De zigeunermuzikant verdween zonder een spoor uit mijn leven, maar Buenos Aires en haar tango mochten voor altijd blijven.
(Deze column werd in het winternummer 2011 van het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena gepubliceerd).
In opperste concentratie, ben ik tijdens een tango blind en doof voor een overdaad aan informatie. Opmerkingen van danspartners over een mooie melodie of tekst kan ik nooit beamen; beide heb ik simpelweg niet gehoord. Al dansend voel ik het ritme en volg ik elke beweging, maar vraag me na afloop niet om mee te praten over de muziek. Die is niet tot mijn bewustzijn doorgedrongen. Door de zingende stoorzender kon ik me niet concentreren. Gelukkig was de dansvloer groot genoeg...
Echt van tangomuziek genieten, betekent voor mij dus niet dansen, maar zitten en luisteren. En voelen. Tot tranen toe geroerd was ik, de eerste keer. Het was mei 2008 ik was een half jaar op reis in Zuid-Amerika. Peru stond op het programma, Bolivia, Brazilië en Argentinië. Rio de Janeiro, Buenos Aires… legendarische plaatsen waar ik geweest wilde zijn. De vrijdagavond van aankomst in Buenos Aires verdween mijn gastheer naar een feest waarvoor ik niet genodigd was. Noodgedwongen zocht ik mijn eigen vertier. Dansen wilde ik, tot de dageraad.
De salsaclub vol vrolijke Caribische klanken bood genoeg gegadigden om de heupen eens lekker los te gooien. Ene Alberto vroeg me een paar keer ten dans en stelde zich na afloop voor als Argentijns-Spaanse zigeuner en muzikant. Bandoneon en contrabas speelde hij, bij Tango Porteño, één van de grootste tangoshows van Buenos Aires. Ik had er geen verstand van, twijfelde tussen versiertruc en interessantdoenerij. Hij bood aan me thuis te brengen. Ik had werkelijk geen idee waar ik was of waar ik precies woonde en ging achterop de motor klimmen bij een onbekende in een stad als Buenos Aires... Mamamia, ik had wel eens minder onverstandige dingen gedaan! Des te intenser genoot ik van de onverwachte avontuurlijke rit door de donkere stad. Alberto bleek een echte heer, bracht me veilig thuis en nodigde me uit voor de show de volgende avond. Hij had zelf een avondje vrij, maar zijn broer – genoeg muzikale genen in de familie - zou viool spelen. Ik diende me die avond aan op Cerrito 570 in de meest elegante kleding die mijn reisgarderobe rijk was. Er was geen woord gelogen van het hele verhaal: ik was inderdaad welkom als gast aan de muzikantentafel, en werd als een prinses behandeld.
Het werd een weergaloze maar ook lichtelijk weemoedige avond. De tango greep me aan. Als betoverd, kon ik slechts stilletjes zitten en mijn zintuigen de kost geven. Alberto veegde af en toe een traan van mijn wang. Die avond, al besefte ik dat toen nog niet, was de opmars naar één van de belangrijkste beslissingen van mijn leven. De zigeunermuzikant verdween zonder een spoor uit mijn leven, maar Buenos Aires en haar tango mochten voor altijd blijven.
(Deze column werd in het winternummer 2011 van het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena gepubliceerd).
Abonneren op:
Posts (Atom)
