Een blogje van niks

Het was me het maandje wel. Zo eentje waarin ik nauwelijks aan schrijven toekwam (alleen voor La Cadena 2 columns geproduceerd). Ik ga het me daarom een beetje gemakkelijk maken. Om te beginnen geen opsomming van wat er wereldwijd allemaal gebeurd is, ik ga ervan uit dat u dat zelf allemaal een beetje bijgehouden hebt. Zelfs aan de laatste nieuwtjes rond de dorpspomp van Buenos Aires ga ik me niet wagen, dat kan Adrian Bono van The Argentinian Independent veel beter: Thoughts of a foreigner. Leuke ontdekking deze blog, om op de hoogte te blijven van het laatste politieke nieuws, de vetste roddels en wat er verder zoal loos is in dit land. Verder schreef Jakobien een leuke blog over de 10 dingen die je niet mag missen in Buenos Aires: Worldpieces blog. Op het Che Holandeses forum (voor Nederlanders die in Argentinië wonen) was er nog een kleine discussie door de zeer ongenuanceerde meningsuiting van een Argentijnse echtgenote van een landgenoot, over Nederland. Misschien interessant om te weten hoe de Argentijnen over Nederland denken. Zodra ik een keer een goed onderbouwd verhaal tegen kom zal ik me melden, maar de onsamenhangende details van deze specifieke mening zal ik u besparen.

Inmiddels is het herfst in Buenos Aires en vallen de blaadjes van de bomen. Gisteren fietste ik naar huis van college en het waaide hard, waardoor het gele blaadjes sneeuwde van de bomen, een prachtig gezicht. De dagen worden wat korter en het is 's nachts wat koeler, maar overdag schijnt de zon en is het prachtig weer. De mooiste tijd van het jaar wat mij betreft. Vanaf 9 maart zijn de colleges weer begonnen en ik hoefde niet één keer vanwege de regen de bus te nemen. Helaas wel een een paar keer vanwege gebrek aan een fiets... Mijn eerste Buenos Aires-bici was gestolen toen ik een avondje naar mijn favoriete theater-restaurant Vinilo ging en zo stom was mijn fiets voor de deur op slot te zetten. Tja, dat doe je toch niet?! (was de reactie hier). Die fiets had mee naar binnen gemoeten, ze hebben er een schattig klein binnenplaatsje en zijn fietsvriendelijk. Maar dat wist ik toen nog niet! Twee uurtjes prachtige gitaarmuziek later had één of ander onderkruipsel genoeg tijd gehad om mijn stoere wheels te ontvreemden. Tja, dat gebeurt toch overal (was de reactie vanuit Amsterdam en New York en nog zo wat plaatsen ter wereld). Bedankt jongens, daar heb ik wat aan... het blijft een hele investering, elk half jaar een "nieuwe" tweedehands fiets, dus degene die ik nu heb (die ik gelukkig na een fietsloos weekje al snel gevonden had en waar ik weer even blij mee ben) gaat overal mee naar binnen. Al ga ik bij presidente Christina herself op de thee!

Niet dat ik daar tijd voor heb, want ik studeer. En niet zo'n beetje ook. Het nieuwe bureau doet volop dienst en is beladen met kilo's en kilo's leesvoer. Anatomie heet de nieuwe tijdsbesteding. Organische Chemie, Statistiek en Engels zijn een soort hobby's geworden die je er voor de lol nog even bij doet. Anatomie is een oneindig groot zwart gat dat alle tijd die er maar is opslokt zonder dat er ooit een einde in zicht komt. En de manier waarop het gegeven wordt, draagt niet echt bij aan een structurele aanpak. "U dient het juiste detailniveau te vinden", zonder daarbij een indicatie van hoe gedetailleerd precies je kennis geacht wordt te zijn. Een structurele begeleiding van het practicum ontbreekt. Vroeger - toen deze student nog een studentje was :) - hadden we ook Anatomie. Compleet met een mooi snijpracticum: dode dieren ontleden en ontdekken hoe ze in elkaar zitten. Dat was nog eens een vak! Ik zal nooit van mijn leven vergeten dat we voor het eerst echt moesten gaan snijden. Weifelend met een nog maagdelijke scalpel boven het bleekroze buikje van zo'n lief klein biggetje (dood geboren! voor de dierenactivisten onder u!!): waar en hoe moet die eerste snee? Een hele overwinning als je uiteindelijk aan de eerste open-big-operatie van je leven begint. Uiteraard verwacht ik niet dat we nu met het practicum allemaal een dode hond, koe of paard voor onze neus krijgen, maar eentje voor de hele zaal is ook weer een beetje weinig. Zelf snijden is er helaas niet bij. En de afstraffende manier waarop sommige docenten vragen beantwoorden is natuurlijk didactisch gezien helemaal van de zotte. Over 3 weken is het eerste examen, dus ik heb nog even om alle botten, spieren, ligamenten, bloedvaten, gewrichten en zenuwen van de ruggegraat en de voorste ledematen erin te stampen. Op het juiste detailniveau uiteraard (het Paasweekend ga ik weer eens op de Dalmatiërs passen - dat wordt botten, pezen en spieren voelen bij de "princesas" - zoals baasje Marco ze noemt).

De eerste weken van het academisch jaar moest ik ook weer even door de papiermolen van Immigraciones. Documenten verzamelen en legaliseren, tig keer 's ochtends om 7 uur in de rij... Het was weer een feestje met de dames en heren ambtenaren. Gelukkig zijn er altijd lotgenoten om het leed wat te verzachten. Het Argentijnse vriendje van een Cubaanse mede-visumverlengster maakte, doelend op mijn studieboek voor Organische Chemie, de opmerking dat "je wel dapper moest zijn om dat in het spaans te studeren". Toch leuk dat iemand dat op waarde weet te schatten! :) We raakten verzeild in een uitgebreid gesprek (alle tijd, al wachtend), waarin bleek dat hij muzikant was, en dat mij uiteindelijk een hele lijst met leuke muzieklocaties (vergelijkbaar met Vinilo) opleverde. Van de nood maakt men een deugd! Van de week ben ik op één van deze locaties geweest, Notorious. Een franse collega van Biketours trad op met haar band en gaf een meeslepende mix van franse chansons, jazz, tango, cumbia en Cubaanse son ten gehore, terwijl ze zich steeds in een ander kostuum(pje) hees. Nooit geweten dat er zo'n rasartieste in haar school. Voor wie zich in deze contreien bevindt: NanaeNada heet de band en de show Nanasutra. Gaat dat zien!

Vertier en vermaak genoeg dus, op z'n tijd. Met Koninginnedag wordt het echter niets dit jaar vrees ik. De ambassade bezuinigt en geeft geen receptie (of niet voor de Nederlanders in ieder geval, de Argentijnse versie gaat in verband met de economische belangen uiteraard wel door). De Nederlandse vereniging heeft de toegangsprijs voor het 30-aprilfeest zo ongeveer verdubbeld, en ik was niet van plan de clubkas te spekken. Alle hoop is dus gevestigd op Dudui, de Nederlandse club die een tijdje gesloten was, maar 27 april haar deuren weer opent als "Casa Dudui". Daar moet toch een bitterbal of oranje tompouce te scoren zijn op onze nationale feestdag. Tussen de Anatomie-stampuurtjes door.

Al schrijvende werd het toch nog een blogje met van alles en nog wat. En dat is niet niks.