Gigengack in Argentinië

Ik heb een nieuwe persoonlijkheid leren kennen. Mevrouw Gigengack heet ze, door haar maakster Nelleke Noordervliet liefdevol afgekort tot "Gieg". Ze maakt de prachtigste avonturen mee op haar reizen en heeft daar hele rake beschouwingen bij. Uiteraard beviel het mij enorm haar impressie van Argentinië te lezen, van Ushuaia op Vuurland, en Buenos Aires. Omdat ze naar dezelfde tangosalon ging die mij inspireerde tot het schrijven van de column Rupsje NooitGoedGenoeg, bij deze een passage uit het boek Gigengacks Reizen (© Nelleke Noordervliet):

"Buenos Aires. Lekkere luchten. Gigengack is onmiddellijk verloren. Ze weet niet waarom. Zo mooi ligt de stad nu ook weer niet. Er zijn stinkende, kreupele wijken. De mensen zijn een mengsel van arm, ordinair en chic, maar alle varianten zijn net een tikkie opzichtiger dan bij ons, denkt Gieg. Misschien is dat het. De overdrijving. Ze herkent de vreugde ervan. Een brede avenida is drie keer zo breed als in Europa, gouden oorringen groter en blinkender, make-up extravaganter, begraafplaatsen levendiger.
....
Nu we het er toch over hebben: de tango is een van de redenen geweest voor Gieg om Argentinië te bezoeken. Ze ziet nog voor zich hoe haar ouders op familiefeesten tot op hoge leeftijd een demonstratie gaven van hun tangodanskunst op de klanken van Malando. Vader licht door de knieën, schouders steeds op gelijke hoogte, soepel glijdend, moeder zich voegend, af en toe het hoofd met korte felle rukjes naar links, naar rechts, een samenspel dat ze in de werkelijkheid buiten de dans zelden zo volmaakt toonden. In Argentinië ligt het geheim van de muziek waarop vader en moeder Gigengack weren aangesloten.
Ze wil de tango zien en beleven.
's Middags om een uur of vier begeeft ze zich in een losvallend zomerjurkje met zwierige rok (vestje bij zich voor als het koud wordt) naar Confitería Ideal, Suipacha 384. Het is een tearoom met spiegels en goud en houten tafeltjes en geklingklang van lepeltjes en kopjes en schoteltjes en geroezemoes van goedgeklede mensen. Ze gaat aan de verleiding van dulce de leche voorbij en bestijgt met kloppend hart de trap naar de eerste verdieping. Ze hoort de klanken al van de bandoneon in het hortende, asymmetrische ritme van de tango. Het is een ruime, hoge zaal. Het diffuse licht komt binnen door een glas-in-loodkoepel. Langs de wanden staan tafeltjes en stoeltjes waarlangs geroutineerde obers hun bladen loodsen. Het merendeel van de gasten is op de dansvloer. Snel neemt Gigengack een stoel bij een leeg tafeltje in beslag om eens rustig te gaan kijken. De gemiddelde leeftijd zweeft tussen de vijftig en de zeventig met met uitschieters naar onder en naar boven. De mannen - zonder uitzondering voorzien van strenge bijna adellijke hoofden met achterovergekamd haar - dragen overhemden met manchetknopen. Geen vrouw draagt een broek. Make-up is dramatisch. Er hangt een geur van een ouderwets parfum. Je Reviens van Worth, Shalimar van Guerlain. Haarolie. Zoet en zwaar. Iedereen heeft een uitermate serieuze uitdrukking op het gezicht, om niet te zeggen moroos. De hoofden hangen stil in de lucht, terwijl de benen ingewikkelde patronen tekenen op de houten vloer. Er is bij elk danspaar sprake van een intense, loerende verstandhouding. De muziek komt niet van een orkestje, maar uit een gewone geluidsinstallatie, die wordt bediend door een oude master of ceremonies annex tangoleraar."


enz enz (kan eenieder aanraden het boek te lezen! geniaal en erg grappig. Een eerste kennismaking met deze bijzondere dame: Mevrouw Gigengack - Verhalen).

Gieg gaat elke dag dansen in Ideal terwijl ze de stad ontdekt en over het leven in Argentinië filosofeert:

"... Hoe lang ik hier ook dans, denkt Gigengack, nooit zal ik weten hoe het is Argentijn te zijn. Ik kan over de weidse pampa's uitstaren wat ik wil, nooit vang ik de ziel."

En dat is precies de gedachte achter mijn column Pappenheimers, eind 2014 geschreven voor tangotijdschrift La Cadena. De twee Gigengack boekjes van Noordervliet tikte ik 4 juni op de kop tijdens de jaarlijkse boekenveiling van de Nederlandse Vereniging in Argentinië, waar ik als vrijwilliger aan meewerkte dit jaar. Na een avondje barvrouw spelen, erwtensoep en pannenkoeken verkopen, en meebieden voor de lol, bleek ik met deze twee juweeltjes thuis gekomen.