Hulde

Het haalde net de voorpagina niet, maar het was toch nieuws afgelopen 17 mei: Máxima werd veertig. In Puerto Madero heeft iemand in 2004 met zeer vooruitziende blik het pleintje voor de Nederlandse ambassade alvast Plaza Reina de Holanda genoemd. Dat scheelt weer een setje naambordjes bij de toekomstige troonwisseling als Máxima zichzelf koningin mag gaan noemen. De reacties op beide koninklijke nieuwtjes waren gemengd. Er werden op de website van La Nación zelfs reacties verwijderd door de moderators. Dus u begrijpt: de emoties liepen hoog op.

We zijn met z’n allen alweer tien jaar dol op onze Argentijnse prinses. In al die tijd schijnt ze slechts één keer een kleine misstap begaan te hebben, met haar opmerking over het ontbreken van dé Nederlandse identiteit. Hoe zit het eigenlijk met de Argentijnse identiteit? Wij Nederlanders lopen niet allemaal op klompen en goh, niet elke Argentijn danst tango. Een algemeen sluimerend - en vaak stoer overschreeuwd - gebrek aan eigenwaarde doet eerder aan een Argentijnse identiteitscrisis denken. Wie wil er nou in godsnaam hier komen wonen? Ik moet óf waanzinnig verliefd zijn op een goddelijke Argentijn, óf gewoonweg gestoord. Want in Europa is het leven rozengeur en maneschijn, zijn de straten met iPhones geplaveid en regent het elke woensdag geld...

Ander voorbeeld. Onlangs bereikte mij een mooi glimmende folder van mijn ziektekostenverzekering. Met de nutteloze boodschap dat het herfst werd - dat wist ik al. Van alle bladzijden met goedbedoelde gezondheidstips lachten mij blonde kinderen toe. Blond! Blonder dan Noord-Hollandse-kindertjesblond. Het deed een beetje pijn. En niet alleen aan mijn ogen. Want in Argentinië is het gros van de kinderen verre van blond. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling het nationale minderwaardigheidscomplex zo overduidelijk te etaleren, maar de gewenste exclusieve uitstraling kwam over als de ultieme illustratie van de hunkering naar een onbereikbaar ideaal. En een impliciete erkenning van de verzekeringsmaatschappij in kwestie, dat het gemiddelde Argentijnse kind niet tot de bevoorrechte clientèle van deze chique ziektekostenpolis behoort. Want zo’n verzekeringsmaatschappij weet donders goed dat het voor een groot gedeelte van de kinderen in dit land al heel bijzonder is als ze überhaupt ingeënt zijn. Naar school gaan. Een écht dak boven hun hoofd hebben. Hun bed niet met tig broertjes en zusjes hoeven te delen. En thuis één keer per dag een volledige maaltijd voorgeschoteld krijgen. Laat staan dat papa en mama zich zo’n peperdure ziektekostenpremie kunnen veroorloven.

’s Lands eigen drama queen - ze laat nogal eens een traantje tijdens haar gloedvolle speeches - Cristina Fernández de Kirchner heeft in 2009 de Asignacion Universal por Hijo in het leven geroepen. Een soort kinderbijslag voor wie geen werk heeft, of minder dan het minimumloon verdient. De oppositie sprak er schande van: hoe durfde de presidente zo openlijk zieltjes te winnen voor de volgende verkiezingen met een ‘universele’ subsidie die uiteindelijk niet voor iedereen bleek te zijn? Maar de wet sorteert effect. Deze nieuwe subsidie heeft in de armste provincies de scholen weer gevuld. Uitkering vindt namelijk pas plaats als een kind daadwerkelijk naar school gaat en zijn inentingen heeft gehad. En dat is pas echt koninklijk nieuws. Blond of bevoorrecht zal niemand er van worden, maar Argentinië, haar zelfvertrouwen en haar identiteit zullen er wel bij varen. Driewerf hoera!


"Hulde" verscheen eerder in het zomernummer van tangotijdschrift La Cadena.