usa la cleta

usa la cleta

zondag 28 oktober 2018

Weerloos


Lang, slank, zo’n bos haar waar je eens lekker doorheen zou willen woelen. Jong, maar niet té. Grijs maar op een mooie George Clooney manier. Tikkeltje ondeugend, gulle lach, humor, een persoonlijkheid die de ruimte vult zodra hij binnen stapt. Ik hield hem voor de broer van de gastheer, ook al zo’n knapperd. “Heb je een relatie?” informeerde die, toen ik mijn boeltje verzamelde om ervandoor te gaan (mensen vinden dat een fijne geruststellende gedachte, dat je niet zo’n excentrieke einzelgänger bent). Ik antwoordde met een knipoog dat hij mijn telefoonnummer wel aan zijn ‘broer’ mocht geven.

Een dikke week later in het restaurant hadden misschien wat alarmbellen kunnen rinkelen, toen hij bleef doorzagen over het koloniale verleden van Europa en hoe ‘wij’ continenten leeggeroofd hadden. We aten onze steak en dronken onze wijn, maar een welgemeende toenadering wilde het niet worden. Voor de zekerheid betaalde ik mijn deel van de rekening, hij draaide voor de taxi op. Ik had me voorgesteld dat we romantisch naar een leuk restaurantje in de buurt zouden wandelen, maar hij had zijn zinnen gezet op zo’n toeristentrekpleister in Palermo.

Een bakje koffie lustte hij nog wel, voor hij naar huis ging. De taxichauffeur trok betekenisvol zijn wenkbrauwen op, maar hij geneerde zich blijkbaar niet voor deze oldest trick in the book… Ok, vooruit. Aan koffie zetten kwam ik niet toe, hij liet er geen gras over groeien. Mijn teleurstelling verbijtend liet ik het gebeuren, het kon wellicht nog een eenmalig pleziertje worden? Maar met een lijf dat niet warmliep voor zijn lompe bruuskheid, een bed dat kraakte en een huisgenote die elk moment wakker zou kunnen worden, liep het aan alle kanten spaak. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ondragelijke pijn tijdens de daad, wat een abrupt einde maakte aan de bij voorbaat mislukte poging tot een aangenaam samenzijn. Ik wist niet wat me overkwam, kon niet normaal ademhalen, laat staan uitleg geven. Hij vermoedde een paniekaanval. Mijn diagnose was acute latex-allergie, of iets psychosomatisch uit weerzin tegen de hele situatie.

Eenmaal gekalmeerd, dacht hij de klus nog wel even te klaren. Moment waarop ik hem vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten. Vervolgens geen sjoege, terwijl ik nog dagenlang pijn had en besloot een gynaecoloog te raadplegen. Bij het verbreken van de radiostilte bleek meneer op zijn pik tere zieltje getrapt. Beschuldigde me van toneelspel, een dame van mijn leeftijd onwaardig. Bovendien was het initiatief van mij uitgegaan, in zijn ogen had hij recht gehad op een orgasme en niet op deze beschamende vertoning. Opgelucht dat ik in één avond de ware aard van het beestje had leren kennen, troostte mij de premature wetenschap dat hij niet overstroomde van empathie, emancipatoir inzicht, of emotionele intelligentie.

De allereerste vraag van de gynaecoloog was een verhelderend schot in de roos. Ja, ik was inderdaad zwaar aan de antibiotica geweest. Een week eerder moest mijn laatste verstandskies er uit. Ik had braaf de kuur afgemaakt, darmen en slijmvliezen waren volledig van hun natuurlijke flora gestript. Maar een persoonlijke kolonie eencellig afweergeschut, onze biologische beschermbacillen, zijn blijkbaar onontbeerlijk voor een potje goeie seks. Ik had mij en mijn intieme delen onbeschermd in het gewelddadige strijdgewoel van het geslachtsverkeer gestort. Weerloos waren we.

Buenos Aires, april 2015

Geen opmerkingen: