De essentie

Zaterdagmiddag, ik schrijf aan mijn maandelijkse column. En smelt, de zweetdruppels glijden over mijn rug. Dikke donderwolken pakken zich samen boven de stad en de luchtvochtigheid gaat een door de natuur voorgeschreven limiet overschrijden, een uitbarsting zal vanavond onvermijdelijk zijn. Huisgenootje Anke komt thuis, kondigt aan dat haar ex vanavond optreedt. Festival de Tango Independiente, op straat, in Boedo. Ik kom daar geregeld, bij Pan&Arte, mijn lievelingsrestaurant. Fijne plek, met een eigen theater, regelmatig live muziek, kunst aan de muur, heerlijk eten, vers brood. Op 10 minuten fietsen, met fietspad van deur-tot-deur, perfect.

Het wordt grijzer en grijzer, we sluiten deuren en ramen. Binnen blaast de airco ons koelte toe terwijl buiten de storm zijn krachten verzamelt. Dikke druppels vallen, de was moet naar binnen! Regen betekent echter dat dingen niet doorgaan. Bij regen gaat voor Argentijnen het sein op rood: blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Ik vrees een beetje Argentijns te worden. Zie al een saaie zaterdagavond voor me, met een filmpje op de bank. Anke zegt dat we gaan. Dat we de bus nemen in plaats van de fiets. En een paraplu mee.

Begeleid door bliksemflitsen en geduchte donderklappen lopen we richting bushalte. De regen blijft echter wonderwel uit. De storm raakt ons zijdelings, produceert vooralsnog slechts een broeierig sfeertje, dat verwachtingsvol stemt. We praten en praten, Anke is net terug van een lange reis en de bus neemt zijn tijd. Bij aankomst in Boedo blijkt het openlucht festival naar binnen verplaatst, naar het dak van het theater van Pan&Arte. Een enorme ruimte, overdekt met tentdoek, dat af en toe vervaarlijk klappert in de wind. We lopen naar boven, horen muziek. Er zijn al veel mensen, de trapvormige tribune zit vol. We staan tussen de anderen, kijken, luisteren, drinken wat. Het onweer lijkt zijn weerklank te vinden in de tango. De onstuimige bandoneons dagen het uit, de furieuze violen zwepen het op. Maar niets dat ons deren kan, daar in de intimiteit van een rommelig theaterdak.

De ex is er, en zijn huisgenoten. Hij zal zingen, in het kwintet dat als laatste optreedt. Een verrassing als ze op de bühne verschijnen met louter blaasinstrumenten. Nooit eerder hoorde ik tango puur in de vorm van blaasmuziek. Die fluwelen klanken kunnen me in elk soort muziek bekoren en vanavond zijn ze intens en zielstrelend mooi; de slepende tonen van de trombones, het zwaardere gehoempa van de tuba, het milde geschetter van de trompet. Het staccato van de tuba lijkt gemaakt voor het afgemeten ritme van de tango, de overige instrumenten spinnen daaromheen een melodieus web, dat ontroert in zijn sereniteit. De zang verwoordt emotie, brengt een ultieme streek melancholie aan, oogst minstens zoveel bijval als de muziek. De natuur lijkt zich wederom aan de sfeer te spiegelen, de storm is nu getemd.

Ik bedank Anke, zonder haar was ik de deur niet uitgegaan. Ze bedankt mij, zonder mij was ze thuis gebleven. We lachen en proosten, verheugd dat ze “mijn” Pan&Arte op deze buitengewoon bijzondere manier heeft leren kennen. We beloven plechtig elkaar naar meer van deze plekken mee te nemen, die ieder op eigen wijze de essentie van ons Buenos Aires belichamen, te blijven ontdekken hoeveel moois zij ons biedt. De volgende keer is het mijn beurt en ik ga me met alle plezier laten meeslepen.