Een blogje van niks

Het was me het maandje wel. Zo eentje waarin ik nauwelijks aan schrijven toekwam (alleen voor La Cadena 2 columns geproduceerd). Ik ga het me daarom een beetje gemakkelijk maken. Om te beginnen geen opsomming van wat er wereldwijd allemaal gebeurd is, ik ga ervan uit dat u dat zelf allemaal een beetje bijgehouden hebt. Zelfs aan de laatste nieuwtjes rond de dorpspomp van Buenos Aires ga ik me niet wagen, dat kan Adrian Bono van The Argentinian Independent veel beter: Thoughts of a foreigner. Leuke ontdekking deze blog, om op de hoogte te blijven van het laatste politieke nieuws, de vetste roddels en wat er verder zoal loos is in dit land. Verder schreef Jakobien een leuke blog over de 10 dingen die je niet mag missen in Buenos Aires: Worldpieces blog. Op het Che Holandeses forum (voor Nederlanders die in Argentinië wonen) was er nog een kleine discussie door de zeer ongenuanceerde meningsuiting van een Argentijnse echtgenote van een landgenoot, over Nederland. Misschien interessant om te weten hoe de Argentijnen over Nederland denken. Zodra ik een keer een goed onderbouwd verhaal tegen kom zal ik me melden, maar de onsamenhangende details van deze specifieke mening zal ik u besparen.

Inmiddels is het herfst in Buenos Aires en vallen de blaadjes van de bomen. Gisteren fietste ik naar huis van college en het waaide hard, waardoor het gele blaadjes sneeuwde van de bomen, een prachtig gezicht. De dagen worden wat korter en het is 's nachts wat koeler, maar overdag schijnt de zon en is het prachtig weer. De mooiste tijd van het jaar wat mij betreft. Vanaf 9 maart zijn de colleges weer begonnen en ik hoefde niet één keer vanwege de regen de bus te nemen. Helaas wel een een paar keer vanwege gebrek aan een fiets... Mijn eerste Buenos Aires-bici was gestolen toen ik een avondje naar mijn favoriete theater-restaurant Vinilo ging en zo stom was mijn fiets voor de deur op slot te zetten. Tja, dat doe je toch niet?! (was de reactie hier). Die fiets had mee naar binnen gemoeten, ze hebben er een schattig klein binnenplaatsje en zijn fietsvriendelijk. Maar dat wist ik toen nog niet! Twee uurtjes prachtige gitaarmuziek later had één of ander onderkruipsel genoeg tijd gehad om mijn stoere wheels te ontvreemden. Tja, dat gebeurt toch overal (was de reactie vanuit Amsterdam en New York en nog zo wat plaatsen ter wereld). Bedankt jongens, daar heb ik wat aan... het blijft een hele investering, elk half jaar een "nieuwe" tweedehands fiets, dus degene die ik nu heb (die ik gelukkig na een fietsloos weekje al snel gevonden had en waar ik weer even blij mee ben) gaat overal mee naar binnen. Al ga ik bij presidente Christina herself op de thee!

Niet dat ik daar tijd voor heb, want ik studeer. En niet zo'n beetje ook. Het nieuwe bureau doet volop dienst en is beladen met kilo's en kilo's leesvoer. Anatomie heet de nieuwe tijdsbesteding. Organische Chemie, Statistiek en Engels zijn een soort hobby's geworden die je er voor de lol nog even bij doet. Anatomie is een oneindig groot zwart gat dat alle tijd die er maar is opslokt zonder dat er ooit een einde in zicht komt. En de manier waarop het gegeven wordt, draagt niet echt bij aan een structurele aanpak. "U dient het juiste detailniveau te vinden", zonder daarbij een indicatie van hoe gedetailleerd precies je kennis geacht wordt te zijn. Een structurele begeleiding van het practicum ontbreekt. Vroeger - toen deze student nog een studentje was :) - hadden we ook Anatomie. Compleet met een mooi snijpracticum: dode dieren ontleden en ontdekken hoe ze in elkaar zitten. Dat was nog eens een vak! Ik zal nooit van mijn leven vergeten dat we voor het eerst echt moesten gaan snijden. Weifelend met een nog maagdelijke scalpel boven het bleekroze buikje van zo'n lief klein biggetje (dood geboren! voor de dierenactivisten onder u!!): waar en hoe moet die eerste snee? Een hele overwinning als je uiteindelijk aan de eerste open-big-operatie van je leven begint. Uiteraard verwacht ik niet dat we nu met het practicum allemaal een dode hond, koe of paard voor onze neus krijgen, maar eentje voor de hele zaal is ook weer een beetje weinig. Zelf snijden is er helaas niet bij. En de afstraffende manier waarop sommige docenten vragen beantwoorden is natuurlijk didactisch gezien helemaal van de zotte. Over 3 weken is het eerste examen, dus ik heb nog even om alle botten, spieren, ligamenten, bloedvaten, gewrichten en zenuwen van de ruggegraat en de voorste ledematen erin te stampen. Op het juiste detailniveau uiteraard (het Paasweekend ga ik weer eens op de Dalmatiërs passen - dat wordt botten, pezen en spieren voelen bij de "princesas" - zoals baasje Marco ze noemt).

De eerste weken van het academisch jaar moest ik ook weer even door de papiermolen van Immigraciones. Documenten verzamelen en legaliseren, tig keer 's ochtends om 7 uur in de rij... Het was weer een feestje met de dames en heren ambtenaren. Gelukkig zijn er altijd lotgenoten om het leed wat te verzachten. Het Argentijnse vriendje van een Cubaanse mede-visumverlengster maakte, doelend op mijn studieboek voor Organische Chemie, de opmerking dat "je wel dapper moest zijn om dat in het spaans te studeren". Toch leuk dat iemand dat op waarde weet te schatten! :) We raakten verzeild in een uitgebreid gesprek (alle tijd, al wachtend), waarin bleek dat hij muzikant was, en dat mij uiteindelijk een hele lijst met leuke muzieklocaties (vergelijkbaar met Vinilo) opleverde. Van de nood maakt men een deugd! Van de week ben ik op één van deze locaties geweest, Notorious. Een franse collega van Biketours trad op met haar band en gaf een meeslepende mix van franse chansons, jazz, tango, cumbia en Cubaanse son ten gehore, terwijl ze zich steeds in een ander kostuum(pje) hees. Nooit geweten dat er zo'n rasartieste in haar school. Voor wie zich in deze contreien bevindt: NanaeNada heet de band en de show Nanasutra. Gaat dat zien!

Vertier en vermaak genoeg dus, op z'n tijd. Met Koninginnedag wordt het echter niets dit jaar vrees ik. De ambassade bezuinigt en geeft geen receptie (of niet voor de Nederlanders in ieder geval, de Argentijnse versie gaat in verband met de economische belangen uiteraard wel door). De Nederlandse vereniging heeft de toegangsprijs voor het 30-aprilfeest zo ongeveer verdubbeld, en ik was niet van plan de clubkas te spekken. Alle hoop is dus gevestigd op Dudui, de Nederlandse club die een tijdje gesloten was, maar 27 april haar deuren weer opent als "Casa Dudui". Daar moet toch een bitterbal of oranje tompouce te scoren zijn op onze nationale feestdag. Tussen de Anatomie-stampuurtjes door.

Al schrijvende werd het toch nog een blogje met van alles en nog wat. En dat is niet niks.

Zoetekauwen

Natuurlijk, ik zag er in al mijn zelfvertrouwen allerverleidelijkst uit die dag. Bijna 3 maanden in Buenos Aires, een huis en mijn draai gevonden, de inschrijvingsprocedure voor de universiteit inmiddels helder voor ogen én bovendien: mijn eerste sollicitatiegesprek. Reizen en studeren: prachtig natuurlijk, maar er moet ook brood op de plank. Research Associate bij één van de grotere financiële informatiebedrijven ging ik worden. Niet dat ik daarvoor doorgeleerd heb, maar als Dutch native speaker kon ik in ieder geval op mijn eigen taal als belangrijkste vaardigheid vertrouwen. En die paar financiële termen? ach, die zou ik wel onder de knie krijgen. In vol ornaat toog ik naar Microcentro, het zakenhart van Buenos Aires. De recruiter spuide in recordtempo zijn (voor mijn vers aangeleerde Argentijnse Spaans nog net te volgen) standaardverhaaltje, raffelde wat vragen af, liet me een testje doen en beëindigde de sessie met de woorden dat ik nog van hem zou horen. Gewoon een gemoedelijk standaardgesprekje dus, en ondanks mijn met de test genadeloos aangetoonde onkunde met de financiële termen vond ik het voor een eerste Argentijnse sollicitatie prima geslaagd. Met een voldaan gevoel en een brede glimlach van oor tot oor liep ik het kantoor uit. Achter mij kwam plots een zakenman van middelbare leeftijd en klein postuur een restaurant uit rennen, om mij staande houden en te zeggen dat hij mij graag even wilde begroeten. Beleefd als ik ben stond ik stil en kreeg een kus op mijn wang. "Kennen wij elkaar" vroeg ik hem, koortsachtig bedenkend waar ik hem in hemelsnaam ontmoet zou kunnen hebben en of ik hem dus eigenlijk zou moeten herkennen. "Nee, zei hij, maar we kunnen uitgaan samen". "Waarheen dan en waarom?" vroeg ik. "Para estar intimamente juntos" was zijn antwoord. Hij stelde brutaalweg voor om een intiem onderonsje te hebben!! Ik weet dat echte gaucho's verlegen en ingetogen mensen zijn, maar dit grote-stads exemplaar was duidelijk niet op zijn mondje gevallen. Een zacht gemompeld complimentje krijg je hier op straat regelmatig mee in het voorbijgaan, maar dit oneerbaar voorstel was van een directheid die ik nog niet kende. Te verbouwereerd om boos te worden, had ik maar liefst 3 woorden nodig voor een ontkennend antwoord. Ik draaide me op mijn hoge hakken om en beende resoluut weg. Als bij toverslag hoestte mijn onderbewustzijn zijn allereerste woorden op, had ik dat nou toch goed gehoord? Hij zei tegen iemand in het restaurant: "even mijn toetje halen". Zoetekauwen, die Argentino's!! De brede glimlach bleef. En voor de test bleek ik later met vlag en wimpel geslaagd.


"Zoetekauwen" schreef ik na mijn eerste maanden in Buenos Aires, als proefcolumn. Ik stuurde het naar een aantal tijdschriften en het leverde me uiteindelijk mijn column op in "La Cadena", het tangotijdschrift van Nederland.

A clear pee

You got to have a clear pee. Grappig hoe bepaalde zinnetjes voor "eeuwig" in je geheugen gegrift blijven. Deze is van '93, een kanotocht up north in Ontario, Canada, French River Provincial Park. Met de stagebegeleider van een jaarclubgenootje die net als ik in Guelph haar stage deed, zijn vriendin en nog een ander stel gingen we een weekendje kanoën. Veel geleerd van deze doorgewinterde outdoortypes. Hoe je genoeg energie maar niet teveel gewicht meeneemt voor 3 à 4 dagen "in the wild", hoe je al dat lekkers en daarmee je eigen hachje beschermt tegen opdringerige beren, en hoe je in de gaten kunt houden dat je genoeg drinkt. Een helder plasje dus, even spieken als je ergens achter een struik hurkt.

In extreme omstandigheden moet ik er altijd weer aan terugdenken. Vandaag was zo'n dag, met een maximum van 34,4ºC om 14:00 uur, luchtvochtigheid van 93% (!!) en een gevoelstemperatuur van maar liefst 43,2ºC. Zo'n dag dat je eigenlijk gezellig bij de airco wilt kruipen, in plaats van aankleden, tandenpoetsen en in de metro gekookt worden. Fijne dag om 2 Brazilianen op sleeptouw te nemen. Die fietsen zo lekker langzaam (en geven geen fooi)... Bij de gebruikelijke stop in La Boca, waar de toeristen 30 minuten zichzelf mogen vermaken en wij gidsen aan de koffie, croissantjes en empanadas gaan, kwam op het toilet dat zinnetje bij me op. Het was tegen twaalven, ik had al bijna 2,5 liter water op. Ik keek even achter me voor ik doortrok. Alles in orde. De middagtour met 11 Nederlanders (die ook nooit een fooi geven!) werd afgebeld, men ging liever zwemmen. Daar kon ik me iets bij voorstellen... Na de lunch had ik 3,5 liter water op.

Inmiddels heeft het geregend, de temperatuur is tot 24ºC gedaald. De luchtvochtigheid helaas niet en ik voel nog nauwelijks verschil. Op m'n armen en benen parelen kleine zweetdruppeltjes, alsof ik een bedauwd grasveldje ben. Nee, dat klinkt veel te heerlijk koel. Eerder een gieter met lauw water, wat erin gaat komt er via mijn poriën zo weer uit.

Vorige week had ik 3 Finnen mee op de fiets, erg aardige mensen, goeie fietsers ook. Voor 't eerst dat ik gezamenlijk met mijn passagiers koffie dronk. Finnen hebben vooral verstand van kou. Met meer dan 6 maanden sneeuw per jaar zijn meerdere werkwoorden en zelfstandige naamwoorden om het begrip "sneeuw(en)" uit te drukken wel handig in de communicatie. Ik begin zo langzamerhand verschillende soorten hitte te onderscheiden. Met subtiele variaties van dag tot dag, die ik wel voel maar waarvoor het vocabulaire me vooralsnog ontbreekt. Meerdere werkwoorden voor het begrip "zweten" zou een goed begin zijn.

De klamme hitte gaat voorlopig nog aanhouden. Via kranten en TV wordt ons aangeraden vooral veel te drinken (check!), ons luchtig te kleden (check!), niet teveel inspanning te leveren (oei) en uit de zon te blijven (oeiii). Dat wordt lastig. Ik fiets maar gewoon vrolijk verder. Factor 50 en "a clear pee", dat is mijn strategie.

Meer fietsavonturen (en een kritische noot) op mijn La Ruta blog. En er zijn steeds meer fietsen en fietspaden in Buenos Aires. Zelfs één tot aan mijn huis sinds kort! lees artikel .

2011

Na een uiterst veelbewogen 2010 vraag ik me af wat 2011 voor moois in petto heeft. Wordt het weer zo'n razende achtbaan met een hausse aan nieuwe ervaringen, interessante ontmoetingen en heftige emoties, of kan dit krakend verse jaar slechts bleekjes afsteken bij zijn kleurrijke voorganger? Ik laat het allemaal maar gewoon gebeuren en ga er eens goed voor zitten. Maar niet langer aan onze te hoge tafel en krakkemikkige stoel. Nu er naast het schrijven van blogs en La Cadena columns nog een vertaalbaan en een theateropdracht bijkomen, kan ik het me niet veroorloven door te werken met kramp in mijn schouders en pijn in mijn polsen. Er moet een ergonomisch verantwoorde werkplek komen, en snel een beetje!

Mijn eerste en enige, goede en ook goed uitvoerbare voornemen (altijd handig met goede voornemens) is daarom het kopen van een fijn bureau en dito stoel. Zodat het in ieder geval een gezond schrijfjaar wordt. En daarmee ook een gezond financieel jaar, want het vertaalwerk zou wel eens mijn studiefinanciering kunnen worden, mijn basisbeurs waarmee ik zorgeloos kan blijven studeren. En in Buenos Aires wonen, tango dansen, mijn nieuwe ritme beleven, wat reizen wellicht. Kortom: inspiratie blijven opdoen in een zo groots en meeslepend mogelijk leven. Prachtig symbool voor het nieuwe jaar eigenlijk, een nieuw bureau. Meer dan dit ene simpele strategische voornemen heeft mijn 2011 niet nodig. Nou goed, op wat frivoliteiten na dan. Een nieuwe jurk voor de volgende jaarwisseling zal er toch wel inzitten in 2011. En eindelijk echte tangoschoenen...



*****ENGLISH VERSION**************

After an extremely eventful 2010, I wonder what beautiful things 2011 has in store. Will it be another roaring roller coaster full of new experiences, interesting encounters and intense emotions, or could this crisply fresh new year look nothing but pale in contrast with its colorful predecessor? I will strap myself up for the ride and let it all happen. But not while seated at our too high table and rickety chair. Now that besides writing blogs and La Cadena columns, a translation job and a theater assignment will be needing my attention, I can not afford any longer to work with cramps in my shoulders and pain in my wrists. An ergonomically sound work place should be arranged, and soon!

My first, only and feasible New Year's resolution (always helpful, feasibility of one's New Year's resolutions) is therefore to buy a nice desk and ditto chair. So at least it will be a healthy writing year. And at the same time a healthy financial year, because the translation job could very well become my financial student support, my basic grant to continue studying carelessly. Continue to live in Buenos Aires, dance tango, experience my new rhythm, maybe even travel a bit. In short, continue to gather inspiration while living as grand and compelling as possible. Beautiful symbol for the new year actually, a new desk. My 2011 doesn't need more than this one simple strategic New Year's resolution. Well, maybe some frivolities. A new dress for next New Year's Eve should definitely be possible in 2011. And finally a pair of real tango shoes...

De geur van aardbeien

Ik kan me de eerste keer dit seizoen nog haarscherp herinneren. Op weg naar het vliegveld Ezeiza, op weg naar thuishaven Nederland. Na een half uurtje backpacken laat ik me dankbaar op een stoel van lijn 8 zakken. Anderhalf uur Zuid-Amerikaanse toestanden voor de boeg. Genoeg tijd om de zelfkant van Buenos Aires weer eens onder ogen te zien: grauwe viaducten, krottenwijken, zwerfvuil in de bermen, stank en stof. Een in verregaande staat van ontmenselijking verkerende zwerver heeft zich op de vangrail genesteld, is er eens goed voor gaan zitten en eet met smaak van iets wat er uitziet als een soort vuilnis-feestbuffet. Versplinterde beelden wellicht vanuit een rijdende bus, maar vlijmscherpe splinters die de rauwe werkelijkheid op m'n netvlies krassen. En dan. Als bij toverslag de allesoverheersende, zoet-verleidelijke geur van verse aardbeien! Het contrast had niet groter kunnen zijn. Verrukt vliegen mijn ogen alle kanten op om te zien waar de bron is van dit brutaal bedwelmende parfum, ik vang nog net een glimp op van het verantwoordelijke fruitstalletje voor de bus weer verder rijdt, neem nog even een flinke snuif. De verrassende geursensatie doet me denken aan één van de prachtigste zinnen die ik dit jaar las (Riikka Pulkkinen, De Grens: vrouw wil zelfmoord plegen omdat ze beloofd heeft haar aan Alzheimer lijdende man op tijd uit zijn mistige wereld te verlossen, maar stelt het tijdstip telkens uit): "Niemand wil sterven als de aardbeien rijp zijn". Ik glimlach. Op de één of andere rare manier is het een troostrijke gedachte dat er aardbeien zullen zijn in Buenos Aires als ik over 14 dagen alweer terug zal komen uit Nederland.

Kilo's en kilo's aardbeien later loopt mijn tweede lente en mijn eerste academische jaar in Buenos Aires op zijn einde. Hoe vaak heeft die lieflijke lentegeur me nog weten te verleiden, die sensationele smaak me doen watertanden! De hoog opgetaste rode snoepfruitstapels verdwijnen zo langzamerhand uit het straatbeeld. Maken plaats voor perziken, nectarines en watermeloen. Op de fiets geen verrassende vleug aardbeiparfum meer, maar de indringende zwaar zoete geur van de zomer...




*****ENGLISH VERSION********

The scent of strawberries

I precisely remember the first time this season. On the way to Ezeiza airport, heading home to the Netherlands. After half an hour of backpacking I gratefully occupy a chair on line 8. South American scenes ahead for the coming one and a half hour. Enough time to face the seamy side of Buenos Aires again: gray viaducts, slums, littered roadsides, smells and dust. A tramp in advanced state of dehumanization has nestled himself on the guardrail, had himself a good sit down and is eating tastefully of what looks like a garbage-party buffet. Fragmented images perhaps from a moving bus, but razor-sharp splinters that scratch their image on my retina. And then. Like magic, the overwhelming, sweet-seductive scent of fresh strawberries! The contrast could not be greater. Delighted, my eyes fly in all directions to spot the source of this insolently intoxicating fragrance, I catch a glimpse of the responsible fruit stall before the bus starts moving again, take another deep snuff. The sudden aromatic sensation reminds me of the most beautiful sentence that I read this year (Riikka Pulkkinen, The Border: woman wants to commit suicide because she promised to redeem her husband who's suffering from Alzheimer's disease timely from his hazy world, but delaying the moment all the time): "Nobody wants to die if the strawberries are ripe." I smile. In some strange way it's a comforting thought that there will be strawberries in Buenos Aires when I will be returning from the Netherlands within 14 days.

Kilos and kilos of strawberries later, my second spring and first academic year in Buenos Aires are getting to an end. How often that lovely spring fragrance has been able to allure me, that sensational flavor to enchant me! The high red candyfruit piles are slowly disappearing from the streets. Making way for peaches, nectarines and watermelon. No more surprising hint of strawberry-perfume while biking, but the penetrating rich sweet smell of summer...

Fiets-TienTien

Ik doe tegenwoordig een nieuwe cursus: "Schelden in het Spaans". Voor gevorderden. Al veel geleerd sinds ik mijn fiets kocht! Geen moderne virtuele classroom of e-learning, 100% praktijk, fietsen-en-leren tegelijkertijd. Kost vooralsnog helemaal geen moeite, nieuwe woorden leren. Of hoe je dezelfde krachttermen met een verschillende graad van hartgrondigheid kunt gebruiken. Je zou er grof in de mond van worden, de verkeerssituatie in deze stad. En ook al ben ik er nu een beetje aan gewend geraakt: een heer in het verkeer is geen Argentijn. Zelfs al is het een dame.

Als fietsende weggebruiker leef je in een ander paradigma, bekijk je de wereld van een heel andere kant. Dat levert veel nieuwe vragen op. Bijvoorbeeld: Waar koopt een Argentijn z’n rijbewijs? Of is er daadwerkelijk een examen om dat papiertje te bemachtigen? een lesauto heb ik nog nooit gezien. Rijmt "rechtdoor op dezelfde weg gaat voor" ook in het Spaans? Vermoedelijk niet want niemand lijkt dit o-zo-handige riedeltje in zijn hoofd te hebben. Bestaan er officiële verkeersregels en leert men die überhaupt? Ik herinnerde me ineens weer dat we op de lagere school zoiets hebben als "het verkeersexamen", werkelijk geniaal! Is de dode-hoek-spiegel hier al doorgedrongen? Is het nut van richtingaanwijzers algemeen erkend? Is rechts inhalen toegestaan? Hoeveel bonuspunten krijg je als je rechtsaf durft te slaan vanaf de meest linkerbaan? In ieder geval verdienen deze heldhaftige kamikaze-piloten een medaille voor getoonde (over)moed! Welk percentage Argentijnse autobestuurders is kleurenblind? handig om te weten voor een snelle kansberekening bij elk groot kruispunt. Van de fieters weet ik het wel: net als in Nederland 100% kleurenblind! (inclusief ikzelf ).

Er wordt te weinig gefietst hier om een collectief fietsersonderbewustzijn te ontwikkelen, een zesde zintuig dat feilloos de aanwezigheid van een fietser registreert en daarop anticipeert. Waarschijnlijk moet je in een land als Nederland geboren worden om daarmee behept te zijn. Buiten onze landsgrenzen zijn we aangewezen op eigen alertheid. Voor plotseling openslaande autodeuren bijvoorbeeld. Ik zie het al gebeuren dat ik lekker ergens naar beneden suis en dat er dan zo’n h^@& de p#$$ uitstapt zonder te kijken. Daar helpt geen enkel fietsersvernuft tegen... Een helm wel, of een fietspad... maar ja. Nederlanders willen niet aan de fietshelm, las ik deze week op internet (artikel van de Wereldomroep). En fietspaden in Buenos Aires zijn (ondanks het groeiende aantal en een vette promotiecampagne – “Mejor en bici!”) nog steeds een zeldzaamheid.

Terug naar de weg dus, met massa’s taxi’s. Geheel terecht dat ze die in de door moeder Natuur uitverkoren "pas op!"-kleuren zwart en geel uitgevoerd hebben. Ze houden nauwelijks afstand, stoppen waar het maar uitkomt en lijken de fietsende medemens te willen frustreren. Nog zo’n niet te vermijden obstakel: de stadsbus. Begrijp me niet verkeerd, de bus is top, ik ga graag met de bus. Je betaalt 3 keer niks, gaat lekker zitten (of staan) en komt vanzelf van A naar B, dag en nacht. Op tijd uitstappen en niet bestolen worden, maar verder heb je er geen omkijken naar. Een soort veilige cocon, een mini-universum dat als grootste in het verkeer het recht van de sterkste met succes weet uit te buiten. Als fietser sta je wat treetjes lager in de pikorde en is het oppassen geblazen voor deze meedogenloze monsters. Als opgejaagd wild maak je dat je wegkomt, als er vlak voor een halte eentje gierend van ongeduld in je nek hijgt. Achter een bus zit je pas echt in de val. Rechts inhalen geeft botsingen met in- en uitstappende passagiers, links inhalen doe je slechts met gevaar voor eigen leven en erachter blijven hangen is alleen leuk voor liefhebbers van heerlijk hete roetwalmen. De fietsersbaan (een streep op de weg, de naam fietspad niet waardig) die sommige grote avenidas aan de linkerkant hebben zou soelaas moeten bieden. Aanstormend en links afslaand verkeer plus slordig geparkeerde auto’s maken het gebruik ervan echter een onderneming voor wie dapper is, of levensmoe. Ik blijf dus mooi rechts rijden, dat voelt vertrouwder en overzichtelijker.

Mijn favoriete fietstocht is die van 's ochtends 6:30 uur naar de faculteit. Als de lucht nog lekker fris is, het verkeer rustig, de weg van mij. Terwijl de vogeltjes fluiten, de conciërges hun stoepjes schrobben en de winkels bevoorraad worden peddel ik op mijn dooie gemakkie in een half uurtje naar college. De eerste paar keer was het even zoeken naar de juiste route maar inmiddels ben ik mijn eigen fiets-TomTom met een levendige optimalisatie in mijn hoofd, gebaseerd op: a) het gladste asfalt (veel kleine straten hebben een ander wegdek, een soort kinderkopjes, vreselijk gehobbel met de fiets), b) de minste/minst grote gaten in de weg, c) het rustigste verkeer, en niet onbelangrijk d) de juiste richting. Dat laatste klinkt misschien onlogisch, als de bestemming bekend is, maar er is heel veel eenrichtingsverkeer, en dat compliceert de zaken nogal. “Keer om!” hoor ik de TomTom al wanhopig zeggen, maar stiekem een stukje stoep biedt in dat soort situaties ook uitkomst.

We hebben al heel wat kilometertjes gemaakt, mijn fietsie en ik. In een paar weken ben ik erg aan hem gehecht geraakt. Behoorlijk verontwaardigd was ik dus, toen ik merkte dat ze hem al hebben proberen te stelen... op klaarlichte dag, voor de supermarkt, in een drukke straat. Blijkbaar stond ik snel genoeg weer buiten, het slot was net niet helemaal doorgeknipt. Prutsers! Ik heb maar gauw een tweede en nog groter slot gekocht, om te laten zien dat het menens is. Dat ze met hun g%$# p$%^& van mijn bici af moeten blijven! Fietsen betekent bewegingsvrijheid en onafhankelijkheid (daar kun je nooit genoeg van hebben!). De sensatie van snelheid en vrijheid maakt het - afgezien van de soms moeizame interactie met mijn medeweggebruikers - heerlijk om de stad te doorkruisen. Nu het academisch jaar er bijna op zit, zoek ik nog een job voor de komende maanden. Fietskoerier lijkt me wel wat. Breng ik binnenkort de Fiets-TienTien op de markt. Editie Buenos Aires, door mij persoonlijk ingesproken, in het Nederlands en Spaans, inclusief een handige selectie scheldwoorden.

Oost west thuis best

Thuis. Soms woon je maanden ergens en wordt het nooit wat, soms zet je één voet over de drempel en voel je je meteen op je plek. Thuis-op-het-eerste-gezicht. Mijn eerste huis in Caballito was zo'n warme deken, en ook het huis van één van mijn Argentijnse vriendinnen, waar ik een paar dagen geleden kwam wonen, heeft diezelfde uitnodigende sfeer. Jessica gaat op reis en ik mag 2 maanden genieten van haar heerlijke heiligdom in Caballito (dezelfde wijk dus als voorheen maar 10 minuten fietsen van mijn eerste huis). De kouwe kak van Palermo heb ik met het allergrootste genoegen achter me gelaten!!





Even een soort rondleiding: het huis is een PH (Propiedad Horizontal), wat in de regel inhoudt dat je op de begane grond woont, niet in een flatgebouw, en met een paar buren een voordeur deelt. Vaak is er een binnenplaatsje of een tuin bij elk huis van de PH. Bij ons kom je binnen op de binnenplaats, met een dak dat helemaal open kan. Met mooi weer dan, het is nu zo koud dat het gaskachteltje lekker de hele dag brandt terwijl wij ons in dikke wollen gewaden hijsen (ja jongens en meisjes, met zelfs temperaturen onder nul 's nachts!! het is momenteel echt winter in Buenos Aires met een polair tintje uit het zuiden, en geen centrale verwarming...). Beneden hebben we beiden een grote slaapkamer met een mooie houten vloer en louvredeuren naar de binnenplaats. Rechts zijn de badkamer en de keuken, daarboven is de 3e slaapkamer/Jessica's werkruimte, die je met een trap bereikt. Nog een trappetje hoger en je staat op het terras, met parilla (grill) voor de Argentijnse asado (BBQ met vooral veel vlees). Jammer dat ik net de zomer niet meemaak hier...





De komende 2 maanden wordt het dus een kwestie van een soortgelijk paleisje zien te scoren. De lat ligt lekker hoog en ik laat 'm daar mooi even liggen, minder kan altijd nog. Woongenot is nogal belangrijk heb ik de laatste maanden gemerkt, en verdient alle prioriteit! Behalve huizen zoeken staat er nog een reisje op stapel, ik ben even in Nederland voor een bruiloft en om mijn 40e verjaardag te vieren! Met een tango-tuinfeestje in Harderwijk, een pre- in Buenos Aires en een afterparty in Amsterdam hoop ik het ouder worden wat draaglijker te maken... Verder beginnen ook de colleges zo langzamerhand alweer, nog voor ik op reis ga! Dat wordt 10 dagen spijbelen bij de vakken Natuurkunde, Biologie en Wetenschapsfilosofie...




Voor de 3 vakken van het eerste halfjaar was ik al met vlag en wimpel geslaagd :) dus ik geniet even van een welverdiende vakantie, zeer tevreden dat de studie zo lekker loopt. Met mijn studentenboekje, waarin mijn 3 mooie cijfers voor Wiskunde, Scheikunde en Sociedad & Estado prominent geregistreerd staan, had ik vrij entree op de Landbouwtenstoonstelling, de "Rural". Eén van de meest traditionele winteractiviteiten van agrarisch Argentinië. Met heel veel echte gaucho's, herkenbaar aan hun hoge laarzen, rustieke kleding, enorme mes (op de rug in de broekband gestoken) en hun boina (een baret-achtig hoofddeksel, tijdens een show verwisseld voor een wat chiquere hoed). Met gauchomuziek, agrarische producten om te proeven en te kopen, en natuurlijk talloze keuringen en shows van koeien, paarden, schapen, geiten, lama's, kippen, ganzen, pauwen... Wat een heerlijke beestenboel!! Gisteren ging ik voor de afsluitende ceremonie nog een keer, maar die was helaas een uur eerder al afgelopen dan verwacht. Gelukkig heb ik nog een paar jaar de kans om terug te komen naar deze happening.





Behalve beestenboel, verhuizen, sporten, salsa, tango en de gebruikelijke sociale en culturele zaken doe ik even lekker niks (daar ben ik dus niet echt goed in... ik heb deze vakantie nog geen één boek uit!). Er valt altijd wel wat uit te zoeken en te regelen. Mijn hoofd loopt om eerlijk gezegd van de leuke plannetjes, de ideeën die ik nog uit wil werken, de contacten die ik wil leggen of ophalen, de blogs en columns die ik nog wil schrijven, de dingen die ik nog moet organiseren.... mi nuevo ritmo en het 10-daagse tripje thuis-best houden mijn voetjes wel van de vloer!! Nog 21 nachtjes slapen dan kom ik ze even gezellig op Hollandse bodem zetten... :) Tot gauw allemaal!!!






*****ENGLISH VERSION********


Home is where the heart is

Home. Sometimes you live somehwere for months and it never turns into something, sometimes you set one foot inside the door and you immediately feel comfortable. Home-at-first-sight. My first house in Caballito was such a warm blanket, and also the house of one of my Argentinian friends, where I came to live a few days ago, has the same welcoming atmosphere. Jessica goes travelling and I get to enjoy her lovely sanctuary in Caballito for 2 months (same zone as before but 10 minutes by bike from my first house). I left the preppy swank of Palermo with all sorts of pleasure!!




A quick sort-of-tour: the house is a PH (Propiedad Horizontal), which means generally that you live on the ground floor, and not high up in a department building/flat, and share the frontdoor with a few neighbours. Most of the time every house within a PH has a little patio or garden. Entering this house you step directly onto the patio, that has a roof that can be opened completely. With nice sunny weather of course, with the cold that we have right now the cute little gas stove is burning away all day while we dress up in thick woolen robes (yes, boys and girls, we even have temperatures below zero at night!! true winter with a polar touch from the south has arrived in Buenos Aires, and no central heating...). Downstairs we both have a large sleeping room with a beautiful wooden floor and louvre doors to the patio. On the right you find the bathroom and the kitchen, and a staircase leading to the 3rd bedroom/Jessica's work space. Up another little stairs to enter the large terrace, with parilla (grill) for the Argentinian asado (BBQ with lots of meat). Too bad that I will be out of here by summer...




So the coming 2 months it will be a matter of finding me a similar little palace. The standard is set pretty high and I will leave it up there for now, lowering it can still be an option for later maybe. To have a pleasurable living environment is quite important as I noticed the last few months, and deserves all priority! Except for house hunting I got a little trip in the pipeline, I will be in The Netherlands for a short while, for a wedding and to celebrate my 40th birthday! With a tango-gardenparty, a pre- in Buenos Aires and an afterparty in Amsterdam I hope to make the aging a bit bearable... Also my lectures will start again in a while, even before I am leaving on my little journey! That means 10 days of truancy for Physics, Biology and Philosophy of Science...

I already passed the 3 subjects of the first half year with flying colours :) so I am enjoying a well-earned holiday, very satisfied that my studies thus far are quite successfull. My student booklet, in which my 3 beautiful grades for Maths, Chemistry and Sociedad & Estado are prominently registered, gave me free entrance to the Agriculture Exhibition, the "Rural". One of the most traditional winter activities of agricultural Argentina. With a lot of real gauchos, recognizable by there high boots, rustic clothing, enormous knife (on their back, tucked in their waistband) and their boina (a barret-like headgear, during a show replaced with a little more chic hat). There was gaucho music, agricultural products to taste and to buy, and of course countless examinations and shows of cows, horses, sheep, goats, lamas, chicken, geese, peacocks... A complete animal farm!! Yesterday I went again for the final ceremony, only to find out that it already finished one hour earlier than expected. Well, fortunately I got a few years here to come back to see this event.




Except for the animal farm, the moving, the gym, salsa, tango and the usual social and cultural business I do nothing but sweet nothing (and I suck at that... I did not finish one single book yet this holiday!). There is always things to find out and to arrange. To be honest, my head is spinning with all the fun little plans, the ideas that I want to work out still, the contacts that I want to make or renew, the blogs and columns that I still want to write, the things that I need to organize.... mi nuevo ritmo and the 10-day trip to where-the-heart-used-to-be are keeping my little feet well off the floor!! Just 20 more nights to go and I will be planting them on Dutch ground... :) See you all soon!!!