The questions of 2012

Do you really have 101 of them?

A cute little boy in front of the elevators in the apartment building of my Italian friend Marco, where I spent three weeks dog sitting the Dalmatians. They are the loveliest lady dogs and I take care of them with great pleasure. But 101?! And then walking them two by two, can you imagine.

Where’s the Dutchy?
The Well Very Learned Professor Mario Marino after his first lecture Physiology, the day that Argentina and the Netherlands would encounter each other in the Olympic arena for hockey gold. After his lecture he wanted to know who was supposed to be the Holandesa of the two European ladies in the front row (my German fellow student Maxi and I), to remind me that later that day battle would break loose. In case of Dutch victory they would very much appreciate my absence in class J The last four months I very much enjoyed listening to the lectures of the most charming professor of our faculty (with associated reputation ...). His next legendary statement, when we met a few weeks later – silver hockey sorrow forgotten - : "I still got semen from the Netherlands". Ehm .. ok!?!? Turned out he breeds horses and is interested in the Dutch warmblood. Hence.

Can you please write that down?
The oldest Professor of Biochemistry, Dra. Martha Beconi, during my oral final exam for Biochemistry. I was very fortunate that day: I got to entertain this eminence grise that reached her retirement age years ago, with my knowledge of the citric acid cycle and all other processes in the energy metabolism of our cells. Afterwards I heard that her department is trying to limit the collateral damage of her interference, but she still retains the privilege to take oral exams without an assistant teacher. I did not think I would be needing pen and paper. Suddenly I realized that she is deaf and simply did not understand me and my answers. Panic! After 15 minutes of non-communication, I got off with a fright and a meagre seven...

What about "chicos"?
54 Year-old Argentine date over dinner in a cosy little restaurant in Palermo. Chicos? Somewhat surprised, I began to think of his 27-year-old counterparts that occasionally chase me in pubs or discos, invariably starting their open mouthed attacks after a few sentences or dance steps, shamelessly stuffing my throat with their tongue. I estimated, however, that my dinner companion would not be completely up-to-speed with the prevailing disco/meat-market manners and gently tried to formulate a politically correct answer. Mistake! He did not ask about my experiences with the competition but inquired about my family-planning! Inwardly I laughed out loud about the completely conflicting associations caused by this single word. So he needed a second nest and chose me to hatch the eggs? So he presumed to tactically tackle the tricky matter just before dessert? The mutual interpretation errors were very indicative of our non-corresponding communication styles. Doomed to fail, this date...

WHY HERE?
By far the most frequently asked and ever recurring question of many Argentines. So often, that I got fed up a bit answering it. Maxi and I have a mini-competition "The Most Original Answer to Least Original Question". Maxi usually wins, she excels in bizarre answers. Nobody can imagine why the hell we want to study here. I have previously written about the national inferiority complex of the Argentines (see my blog Hulde - sorry, only in Dutch). Europeans are put on a pedestal, Europe is paradise (crisis or no crisis). On the 8th of November there was a mass demonstration, but the protests already started earlier in 2012 (see my blog Enjoy the ride – again GoogleTranslate will need to be your friend).

De vragen van 2012

Heb je er echt 101?

Een allerschattigst jongetje bij de lift in het appartementencomplex van mijn Italiaanse vriend Marco, waar ik drie weken op de Dalmatiërs paste. Het zijn twee prachtexemplaren van honden en ik verzorg ze met alle plezier. Maar 101?! En dan twee aan twee uitlaten, stel je voor.

Wie van jullie is die Nederlandse?
De Weledelzeergeleerde Professor Mario Marino na zijn eerste college Fisiologie, de dag dat Argentinië en Nederland in het strijdperk traden voor het hockeygoud op de Olympische Spelen. Hij wilde na afloop van zijn college weten wie de Holandesa was van de twee Europese dames op de voorste rij (mijn Duitse studiegenote Maxi en ik), om me eraan te herinneren dat de strijd later die dag in alle hevigheid los zou barsten. Als we wonnen hadden ze liever niet dat ik me de week erop zou vertonen :) Ik mocht de afgelopen maanden graag luisteren naar de colleges van de meest charmante hoogleraar van de faculteit (met bijbehorende reputatie…). Zijn eerstvolgende legendarische uitspraak, toen we elkaar weken later - zilveren hockeyverdriet inmiddels vergeten - eens spraken: “Ik heb nog sperma uit Nederland”. Ehm... ok!?!? Hij fokt paarden en is erg geïnteresseerd in het Nederlandse warmbloedpaard. Vandaar.

Kun je het even opschrijven?
De oudste professor van Biochemie, Dra. Martha Beconi, tijdens mijn mondeling eindexamen Biochemie. Ik trof het die dag: ik mocht deze eminence grise die de pensioengerechtigde leeftijd al jaren geleden bereikt heeft, onderhouden met mijn kennis van de citroenzuurcyclus en alle andere processen in de energiehuishouding van onze cellen. Achteraf hoorde ik dat de vakgroep de schade probeert te beperken wat haar inmenging betreft, maar ze behoudt zich nog steeds het recht voor mondelinge examens zonder adjudant af te nemen. Ik had niet gedacht dat daar pen en papier aan te pas zouden komen. Ineens besefte ik dat ze doof is en me simpelweg niet begreep. Paniek!! Na 15 minuten non-communicatie kwam ik met de schrik en een zeventje vrij…

Wat vind je van “chicos”?
54-Jarige Argentijnse date tijdens een etentje in een knus restaurant in Palermo. Chicos? Enigszins verrast begon ik te denken aan zijn 27-jarige soortgenoten die ik zo nu en dan in kroeg of disco achter me aan krijg, die na een paar zinnen of danspassen met geopende muil de aanval openen en ongegeneeerd hun tong achter in mijn keel proberen te proppen. Ik schatte echter in dat mijn tafelgenoot van de geldende disco- annex meatmarket-mores weinig weet zou hebben en probeerde voorzichtig een politiek correct antwoord te formuleren. Fout!! Hij vroeg niet naar mijn ervaringen met de concurrentie maar naar mijn kinderwens! Inwendig schaterde ik het uit om de totaal tegenstrijdige associaties die dat ene woord opriep. Meneer was toe aan een tweede leg en had mij uitverkoren deze uit te broeden? Dacht met zijn vraag dit heikele onderwerp nog voor het toetje even tactisch af te tikken? De wederzijdse interpretatiefout was tekenend voor onze niet-corresponderende communicatiestijlen. Gedoemd te mislukken deze date…

WAAROM HIER?
Met stip de mij meest gestelde en eeuwig terugkerende vraag, van vele Argentijnen. Zo vaak, dat ik het standaardantwoord al een beetje beu begin te worden. Maxi en ik hebben een mini-competitie “Het Origineelste Antwoord op de Minst Originele Vraag”. Maxi wint meestal, die blinkt uit in het verzinnen van bizarre antwoorden. Niemand kan zich voorstellen waarom wij in godsnaam hier willen studeren. Ik heb al eerder geschreven over het nationale minderwaardigheidscomplex van de Argentijnen (zie mijn blog Hulde). Wie uit Europa komt wordt op een voetstuk gezet, Europa is het paradijs (crisis of niet). Op 8 november jl. was er een enorme demonstratie, halverwege 2012 begonnen echter de eerste protesten al (zie mijn blog Enjoy the ride).



*** Blog herschreven als column voor tangotijdschrift La Cadena ***


“Wie van jullie is de Holandesa?”
vraagt de Weledelzeergeleerde Professor Mario Marino na afloop van zijn eerste college Fysiologie, de dag dat Argentinië en Nederland het strijdperk betraden voor het Olympisch hockeygoud. Hij wilde graag weten wie van de twee Europese dames op de voorste rij (mijn Duitse studiegenote Maxi en ik) hij er aan moest herinneren dat de strijd later die dag in alle hevigheid zou losbarsten. Ik mag graag luisteren naar de colleges van de meest charmante hoogleraar van de faculteit, met bijbehorende reputatie… Zijn eerstvolgende legendarische uitspraak toen we elkaar weken later – zilveren hockeyverdriet inmiddels vergeten – spraken: “Ik heb nog sperma uit Nederland”. Ehm...?? Hij blijkt paarden te fokken en heeft veel bewondering voor het Nederlandse warmbloedpaard. Vandaar.

“Heb je er echt 101?”
vraagt een allerschattigst jongetje bij de lift in het appartementencomplex van mijn Italiaanse vriend Marco in Recoleta, waar ik drie weken op zijn Dalmatiërs paste. Het zijn twee prachtexemplaren van honden en ik verzorg ze met alle plezier. Maar 101?! En dan twee aan twee uitlaten, stel je voor.

“Kun je het even opschrijven?”
verzoekt de oudste professor van Biochemie, Dra. Martha Beconi, tijdens mijn mondeling eindexamen. Ik trof het die dag: ik mocht deze eminence grise, die de pensioengerechtigde leeftijd jaren geleden al passeerde, onderhouden met mijn kennis van de citroenzuurcyclus en de energiehuishouding van onze cellen. Achteraf hoorde ik dat de vakgroep de schade probeert te beperken wat haar inmenging betreft, maar ze behoudt zich nog steeds het recht voor examens zonder adjudant af te nemen. Pen en papier leken me onnodige accessoires tijdens een mondeling. Door haar vraag besefte ik me dat ze doof is en me simpelweg niet begreep. Paniek! Na vijftien minuten non-communicatie kwam ik met de schrik en een zeventje vrij…

“Wat vind je van chicos?”
knipoogt een 54-jarige Argentijn tijdens een etentje in een knus restaurant in Palermo. Chicos? Enigszins verrast moest ik denken aan zijn 27-jarige soortgenoten die na een paar zinnen of danspassen in kroeg of disco, met geopende muil de aanval openen en ongegeneerd hun tong achter in mijn keel proberen te proppen. Ik schatte in dat mijn tafelgenoot na twintig jaar huwelijk van de geldende meatmarket-mores weinig weet zou hebben, en probeerde voorzichtig een antwoord te formuleren. Fout! Hij vroeg niet naar mijn ervaringen met de concurrentie, maar naar mijn kinderwens. Inwendig schaterde ik het uit om de totaal tegenstrijdige associaties die dat ene woord opriep. Meneer was blijkbaar toe aan een tweede leg en had mij uitverkoren deze uit te broeden? De wederzijdse interpretatiefout was tekenend voor onze incompatibele communicatiestijlen. En tango dansen kon ‘ie ook al niet. Gedoemd te mislukken, deze dwaze date…

“WAAROM HIER??”
Met stip de meest gestelde en eeuwig terugkerende vraag. Maxi en ik doen een onderlinge competitie “Het Meest Originele Antwoord op de Minst Originele Vraag” omdat we het standaardantwoord een beetje beu zijn. Maxi wint meestal, die blinkt uit in het verzinnen van bizarre antwoorden. Niemand kan zich voorstellen waarom wij in godsnaam hier willen studeren, want – crisis of niet – Europa is het paradijs. De vraag doet me altijd weer realiseren hoe enorm bevoorrecht we zijn. Geboren te zijn in een vrij en welvarend land is voor ons zo vanzelfsprekend, maar eigenlijk heel uitzonderlijk.

Enjoy the ride

Juni 2012. Er lijkt een kleine exodus op gang gekomen vanuit Buenos Aires. Zodra de boodschappen, het biertje in de kroeg en een hap eten-buiten-de-deur duurder dreigen te worden dan in eigen land, mort het expatvolk. Wie niet vanwege familie, werk of studie hier gebonden is, maakt zijn afweging. Een vriendin van me gaat terug naar Nederland, om daar met haar Argentijnse echtgenoot een nieuw bestaan op te bouwen. Haar spaargeld laat ze echter hier maar op de bank staan. Zoveel pesos kon ze aan haar Nederlandse bank niet slijten. “Het is net Eftelinggeld”, verzuchtte ze: zodra je het terrein verlaat is het niets meer waard.

Pretpark Argentinië lijkt minder en minder in trek. In het sprookjesbos valt er nog geen onraad te bespeuren: als je op een paddenstoel gaat zitten komt er nog steeds de prachtigste tangomuziek uit. Er zijn watervallen, enorme gletsjers en prachtige landschappen te bewonderen. Er worden mooie potjes polo gespeeld, en veel voetbal. Maar de slagboom zit aardig op slot. De directie van het pretpark ziet er op toe dat u consumeert wat er binnen de poorten verkocht wordt. Te betalen in de munteenheid van het park. Om de economie tegen leegloop te beschermen is er een enorme de-dollarisering op touw gezet. Bedenk goed wat je met je laatste dollar doet, want ze zijn al maanden niet meer te krijgen. Slechts met toestemming van de AFIP (de belastingdienst), kun je er aan komen. Mits je aannemelijk kunt maken dat je het geld waarmee je ze wilt kopen op belastingvriendelijke wijze verzameld hebt. Gevolg: een uitgebreide zwarte markt waar een dollar inmiddels meer waard is dan een euro. De presidente van het pretpark moest deze week tandenknarsend toegeven dat ze nog ergens een slordige 3 miljoen dollar op een bankrekening had staan. Auw. Dat wordt pesificeren (nieuw Argentijns woord voor het omzetten van buitenlandse valuta in pesos).

Mensen die het bordje UITGANG hadden ontdekt (de gegoede middenklasse en hoger, die goed voor zichzelf kunnen zorgen en een ruime buffer op de bank hebben staan) protesteerden deze week met een zoveelste cacerolazo. Dat is een vreedzame manier van demonstreren waarbij men zoveel mogelijk lawaai probeert te maken, bijvoorbeeld door met een pollepel op potten en pannen slaan. Waren de eerste versies nog een beetje besmuikt vanaf de balkons in de betere wijken, bereikte deze inmiddels het plaza de Mayo in volle openbaarheid. Voor degenen die hun design-pannen niet aan een dergelijke brute behandeling wilden onderwerpen was er inmiddels een app beschikbaar voor de smartphone. Flink schudden dan komt er een hoop herrie uit. We leven in een democratie dus iedereen mag op zijn manier opkomen voor zijn rechten. Op internet werd het gebeuren echter volledig belachelijk gemaakt. Wie demonstreert om voedsel, onderwijs, vrijheid, gerechtigheid of werk, kan rekenen op begrip. Wie strijdt voor het recht om over dollars te kunnen beschikken zonder de belastingdienst te informeren waar het geld vandaan komt, kan dat duidelijk niet.

Behalve cacerolazos hadden we de overname van YPF, aanhoudende nationale territoriumdriften rond de Malvinas, een frauderende maar onaantastbare vice-president, de metro in Buenos Aires die van “niemand” is… never a dull moment. Of, om in pretparktermen te blijven, riemen vast en enjoy the ride. De komende weken heb ik vakantie, tijd om mijn ticket naar winterpretpark Nederland te boeken. Eens bedenken of mijn maag nog een rondje achtbaan Argentinië kan verdragen.

"Enjoy the ride" verscheen in mijn column Mi Buenos Aires pequeño, in het juni-nummer van tangotijdschrift La Cadena.