Eten wat de pot schaft

Oftewel: Meer dan empanadas

Een mens dient zich te voeden nietwaar, als het even kan elke dag, liefst een beetje gezond en bovenal lekker! Op straat is zoals overal ter wereld genoeg te krijgen, choripans (een soort hotdogs), pizza's en vooral de oh-zo Argentijnse empanadas (halve maantjes van deeg met een heerlijke vulling van gehakt, ham/kaas, vlees, kip, etc.). Soms wel makkelijk zo'n snelle hap, maar niet echt voer waar mijn culinaire hartje blij van wordt. Er moet gekookt worden!! Maar dat betekent eerst boodschappen doen... En zoeken naar ingrediënten die daadwerkelijk beschikbaar zijn... Waarvoor je niet de hoofdprijs kwijt bent... En ook niet je halve dag... De eerste keer dat ik kookte, niet eens heel ingewikkeld vond ik zelf - een spaghetti bolognese en een pesto - heb ik er minstens 2 uur over gedaan om alles te vinden. Na 5 rondjes zoeken door de supermarkt was ik het behoorlijk zat! Uiteindelijk hebben we die dag heerlijk gegeten (de onvindbare pijnboompitten en Parmezaan bij die ene veel te dure delicatessenzaak gekocht), maar ik ben blij dat mijn strooptochten inmiddels wat soepeler verlopen en ik een beetje m'n weg weet in het Argentijnse voedselcircuit!

Er zijn geen grote supermarkten (genaamd DISCO, COTO en JUMBO) echt dichtbij m'n huis, dus ik scharrel m'n kostje bij elkaar via de buurtwinkeltjes. Even naar de Chinees betekent hier heel iets anders dan in Nederland! De Chinees is namelijk de buurtsuper. Er zijn nog wat kleinere ketens maar dat segment is eigenlijk volledig gemonopoliseerd door de Chinezen. Altijd handig dichtbij en soms met een verrassend goed assortiment! Zo heeft "mijn" Chinees als enige in de wijde omtrek yoghurt zonder suiker en zonder smaakstoffen. Argentijnen zijn nogal zoetekouwen! De yoghurt is 3 weken houdbaar dus over andere toevoegingen zullen we het maar niet hebben... Ik ben al blij genoeg dat ik m'n naturelyoghurt krijgen kan. Als de voorraad tenminste niet op is... Toen dat pas het geval was, vroeg ik bij de kassa of ze alsjeblieft weer nieuwe yoghurt wilden bestellen. De jongen achter de kassa keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Na het 3 keer uitgelegd en gespeld te hebben: jaaa, Y-O-G-S met een griekse y! keek hij me nog steeds nietszeggend aan en ondernam geen enkele poging mij enigszins te begrijpen of tegemoet te komen. "Ik spreek toch verdomme geen Chinees!!" dacht ik bij mezelf en stampte naar het zuivelvak om een soortgelijk bekertje Yogs mét suiker en mét een smaakje te laten zien. "Dat is geen yogs dat is SanCor" zei de jongen achter de kassa, de mensen in de rij keken mij meewarig aan en de discussie was gesloten. Nee, in klantvriendelijkheid en behulpzaamheid blijken de Chinezen niet uit te blinken! Sindsdien weet wel iedereen wie ik ben en word ik vriendelijk gegroet door alle medewerkers :) en ook de yoghurt is op mysterieuze wijze niet meer uit voorraad geweest!

Het enige andere zuivelproduct dat ik eet, is kaas. De smaak van melk bevalt me niet en karnemelk bestaat hier niet. Helaas valt er geen lekkere belegen/oude/overjarige kaas te krijgen, zelfs de oudste kaas hier lijkt geen smaak te hebben! De Argentijnen eten graag muzarella (het liefst een halve kilo op één pizza.....), wat in de verste verte niet lijkt op de gelijknamige Italiaanse variant. Ook PortSalut is overal te krijgen. De speciaalzaken hebben wat Brie en ook Parmezaan is dus wel te vinden. Maar over het algemeen is het droevig gesteld... Als de kaas maar zacht en vet is dan eet men het wel. Uitzondering qua smaaksensatie is de Provolone! Een kaas die je moet grillen tot 'ie een beetje een korstje krijgt, ontzettend lekker (maar ook weer supervet!).

Aan groente en fruit geen gebrek, die haal je bij de groentejuwelier ("verduleria"). Waar ze in Nederland soms met een lampje gezocht moeten worden en de betere schreeuwend duur zijn, vind je ze hier op elke straathoek, met hun handelswaar verleidelijk uitgestald, verse vrolijke kleuren die erom schreeuwen gekocht en gegeten te worden. Een waar walhalla voor de fruit- en groentefanaat! De aardbeien zijn momenteel 1 euro per kilo!! :) (maar qua smaak halen ze het niet bij de Hollandse zomerkoninkjes...). Groene asperges zijn ook super goedkoop en volop te verkrijgen en ik heb nog nooit van m'n leven zoveel artisjokken bij elkaar gezien! Ik ben in deze eerste maand al wel geswitched van verduleria. De Bolivianen naast mijn Chinees waren nog klantonvriendelijker dan de buren, op het onbeschofte af, dus ik ben een beetje rond gaan shoppen. Sinds eergisteren een heel vriendelijke, op het eerste oog niet zo'n opvallende ontdekt op een hoek nog dichterbij huis, waar ze me met een grote glimlach wellicht wat meer pesootjes afhandig maken, maar waar de produkten ook verser lijken en de zaak schoner. Het meisje dat me de eerste keer hielp, maande me om eerst rustig m'n geld veilig weg te stoppen, voordat ze mij m'n plastic tasjes wilde overhandigen :) heerlijk toch, waar vind je dat nog!?

Wat heb ik nog meer op mijn schijf van vijf? ...granen en brood en andere koolhydraatrijke producten. Ik heb gelukkig vlakbij de Haus Brot bakker ontdekt, met heerlijk volkoren brood met pitje en zaadjes en gemaakt van organisch geteelde granen. Mag voor zich spreken dat deze bakker bij meer huisgenoten geliefd is! Als ontbijt eet ik cruesli van de vertrouwde Quaker's (zie foto) met de reeds bejubelde naturel yoghurt. De Argentijnen eten vooral witbrood en veel, héél veel crackers. En als ontbijt medialunas (kleine, hele zoete croissantjes) bij hun café con leche. Vind ik zelf meer een traktatie voor de luie zondagochtend, met een krantje, maar ach ieder het zijne! Traditioneel troostvoer voor de regenachtige zondagmiddag (vergelijkbaar met het oud-Hollandsche "koekjes bakken") is de huisgemaakte "torta frita", die bestaat uit bloem en vet (en wat zout mag ik hopen). Geen boter of olie dus maar gewoon, puur vet. Een ware "delicatesse" die ik uiteraard een keer zal proeven maar die waarschijnlijk niet aan mij besteed is.

Als laatste nog even de proteïentjes. Ik heb alleen nog maar vegetarisch gekookt hier, zelfs als ik voor mezelf wat klaar maak vind ik dat het makkelijkste. Of iets met vis, maar er is niet heel veel verse vis te krijgen helaas. Het bereiden van vlees laat ik maar aan de experts over!! in de parilla (grill) restaurants zijn ze daar beter voor uitgerust en het kost drie keer niks, vanaf 30 pesos per persoon (ong. 6 euro, de prijs verschilt van wijk tot wijk) eet je je buikje rond aan het heerlijkste vlees. Van de grillplaat naast je tafel prik je het ene na het andere sappige hapje. Ik ben geen grote vleeseter maar in dit land weten ze de carnivore lusten wel te verleiden!! Uiteraard gaat er niets boven een zondagse assado (BBQ) met vrienden of famile... In de tuin, op het balkon, op de camping of het fraaie buitenverblijf (voor dat laatste moet ik eerst nog even een Argentijn van goeie komaf aan de haak zien te slaan ;)), overal wordt het vuur flink opgestookt om een paar kilo vlees weg te werken.

En ja, je kunt óók uit eten zonder verplicht vleesmenu. Ik heb pas een hele fijne blog ontdekt met allerhande smuladresjes, waar ik dankbaar gebruik van ga maken op mijn culinaire ontdekkingsreis : http://newbuenosaires.blogspot.com/ . Zoals deze blog zegt: er valt hier meer te eten dan empanadas alleen!!


*************ENGLISH VERSION***************

Take pot luck

Or: Beyond empanadas

One needs to feed oneself, right, if possible every day, preferrably a bit healthy and especially tasty! On the street there is, like anywhere else in this world, enough to buy, choripans (a sort of hotdogs), pizza's and especially the very Argentinian empanadas (half-moon shaped pastry with a delicious filling of minced meat, ham/cheese, beef, chicken, etc.). Sometimes easy such a fast bite, but not really the type of fodder that makes my culinairy heart skip a beat. Thou shalt cook!! But that means shopping first... And looking for available ingredients... That won't cost the jackpot... Or half your day in searching... The first time I cooked, not even too complicated I thought - a spaghetti bolognese and a pesto - it took me at least 2 hours to find everything. After the 5th round through the whole supermarket I was quite fed up! Finally we ate deliciously that day (bought the untraceable pine nuts and Parmesane at a way too expensive deli-store around the corner), but I am glad that my raids are a bit more productive now and I know my way in the Argentinian foodcircuit!

There are no mega supermarkets (named DISCO, COTO or JUMBO) really close by, so I dig up the nourishment in the little local shops. To go to the Chinesed means something completely different here! For the Chinese is the local supermarket. There are some smaller supermarket chains but the local segment is completely monopolized by the Chinese. Always close at hand and sometimes surprisingly well assorted! Like "my" Chinese, being the only one in the neighbourhood selling yoghurt without sugar and without artificial flavour. Argentines are real sweet tooths! The yoghurt is eatable for 3 weeks so I will hold my tongue about other possible additives... being already more than happy to be able to buy this natural yoghurt. If they are not out of stock that is... When that happened to me the other day, I asked at the counter if they would please order new yoghurt. The guy at the counter looked at me as if I were from another planet. After explaining and spelling the brandname 3 times: yes, Y-O-G-S with a greek y! he still looked at me expressionless, not attemtping any comprehensiveness. "I am not speaking any damn Chinese am I??!!" I thought and I stamped to the dairy department to show him a similar cup of Yogs wíth sugar ánd silly flavour. "That's not yogs that's SanCor" said the guy behind the counter, the people waiting in line looked at me commiseratingly and the discussion was closed. No, the Chinese's customer-friendliness and helpfulness do not win a prize! Since then they DO all know me and greet me :) and also the yoghurt has mysteriously never been out-of-stock since!

The only other dairy product I eat here is cheese. I don't like the taste of milk and buttermilk does not seem to exist. Unfortunately these is no nice ripe/old/overaged cheese to be found, even the oldest cheese here is a bit tasteless! The Argentinians like to eat muzarella (preferrably half a kilo on one pizza.....), but it does not even remotely resemble the Italian variant with the same name. Also PortSalut can be bought everywhere. The deli stores sell some Brie and also Parmesan, as said, can be found. But in general it's poor cheese eating here... As long as it is soft and fat, it's being eaten. Positive exception on the taste sensation side is Provolone! A cheese that needs to be grilled until it get's a bit crusty on the outside, extremely palatable (but again extremely fat!).

Veggies and fruits are abundantly available, you get them at the veggie-jewelry ("verduleria"). The kind that is difficult to find in the Netherlands and is outrageously expensive, can be found on any streetcorner here, with their merchandise temptingly displayed, fresh brisk colours that scream to be bought and eaten. A true walhalla for the fruit- and vegggiefreak! The strawberries are at the moment 1 euro per kilo!! :) (but that taste can not compete with the Dutch "summerkings" (zomerkoninkjes)...). Green asparagus are also super cheap and plentyful available and never in my life have I seen so many fresh artichokes! I already switched my verduleria this first month. The Bolivians next to my Chinese were even customer-unfriendlier than their neighbours, even rude, so I shopped around a bit. Since 2 days I found a real friendly, at first sight not really prominent one, on a corner even closer to the house. They might filch a few pesitos more from me with their big smile, but there products also look fresher and the place looks cleaner. The girl that helped me the first time, did not want to hand me my plastic bags until I put away my change safely :) lovely, where to find this kind of patient service these days!?

What more do I find on my healthy "eatwell plate"? ...grains and bread and other starchy foods. I fortunately found the Haus Brot bakery close by, selling delicious wholegrain bread with a diversity of pips and seeds and made of organicly grown cereals. Goes without saying that this bakery is cherished by more of my fellow housemates! For breakfast I eat the well-known Quaker's granola (see picture) with the already acclaimed natural yoghurt. The Argentinians eat mainly white bread and lots and lots of crackers. And for breakfast medialunas (small and very sweet croissants) with their café con leche. I find that more of a lazy Sundaymorning-with-a-newspaper treat, but alas! Traditional consolation fodder for the rainy Sunday afternoon (comparable I guess to the old-Dutch "cookies-baking") is the homemade "torta frita", made of flower and fat (and a bit of salt I hope). Not butter or oil, but simply, pure fat. A true "delicacy" that I will taste for sure some day but that probably won't become a favourite ever.

Last one to end with: the proteins. So far I have only cooked vegetarian in this house, even when I am preparing something for myself only I find it the easiest. Or something with fish, although there is not much fresh fish to be found. Preparing meat is something I leave up to the professionals!! in the parilla (grill) restaurants they are much better equipped for the job and it does not cost a dime, starting with 30 pesos per person (about 6 euros, the price varying per region of town) you can fill up your tummy with the most delicious meat. From the grillplate next to your table you can cut yourself one succulent piece after the other. I don't eat a lot of meat normally but in this country they know how to allure the carnivorous lusts!! Of course there is nothing better than a slow Sunday assado (BBQ) with friends or family... In the garden, on the balcony, on the camping or a beautiful country estate (for this last one I first need to hook an Argentine of respectful ancestry of course ;)), everywhere the fire is being poked up firmly to process a few kilos of beef.

And yes, it is also possible to go out for dinner without the obligatory meat menu. I recently discovered a really nice blog with all sorts of gourmand-adresses, that I will thankfully use and abuse to discover the sweet side of town: http://newbuenosaires.blogspot.com/. As it says: there is so much more beyond empanadas!!

Van A(ires) naar B(uenos)

Oftewel: hoe kom je ergens in deze stad van verraderlijke afstanden.

Het simpelste (en minst avontuurlijke...) is natuurlijk gewoon een taxi nemen, zeggen waar je heen moet (volgens de regels der kunst geef je aan op welke kruising je ongeveer moet zijn, zodat de chauffeur er niet aan het ene einde van jouw - hoogstwaarschijnlijk éénrichtingsstraat- achter komt dat jij aan het andere einde had willen zijn), lekker gaan zitten, een praatje maken en je voor de deur laten afzetten. Letterlijk dan, want qua betalen/mogelijk afzetten hebben de taxi's gewoon een meter en moet de chauffeur een flinke omweg nemen wil hij je meer laten betalen. Noem dus gerust wat straatnamen of een metrostation in je buurt zodat het in ieder geval lijkt alsof je de weg kent! Ook het gezelligheidsbabbeltje - bij voorkeur over het Nederlandse weer, de voetbal en de politiek, en niet te vergeten onze liefste Máxima - helpt om de chauffeur gunstig te stemmen, en maakt de rit niet alleen een stuk aangenamer maar ook een stuk informatiever. Zo kwam ik er vannacht achter dat in Argentinië de pensioenleeftijd juist omlaag gaat, terwijl in Nederland de 67 in zicht komt?!?

Vannacht kwam de bus niet opdagen... Normaal rijden de bussen (colectivos genoemd) dag en nacht, maar na een uurtje vergeefs wachten op de 141, dachten mijn huisgenootjes en ik dat het wel een aardig idee was om nog voor vieren thuis in ons bedje te liggen en zwichtten we voor een taxi. Doen we anders nooit! We nemen lekker goedkoop de bus voor 1,25 pesos (iets minder dan 25 eurocent) in plaats van 20 pesos of meer aan een taxi kwijt te zijn. Het busnetwerk is enorm uitgebreid en aanvankelijk voor mij ook een enorm mysterie! Op dag 2 kwam ik er gelukkig achter dat er zoiets fijns bestaat als GuiaT, de zakbijbel voor de BsAse buspassagier. Ik voelde me direct enorm verrijkt met dit compacte bundeltje vol informatie, deze bron van onmisbare OV-kennis! en verlaat het huis niet meer zonder! :) Een korte handleiding: je zoekt het kaartje op met je bestemming en het kaartje met je vertrekpunt. Als je geluk hebt hoef je maar een paar cuadras (blokken) te lopen. In de juiste kwadrantjes zoek je een corresponderend busnummer. Vervolgens zoek je achterin de route op van de betreffende bus, en kijk je waar in jouw buurt de bus afslaat. Ergens voor of na die hoek vind je meestal de bushalte ;) dus soms is het zoeken en is het handig als er al wat mensen staan te wachten bij die ene paal, die niet eens op een bushalte lijkt maar bij nadere inspectie toch bestickerd blijkt te zijn met jouw busnummer. Je betaalt met kleingeld. Heb je geen muntjes? dan heb je pech. Als je niet zo heel ver meerijdt mag je minder betalen, maar oh wee! als je te laat uitstapt. Hoe vol de bus ook is, de chauffeurs hebben een zesde zintuig voor wanbetalers en zullen je er fijntjes op wijzen dat jouw schamele bedragje je tot hier bracht en niet verder!!

Meestal is het dus de volle mep betalen anders kom je nergens óf had je net zo goed kunnen gaan lopen. De colectivo brengt je overal, ook op plaatsen waar je niet wezen wilt! ;) Zaterdag ging ik met Natalia naar het festival Argentina Negra (Argentijnse dans en muziek met Afrikaanse invloeden), waar de dochter van onze schoonmaakster optrad met haar dansgroep. Aangezien Nati al ter plekke was nam ik in m'n eentje bus 15, naar een verre uithoek van de Avenida Libertador. Juist toen ik dacht dat ik er was en uit wilde stappen bij de volgende halte, nam de bus een grote bocht en zwierde de snelweg op! mij met een vaartje van zo'n honderd kilometer per uur verwijderend van mijn bestemming, HELLUP!! Ik smste naar Nati dat ik op de autopista zat en dat ik wel zou blijven zitten tot het eindpunt, om met dezelfde bus terug te keren. Nati belde a la minute op: "uitstappen!! NU!! alsjeblieft, stap uit!" om te voorkomen dat ik meegenomen zou worden naar verre en zeer onbetrouwbare oorden van waaruit ik nooit en te nimmer zou wederkeren....! ;) Er stapte een mevrouw uit die ik vroeg mij te helpen de bus terug te nemen, omdat ik geen idee had waar ik was. Ze maande me meteen om dat vooral niet hardop te herhalen, stapte uit met haar tas stevig onder haar arm en met ferme tred baanden we ons een weg tussen wat ongure lui en opgeschoten jongeren door, die ons nogal bevreemd aankeken. We bleken onder de snelweg te kunnen oversteken en aan de overkant wachtten we gezamenlijk op de volgende 15, al babbelend over Máxima, mijn voorgenomen studie en haar dagelijkse werk. Ze wisselde zelfs mijn briefje van 2 pesos, want precies op dat moment zat ik dus zonder muntjes! Ze drukte me nog een paar keer op het hart om toch vooral voorzichtig te zijn, en met een dikke beso en een welgemeend bedankt nam ik afscheid van mijn redster in nood! Eind goed, al goed, kwam ik nog redelijk snel aan op de festivallocatie, en kon ik een groot deel van de dansshow nog zien, gevolgd door een swingende percussieband!!

Is de colectivo te traag naar je zin, kun je voor een beperkt deel van de stad ook de subte nemen (de metro). Sneller dan de bussen die zich een weg door de stad en het verkeer moeten banen, maar in de spits een hel. Station Primera Junta van linea A is het dichtstbijzijnde station op 3 cuadras van ons huis. Linea A rijdt nog met ouderwetse houten wagonnetjes, je waant je in de vorige eeuw (en ik bedoel niet de laatste 8 decennia van de vorige eeuw!!). Ik vraag me af hoe lang die de APK nog doorkomen... De lijn werd ooit geopend in 1913 en is de oudste in Zuid Amerika (http://en.wikipedia.org/wiki/Line_A_(Buenos_Aires). Pas zag ik een klein houten laddertje staan naast de deur, en vroeg me af wat het was. Escaleras de Emergencia, "Noodtrap" stond erop.... In geval van nood geen paniek! men pakke de noodtrap en redde het vege lijf! Eén ding hoop ik van harte: dat het geen spitstijd is als ik ooit stil komt te staan met de metro. Een paar minuten is het wel vol te houden om als zwetende sardientjes op elkaar gepropt te zitten. Zolang je maar weet dat op het volgende station een verlossende hoeveelheid passagiers geloosd zal worden... Maar uitzichtsloos stilstaan, snakkend naar het laatste restje zuurstof... Onverdraaglijk. Je betaalt 1,10 pesos (iets minder dan 22 eurocent) voor dit fenomeen, mag net zolang door-metroën als je maar wilt en krijgt er vaak nog gratis vermaak bij ook. Van soms zeer verrassende kwaliteit, niet zelden beloond met een participerend publiek en spontaan applaus (als je het mooi vond wordt een kleine bijdrage uiteraard op prijs gesteld). Er wordt ook van alles verkocht in de metro, van markeerstiften to wierook, van aanstekers tot kurkentrekkers. Van die dingen die je net nodig hebt soms (maar meestal niet). De verkoper legt z'n waar bij iedereen op schoot en komt daarna de boel weer ophalen en eventueel zijn geld innen. De meesten laten echter de spullen liggen zonder ernaar te kijken of het zelfs maar aan te raken.

In de metro en de bus zijn de mensen superhoffelijk voor elkaar, men staat op voor ouderen en zwangere vrouwen, en helpt elkaar waar nodig. Geef de porteños (de inwoners van BsAs) echter een autostuur in handen en ze rijden je met alle liefde van de sokken! Het recht van de sterkste geldt, en dat betekent dus goed uit je doppen kijken, ook al ben jij degene die rechtdoor gaat en slaat die auto af. Alleen in grote kuddes hebben voetgangers wat in te brengen, als het licht op groen springt in de grote (winkel)straten moeten de auto's wel inbinden voor de aanstormende meute, maar in je eentje op het zebrapad ben je overgeleverd aan de genade van de individuele automobilist, die het liefst wat extra gas geeft om rakelings voor (desnoods over) jouw tenen af te slaan. Een heer in het verkeer is meestal een vrouw maar zeker gaan Argentijn!! Voetgangers onderling zijn niet veel beter. Opzij gaan, elkaar erlangs laten, ik maak het niet vaak mee. Vooral als het regent zijn mensen ronduit onbeschoft en willen ze allemaal zo dicht mogelijk tegen de gevels aanlopen, ook al hebben ze een paraplu! Rechts houden bestaat niet, de ander negeren juist wel.. en hoe!! stel je eens voor dat je een stap opzij zou moeten doen als je oogcontact maakt...

Oh, en vergeet ik bijna dat er ook nog een schattig antiek trammetje is! Pas liep ik terug van mijn favoriete WiFi koffietentje naar huis (waar ik nu zit te bloggen) en kwam ik hem zomaar tegen. De vereniging Vrienden van de Tram houdt met vrijwilligers een beperkte dienstregeling gaande, de conducteurs van de NS zouden hun neus ophalen voor dit rondje om de kerk!! Maar alle geïnteresseerden en tramfanaten kunnen gratis een ritje maken door mijn wijk.

Binnenkort hoop ik van voetganger tot fietser te promoveren in de pikorde der weggebruikers... Elke eerste zondag van de maand schijnt er een fietsersbijeenkomst te zijn, een vriendelijk tochtje door de stad voor de één, een protestrit/strijd voor fietsersrechten voor de ander. "Masa critica Buenos Aires" (http://www.masacriticabsas.com.ar/), een kritieke massa fietsers, want ook hier geldt weer: één fietser is geen fietser, maar vanaf een bepaalde kritieke massa krijgen de automobilisten vanzelf wat meer respect en regeert op dat moment de fietsersgroep de weg. Zondag is er dus weer één, ik ga maar eens meedoen met een geleende fiets en kijken hoe dat voelt op de grote boze wegen van Buenos Aires! Dat levert vast weer een mooie blog op....!!


***********ENGLISH******************************

From A(ires) to B(uenos)

Or: how to get somewhere in this city of treacherous distances

The most straightforward (and less adventurous...) is of course to take a taxi, mention your destination (according to good local custom you indicate which crossing is closest to your destination, to avoid being dropped on one end of a - most likely - oneway street, when you wanted to go the other end), sit back and relax, have a chat and let yourself be transported to your doorstep. The taxi's have a meter and you just pay what it indicates, assuming it has not been messed with, the only way to make you pay too much is for the driver to take the long way. So it can't hurt to mention some names or a subway station in your neighbourhood, to at least create the impression that you know your way around! Also the compulsory chitchat - preferrably about Dutch weather, footbal or politics, and of course our lovely Máxima, will help to charm the driver a bit, and it not only makes your trip more entertaining but more informative at the same time. This way I found out last night that the retirement age is going down in Argentina, while in Holland the big 67 comes in sight?!?

So last night the bus did not show up... Normally the buses (named colectivos) run day and night, but after an hour of fruitless waiting for the 141, we figured it would be quite a nice idea to have ourselves home and in our beds before 4 o'clock, and we yielded for a taxi. Which we normally never do! We take a nice cheap bus for 1,25 pesos (a little less than 25 eurocents) instead of spending 20 pesos or more for a taxi. The busnetwork is immense and in the beginning also immensely mysterious for me! On day 2 I fortunately discovered this lovely little gadget called GuiaT, the pocket bible for the BsAirish buspassenger. I immediately felt enriched with this compact bundle of information, this wealthy source of essential public transport knowledge! and never leave home without it! :) A short manual: you find the map of your destination and your original location. If you're lucky you only have to walk a few cuadras (blocks). In the proper quadrants you look for a corresponding busnumber. Then you search the trail of this specific busline, until you find a place in your neighbourhood where the bus takes a turn. Somewhere before or after that corner you will mostly find the bus stop ;) and sometimes you will find it quite convenient if others are standing in line already, next to a pole that does not even look like a bus stop, but does happen to have your bus number on it, if you take a closer look. Payment is done with change. No coins? no glory. If you don't need to go really far, you can pay less, but watch out! if you get off too late. No matter how many people are packed in that bus, the drivers have a sixth sense for faulty payers and will most willingly point out to you that your shabby sum brought you this far, but not an inch further!!

Therefore, it is either paying the full price or getting nowhere and you might just as well have walked. The colectivo takes you everywhere, also to places where you don't want to be! ;) Saturday I went with Natalia to the festival Argentina Negra (Argentinian dance and music with African influences), where our cleaning lady's daughter would perform with her dance group. Since Nati was already there I took bus 15 by myself, to a far corner of Avenida Libertador. Just when I though I needed to get off, the bus took a turn and swung itself onto the highway, taking me away from my destination at a speed of some hundred kilometers per hour, noooo!!! I texted Nati that we were on the autopista now and that I would stay on the bus until the endpoint, in order to return with the same. She called immediately: "get off!! NOW!! please, get yourself off that bus!" to prevent that I would be taken to some far and nasty place, from which there would be no return....! ;) A lady was also getting off and I asked her to help me to find the bus back to town, because I frankly did not have any idea of where I was. She promptly urged me to not repeat that aloud, got off with her purse firmly under her arm and with brisk passes we made our way through the waiting crowd of some obscure folks and lanky youths, that looked at us a bit weirdly. It turned out that we could cross underneath the highway, and on the other side we waited together for the next bus 15, talking about Máxima, my study plans and her daily work. She even exchanged my bill of 2 pesos for change, for exactly at that moment (of course) I found myself without any coins! She urged me a few times more to be extra careful indeed and with a big beso and my utmost gratitude, I took leave of my angel in distress! Finally everything went fine, I arrived at the festival location reasonably fast and could still see a large part of the dance performance, followed by a fabulous percussion band!!

In case the colectivo is too slow for your appetite, take the subte that covers a more limited part of town (the subway). They are faster than the colectivos who have to make their way through traffic, but during rush hour they are hell. Station Primera Junta of linea A is the closest to our home, at 3 cuadras. Linea A is still using some oldfashioned wooden carriages, that make you imagine you live in the last century (and I don't mean the last 8 decennia of the last century!!). I wonder how long they will still pass the vehicle testing regulations... The line was opened back in 1913 and is the oldest in South America (http://en.wikipedia.org/wiki/Line_A_(Buenos_Aires). One day I saw this little wooden ladder next to the door, and I wondered what it would be used for. Escaleras de Emergencia, "Emergency Stairs" they said.... In case of emergency don't panick! take the little wooden emergency stairs and safe one's mortal body! One thing I sincerely hope: that it won't be rush hour whenever I get stuck in this metro. A few minutes it is endurable to be stuffed like sweating sardines. As long as you know that at the next station a redeeming amount of passengers will be discharged... But standing still hopelessly, yearning for
the last little bit of oxygen... Unbearable. The price of this phenomenon is 1,10 pesos (a little less
than 22 eurocents), and you can subway as long as you like, with some free entertainment on top. Of surprisingly good quality sometimes, not seldomly rewarded with participating public and spontaneous applause (of course if you liked it, a little contribution is very much appreciated). There is also a lot of selling being done in the subte, varying from markers to incense, from lighters to corkscrews. Those things that come in handy sometimes (but most of the time not). The seller puts his stuff on everyone's lap, and then returns to either collect the money or his merchandise back. Most people don't even touch it or look at it.

In the subway and the bus people are really courteous to each other, they stand up for the
elderly and the pregnant and help each other when necessary. But give the porteños (people of BsAs) a steering wheel and they become instant road pirates! The right of the strongest rules so you will have to pay very good attention, even if you walk straight on and the car takes a turn. Only in large herds the pedestrians have some power, if the lights turn green on the large avenues the cars have to reduce their rage in front of the rushing horde, but on your own on a zebra crossing you are prey to the mercy of the individual car driver, that will probably step on it, to turn closely in front (if need be over) your toes. A gentleman in traffic is mostly a lady they say, but certainly not an Argentinian!! Pedestrians amongst themselves are not much better. Give way, let people pass, I have not really met with these common courtesies yet. Especially when it rains, people are plainly rude! they all want to walk as close as possible to the housefronts, even though they have an umbrella. Keeping to the right does not exist, ignoring the other does... and how!! imagine you might have to step aside if you make eye contact...

Oh, I almost forget this lovely little antique tram! The other day I returned home from my favorite WiFi coffeeplace (where I am writing this blog now) and it simply crossed my path. The association of Friends of the Tram are running a limited timetable, the train drivers of the NS in the Netherlands would probably disdain this "round around the church!! But all interested people and tram addicts can have their free ride in my little district.

Shortly I hope to promote myself from pedestrian to biker in the pecking order of road users... Every first Sunday of the month there seems to be this bikers gathering, a friendly entertaining ride through town for one, a protest ralley/fight for bikers rights for the other. "Masa critica Buenos Aires" (http://www.masacriticabsas.com.ar/), a critical mass of bikers, because the same rule applies as for the pedestrians: one biker is no biker, but once the critical mass is reached, the car drivers need to show a bit more respect and the group of bikers will rule the road for one afternoon. Sunday is my first chance to annex the roads, think I will participate with a borrowed bike to see how it feels to be on the big bad BsAs roads! Must be good for a nice new blog...!!