Winter wonderland

Maandag 14 december zette ik voor het eerst in 3 maanden weer voet op Nederlandse bodem. Het was grijs, het vroor een paar graden, de sneeuw voor 3 dagen later werd al voorspeld, en ik vond het geweldig! Vanaf het allereerste moment genoot ik met volle teugen. Hoe prachtig is dit jaar de winter in mijn kouwe kikkerlandje?!! Precies zoals het hoort te zijn, in de donkere dagen voor Kerst. De laatste lichte dagen voor Kerst met 27/30 graden in Buenos Aires waren ook "best lekker" en ik zag zelfs nog op tegen de kou. Maar ja, ik blijf toch blijkbaar een echte noorderling - voel ik daar de eerste rillingen van een opkomend schaatskoortsje? En al die bomen en ballen begrijp ik hier ook ineens een stuk beter!! :)

Wellicht was ik ook geconditioneerd door een niet onaardig voorproefje in Patagonië. Tussen de tripjes naar Brazilië en Nederland in moest ik mijn tijd toch op aangename wijze verpozen! Het zuiden van Argentinië (en een stukje Chili) moest deze keer ontdekt, in 2,5 week wel te verstaan. Als je wel eens op een wereldkaart hebt gekeken dan heb je wellicht een idee wat een achterlijk groot land Argentinië eigenlijk is. En dat 2,5 week van Buenos Aires naar Ushuaia (al final del mundo - als je Antarctica niet meetelt) dus hard werken is! Jolanda en ik gebruikten regelmatig de gevleugelde woorden "het is net vakantie" maar dat gold dan meer het stralende weer en het schitterende uitzicht dat wij op dat moment genoten, dan het moordende tempo waarin wij het land doorkruisten!! Het zal dan ook geen wonder zijn dat we nog eens terug moeten (ja, moeten!), om bepaalde stukken wat meer eer aan te doen dan wij deze keer konden, en dingen te ondernemen die we deze keer hebben moeten laten...




De tocht voerde ons van Bariloche (bejaarden in hippe outdoor-outfits) naar El Bolson (trommelende hippies), El Chalten (stoere backpackers en trekkers), El Calafate (keurig gedresseerde toeristen), Puerto Natales, Chili (echte die-hards en nog meer stoere backpackers en trekkers) om te eindigen in Ushuaia (van alle bovengenoemde categorieën wat, aangevuld met wereldreizigers die met hun fiets/motor/paard/kameel/4WD/camper het einde van de wereld en daarmee het doel van hun reis bereikt hebben, Braziliaanse veelverdienende duikers, Antarctica-gangers, gelukzoekers uit alle windstreken, ex-gedetineerden (Ushuaia was ooit met name een gevangenis/verbanningsoord), matrozen op verlof en hier en daar een verdwaalde oorspronkelijke Ushuaiaan - maar die zijn zeldzaam!). Wij zwierven met de bus steeds wat verder naar het zuiden van Patagonië, gedeeltelijk over de beruchte Ruta 40, van het ene Nationaal Park naar het volgende gletsjergebied en bleven overal een paar dagen om één- of meerdaagse trekkings te maken en de schoonheid van het land te aanschouwen.



En het is een wonderbaarlijk land, Patagonië. Woest, verlaten, droog, eeuwig koud, geteisterd door regen, sneeuw, hagel en harde wind, maar het is er zóó mooi, zo onbeschrijfelijk indrukwekkend hartverscheurend mooi!! De meren, de bergen, de gletsjers, de steppe... de leegte die de ziel streelt met serene rust. Niet geheel onbegrijpelijk dat vele groten der aarde daar een "bescheiden lapje" grond (willen) bezitten, tot onze eigen kroonprins aan toe (al heeft hij denk ik genoeg aan de kou in Nederland en hebben hij en Máxima de meest noordelijke/warme contreien van Patagonië, Neuquén uitverkozen). Dit grootgrondbezit leidt overigens tot de nodige conflicten met de oorspronkelijke bewoners (zie de allerlaatste paragraaf in het Wikipedia artikel over Patagonië: http://en.wikipedia.org/wiki/Patagonia , genaamd "Foreign land buyers issue"), dus ik denk dat er nog genoeg sappigs in de media zal verschijnen over deze nieuwe aankoop van het prinselijk paar.




Zonder uitzondering kreeg ik in het zuiden de vraag of dat nou echt bevalt, wonen in de verschrikkelijk grote stad Buenos Aires (mijn accent verraad blijkbaar inmiddels dat ik in Argentinië woon :) - vooral de Chilenen vonden dat erg grappig! - en Buenos Aires wordt er dan al gauw bij gegokt). Tja, hoe leg je de charme van een grote stad (met haar verkeersdrukte, armoede, onveiligheid en overbevolking) uit aan iemand die dagelijks een overdosis frisse lucht inademt en zuiver water drinkt uit een kabbelend bergbeekje? Wiens buren kilometers verderop wonen achter de volgende besneeuwde bergtoppen en die niets anders kent dan ruimte en rust? Best moeilijk vond ik die vraag, ik ben tenslotte op het platteland geboren en nooit echt een stadsmens geweest. Het Amsterdamse leven maakte ik ook meer van de zijlijn dan van binnenuit mee. Dus in alle oprechtheid antwoordde ik maar dat Buenos Aires me de gelegenheid biedt te studeren wat ik wil, dat ik het daarom uithoud, dat ik in de vakanties waarschijnlijk zal "ontsnappen" naar het platteland en de natuur. Maar met het woord uithouden doe ik de stad en mezelf tekort, ik voel me er prima, het is eerder een uitdaging dan een opgave om er te wonen, een spel om onderdeel uit te maken van het geheel, een ontdekkingstocht naar de ware aard van deze metropool: waarom vindt iedereen (inclusief ikzelf) Buenos Aires zo geweldig??!



Nu het einde van het jaar nadert is het niet alleen tijd om van de winter, de Kerst, familie en vrienden in Nederland te genieten, maar ook een mooi moment voor een terugblik op het nieuwe ritmo van de afgelopen maanden. Als je over een wat langere periode kijkt blijk je altijd meer bereikt te hebben dan je dacht, is mijn ervaring. En ik kan eigenlijk slechts constateren dat tot nu toe alles perfect volgens plan loopt! Ik heb een leventje in Buenos Aires opgebouwd, een mooi huis gevonden met gezellige huisgenoten, leuke (zéér leuke! - lang leve de tangoles :)) mensen leren kennen, veel gereisd, mijn inschrijving aan de universiteit rond....

Wat dat laatste betreft was het een zeer gelukkige (doch toevallige!!) greep om precies op die 14e december in Nederland aan te komen. Een dag later sloot namelijk de procedure van de regeling voor buitenlandse studenten waar ik gebruik van wilde maken!! en waarvoor ik persé in Nederland moest zijn, om me via de Argentijnse ambassade in te schrijven. Maar dat wist ik nog niet, toen ik in juni mijn ticket boekte (en de Argentijnse ambassade aan wie ik het destijds met voorbedachte rade vroeg ook niet!!). Vanaf Schiphol ging ik maandagmiddag dus linea recta naar Den Haag, alwaar ik mij voor 17 uur bij de cultureel attaché diende te vervoegen. De enige vertraging die dag was met tram 10 op Den Haag CS, de rest (Air France & NS: merci & bedankt!!) was gelukkig keurig op tijd en ik stond (in reisoutfit en met m'n hele hebben & houwen) iets na vieren op de stoep bij de ambassade. Na een kennismakingsgesprek en wat kopieerwerk (al die diploma's en cijferlijsten die ik al maanden geleden had laten legaliseren en in Buenos Aires had laten vertalen) moest ik wat handtekeningen zetten en zo, jongens en meisjes, werd mijn lot bezegeld voor 2010 (en de eerstvolgende jaren): student Diergeneeskunde aan de UBA!!

Vandaar dat geen kou of sneeuw mij kan deren... Mijn doel voor dit jaar is bereikt! Ik wens iedereen een vrolijke, gezellige Kerst en een prachtig en succesvol Nieuwjaar, mogen al onze dromen uitkomen!!!






***********ENGLISH VERSION************

Monday December 14th I landed for the first time in 3 months on Dutch ground again. It was grey, the temperature was a few degrees below zero, the snowfall for 3 days later had already been predicted, and I loved it! From the very first moment I was enjoying it thoroughly. How wonderful is this year's winter in the low lands?!! Exactly as it is supposed to be, in the dark days before Christmas. The last couple of light days before Christmas, with 27/30 degrees Celsius in Buenos Aires were "not too bad" either and I even feared the cold a little. But well, I guess I am a real northerling after all - might I be sensing the first shivers of an upcoming skating-fever? And all those trees and decorations, somehow they started making sense as well!! :)




Maybe I was pre-conditioned a bit by a not-too-unpleasant pretaste in Patagonia. In between my trips to Brazil and the Netherlands I did have to pass time in an agreeable manner of course! The south of Argentina (and a little part of Chile) was going to be discovered this time, in no less than 2,5 weeks. If you have ever looked at a world map, you might have a slight idea of how insanely large a country Argentina is. And how tough a job 2,5 week from Buenos Aires to Ushuaia (al final del mundo - not counting Antarctica)! Jolanda and I regularly used the wicked words "it almost feels like holiday!" but that would then apply more to the glorious weather or the brilliant view that we enjoyed at that moment, than the killing rapidity with which we crossed the country!! It will not be a complete surprise then, that we must (yes, must!) return some day, to pay more honour than we could this time, to some parts of this land, and to undertake all the things we could not do yet...

The journey led us from Bariloche (elderly people in hip outdoor-outfits) to El Bolson (drumming hippies), El Chalten (tough backpackers and hikers), El Calafate (neatly trained tourists), Puerto Natales, Chile (real die-hards and more tough backpackers and hikers) to end in Ushuaia (with people of all of the above mentioned categories, replenished with world travellers that reached the end of the world and therefore the end of their trip on bike/motor/horse/camel/4WD/camper, Brazilian big-bucks-earning divers, Antarctica-tourists, fortune-hunters from all corners of the world, ex-prisoners (once upon a time, Ushuaia was mainly a prison/place of exile), sailors on leave and the odd original Ushuaian - but these are very rare!). We wandered by bus further and further south, partly on the notorious Ruta 40, from one National Park to the next glacier-area and stayed a few days in every place we landed, to make trekkings of one or several days and to behold the beauty of the land.

And a marvellous land it is, Patagonia. Fierce, abandoned, dry, eternally cold, harassed by rain, snow, hail and the strongest of winds, but it is soo enchanting, so unutterably overwhelmingly solemnly delightfully enchanting!! The lakes, the mountains, the glaciers, the savannah... the serene emptiness that caresses the soul. Not completely incomprehensible that the rich & mighty of this planet (want to) own a "modest little" piece of land there, including our own heir to the throne (although I think the cold in Holland is sufficient for them so Willem Alexander and Máxima prefer the most northern/warm part of Patagonia, Neuquén). This landlordism does lead by the way to some conflicts with the original inhabitants (see the last paragraph in the Wikipedia article on Patagonia: http://en.wikipedia.org/wiki/Patagonia , named "Foreign land buyers issue"), so I expect some more juicy details soon in the media regarding this newest land deal of our royal couple!

Without exception I got the question down south if I really do enjoy living in the awfully big city Buenos Aires (apparently my accent these days is betraying me and people can hear I live here :) - especially the Chileans thought it was very funny! - and Buenos Aires is then an easy next guess). Well, how to explain the charm of a big city (with her crazy traffic, poverty, unsafety and overpopulation) to someone who is breathing a daily overdose of fresh air and drinks pristine pure water from a rippling mountain stream? Whose neighbours live miles and miles further behind the next snow-capped mountains and who is surrounded by space and silence? Quite a difficult question for me, as I was born on a farm myself and never really became a city-dweller. Even the Amsterdam hustle and bustle I always witnessed more from the side-line, never becoming completely part of it. So in all honesty I replied that Buenos Aires offers me the opportunity to study what I want, that I therefore endure living there, that I will most likely "escape" to the countryside and nature during my holidays. But the word endure is way too unappreciative, because I feel very good in the city, it is more a challenge than an assignment to live there, a game to become part of it, a discovery into the real nature of this metropole: why does everyone (including me) love Buenos Aires??!

Now that the end of the year draws nigh, it is not only the time to enjoy wintertime, Christmas, family and friends at home, but also an excellent moment for a retrospective view on the new ritmo. Looking back over a longer period one always turns out to have achieved more than perceived, is my experience. And I can actually only draw the conclusion that so far everything is going perfectly as planned! I have built myself a new life in Buenos Aires, found a beautiful home and nice home mates to share it with, met nice (véry nice! - hurray for tango class :)) people, travelled a lot, have got my registration for university....

For this last achievement a most lucky (albeit highly coincidental!) intervention was my chosen arrival date of exactly that December 14th. A day later the procedure of the foreign students arrangement that I wanted to use, expired!! It required my presence in the Netherlands because the registration needs to be done by the Argentinean embassy in your country of residence. But I had no idea of that date when I booked my flight in June (neither did the Argentinean embassy back then, when I inquired as part of my profound preparations!!). So from Schiphol I went straight to The Hague last Monday afternoon, where I ought to be present at the cultural attaché's desk before 17 hours. The only delay that day was tram 10 on The Hague Central Station. The others (Air France & NS: merci & thanks!!) were all punctually on time fortunately and I was ringing the embassy's doorbell (in travelling outfit and with my complete belongings) a little after four o'clock. After our acquaintance and a lot of copying (all the diploma's and grade lists that I already legalized months ago and took to Buenos Aires for translation) I had to sign some documents and that's, ladies and gentlemen, how my fate for 2010 (and some years to come) got sealed: student of Veterinary Medicine at the UBA!!

So that's why no cold or snow can harm me... My goal for this year has been reached! I wish everyone a merry Christmas and a magnificent and successful New Year, may all our dreams come true!!!

De zaken gaan voor het reisje

Net vers bruinverbrand terug uit het tropische (en dus warme en vochtige) Brazilië, waar verjaardagen gevierd, caipirinha's gedronken, stranden bezocht en samba's gedanst moesten worden, voel ik me nog meer thuis dan ooit in "mijn" Buenos Aires en Cachimayo casa. Grappig hoe een huis pas echt een thuis wordt als je er een keer terug gekeerd bent van een verre reis! Niet dat het zo heel erg ver is, Sao Paulo, (2 uur en 50 minuten in de vliegmachien) maar toch een hele andere wereld dan Argentinië. Waar het op dit moment ter hoogte van Buenos Aires dondert en bliksemt en pijpenstelen regent.... Heerlijk weer om met een warme mate (Argentijnse kruidendrank) knus even weg te kruipen en met de laptop op schoot van mijn nieuwste avonturen te verhalen!





Ik kon me prima redden met mijn steenkolen-Portugees, dat met de dag beter wordt als ik me tussen de Brasileros begeef. Leuk al die complimentjes! :) Het grootste deel van de tijd waren we echter met z'n vieren op stap (de jarige job die al 12 jaar in Brasil woont en 2 van zijn vrienden) en natuurlijk gewoon in het plat Hollands aan het ouwehoeren. Best lekker voor een weekje! Gelukkig was ik m'n Spaans nét niet helemaal vergeten, vanochtend om een uur of 8 moest ik namelijk de cultureel attaché van de Argentijnse ambassade in Den Haag te woord staan. Hij bleef gewoon Spaans terugpraten en ging niet over op Engels of (zijn ongetwijfeld onberispelijke) diplomaten-Nederlands, dus ik ga ervan uit dat ik voor de taalproef inmiddels geslaagd ben :). We babbelden lekker weg in ieder geval. En we waren snel klaar, ik had hele verhandelingen verwacht over het standpunt van Buitenlandse Zaken (ik had onlangs een heel "interessant" gesprekje met een dame van dit Ministerie in Argentinië - gelukkig was op een gegeven moment mijn beltegoed op....) dat ik, vanwege mijn aanwezigheid hier, geen gebruik meer mag maken van de regeling voor buitenlandse studenten. Hoezo, ik ben toch nog steeds een rasechte Nederlandse (de laatste keer dat ik keek in ieder geval!)??? Gelukkig heeft de ambassade nu in de peiling hoe het werkt, ik moet wat vragen beantwoorden en wat zaken opsturen (mag allemaal via email), zodat (hèhè, eindelijk!!!) de procedure gestart kan worden voor mijn inschrijving bij de universiteit. Het enige lastige is, dat ik een bepaald formulier persoonlijk moet ondertekenen. Ik ben zelf half december pas weer in Nederland en dat is te laat, dus nu moeten we iets zien te regelen voor een eerder tijdstip. Ze moeten de diplomatieke postkoets maar inzetten, ik krijg wel bezoek uit Nederland vanaf maandag, maar in het weekend is het lastig documenten scoren bij een ambassade en dus gaat die vlieger niet op.... Nou goed, er valt vast wel een mouw aan te passen, ik heb veel geduld moeten oefenen maar vanaf vandaag gebeurt er tenminste officieel iets!!

Daar moet natuurlijk op gedronken worden, dus het komt mooi uit dat er vanavond in huis groots gefeest wordt, met live muziek en alles erop en eraan! Een huisgenootje is jarig geweest. In de woonkamer en de keuken wordt al hard gewerkt om alles schoon te maken en leeg te halen. Moet ik toch nog even de deur uit om een kado te halen! Gelukkig lijkt de regen zich tot een buitje te beperken.





Het eighties (2 x 40 jaar) verjaardags"feestje" van Gerwin en Fernando in Cunha/Brasil was nog weer andere koek. Groots opgezet, een prachtige locatie buiten het dorp (met uitzicht op de groene heuvels, palmbomen, paarden in de tuin, een lounch-veranda met hangmatten en zitjes, een grote dansvloer, 2 DJ's, heel veel hapjes (met gezellige 80's vlaggetjes, jeweetwel, ik heb er die avond geloof ik een paar honderd in blokjes kaas en worst gestoken! :)) en nog veel meer drank, en natuurlijk zeer zorgvuldig geselecteerde genodigden. Daar wordt in die contreien nog lang over nagepraat, zo'n feest! Ik heb me vooral op de dansvloer begeven uiteraard, even de samba en wat nieuwe danspartners aan mijn nieuwe ritmo toegevoegd. Ik had in BsAs een leuk 80's outfitje bij elkaar gescharreld, inclusief beenwarmers en synthetische schoudervulling-blouse, dus dat was extra zweten op de dansvloer!





De volgende ochtend vertrokken we naar het buitenhuis van Gerwin en Fernando, even de kater wegwerken met een heerlijke BBQ/lunch. Met een riviertje/watervalletje aan de ene zijde en een enorme moestuin aan de andere, groene heuvels rondom, exotische bloemen, planten, vogels en vlinders, ver weg van de bewoonde wereld (geen internet of telefoonbereik), waan je je er in het paradijs!! Lekker zwemmen en wegdromen bij het water, wandelen in de omgeving en genieten van het goede leven! Helaas kwam ook daar de regen roet in het eten gooien, de weg wordt heel slecht als het langdurig regent, dus we besloten naar Cunha terug te keren en de volgende dag vanaf daar naar Paraty te rijden, aan de kust.







In dat prachtige stadje was ik al 2 keer eerder, maar deze keer werd het wel heel bijzonder, toen we 's avonds onverwacht deel werden van het wereldnieuws!! In 3 staten in Brazilië (Rio, Sao Paulo en Minais Gerais) viel namelijk de stroom uit voor zo'n 6 uur (door een probleem met een krachtcentrale bij Paraguay, bleek later). Ik dacht nog even dat het mijn schuld was... in het Cubaanse restaurant waar we aten, ging ik namelijk precies op dat moment naar de wc, knipte het licht aan, dat weer uit ging, en aan, en uit.... en toen helemaal niet meer aan ging!! Ik dacht dat ik kortsluiting veroorzaakt had! Ik liep terug naar onze tafel en de obers begonnen overal kaarsen in mooie lantaarntjes neer te zetten. We begrepen al snel dat de hele stad in duister gehuld was, en ik dus niet echt de schuldige kon zijn, maar de grappen dat ik ín de wc had moeten plassen en niet tegen het lichtknopje, waren uiteraard rap gemaakt door mijn bijdehante reisgenoten :) In het restaurant kwam vervolgens iemand gezellig piano spelen en we hadden een zeer sfeervolle avond. Arme drommels die op het moment van de stroomstoring ergens in een metro in Rio of Sao Paulo gezeten hebben!

De laatste avond in Paraty nog even flink aan de samba gegaan (de anderen gingen zoals elke dag weer aan de caipirinha's, maar ik kan niet zoveel sterke drank verdragen dus ik hield het maar bij mijn eigen "verslaving"). Dat werd ten zeerste gewaardeerd door de plaatselijke danskoning :) (die later ook de plaatselijke drugsbaron bleek te zijn, toen hij Gerwin van wat joints wilde voorzien) en nog wat andere heren Brasileros en Argentinos. Als ik niet zo ontzettend blank was, had ik makkelijk voor een Braziliaanse door kunnen gaan, werd me verzekerd :) dus met het ritmo zit het wel goed! Pas toen we met z'n allen naar huis strompelden merkte ik dat het iets teveel ritmo van het goede was geweest en m'n linkervoet eigenlijk flink zeer deed. Eén of ander eng groot insect heeft me geprikt, m'n linkerenkel was (en is nog steeds) rood en warm en dik, en die overdosis samba maakte het er niet beter op. Gelukkig doet het nu niet zo erg zeer meer, maar ik heb even genoeg van alle muggen en andere prikbeesten, en heb gisternacht hier thuis mooi m'n klamboe opgehangen. Mij krijgen ze niet meer!

Dit weekend wordt het een beetje aanrommelen in huis en voorbereidingen treffen voor Patagonië, maandag komt Jolanda al!! Hopelijk is het regelwerk met het document dat getekend moet worden snel rond en kan ik met een gerust hart op reis. Tot zover alles nog strak volgens plan, ik had al gedacht dat zo rond half november de eerste universiteitszaakjes geregeld zouden kunnen zijn. Heerlijk hoor, alle zon en strand en samba, tango, Patagonië-plannen en vrije tijd, maar als het puntje bij het paaltje komt gaan uiteraard de zaken voor het reisje!


************ENGLISH VERSION***************************************

Business before (p)leisure

Just freshly tanned back from tropical (and therefore warm and moist) Brazil, where birthdays had to be celebrated, caipirinha's drunk, beaches visited and samba's danced, I feel more at home than ever in "my" Buenos Aires and Cachimayo casa. Funny how a house does not become a real home until the day you return from a long journey! Even though it is not that far Sao Paulo, (2 hours and 50 minutes flying) it is still a completely different world compared to Argentina. Where, at this very moment, at Buenos Aires altitude the sky is ripped apart by thunder and lightning and the rain is pouring down.... Perfect weather to crawl away with a warm mate (the Argentinean national drink and addiction) and my laptop to narrate my newest adventures!

I could manage perfectly fine with my broken Portuguese, that keeps improving day by day while mixing with the Brasileros. Very nice all these compliments! :) Most of the time though we were going out with the four of us (the birthday boy that already lives in Brazil for 12 years and 2 of his best friends) and of course twaddling in ordinary Dutch. Quite agreeable and a nice change for a week! Fortunately I did not completely forget áll my Spanish in one week, as I had to speak with the cultural attaché of the Argentinean embassy, this morning around 8 o'clock. He kept speaking to me in Spanish and did not switch to English or (his undoubtedly impeccable) diplomat-Dutch, so I guess I can safely assume that I have passed the language test already :). At least we kept babbling nicely. And the whole conversation was over before I knew it, I expected a lenghty lecture on the point of view of Foreign Affairs (for I recently had quite an "interesting" chat with a lady of this Ministry in Argentina - fortunately my cell credits ran out at some point....). She said that I, because of my presence here, was not allowed anymore to use the foreign students arrangement. Why, I still am a pure-bred Dutchy (last time I checked at least I was!)??? Fortunately, the embassy has got a better clue now how things should be done, I need to answer some questions and send some documents (can all be done by email), in order to (at last!!!) start the procedure for my enrollment at the university. The only awkward thing is, that I have to sign some forms. As I will not be back home until half december, which is too late, we have to arrange something for a sooner date. For all I care they will have to put in the diplomatic stage coach, I do get a visitor from the Netherlands this Monday, but it is quite impossible for her to score documents at an embassy during the weekend, so that cat won't jump.... Anyway, I am sure there will be a way out, I have practiced lots and lots of patience so far, but as of today at least something is officially happening!!

Of course that needs to be celebrated with a good drink, so tonight's party here at home, including live music and the whole shebang comes in handy! One of my house mates had her birthday. Everyone is working hard to empty the living and the kitchen and prepare everything. So I do need to get out after all to get a present! Fortunately the rain seems to be just a shower so far.

The eighties (2 x 40 years) birthday party of Gerwin and Fernando in Cunha/Brazil was of a completely different standard! Ambitiously planned, at a magnificent location a little outside from the village, with a view on the green hills, palm trees, horses in the garden, a lounch-veranda with hammocks and cozy seats, a large dance floor, 2 DJ's, tons and tons of fingerfood (with these snug-and-once-trendy-in-the-80's little cocktail sticks with little vanes, youknowwhatImean, I think I stuck a few hundred of those in all these cheese and sausage cubes for decoration! :) and even more booze, and of course all these carefully selected guests. That will be the talk of town for a while, in Cunha and surroundings!! I mainly mixed with the flock on the dance floor (where else! ;)), adding samba and some new dance companions to my new ritmo repertoire. In BsAs I scored the loveliest little 80's outfit, including leg warmers and synthetic blouse with shoulder pads, but I had to pay for it with some extra sweating on the dance floor!

The next day we left for Gerwin and Fernando's country house, to get rid of our hangovers with a delicious BBQ/lunch. With a little river with waterfalls on one side and an enormous vegetable garden on the other, surrounded by green hills, exotic flowers, birds and butterflies, far away from society (no internet or telephone connection), it's just like paradise!! How delightful it was, swimming and lazing around and musing a bit at the water, taking a stroll in the hills and enjoying the good life! Unfortunately, also in paradise the rain came and spoiled the fun, the road gets real bad when it rains for a long time, so we decided to return to Cunha and to drive to Paraty, the next day.

Already 2 times before I visited that magnificent little colonial town on the coast, but this time it became extra special, when at night we became - highly unexpected! - part of world news!! In 3 states of Brazil (Rio, Sao Paulo and Minais Gerais) there was an electrical breakdown for about 6 hours (because of a problem with a power plant in Paraguay, as we learned later). For a minute I even thought it was my fault... exactly at the moment the power failure started, I went to the toilet in the Cuban restaurant where we had dinner. I switched on the light, it went on, and off, and on, and off.... and then it stayed off completely!! I thought I might have caused a short-circuiting! I went back to our table and the waiters started putting candles in pretty lanterns on the tables. We soon understood that the whole town was wrapped in dark, so I could not really have caused it, but the clever jokes about peeing in the pot and not against the light switch were of course easy scoring for my keen travelmates. :) Someone came to play piano at the restaurant and we ended up having a very pleasant night. Poor souls that were inside a subway somewhere in Rio or Sao Paulo that night!

The last night in Paraty I devoted to samba (the others, as usual, devoted themselves to their caipirinha's again, but I can't handle that much alcohol so I stuck to my own "addiction"). Which was highly appreciated by the local dancing king :) (who turned out to be the local drugsbaron as well, when he tried to sell some joints to Gerwin) and some other gentle Brasileros and Argentinos. Had I not been as white as I am, I could have easily been passed for a Brasilera, they assured me :) so nothing wrong with my ritmo! Not until we all stumbled back to our hostel I noticed that the ritmo might have been slightly too much and that my left foot actually hurt a lot. One or the other scary large insect had stung me, my left ankle was (and still is at the time of writing) red and warm and swollen, and that overdose of samba did not really help to improve things. Luckily it does not hurt as much anymore, but I am quite fed up with all mosquito's and other insects, so last night I have put up my mosquito net to separate myself from these nasty nightly buddies. Let's see who is the smartest here!

This weekend will be for messing around the house a bit and preparing for Patagonia, Monday Jolanda will be arriving already!! Hopefully all the hustle with the form that needs to be signed can be arranged quickly so I can leave for a carefree holiday! So far everything is still going strictly according to plan, I already figured that around mid November the first Univeristy business could be arranged. For it's all great, sun and samba, tango, Patagonia plans and holidays, but when all is said and done, it's of course business before (p)leisure!

Eten wat de pot schaft

Oftewel: Meer dan empanadas

Een mens dient zich te voeden nietwaar, als het even kan elke dag, liefst een beetje gezond en bovenal lekker! Op straat is zoals overal ter wereld genoeg te krijgen, choripans (een soort hotdogs), pizza's en vooral de oh-zo Argentijnse empanadas (halve maantjes van deeg met een heerlijke vulling van gehakt, ham/kaas, vlees, kip, etc.). Soms wel makkelijk zo'n snelle hap, maar niet echt voer waar mijn culinaire hartje blij van wordt. Er moet gekookt worden!! Maar dat betekent eerst boodschappen doen... En zoeken naar ingrediënten die daadwerkelijk beschikbaar zijn... Waarvoor je niet de hoofdprijs kwijt bent... En ook niet je halve dag... De eerste keer dat ik kookte, niet eens heel ingewikkeld vond ik zelf - een spaghetti bolognese en een pesto - heb ik er minstens 2 uur over gedaan om alles te vinden. Na 5 rondjes zoeken door de supermarkt was ik het behoorlijk zat! Uiteindelijk hebben we die dag heerlijk gegeten (de onvindbare pijnboompitten en Parmezaan bij die ene veel te dure delicatessenzaak gekocht), maar ik ben blij dat mijn strooptochten inmiddels wat soepeler verlopen en ik een beetje m'n weg weet in het Argentijnse voedselcircuit!

Er zijn geen grote supermarkten (genaamd DISCO, COTO en JUMBO) echt dichtbij m'n huis, dus ik scharrel m'n kostje bij elkaar via de buurtwinkeltjes. Even naar de Chinees betekent hier heel iets anders dan in Nederland! De Chinees is namelijk de buurtsuper. Er zijn nog wat kleinere ketens maar dat segment is eigenlijk volledig gemonopoliseerd door de Chinezen. Altijd handig dichtbij en soms met een verrassend goed assortiment! Zo heeft "mijn" Chinees als enige in de wijde omtrek yoghurt zonder suiker en zonder smaakstoffen. Argentijnen zijn nogal zoetekouwen! De yoghurt is 3 weken houdbaar dus over andere toevoegingen zullen we het maar niet hebben... Ik ben al blij genoeg dat ik m'n naturelyoghurt krijgen kan. Als de voorraad tenminste niet op is... Toen dat pas het geval was, vroeg ik bij de kassa of ze alsjeblieft weer nieuwe yoghurt wilden bestellen. De jongen achter de kassa keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Na het 3 keer uitgelegd en gespeld te hebben: jaaa, Y-O-G-S met een griekse y! keek hij me nog steeds nietszeggend aan en ondernam geen enkele poging mij enigszins te begrijpen of tegemoet te komen. "Ik spreek toch verdomme geen Chinees!!" dacht ik bij mezelf en stampte naar het zuivelvak om een soortgelijk bekertje Yogs mét suiker en mét een smaakje te laten zien. "Dat is geen yogs dat is SanCor" zei de jongen achter de kassa, de mensen in de rij keken mij meewarig aan en de discussie was gesloten. Nee, in klantvriendelijkheid en behulpzaamheid blijken de Chinezen niet uit te blinken! Sindsdien weet wel iedereen wie ik ben en word ik vriendelijk gegroet door alle medewerkers :) en ook de yoghurt is op mysterieuze wijze niet meer uit voorraad geweest!

Het enige andere zuivelproduct dat ik eet, is kaas. De smaak van melk bevalt me niet en karnemelk bestaat hier niet. Helaas valt er geen lekkere belegen/oude/overjarige kaas te krijgen, zelfs de oudste kaas hier lijkt geen smaak te hebben! De Argentijnen eten graag muzarella (het liefst een halve kilo op één pizza.....), wat in de verste verte niet lijkt op de gelijknamige Italiaanse variant. Ook PortSalut is overal te krijgen. De speciaalzaken hebben wat Brie en ook Parmezaan is dus wel te vinden. Maar over het algemeen is het droevig gesteld... Als de kaas maar zacht en vet is dan eet men het wel. Uitzondering qua smaaksensatie is de Provolone! Een kaas die je moet grillen tot 'ie een beetje een korstje krijgt, ontzettend lekker (maar ook weer supervet!).

Aan groente en fruit geen gebrek, die haal je bij de groentejuwelier ("verduleria"). Waar ze in Nederland soms met een lampje gezocht moeten worden en de betere schreeuwend duur zijn, vind je ze hier op elke straathoek, met hun handelswaar verleidelijk uitgestald, verse vrolijke kleuren die erom schreeuwen gekocht en gegeten te worden. Een waar walhalla voor de fruit- en groentefanaat! De aardbeien zijn momenteel 1 euro per kilo!! :) (maar qua smaak halen ze het niet bij de Hollandse zomerkoninkjes...). Groene asperges zijn ook super goedkoop en volop te verkrijgen en ik heb nog nooit van m'n leven zoveel artisjokken bij elkaar gezien! Ik ben in deze eerste maand al wel geswitched van verduleria. De Bolivianen naast mijn Chinees waren nog klantonvriendelijker dan de buren, op het onbeschofte af, dus ik ben een beetje rond gaan shoppen. Sinds eergisteren een heel vriendelijke, op het eerste oog niet zo'n opvallende ontdekt op een hoek nog dichterbij huis, waar ze me met een grote glimlach wellicht wat meer pesootjes afhandig maken, maar waar de produkten ook verser lijken en de zaak schoner. Het meisje dat me de eerste keer hielp, maande me om eerst rustig m'n geld veilig weg te stoppen, voordat ze mij m'n plastic tasjes wilde overhandigen :) heerlijk toch, waar vind je dat nog!?

Wat heb ik nog meer op mijn schijf van vijf? ...granen en brood en andere koolhydraatrijke producten. Ik heb gelukkig vlakbij de Haus Brot bakker ontdekt, met heerlijk volkoren brood met pitje en zaadjes en gemaakt van organisch geteelde granen. Mag voor zich spreken dat deze bakker bij meer huisgenoten geliefd is! Als ontbijt eet ik cruesli van de vertrouwde Quaker's (zie foto) met de reeds bejubelde naturel yoghurt. De Argentijnen eten vooral witbrood en veel, héél veel crackers. En als ontbijt medialunas (kleine, hele zoete croissantjes) bij hun café con leche. Vind ik zelf meer een traktatie voor de luie zondagochtend, met een krantje, maar ach ieder het zijne! Traditioneel troostvoer voor de regenachtige zondagmiddag (vergelijkbaar met het oud-Hollandsche "koekjes bakken") is de huisgemaakte "torta frita", die bestaat uit bloem en vet (en wat zout mag ik hopen). Geen boter of olie dus maar gewoon, puur vet. Een ware "delicatesse" die ik uiteraard een keer zal proeven maar die waarschijnlijk niet aan mij besteed is.

Als laatste nog even de proteïentjes. Ik heb alleen nog maar vegetarisch gekookt hier, zelfs als ik voor mezelf wat klaar maak vind ik dat het makkelijkste. Of iets met vis, maar er is niet heel veel verse vis te krijgen helaas. Het bereiden van vlees laat ik maar aan de experts over!! in de parilla (grill) restaurants zijn ze daar beter voor uitgerust en het kost drie keer niks, vanaf 30 pesos per persoon (ong. 6 euro, de prijs verschilt van wijk tot wijk) eet je je buikje rond aan het heerlijkste vlees. Van de grillplaat naast je tafel prik je het ene na het andere sappige hapje. Ik ben geen grote vleeseter maar in dit land weten ze de carnivore lusten wel te verleiden!! Uiteraard gaat er niets boven een zondagse assado (BBQ) met vrienden of famile... In de tuin, op het balkon, op de camping of het fraaie buitenverblijf (voor dat laatste moet ik eerst nog even een Argentijn van goeie komaf aan de haak zien te slaan ;)), overal wordt het vuur flink opgestookt om een paar kilo vlees weg te werken.

En ja, je kunt óók uit eten zonder verplicht vleesmenu. Ik heb pas een hele fijne blog ontdekt met allerhande smuladresjes, waar ik dankbaar gebruik van ga maken op mijn culinaire ontdekkingsreis : http://newbuenosaires.blogspot.com/ . Zoals deze blog zegt: er valt hier meer te eten dan empanadas alleen!!


*************ENGLISH VERSION***************

Take pot luck

Or: Beyond empanadas

One needs to feed oneself, right, if possible every day, preferrably a bit healthy and especially tasty! On the street there is, like anywhere else in this world, enough to buy, choripans (a sort of hotdogs), pizza's and especially the very Argentinian empanadas (half-moon shaped pastry with a delicious filling of minced meat, ham/cheese, beef, chicken, etc.). Sometimes easy such a fast bite, but not really the type of fodder that makes my culinairy heart skip a beat. Thou shalt cook!! But that means shopping first... And looking for available ingredients... That won't cost the jackpot... Or half your day in searching... The first time I cooked, not even too complicated I thought - a spaghetti bolognese and a pesto - it took me at least 2 hours to find everything. After the 5th round through the whole supermarket I was quite fed up! Finally we ate deliciously that day (bought the untraceable pine nuts and Parmesane at a way too expensive deli-store around the corner), but I am glad that my raids are a bit more productive now and I know my way in the Argentinian foodcircuit!

There are no mega supermarkets (named DISCO, COTO or JUMBO) really close by, so I dig up the nourishment in the little local shops. To go to the Chinesed means something completely different here! For the Chinese is the local supermarket. There are some smaller supermarket chains but the local segment is completely monopolized by the Chinese. Always close at hand and sometimes surprisingly well assorted! Like "my" Chinese, being the only one in the neighbourhood selling yoghurt without sugar and without artificial flavour. Argentines are real sweet tooths! The yoghurt is eatable for 3 weeks so I will hold my tongue about other possible additives... being already more than happy to be able to buy this natural yoghurt. If they are not out of stock that is... When that happened to me the other day, I asked at the counter if they would please order new yoghurt. The guy at the counter looked at me as if I were from another planet. After explaining and spelling the brandname 3 times: yes, Y-O-G-S with a greek y! he still looked at me expressionless, not attemtping any comprehensiveness. "I am not speaking any damn Chinese am I??!!" I thought and I stamped to the dairy department to show him a similar cup of Yogs wíth sugar ánd silly flavour. "That's not yogs that's SanCor" said the guy behind the counter, the people waiting in line looked at me commiseratingly and the discussion was closed. No, the Chinese's customer-friendliness and helpfulness do not win a prize! Since then they DO all know me and greet me :) and also the yoghurt has mysteriously never been out-of-stock since!

The only other dairy product I eat here is cheese. I don't like the taste of milk and buttermilk does not seem to exist. Unfortunately these is no nice ripe/old/overaged cheese to be found, even the oldest cheese here is a bit tasteless! The Argentinians like to eat muzarella (preferrably half a kilo on one pizza.....), but it does not even remotely resemble the Italian variant with the same name. Also PortSalut can be bought everywhere. The deli stores sell some Brie and also Parmesan, as said, can be found. But in general it's poor cheese eating here... As long as it is soft and fat, it's being eaten. Positive exception on the taste sensation side is Provolone! A cheese that needs to be grilled until it get's a bit crusty on the outside, extremely palatable (but again extremely fat!).

Veggies and fruits are abundantly available, you get them at the veggie-jewelry ("verduleria"). The kind that is difficult to find in the Netherlands and is outrageously expensive, can be found on any streetcorner here, with their merchandise temptingly displayed, fresh brisk colours that scream to be bought and eaten. A true walhalla for the fruit- and vegggiefreak! The strawberries are at the moment 1 euro per kilo!! :) (but that taste can not compete with the Dutch "summerkings" (zomerkoninkjes)...). Green asparagus are also super cheap and plentyful available and never in my life have I seen so many fresh artichokes! I already switched my verduleria this first month. The Bolivians next to my Chinese were even customer-unfriendlier than their neighbours, even rude, so I shopped around a bit. Since 2 days I found a real friendly, at first sight not really prominent one, on a corner even closer to the house. They might filch a few pesitos more from me with their big smile, but there products also look fresher and the place looks cleaner. The girl that helped me the first time, did not want to hand me my plastic bags until I put away my change safely :) lovely, where to find this kind of patient service these days!?

What more do I find on my healthy "eatwell plate"? ...grains and bread and other starchy foods. I fortunately found the Haus Brot bakery close by, selling delicious wholegrain bread with a diversity of pips and seeds and made of organicly grown cereals. Goes without saying that this bakery is cherished by more of my fellow housemates! For breakfast I eat the well-known Quaker's granola (see picture) with the already acclaimed natural yoghurt. The Argentinians eat mainly white bread and lots and lots of crackers. And for breakfast medialunas (small and very sweet croissants) with their café con leche. I find that more of a lazy Sundaymorning-with-a-newspaper treat, but alas! Traditional consolation fodder for the rainy Sunday afternoon (comparable I guess to the old-Dutch "cookies-baking") is the homemade "torta frita", made of flower and fat (and a bit of salt I hope). Not butter or oil, but simply, pure fat. A true "delicacy" that I will taste for sure some day but that probably won't become a favourite ever.

Last one to end with: the proteins. So far I have only cooked vegetarian in this house, even when I am preparing something for myself only I find it the easiest. Or something with fish, although there is not much fresh fish to be found. Preparing meat is something I leave up to the professionals!! in the parilla (grill) restaurants they are much better equipped for the job and it does not cost a dime, starting with 30 pesos per person (about 6 euros, the price varying per region of town) you can fill up your tummy with the most delicious meat. From the grillplate next to your table you can cut yourself one succulent piece after the other. I don't eat a lot of meat normally but in this country they know how to allure the carnivorous lusts!! Of course there is nothing better than a slow Sunday assado (BBQ) with friends or family... In the garden, on the balcony, on the camping or a beautiful country estate (for this last one I first need to hook an Argentine of respectful ancestry of course ;)), everywhere the fire is being poked up firmly to process a few kilos of beef.

And yes, it is also possible to go out for dinner without the obligatory meat menu. I recently discovered a really nice blog with all sorts of gourmand-adresses, that I will thankfully use and abuse to discover the sweet side of town: http://newbuenosaires.blogspot.com/. As it says: there is so much more beyond empanadas!!

Van A(ires) naar B(uenos)

Oftewel: hoe kom je ergens in deze stad van verraderlijke afstanden.

Het simpelste (en minst avontuurlijke...) is natuurlijk gewoon een taxi nemen, zeggen waar je heen moet (volgens de regels der kunst geef je aan op welke kruising je ongeveer moet zijn, zodat de chauffeur er niet aan het ene einde van jouw - hoogstwaarschijnlijk éénrichtingsstraat- achter komt dat jij aan het andere einde had willen zijn), lekker gaan zitten, een praatje maken en je voor de deur laten afzetten. Letterlijk dan, want qua betalen/mogelijk afzetten hebben de taxi's gewoon een meter en moet de chauffeur een flinke omweg nemen wil hij je meer laten betalen. Noem dus gerust wat straatnamen of een metrostation in je buurt zodat het in ieder geval lijkt alsof je de weg kent! Ook het gezelligheidsbabbeltje - bij voorkeur over het Nederlandse weer, de voetbal en de politiek, en niet te vergeten onze liefste Máxima - helpt om de chauffeur gunstig te stemmen, en maakt de rit niet alleen een stuk aangenamer maar ook een stuk informatiever. Zo kwam ik er vannacht achter dat in Argentinië de pensioenleeftijd juist omlaag gaat, terwijl in Nederland de 67 in zicht komt?!?

Vannacht kwam de bus niet opdagen... Normaal rijden de bussen (colectivos genoemd) dag en nacht, maar na een uurtje vergeefs wachten op de 141, dachten mijn huisgenootjes en ik dat het wel een aardig idee was om nog voor vieren thuis in ons bedje te liggen en zwichtten we voor een taxi. Doen we anders nooit! We nemen lekker goedkoop de bus voor 1,25 pesos (iets minder dan 25 eurocent) in plaats van 20 pesos of meer aan een taxi kwijt te zijn. Het busnetwerk is enorm uitgebreid en aanvankelijk voor mij ook een enorm mysterie! Op dag 2 kwam ik er gelukkig achter dat er zoiets fijns bestaat als GuiaT, de zakbijbel voor de BsAse buspassagier. Ik voelde me direct enorm verrijkt met dit compacte bundeltje vol informatie, deze bron van onmisbare OV-kennis! en verlaat het huis niet meer zonder! :) Een korte handleiding: je zoekt het kaartje op met je bestemming en het kaartje met je vertrekpunt. Als je geluk hebt hoef je maar een paar cuadras (blokken) te lopen. In de juiste kwadrantjes zoek je een corresponderend busnummer. Vervolgens zoek je achterin de route op van de betreffende bus, en kijk je waar in jouw buurt de bus afslaat. Ergens voor of na die hoek vind je meestal de bushalte ;) dus soms is het zoeken en is het handig als er al wat mensen staan te wachten bij die ene paal, die niet eens op een bushalte lijkt maar bij nadere inspectie toch bestickerd blijkt te zijn met jouw busnummer. Je betaalt met kleingeld. Heb je geen muntjes? dan heb je pech. Als je niet zo heel ver meerijdt mag je minder betalen, maar oh wee! als je te laat uitstapt. Hoe vol de bus ook is, de chauffeurs hebben een zesde zintuig voor wanbetalers en zullen je er fijntjes op wijzen dat jouw schamele bedragje je tot hier bracht en niet verder!!

Meestal is het dus de volle mep betalen anders kom je nergens óf had je net zo goed kunnen gaan lopen. De colectivo brengt je overal, ook op plaatsen waar je niet wezen wilt! ;) Zaterdag ging ik met Natalia naar het festival Argentina Negra (Argentijnse dans en muziek met Afrikaanse invloeden), waar de dochter van onze schoonmaakster optrad met haar dansgroep. Aangezien Nati al ter plekke was nam ik in m'n eentje bus 15, naar een verre uithoek van de Avenida Libertador. Juist toen ik dacht dat ik er was en uit wilde stappen bij de volgende halte, nam de bus een grote bocht en zwierde de snelweg op! mij met een vaartje van zo'n honderd kilometer per uur verwijderend van mijn bestemming, HELLUP!! Ik smste naar Nati dat ik op de autopista zat en dat ik wel zou blijven zitten tot het eindpunt, om met dezelfde bus terug te keren. Nati belde a la minute op: "uitstappen!! NU!! alsjeblieft, stap uit!" om te voorkomen dat ik meegenomen zou worden naar verre en zeer onbetrouwbare oorden van waaruit ik nooit en te nimmer zou wederkeren....! ;) Er stapte een mevrouw uit die ik vroeg mij te helpen de bus terug te nemen, omdat ik geen idee had waar ik was. Ze maande me meteen om dat vooral niet hardop te herhalen, stapte uit met haar tas stevig onder haar arm en met ferme tred baanden we ons een weg tussen wat ongure lui en opgeschoten jongeren door, die ons nogal bevreemd aankeken. We bleken onder de snelweg te kunnen oversteken en aan de overkant wachtten we gezamenlijk op de volgende 15, al babbelend over Máxima, mijn voorgenomen studie en haar dagelijkse werk. Ze wisselde zelfs mijn briefje van 2 pesos, want precies op dat moment zat ik dus zonder muntjes! Ze drukte me nog een paar keer op het hart om toch vooral voorzichtig te zijn, en met een dikke beso en een welgemeend bedankt nam ik afscheid van mijn redster in nood! Eind goed, al goed, kwam ik nog redelijk snel aan op de festivallocatie, en kon ik een groot deel van de dansshow nog zien, gevolgd door een swingende percussieband!!

Is de colectivo te traag naar je zin, kun je voor een beperkt deel van de stad ook de subte nemen (de metro). Sneller dan de bussen die zich een weg door de stad en het verkeer moeten banen, maar in de spits een hel. Station Primera Junta van linea A is het dichtstbijzijnde station op 3 cuadras van ons huis. Linea A rijdt nog met ouderwetse houten wagonnetjes, je waant je in de vorige eeuw (en ik bedoel niet de laatste 8 decennia van de vorige eeuw!!). Ik vraag me af hoe lang die de APK nog doorkomen... De lijn werd ooit geopend in 1913 en is de oudste in Zuid Amerika (http://en.wikipedia.org/wiki/Line_A_(Buenos_Aires). Pas zag ik een klein houten laddertje staan naast de deur, en vroeg me af wat het was. Escaleras de Emergencia, "Noodtrap" stond erop.... In geval van nood geen paniek! men pakke de noodtrap en redde het vege lijf! Eén ding hoop ik van harte: dat het geen spitstijd is als ik ooit stil komt te staan met de metro. Een paar minuten is het wel vol te houden om als zwetende sardientjes op elkaar gepropt te zitten. Zolang je maar weet dat op het volgende station een verlossende hoeveelheid passagiers geloosd zal worden... Maar uitzichtsloos stilstaan, snakkend naar het laatste restje zuurstof... Onverdraaglijk. Je betaalt 1,10 pesos (iets minder dan 22 eurocent) voor dit fenomeen, mag net zolang door-metroën als je maar wilt en krijgt er vaak nog gratis vermaak bij ook. Van soms zeer verrassende kwaliteit, niet zelden beloond met een participerend publiek en spontaan applaus (als je het mooi vond wordt een kleine bijdrage uiteraard op prijs gesteld). Er wordt ook van alles verkocht in de metro, van markeerstiften to wierook, van aanstekers tot kurkentrekkers. Van die dingen die je net nodig hebt soms (maar meestal niet). De verkoper legt z'n waar bij iedereen op schoot en komt daarna de boel weer ophalen en eventueel zijn geld innen. De meesten laten echter de spullen liggen zonder ernaar te kijken of het zelfs maar aan te raken.

In de metro en de bus zijn de mensen superhoffelijk voor elkaar, men staat op voor ouderen en zwangere vrouwen, en helpt elkaar waar nodig. Geef de porteños (de inwoners van BsAs) echter een autostuur in handen en ze rijden je met alle liefde van de sokken! Het recht van de sterkste geldt, en dat betekent dus goed uit je doppen kijken, ook al ben jij degene die rechtdoor gaat en slaat die auto af. Alleen in grote kuddes hebben voetgangers wat in te brengen, als het licht op groen springt in de grote (winkel)straten moeten de auto's wel inbinden voor de aanstormende meute, maar in je eentje op het zebrapad ben je overgeleverd aan de genade van de individuele automobilist, die het liefst wat extra gas geeft om rakelings voor (desnoods over) jouw tenen af te slaan. Een heer in het verkeer is meestal een vrouw maar zeker gaan Argentijn!! Voetgangers onderling zijn niet veel beter. Opzij gaan, elkaar erlangs laten, ik maak het niet vaak mee. Vooral als het regent zijn mensen ronduit onbeschoft en willen ze allemaal zo dicht mogelijk tegen de gevels aanlopen, ook al hebben ze een paraplu! Rechts houden bestaat niet, de ander negeren juist wel.. en hoe!! stel je eens voor dat je een stap opzij zou moeten doen als je oogcontact maakt...

Oh, en vergeet ik bijna dat er ook nog een schattig antiek trammetje is! Pas liep ik terug van mijn favoriete WiFi koffietentje naar huis (waar ik nu zit te bloggen) en kwam ik hem zomaar tegen. De vereniging Vrienden van de Tram houdt met vrijwilligers een beperkte dienstregeling gaande, de conducteurs van de NS zouden hun neus ophalen voor dit rondje om de kerk!! Maar alle geïnteresseerden en tramfanaten kunnen gratis een ritje maken door mijn wijk.

Binnenkort hoop ik van voetganger tot fietser te promoveren in de pikorde der weggebruikers... Elke eerste zondag van de maand schijnt er een fietsersbijeenkomst te zijn, een vriendelijk tochtje door de stad voor de één, een protestrit/strijd voor fietsersrechten voor de ander. "Masa critica Buenos Aires" (http://www.masacriticabsas.com.ar/), een kritieke massa fietsers, want ook hier geldt weer: één fietser is geen fietser, maar vanaf een bepaalde kritieke massa krijgen de automobilisten vanzelf wat meer respect en regeert op dat moment de fietsersgroep de weg. Zondag is er dus weer één, ik ga maar eens meedoen met een geleende fiets en kijken hoe dat voelt op de grote boze wegen van Buenos Aires! Dat levert vast weer een mooie blog op....!!


***********ENGLISH******************************

From A(ires) to B(uenos)

Or: how to get somewhere in this city of treacherous distances

The most straightforward (and less adventurous...) is of course to take a taxi, mention your destination (according to good local custom you indicate which crossing is closest to your destination, to avoid being dropped on one end of a - most likely - oneway street, when you wanted to go the other end), sit back and relax, have a chat and let yourself be transported to your doorstep. The taxi's have a meter and you just pay what it indicates, assuming it has not been messed with, the only way to make you pay too much is for the driver to take the long way. So it can't hurt to mention some names or a subway station in your neighbourhood, to at least create the impression that you know your way around! Also the compulsory chitchat - preferrably about Dutch weather, footbal or politics, and of course our lovely Máxima, will help to charm the driver a bit, and it not only makes your trip more entertaining but more informative at the same time. This way I found out last night that the retirement age is going down in Argentina, while in Holland the big 67 comes in sight?!?

So last night the bus did not show up... Normally the buses (named colectivos) run day and night, but after an hour of fruitless waiting for the 141, we figured it would be quite a nice idea to have ourselves home and in our beds before 4 o'clock, and we yielded for a taxi. Which we normally never do! We take a nice cheap bus for 1,25 pesos (a little less than 25 eurocents) instead of spending 20 pesos or more for a taxi. The busnetwork is immense and in the beginning also immensely mysterious for me! On day 2 I fortunately discovered this lovely little gadget called GuiaT, the pocket bible for the BsAirish buspassenger. I immediately felt enriched with this compact bundle of information, this wealthy source of essential public transport knowledge! and never leave home without it! :) A short manual: you find the map of your destination and your original location. If you're lucky you only have to walk a few cuadras (blocks). In the proper quadrants you look for a corresponding busnumber. Then you search the trail of this specific busline, until you find a place in your neighbourhood where the bus takes a turn. Somewhere before or after that corner you will mostly find the bus stop ;) and sometimes you will find it quite convenient if others are standing in line already, next to a pole that does not even look like a bus stop, but does happen to have your bus number on it, if you take a closer look. Payment is done with change. No coins? no glory. If you don't need to go really far, you can pay less, but watch out! if you get off too late. No matter how many people are packed in that bus, the drivers have a sixth sense for faulty payers and will most willingly point out to you that your shabby sum brought you this far, but not an inch further!!

Therefore, it is either paying the full price or getting nowhere and you might just as well have walked. The colectivo takes you everywhere, also to places where you don't want to be! ;) Saturday I went with Natalia to the festival Argentina Negra (Argentinian dance and music with African influences), where our cleaning lady's daughter would perform with her dance group. Since Nati was already there I took bus 15 by myself, to a far corner of Avenida Libertador. Just when I though I needed to get off, the bus took a turn and swung itself onto the highway, taking me away from my destination at a speed of some hundred kilometers per hour, noooo!!! I texted Nati that we were on the autopista now and that I would stay on the bus until the endpoint, in order to return with the same. She called immediately: "get off!! NOW!! please, get yourself off that bus!" to prevent that I would be taken to some far and nasty place, from which there would be no return....! ;) A lady was also getting off and I asked her to help me to find the bus back to town, because I frankly did not have any idea of where I was. She promptly urged me to not repeat that aloud, got off with her purse firmly under her arm and with brisk passes we made our way through the waiting crowd of some obscure folks and lanky youths, that looked at us a bit weirdly. It turned out that we could cross underneath the highway, and on the other side we waited together for the next bus 15, talking about Máxima, my study plans and her daily work. She even exchanged my bill of 2 pesos for change, for exactly at that moment (of course) I found myself without any coins! She urged me a few times more to be extra careful indeed and with a big beso and my utmost gratitude, I took leave of my angel in distress! Finally everything went fine, I arrived at the festival location reasonably fast and could still see a large part of the dance performance, followed by a fabulous percussion band!!

In case the colectivo is too slow for your appetite, take the subte that covers a more limited part of town (the subway). They are faster than the colectivos who have to make their way through traffic, but during rush hour they are hell. Station Primera Junta of linea A is the closest to our home, at 3 cuadras. Linea A is still using some oldfashioned wooden carriages, that make you imagine you live in the last century (and I don't mean the last 8 decennia of the last century!!). I wonder how long they will still pass the vehicle testing regulations... The line was opened back in 1913 and is the oldest in South America (http://en.wikipedia.org/wiki/Line_A_(Buenos_Aires). One day I saw this little wooden ladder next to the door, and I wondered what it would be used for. Escaleras de Emergencia, "Emergency Stairs" they said.... In case of emergency don't panick! take the little wooden emergency stairs and safe one's mortal body! One thing I sincerely hope: that it won't be rush hour whenever I get stuck in this metro. A few minutes it is endurable to be stuffed like sweating sardines. As long as you know that at the next station a redeeming amount of passengers will be discharged... But standing still hopelessly, yearning for
the last little bit of oxygen... Unbearable. The price of this phenomenon is 1,10 pesos (a little less
than 22 eurocents), and you can subway as long as you like, with some free entertainment on top. Of surprisingly good quality sometimes, not seldomly rewarded with participating public and spontaneous applause (of course if you liked it, a little contribution is very much appreciated). There is also a lot of selling being done in the subte, varying from markers to incense, from lighters to corkscrews. Those things that come in handy sometimes (but most of the time not). The seller puts his stuff on everyone's lap, and then returns to either collect the money or his merchandise back. Most people don't even touch it or look at it.

In the subway and the bus people are really courteous to each other, they stand up for the
elderly and the pregnant and help each other when necessary. But give the porteños (people of BsAs) a steering wheel and they become instant road pirates! The right of the strongest rules so you will have to pay very good attention, even if you walk straight on and the car takes a turn. Only in large herds the pedestrians have some power, if the lights turn green on the large avenues the cars have to reduce their rage in front of the rushing horde, but on your own on a zebra crossing you are prey to the mercy of the individual car driver, that will probably step on it, to turn closely in front (if need be over) your toes. A gentleman in traffic is mostly a lady they say, but certainly not an Argentinian!! Pedestrians amongst themselves are not much better. Give way, let people pass, I have not really met with these common courtesies yet. Especially when it rains, people are plainly rude! they all want to walk as close as possible to the housefronts, even though they have an umbrella. Keeping to the right does not exist, ignoring the other does... and how!! imagine you might have to step aside if you make eye contact...

Oh, I almost forget this lovely little antique tram! The other day I returned home from my favorite WiFi coffeeplace (where I am writing this blog now) and it simply crossed my path. The association of Friends of the Tram are running a limited timetable, the train drivers of the NS in the Netherlands would probably disdain this "round around the church!! But all interested people and tram addicts can have their free ride in my little district.

Shortly I hope to promote myself from pedestrian to biker in the pecking order of road users... Every first Sunday of the month there seems to be this bikers gathering, a friendly entertaining ride through town for one, a protest ralley/fight for bikers rights for the other. "Masa critica Buenos Aires" (http://www.masacriticabsas.com.ar/), a critical mass of bikers, because the same rule applies as for the pedestrians: one biker is no biker, but once the critical mass is reached, the car drivers need to show a bit more respect and the group of bikers will rule the road for one afternoon. Sunday is my first chance to annex the roads, think I will participate with a borrowed bike to see how it feels to be on the big bad BsAs roads! Must be good for a nice new blog...!!

Primavera

Chicos en chicas! Het is lente in Buenos Aires en een heerlijke dag vandaag! een toepasselijker seizoen voor mijn nieuwe ritme had ik me niet kunnen wensen. Alles wordt weer nieuw en fris, de bomen botten uit in groen geluk zodat de straten langzamerhand groener kleuren en de takken binnenkort de broodnodige schaduw zullen werpen voor de hete zomerdagen die nog gaan komen. En laat die warmte maar komen!! Tot nu toe is het nog heel wisselvallig geweest, en koud en regenachtig af en toe. Ik woon in een oud huis, en in de achterste kamer waar geen spatje zonlicht komt. Veel dikke truien aan en een extra wollen deken dus maar voor de nacht, en dan nog... ik ben niet zo'n watje, maar toch redelijk verwend qua centrale verwarming geloof ik, en nee, die hebben we hier niet. Gelukkig is het huis in warme kleuren geschilderd en wonen er gezellige mensen, die het huis opfleuren en een echt thuis maken!

Ik woon in de wijk Caballito, wat klein paardje betekent (zie http://en.wikipedia.org/wiki/Caballito,_Buenos_Aires voor meer wetenswaardigheden. De op wikipedia genoemde "Mercado del Progreso" is vlakbij mijn huis, ik haalde er vanochtend even snel een pak koffie omdat de supermarkten nog gesloten waren). De naam Caballito is naar verluid afkomstig van de windvaantjes in de vorm van een paard, die gebruikt werden door een lokale gaucho bar (pulperia). Ik voel me hier stukken beter dan in Barrio Norte, waar ik de eerste week Couch Surfte. Vlakbij de begraafplaats van Recoleta, waar Evita Perron begraven ligt. Voelde me daar nogal opgesloten tussen de hoge gebouwen, en niet thuis in een kaal en nieuw appartement. Wat een geluk om in die eerste week te ontdekken dat ik niet voor niets wekenlang contact had gehouden met ene Natalia (onze huisgenote en -bewaarster, de huiseigenaar is de vader van een vriend van haar), naar aanleiding van een advertentie met foto's die zo'n mooie sfeer tentoon spreidden, dat ik direct voelde dat ik daar zou willen wonen!

Mijn nieuwe buurtje is zo slecht nog niet... Er staan prachtige en goed onderhouden oude huizen in gezellige met kinderkopjes geplaveide straatjes en aan brede avenidas, beiden met bomen aan weerszijden. Blijkbaar is er geld voor goed onderhoud en dat is heel wat, als je de erbarmelijke staat ziet waarin vele andere mooie gebouwen in de wat mindere wijken zich bevinden. El barrio Ingles schijnt dit gedeelte van Caballito te heten, de Engelse wijk. Aan het aantal bordjes die potentiële boosdoeners waarschuwen voor politiebewaking valt af te lezen dat er blijkbaar heel wat te bewaken en verdedigen valt. Cachimayo (Katsjiemaasjo zeggen ze hier) heet mijn straat. Tussen Alberdi en Valle moet je erbij vertellen als je een taxi neemt. Sommige straten hier zijn zo lang dat je er goed aan doet even uit te zoeken op welke hoogte je moet zijn, voordat je op pad gaat. Soms erg verwarrend ook, als je in een bepaald gedeelte van de stad bent en denkt "hé die straat die ken ik!". Wil nog niet zeggen dat je op bekend terrein bent, die straat doorkruist mogelijk een aantal wijken... ben je nog "even" onderweg als je denkt snel naar het andere einde te lopen!

Achter onze hoge klassieke voordeur loop je de marmeren trap op naar boven, en bovenaan de trap rechtdoor de keuken in. Die is knalgroen geschilderd en het bruisende centrum van onze kleine gemeenschap. De ramen zijn gevat in mooie art-deco-achtige krullen en bloemen van metaal, erg mooi. Met de inhoud van de keuken voel ik me meteen weer helemaal student :) een samenraapseltje van potten en pannen, servies en bestek, de koelkast vol met eten van iedereen... Ik ben nog niet heel heftig aan het koken geweest dus ik moet nog ontdekken hoe creatief ik te werk zal moeten gaan. De vensterbank staat rondom vol met allerhande kruidenpotjes en -potten, gevuld met exotische en minder exotische ingrediënten, waarvan Natalia de heerlijkste theetjes brouwt die ze na afloop van haar yogalessen serveert. Zij en Sara (een Duitse studente Kunstwetenschappen) eten vegetarisch, organisch, biologisch-dynamisch, zeg maar behoorlijk alternatief vergeleken met de gemiddelde doe-mij-maar-een-kilo-vlees Argentijn. Aldus krijg ik 's ochtends (na onze huis-yogales) ook af en toe een heerlijke cocktail geserveerd, waarin niet alleen sinaasappel en banaan of ander fruit, maar ook rauwe biet (inclusief de bladeren) en allerhande groene griebels en interessante kruiden een rol spelen. Heerlijk, moet ik toegeven! en zoo gezond! :)

Vanuit de keuken kom je linksaf in de woonkamer. Die is redelijk groot en vooral redelijk leeg, ten behoeve van de yogalessen dus. Geen bank of TV te bekennen, de meubels beperken zich tot een tafel en wat stoelen zodat we er in ieder geval gezamenlijk kunnen eten. Hoge deuren naar de straat en 2 schattige balkonnetjes, vol met planten en een rieten stoel om even van de lentezon te genieten. Belangrijkste items in de woonkamer, modem en WiFi router, hebben nog niet naar behoren gefunctioneerd sinds ik hier ben :( Dus maken we allemaal onze handen vuil aan piraterij via het netwerk van de buren... En soms neem ik m'n laptop maar mee naar een WiFi café of restaurant, om even wat uurtjes ongestoord te kunnen werken...

Vanuit de woonkamer loopt een lange hal naar achteren, vol met planten en fietsen (binnenkort komt er eentje bij van mij! :)). Links zijn de 3 grote kamers, met hoge louvredeuren naar de hal. Rechts zijn over de hele lengte ramen, helaas wat minder fantasievol gestileerd als de keuken, maar ze kunnen met 3 hendels open gezet worden tot bovenaan toe, dat zal van de zomer nog van pas komen! Mijn kamer is dus de laatste in de rij. Daarna is rechts achterin het washok (zonder wasmachine helaas... op naar de wasserette en gezellig een handwasje zo nu en dan) en links achterin een badkamer. Met een wenteltrappetje kom je boven bij de 2e badkamer, en een 4e kamer(tje), de kleinste van het huis. Naast de keuken is kamer nummer 5.

Vandaag is het zaterdag, en op zaterdag ga je... naar de markt uiteraard. Deze markt is wel een beetje bijzonder, hij heet El Galpon (de loods), is te vinden op een oud en verlaten gedeelte van het treinstation Federico Lacroze, en je koopt er al je organische en bio-dynamische boodschappen. Ik ben met Sara mee geweest, heb ook het een en ander gekocht en geproefd (goeie verkooptactiek!)... maar ben nog niet geheel overtuigd dat dit supergezonde gebeuren onderdeel van mijn nieuwe levensritme gaat worden. Nogal duur voor een arme student, en ik vrees dat ik eerst een hele studie hieraan moet wijden voor ik er echt de vruchten van pluk! Maar ach, de zon scheen, en we dronken heerlijk ons organische sapje, ons verantwoord geteelde kopje koffie en aten nog een mandarijntje met een onbespoten blaadje munt. Kortom, "een nieuwe lente en een nieuw geluid"! Het wordt warmer, ik denk dat ik nog even blijf :))))


**********ENGLISH VERSION******

Primavera

Chicos and chicas! Spring has come in Buenos Aires and it is a lovely day today! I could not have wished for a more appropriate season for my new rhtythm. Everything evolves to being new and fresh, the trees disclose their green bliss, colouring the streets greener every day, allowing the branches to throw the much needed shadows for the hot summerdays still to come. And please let the warmth come! Till now the weather has been quite unpredictable, and very cold and rainy sometimes. I live in a very old house, in the room in the back where not one little spark of sunshine ever appears. Lots of warm jumpers therefore, and an extra woolen blanket for the night and then still.... I am not such a sissy, but still quite spoiled it seems concerning the central heating, and no, this house is not equipped with it. Fortunately, it is painted in the warmest colours and inhabited by the friendliest people, that cheer up the atmosphere and make it a real home!

I live in the area Caballito, which means little horse (see http://en.wikipedia.org/wiki/Caballito,_Buenos_Aires for more knowledgeable facts. The "Mercado del Progreso" mentioned on Wikipedia is very close to my home, I went there to get some coffee this morning! while the supermarkets were still closed). The name Caballito is said to come from the hors-shaped weather vane, once used by a local gaucho bar (pulperia). I feel much better here than in Barrio Norte, where I was Couch Surfing my first week. Very close to the Recoleta cemetery, where Evita Perron is buried. I felt quite locked up there in between the huge buildings, and not at home in a new and bare appartment. What joy to discover that first week, that all my efforts to stay in touch with Natalia (our roommate and house"keeper", the owner is the father of one of her friends), were nor fruitlessly spent! The pictures in her announcement (of many weeks ago already), breathed such a beautiful atmosphere, I felt immediately that I would want to live in that house!

My new neighbourhood is really pretty OK... There are beautifully archtitected and well-kept houses in cosy cobblestoned streets and wide avenidas, both lined with trees. Obviously, there is enough money for house maintenance and that is really something, considering the poorest state of some other beautiful buildings in areas of lesser welfare. This part of Caballito is called El barrio Ingles, the English district. As can be seen from the numerous signs, warning potential criminals that there is police surveillance day and night, there must be a serious lot to guard and defend. Cachimayo (Kaatsjeemaasjo they pronounce it) is the name of my street. Between Alberdi and Valle you have to add while taking a taxi. Some streets here are so long that you better find out before hitting the road, on what heigth you need to be. Sometimes very confusing as well, when you are in a certain area thinking "I know that street!". Does not mean you are on common ground, that street possibly crosses several areas... will take pretty long to "quickly" get yourself to the other end!

Behind our high classic frontdoor you go up the marble stairs and straight into the kitchen. That is painted an intense green and is the fizzling centre of our little community. The windows are framed in beautiful art-deco-ish curly and flowery strips of metal, very pretty. With the kitchen equipment I feel completely like a student again already :) it is a hotchpotch of pots and pans, tableware and cuttlery, and the fridge is filled with food of everyone... I did not get into any heavy-duty cooking yet, so I still need to find out the creativity I will need to apply here! The window-sill is full with a medley of little and large jars, filled with more or less exotic ingredients and herbs, used by Natalia to brew the most delicious teas, that she serves after her yoga classes. She and Sara (a German art student) eat vegetarian, organic, biological-dynamic, or in other words: pretty alternative compared to the average I-can-eat-a-kilo-of-meat Argentino. So in the morning sometimes (after the house-yoga sessions) I also get served these yummy cocktails, in which not only oranges and bananas or other fruits, but also crude red beets (including the leaves) and all kinds if green leaves and interesting herbs play a role. Delicious, I have to admit, and soo healthy! :)

From the kitchen you turn left into the livingroom. It is quite big and especially quite empty, for easy yogaclass evacuation. No couch or television, furniture is limited to a table and some chairs, so at least we can sit down for dinner together. High doors open to the street and 2 lovely little balconies, filled with plants, and a wicker chair to enjoy the springtime sun a bit. Most important items in the living, modem and WiFi router, have not functioned properly since I landed here :( So we all engage in the criminal act of piracy on the neighbour's network... And sometimes I take mylaptop to some WiFi café or restaurant, to be able to work without interruptions for some hours...

From the living a long corridor runs all the way to the back of the house, full of plants and bikes (shortly one of mine to be added! :)). On the left are the 3 large rooms, opening onto the corridor with high louvre style doors. On the right we have windows over the full length, less elegantly stylished as the kitchen windows, but they can be opened up until the ceiling with 3 handles, which will turn out to be very comfortable in summer I'm sure! My room is the last one in the back. Then we have the laundryroom on the right (without a washing machine unfortunately... drycleaner here I come! or a little oldfashioned handwash every now and then...) and on the left there is a bathroom. With a little winding stairs the 2nd bathroom can be reached, and a small 4th room, the smallest in the house. Next to the kitchen we got room number 5.

Today it's Saturday and on Saturdays..... one goes to the market of course. This market is slightly different, it's called El Galpon (the shed), can be found on an old deserted part of the train station Federico Lacroze, and offers all your organic and bio-dynamic groceries. I went with Sara, bought some things and tried some things (good sales tactics!)... but am not completely convinced yet that this super healthy stuff is going to be part of my new life and rhythm. Quite expensive for a poor student, and I feel I will have to dedicate myself to a full study first, before really reaping the benefits of it! But what the heck, the sun was shining, we drank deliciously our organic fruit juice, sipped from our sustainably grown cup of coffee and ate another mandarine with a leave of non-pesticidized mint. To go short, "a new spring, and a new sound" (translated from a well known Dutch poem called "Mei" by Gorter). It is getting warmer, I think I will stay for a while :))))

Mijn nieuwe ritme

Tuurlijk, dat wordt ook tango, in Buenos Aires! Hoe kan ik daar gaan wonen en geen tango gaan dansen?! Maar mijn nieuwe ritme behelst zoveel meer dan deze passionele dans, het is mijn nieuwe leven, mijn nieuwe avontuur. Op de maat van mijn toekomstmuziek ga ik nieuwe pasjes leren, en nieuwe figuren, zal ik zwieren en zwaaien en rondjes draaien :)

Tot nu toe heb ik altijd (ok vooruit dan, meestal ;)) braaf in de pas gelopen, vroeger op de kleuterschool zongen we het al: "een-twee in de maat, anders wordt de juffrouw kwaad". Onze tere kinderzieltjes worden al op jonge leeftijd gedrild om mee te marcheren op het ritme van de maatschappij, om te functioneren volgens bepaalde lijnen en te denken in bepaalde structuren. Ik zou willen dat ik die juffrouw eens de juffrouw had gelaten en op een mooie dag eens flink stout een parmantig pirouetje was gaan draaien in plaats van in de pas te blijven lopen. Dan had ik mijn eigen ritme wellicht wat eerder ontdekt, en nu niet zulke drastische maatregelen hoeven nemen.

Want tja, hoe doe je dat, het roer omgooien en een nieuwe wending geven aan je leven?! Waar haal je de moed vandaan?? Waar begin je in godsnaam, en met wat? Hoe componeer je dat nieuwe ritme? Ik kan niemand het recept geven eerlijk gezegd... Het begint als een soort nauwelijks hoorbaar deuntje in je hoofd, je neuriet eens wat mee, totdat het zo'n riedeltje wordt dat je niet meer uit je kop krijgt. Dan zet je eens wat noten op papier, vertelt anderen over de compositie waar je tot dan toe in het diepste geheim aan gewerkt hebt... Die anderen beginnen mee te denken, bij te sturen, ze stimuleren en inspireren, en van lieverlee krijgt het ritme vaste vormen en kan het zijn eigen leven gaan leiden!

Omdat ik weer wilde gaan studeren (Diergeneeskunde deze keer), begon ik, behalve met de vage ideeën en toekomstmuziek in mijn hoofd, ook heel praktisch met het opzoeken van mijn Wageningse universiteitsdiploma. En wat schetst mijn verbazing dat daar geen jaartal op stond!! Ik was afgestudeerd als weledel gestrenge vrouwe ir. op 22 augustus. Punt. Punt?? Hallo??!! Wellicht dat de autoriteiten in Argentinië ook graag zouden willen weten in welk jaar ik dan precies was afgestudeerd op 22 augustus??! Dus de tweede concrete actie was een telefoontje naar Wageningen. Alwaar men zeer verbaasd was! En men niet zonder meer een nieuw diploma zou kunnen maken omdat het papier uit 1994 niet meer voorhanden was... Hm. Gelukkig bleek mijn professor (Verstegen, van Veevoeding), die de datum op mijn diploma geschreven had ooit, nog bij de universiteit te werken. En zo toog de studentenadministrateur naar zijn burelen om hem te vragen het jaartal "1994" op mijn diploma aan te brengen. En wel zodanig, dat geen enkele autoriteit waar ook ter wereld ooit het idee zou kunnen krijgen dat er met mijn diploma geknoeid was. ALSTUBLIEFT!!!

Sindsdien ben ik de trotse eigenaresse van een diploma MET jaartal, zijn er vele vele voorbereidende activiteiten gevolgd en heb ik mijn plannen verder uitgewerkt en aangescherpt. Deze eerste blog was één van de laatste zaken die nog op mijn lijstje stonden. Nu alleen nog deze week m'n spullen pakken, m'n iPod volknallen met heerlijke ritmes, nog wat zwaaien en zoenen, een lach hier en een traan daar... en dan ben ik er wel klaar voor geloof ik, de toekomst en mijn nieuwe ritme, een swingende studie in het Spaans, de tango en Argentina!

Hasta pronto!!


And, for all my foreign friends, the same text in English:

My new rhythm

Of course, it will be tango as well, in Buenos Aires! How could I go live there and not dance tango?! But my new rhythm is so much more than just that passionate dance, it's my new life, my new adventure. On the beat of my new future I will learn new steps, and a new choreography, I will swing and sway and make my turns :)

So far I always (well ok, most of the time ;)) have been a good girl and kept my step, in the old days at elementary school we already sang: "een-twee in de maat, anders wordt de juffrouw kwaad" (free style translation: one two don't be bad, or the teacher will be mad). Our vulnerable little souls are already drilled at a young age to march along in the rhythm of society, to function according to specific patterns and to think according to specific structures. I wished I would have not minded that teacher so much and one beautiful day, would have turned some perky pirouettes instead of keeping step as supposed to. Then I might have discovered my rhythm a bit sooner, and would not have had to take these drastic measures now.

For how does one do that exactly, change course 180 degrees, give a completely new twist to life?! Where does one find the courage?? Where to start for Gods sake, and with what? How to compose that new rhythm? I don't have the recipe either, to be honest... It starts as a kind of tune that you can hardly hear in your head, you hum along a bit every now and then, until it gets one of those tunes that you can't get rid of anymore. Then you start writing some music notes, tell others about the composition that you have been working on in secret so far... The others start to think along, to correct, to motivate and inspire, and gradually the rhythm takes its shape and is starting to lead its own life!

Because I wanted to study again (Veterinary Sciences this time), I started, next to the vague ideas and future music in my head, also very practically with things like tracing my Wageningen University diploma. To find out to my utmost surprise that it did not say a year!! I was graduated as honorary stern lady ir. on the 22nd of August. Full stop. Full stop?? Hello??!! Most likely there might be some authorities in Argentina that would like to know also in which year I graduated on the 22nd of August??! So the second concrete action was a telephone call to Wageningen. Causing a lot of surprise! Printing a new diploma would be impossible since the 1994 University diploma paper would not be available anymore... Hm. Fortunately, it turned out that my professor (Verstegen, of Animal Nutrition), who signed my diploma once upon a long ago, still worked at the same faculty. So the student administrator visited his office to ask him to add the year "1994" to the date on my diploma. And in a manner that no authority wherever in the world, would ever get the idea my diploma had been swindled with. PLEASE!!!

Since then I am the proud owner of a diploma WITH a year. Many many preparatoy activities have followed and I have further detailed my plans. Writing this first blog was one of the last things on my list. Now it's only a matter of packing my bags, stuff my iPod with the most enchanting rhythms, some waving and kissing, a smile here and a tear there... and then I must be ready I believe, for the future and my new rhythm, a swinging study in Spanish, for the tango and for Argentina!

Hasta pronto!!