usa la cleta

usa la cleta

vrijdag 7 augustus 2015

...y un cachito de cinta Scotch

Las temperaturas tan agradables de este invierno me hicieron extrañar a mi mosquitero. Lo que me obligó a ser inventiva porque se quedó con el anillo quebrado. Lo reparé astutamente con la funda de un cable de freno de bicicleta, y sí.... un cachito de cinta. Me hizo pensar en la letra de Ignacio Copani:


LO ATAMO CON ALAMBRE

En esta tierra santa nadie se espanta
si hay un ciclón
y no se toma a pecho si cae el techo
del comedor.
En esta tierra santa nunca nos falta
imaginación
para arreglar la pava y fijar la cama
con precisión.

Lo atamo con alambre... lo atamo,
lo atamo con alambre señor,
lo atamo con alambre,
con este hambre
no hay otra solución.

Cuando el colectivero apriete el freno
sin compasión,
te pide moneditas y encima grita
para el dofón.
Cuando el almacenero te de fideos
con mal sabor,
solo preguntaremos: si tiene huevos
deme esos dos.
Lo atamo con alambre lo atamo,
lo atamo con alambre... señor,
lo atamo con alambre
como un matambre
y que se pudra al sol.

Si por la deuda externa usted se enferma
de sarampión
y llega la enfermera con una enema
de boludol.
Si viene el fin del mundo en un segundo
por la explosión,
no te preocupes nena que aun nos queda una salvación.

Lo atamo con alambre lo atamo,
lo atamo con alambre señor,
lo atamo con alambre
y con un cachito
de cinta Scotch.

zaterdag 1 augustus 2015

Pappenheimers

Je woont al jaren in Buenos Aires, hebt enorme lappen vlees gegrild boven gloeiend houtskool, bent verslaafd geraakt aan dulce de leche, spreekt Spaans met een overtuigend accent, hebt teveel geld betaald voor tangoschoenen en ze ook nog eens versleten, bent bijna net zo gaucha als la reina en je vrienden vragen jou om de leukste plekjes van de stad. Kortom, als er een prijs zou bestaan voor de best geïntegreerde migrant zou je naam ergens bovenaan de nominaties prijken. Maar vroeg of laat besef je dat bepaalde karaktertrekjes van de Argentijnen een mysterie voor je zullen blijven…

Neem bijvoorbeeld hun onbegrijpelijke bioritme. Hoe zit het met hun nachtrust, als ze tegen elf uur ’s avonds nog eens uitgebreid gaan dineren? Beginnen ze daarna aan hun avondprogramma of gaan ze graag met een volle maag naar bed? Als de buurjongen met z’n vrienden op zevenhoog-achter keiharde muziek draait tot drie uur ’s nachts is er geen haan die er naar kraait. Heeft er niemand kleine kinderen die liggen te slapen? Of een wekker die de volgende dag om half zeven afgaat?

Een afspraak maken is een heikel avontuur met onzekere uitkomst. In jouw agenda staan datum en tijd gereserveerd, maar die eerste suggestie is als los drijfzand. Er moet nog gewikt en gewogen en bovenal bevestigd worden. Zonder een x aantal bevestigingen is er geen verplichting. Afzeggen bestaat niet, want nee zeggen is lastig, dus trek die zak chips maar open als je niets meer hoort, jij had geen plan B of C! Voelt de Argentijn zich schuldig? of gaat deze gewoon wat van dat slaapgebrek inhalen als andersom hem of haar hetzelfde overkomt?

Respect voor persoonlijke ruimte is een zeldzaam goed. Men laat elkaar nauwelijks passeren op straat, alsof de tegenligger lucht is. In de rij in de supermarkt staan regelmatig je nekharen overeind: probeert die man achter je te raden welk parfum je gebruikt? Gaat de rij sneller als we op elkaars hakken gaan staan? Wat meer menselijk contact valt toe te juichen, maar waarom werkt hier de sociale-ruimteradar niet?

De buienradar daarentegen slaat bovenmatig aan. Als het na een regenachtige dag eindelijk wat lijkt op te klaren, spring je opgelucht op de fiets om koffie te gaan drinken met een vriendin. Maar het regende dus ze slaapt een siësta van drie tot acht en rekent niet meer op jouw komst. Vertellen Argentijnse moeders hun kinderen dan niet “dat we niet van suiker zijn”?

Van al dat fietsen in de regen word je verkouden. Jij wijt het aan een Rhinovirusje in combinatie met een verlaagde weerstand, maar je Argentijnse vrienden of collega’s sturen je direct naar de dokter. Want waarschijnlijk is het Mexicaanse varkensgriep, en je moet ook zo snel mogelijk aan de antibiotica. Sinds wanneer helpen die tegen een virus??!

Voor elk pijntje naar de dokter, en om de gedachten op een rijtje te houden heeft een ieder zijn of haar psychotherapeut. Dat laatste is misschien juist wel begrijpelijk. Want het land is bankroet, de peso steeds minder waard, de armoede zichtbaar en de politiek om dol van te worden. Hoe houden de Argentijnen het hoofd koel? Hoe verdragen ze crisis na crisis en gaan ze gewoon door met het leven van alledag?

Je denkt dat je ze kent, je pappenheimers. Maar tegelijkertijd weet je dat ze eeuwig ondoorgrondelijk zullen blijven.


"Pappenheimers" schreef ik in oktober 2014 en verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het Nederlandse tangotijdschrift La Cadena.

Gigengack in Argentinië

Ik heb een nieuwe persoonlijkheid leren kennen. Mevrouw Gigengack heet ze, door haar maakster Nelleke Noordervliet liefdevol afgekort tot "Gieg". Ze maakt de prachtigste avonturen mee op haar reizen en heeft daar hele rake beschouwingen bij. Uiteraard beviel het mij enorm haar impressie van Argentinië te lezen, van Ushuaia op Vuurland, en Buenos Aires. Omdat ze naar dezelfde tangosalon ging die mij inspireerde tot het schrijven van de column Rupsje NooitGoedGenoeg, bij deze een passage uit het boek Gigengacks Reizen (© Nelleke Noordervliet):

"Buenos Aires. Lekkere luchten. Gigengack is onmiddellijk verloren. Ze weet niet waarom. Zo mooi ligt de stad nu ook weer niet. Er zijn stinkende, kreupele wijken. De mensen zijn een mengsel van arm, ordinair en chic, maar alle varianten zijn net een tikkie opzichtiger dan bij ons, denkt Gieg. Misschien is dat het. De overdrijving. Ze herkent de vreugde ervan. Een brede avenida is drie keer zo breed als in Europa, gouden oorringen groter en blinkender, make-up extravaganter, begraafplaatsen levendiger.
....
Nu we het er toch over hebben: de tango is een van de redenen geweest voor Gieg om Argentinië te bezoeken. Ze ziet nog voor zich hoe haar ouders op familiefeesten tot op hoge leeftijd een demonstratie gaven van hun tangodanskunst op de klanken van Malando. Vader licht door de knieën, schouders steeds op gelijke hoogte, soepel glijdend, moeder zich voegend, af en toe het hoofd met korte felle rukjes naar links, naar rechts, een samenspel dat ze in de werkelijkheid buiten de dans zelden zo volmaakt toonden. In Argentinië ligt het geheim van de muziek waarop vader en moeder Gigengack weren aangesloten.
Ze wil de tango zien en beleven.
's Middags om een uur of vier begeeft ze zich in een losvallend zomerjurkje met zwierige rok (vestje bij zich voor als het koud wordt) naar Confitería Ideal, Suipacha 384. Het is een tearoom met spiegels en goud en houten tafeltjes en geklingklang van lepeltjes en kopjes en schoteltjes en geroezemoes van goedgeklede mensen. Ze gaat aan de verleiding van dulce de leche voorbij en bestijgt met kloppend hart de trap naar de eerste verdieping. Ze hoort de klanken al van de bandoneon in het hortende, asymmetrische ritme van de tango. Het is een ruime, hoge zaal. Het diffuse licht komt binnen door een glas-in-loodkoepel. Langs de wanden staan tafeltjes en stoeltjes waarlangs geroutineerde obers hun bladen loodsen. Het merendeel van de gasten is op de dansvloer. Snel neemt Gigengack een stoel bij een leeg tafeltje in beslag om eens rustig te gaan kijken. De gemiddelde leeftijd zweeft tussen de vijftig en de zeventig met met uitschieters naar onder en naar boven. De mannen - zonder uitzondering voorzien van strenge bijna adellijke hoofden met achterovergekamd haar - dragen overhemden met manchetknopen. Geen vrouw draagt een broek. Make-up is dramatisch. Er hangt een geur van een ouderwets parfum. Je Reviens van Worth, Shalimar van Guerlain. Haarolie. Zoet en zwaar. Iedereen heeft een uitermate serieuze uitdrukking op het gezicht, om niet te zeggen moroos. De hoofden hangen stil in de lucht, terwijl de benen ingewikkelde patronen tekenen op de houten vloer. Er is bij elk danspaar sprake van een intense, loerende verstandhouding. De muziek komt niet van een orkestje, maar uit een gewone geluidsinstallatie, die wordt bediend door een oude master of ceremonies annex tangoleraar."


enz enz (kan eenieder aanraden het boek te lezen! geniaal en erg grappig. Een eerste kennismaking met deze bijzondere dame: Mevrouw Gigengack - Verhalen).

Gieg gaat elke dag dansen in Ideal terwijl ze de stad ontdekt en over het leven in Argentinië filosofeert:

"... Hoe lang ik hier ook dans, denkt Gigengack, nooit zal ik weten hoe het is Argentijn te zijn. Ik kan over de weidse pampa's uitstaren wat ik wil, nooit vang ik de ziel."

En dat is precies de gedachte achter mijn column Pappenheimers, eind 2014 geschreven voor tangotijdschrift La Cadena. De twee Gigengack boekjes van Noordervliet tikte ik 4 juni op de kop tijdens de jaarlijkse boekenveiling van de Nederlandse Vereniging in Argentinië, waar ik als vrijwilliger aan meewerkte dit jaar. Na een avondje barvrouw spelen, erwtensoep en pannenkoeken verkopen, en meebieden voor de lol, bleek ik met deze twee juweeltjes thuis gekomen.