Ik kan me de eerste keer dit seizoen nog haarscherp herinneren. Op weg naar het vliegveld Ezeiza, op weg naar thuishaven Nederland. Na een half uurtje backpacken laat ik me dankbaar op een stoel van lijn 8 zakken. Anderhalf uur Zuid-Amerikaanse toestanden voor de boeg. Genoeg tijd om de zelfkant van Buenos Aires weer eens onder ogen te zien: grauwe viaducten, krottenwijken, zwerfvuil in de bermen, stank en stof. Een in verregaande staat van ontmenselijking verkerende zwerver heeft zich op de vangrail genesteld, is er eens goed voor gaan zitten en eet met smaak van iets wat er uitziet als een soort vuilnis-feestbuffet. Versplinterde beelden wellicht vanuit een rijdende bus, maar vlijmscherpe splinters die de rauwe werkelijkheid op m'n netvlies krassen. En dan. Als bij toverslag de allesoverheersende, zoet-verleidelijke geur van verse aardbeien! Het contrast had niet groter kunnen zijn. Verrukt vliegen mijn ogen alle kanten op om te zien waar de bron is van dit brutaal bedwelmende parfum, ik vang nog net een glimp op van het verantwoordelijke fruitstalletje voor de bus weer verder rijdt, neem nog even een flinke snuif. De verrassende geursensatie doet me denken aan één van de prachtigste zinnen die ik dit jaar las (Riikka Pulkkinen, De Grens: vrouw wil zelfmoord plegen omdat ze beloofd heeft haar aan Alzheimer lijdende man op tijd uit zijn mistige wereld te verlossen, maar stelt het tijdstip telkens uit): "Niemand wil sterven als de aardbeien rijp zijn". Ik glimlach. Op de één of andere rare manier is het een troostrijke gedachte dat er aardbeien zullen zijn in Buenos Aires als ik over 14 dagen alweer terug zal komen uit Nederland.
Kilo's en kilo's aardbeien later loopt mijn tweede lente en mijn eerste academische jaar in Buenos Aires op zijn einde. Hoe vaak heeft die lieflijke lentegeur me nog weten te verleiden, die sensationele smaak me doen watertanden! De hoog opgetaste rode snoepfruitstapels verdwijnen zo langzamerhand uit het straatbeeld. Maken plaats voor perziken, nectarines en watermeloen. Op de fiets geen verrassende vleug aardbeiparfum meer, maar de indringende zwaar zoete geur van de zomer...
*****ENGLISH VERSION********
The scent of strawberries
I precisely remember the first time this season. On the way to Ezeiza airport, heading home to the Netherlands. After half an hour of backpacking I gratefully occupy a chair on line 8. South American scenes ahead for the coming one and a half hour. Enough time to face the seamy side of Buenos Aires again: gray viaducts, slums, littered roadsides, smells and dust. A tramp in advanced state of dehumanization has nestled himself on the guardrail, had himself a good sit down and is eating tastefully of what looks like a garbage-party buffet. Fragmented images perhaps from a moving bus, but razor-sharp splinters that scratch their image on my retina. And then. Like magic, the overwhelming, sweet-seductive scent of fresh strawberries! The contrast could not be greater. Delighted, my eyes fly in all directions to spot the source of this insolently intoxicating fragrance, I catch a glimpse of the responsible fruit stall before the bus starts moving again, take another deep snuff. The sudden aromatic sensation reminds me of the most beautiful sentence that I read this year (Riikka Pulkkinen, The Border: woman wants to commit suicide because she promised to redeem her husband who's suffering from Alzheimer's disease timely from his hazy world, but delaying the moment all the time): "Nobody wants to die if the strawberries are ripe." I smile. In some strange way it's a comforting thought that there will be strawberries in Buenos Aires when I will be returning from the Netherlands within 14 days.
Kilos and kilos of strawberries later, my second spring and first academic year in Buenos Aires are getting to an end. How often that lovely spring fragrance has been able to allure me, that sensational flavor to enchant me! The high red candyfruit piles are slowly disappearing from the streets. Making way for peaches, nectarines and watermelon. No more surprising hint of strawberry-perfume while biking, but the penetrating rich sweet smell of summer...
vrijdag 26 november 2010
dinsdag 16 november 2010
Fiets-TienTien
Ik doe tegenwoordig een nieuwe cursus: "Schelden in het Spaans". Voor gevorderden. Al veel geleerd sinds ik mijn fiets kocht! Geen moderne virtuele classroom of e-learning, 100% praktijk, fietsen-en-leren tegelijkertijd. Kost vooralsnog helemaal geen moeite, nieuwe woorden leren. Of hoe je dezelfde krachttermen met een verschillende graad van hartgrondigheid kunt gebruiken. Je zou er grof in de mond van worden, de verkeerssituatie in deze stad. En ook al ben ik er nu een beetje aan gewend geraakt: een heer in het verkeer is geen Argentijn. Zelfs al is het een dame.
Als fietsende weggebruiker leef je in een ander paradigma, bekijk je de wereld van een heel andere kant. Dat levert veel nieuwe vragen op. Bijvoorbeeld: Waar koopt een Argentijn z’n rijbewijs? Of is er daadwerkelijk een examen om dat papiertje te bemachtigen? een lesauto heb ik nog nooit gezien. Rijmt "rechtdoor op dezelfde weg gaat voor" ook in het Spaans? Vermoedelijk niet want niemand lijkt dit o-zo-handige riedeltje in zijn hoofd te hebben. Bestaan er officiële verkeersregels en leert men die überhaupt? Ik herinnerde me ineens weer dat we op de lagere school zoiets hebben als "het verkeersexamen", werkelijk geniaal! Is de dode-hoek-spiegel hier al doorgedrongen? Is het nut van richtingaanwijzers algemeen erkend? Is rechts inhalen toegestaan? Hoeveel bonuspunten krijg je als je rechtsaf durft te slaan vanaf de meest linkerbaan? In ieder geval verdienen deze heldhaftige kamikaze-piloten een medaille voor getoonde (over)moed! Welk percentage Argentijnse autobestuurders is kleurenblind? handig om te weten voor een snelle kansberekening bij elk groot kruispunt. Van de fieters weet ik het wel: net als in Nederland 100% kleurenblind! (inclusief ikzelf ).
Er wordt te weinig gefietst hier om een collectief fietsersonderbewustzijn te ontwikkelen, een zesde zintuig dat feilloos de aanwezigheid van een fietser registreert en daarop anticipeert. Waarschijnlijk moet je in een land als Nederland geboren worden om daarmee behept te zijn. Buiten onze landsgrenzen zijn we aangewezen op eigen alertheid. Voor plotseling openslaande autodeuren bijvoorbeeld. Ik zie het al gebeuren dat ik lekker ergens naar beneden suis en dat er dan zo’n h^@& de p#$$ uitstapt zonder te kijken. Daar helpt geen enkel fietsersvernuft tegen... Een helm wel, of een fietspad... maar ja. Nederlanders willen niet aan de fietshelm, las ik deze week op internet (artikel van de Wereldomroep). En fietspaden in Buenos Aires zijn (ondanks het groeiende aantal en een vette promotiecampagne – “Mejor en bici!”) nog steeds een zeldzaamheid.
Terug naar de weg dus, met massa’s taxi’s. Geheel terecht dat ze die in de door moeder Natuur uitverkoren "pas op!"-kleuren zwart en geel uitgevoerd hebben. Ze houden nauwelijks afstand, stoppen waar het maar uitkomt en lijken de fietsende medemens te willen frustreren. Nog zo’n niet te vermijden obstakel: de stadsbus. Begrijp me niet verkeerd, de bus is top, ik ga graag met de bus. Je betaalt 3 keer niks, gaat lekker zitten (of staan) en komt vanzelf van A naar B, dag en nacht. Op tijd uitstappen en niet bestolen worden, maar verder heb je er geen omkijken naar. Een soort veilige cocon, een mini-universum dat als grootste in het verkeer het recht van de sterkste met succes weet uit te buiten. Als fietser sta je wat treetjes lager in de pikorde en is het oppassen geblazen voor deze meedogenloze monsters. Als opgejaagd wild maak je dat je wegkomt, als er vlak voor een halte eentje gierend van ongeduld in je nek hijgt. Achter een bus zit je pas echt in de val. Rechts inhalen geeft botsingen met in- en uitstappende passagiers, links inhalen doe je slechts met gevaar voor eigen leven en erachter blijven hangen is alleen leuk voor liefhebbers van heerlijk hete roetwalmen. De fietsersbaan (een streep op de weg, de naam fietspad niet waardig) die sommige grote avenidas aan de linkerkant hebben zou soelaas moeten bieden. Aanstormend en links afslaand verkeer plus slordig geparkeerde auto’s maken het gebruik ervan echter een onderneming voor wie dapper is, of levensmoe. Ik blijf dus mooi rechts rijden, dat voelt vertrouwder en overzichtelijker.
Mijn favoriete fietstocht is die van 's ochtends 6:30 uur naar de faculteit. Als de lucht nog lekker fris is, het verkeer rustig, de weg van mij. Terwijl de vogeltjes fluiten, de conciërges hun stoepjes schrobben en de winkels bevoorraad worden peddel ik op mijn dooie gemakkie in een half uurtje naar college. De eerste paar keer was het even zoeken naar de juiste route maar inmiddels ben ik mijn eigen fiets-TomTom met een levendige optimalisatie in mijn hoofd, gebaseerd op: a) het gladste asfalt (veel kleine straten hebben een ander wegdek, een soort kinderkopjes, vreselijk gehobbel met de fiets), b) de minste/minst grote gaten in de weg, c) het rustigste verkeer, en niet onbelangrijk d) de juiste richting. Dat laatste klinkt misschien onlogisch, als de bestemming bekend is, maar er is heel veel eenrichtingsverkeer, en dat compliceert de zaken nogal. “Keer om!” hoor ik de TomTom al wanhopig zeggen, maar stiekem een stukje stoep biedt in dat soort situaties ook uitkomst.
We hebben al heel wat kilometertjes gemaakt, mijn fietsie en ik. In een paar weken ben ik erg aan hem gehecht geraakt. Behoorlijk verontwaardigd was ik dus, toen ik merkte dat ze hem al hebben proberen te stelen... op klaarlichte dag, voor de supermarkt, in een drukke straat. Blijkbaar stond ik snel genoeg weer buiten, het slot was net niet helemaal doorgeknipt. Prutsers! Ik heb maar gauw een tweede en nog groter slot gekocht, om te laten zien dat het menens is. Dat ze met hun g%$# p$%^& van mijn bici af moeten blijven! Fietsen betekent bewegingsvrijheid en onafhankelijkheid (daar kun je nooit genoeg van hebben!). De sensatie van snelheid en vrijheid maakt het - afgezien van de soms moeizame interactie met mijn medeweggebruikers - heerlijk om de stad te doorkruisen. Nu het academisch jaar er bijna op zit, zoek ik nog een job voor de komende maanden. Fietskoerier lijkt me wel wat. Breng ik binnenkort de Fiets-TienTien op de markt. Editie Buenos Aires, door mij persoonlijk ingesproken, in het Nederlands en Spaans, inclusief een handige selectie scheldwoorden.
Als fietsende weggebruiker leef je in een ander paradigma, bekijk je de wereld van een heel andere kant. Dat levert veel nieuwe vragen op. Bijvoorbeeld: Waar koopt een Argentijn z’n rijbewijs? Of is er daadwerkelijk een examen om dat papiertje te bemachtigen? een lesauto heb ik nog nooit gezien. Rijmt "rechtdoor op dezelfde weg gaat voor" ook in het Spaans? Vermoedelijk niet want niemand lijkt dit o-zo-handige riedeltje in zijn hoofd te hebben. Bestaan er officiële verkeersregels en leert men die überhaupt? Ik herinnerde me ineens weer dat we op de lagere school zoiets hebben als "het verkeersexamen", werkelijk geniaal! Is de dode-hoek-spiegel hier al doorgedrongen? Is het nut van richtingaanwijzers algemeen erkend? Is rechts inhalen toegestaan? Hoeveel bonuspunten krijg je als je rechtsaf durft te slaan vanaf de meest linkerbaan? In ieder geval verdienen deze heldhaftige kamikaze-piloten een medaille voor getoonde (over)moed! Welk percentage Argentijnse autobestuurders is kleurenblind? handig om te weten voor een snelle kansberekening bij elk groot kruispunt. Van de fieters weet ik het wel: net als in Nederland 100% kleurenblind! (inclusief ikzelf ).
Er wordt te weinig gefietst hier om een collectief fietsersonderbewustzijn te ontwikkelen, een zesde zintuig dat feilloos de aanwezigheid van een fietser registreert en daarop anticipeert. Waarschijnlijk moet je in een land als Nederland geboren worden om daarmee behept te zijn. Buiten onze landsgrenzen zijn we aangewezen op eigen alertheid. Voor plotseling openslaande autodeuren bijvoorbeeld. Ik zie het al gebeuren dat ik lekker ergens naar beneden suis en dat er dan zo’n h^@& de p#$$ uitstapt zonder te kijken. Daar helpt geen enkel fietsersvernuft tegen... Een helm wel, of een fietspad... maar ja. Nederlanders willen niet aan de fietshelm, las ik deze week op internet (artikel van de Wereldomroep). En fietspaden in Buenos Aires zijn (ondanks het groeiende aantal en een vette promotiecampagne – “Mejor en bici!”) nog steeds een zeldzaamheid.
Terug naar de weg dus, met massa’s taxi’s. Geheel terecht dat ze die in de door moeder Natuur uitverkoren "pas op!"-kleuren zwart en geel uitgevoerd hebben. Ze houden nauwelijks afstand, stoppen waar het maar uitkomt en lijken de fietsende medemens te willen frustreren. Nog zo’n niet te vermijden obstakel: de stadsbus. Begrijp me niet verkeerd, de bus is top, ik ga graag met de bus. Je betaalt 3 keer niks, gaat lekker zitten (of staan) en komt vanzelf van A naar B, dag en nacht. Op tijd uitstappen en niet bestolen worden, maar verder heb je er geen omkijken naar. Een soort veilige cocon, een mini-universum dat als grootste in het verkeer het recht van de sterkste met succes weet uit te buiten. Als fietser sta je wat treetjes lager in de pikorde en is het oppassen geblazen voor deze meedogenloze monsters. Als opgejaagd wild maak je dat je wegkomt, als er vlak voor een halte eentje gierend van ongeduld in je nek hijgt. Achter een bus zit je pas echt in de val. Rechts inhalen geeft botsingen met in- en uitstappende passagiers, links inhalen doe je slechts met gevaar voor eigen leven en erachter blijven hangen is alleen leuk voor liefhebbers van heerlijk hete roetwalmen. De fietsersbaan (een streep op de weg, de naam fietspad niet waardig) die sommige grote avenidas aan de linkerkant hebben zou soelaas moeten bieden. Aanstormend en links afslaand verkeer plus slordig geparkeerde auto’s maken het gebruik ervan echter een onderneming voor wie dapper is, of levensmoe. Ik blijf dus mooi rechts rijden, dat voelt vertrouwder en overzichtelijker.
Mijn favoriete fietstocht is die van 's ochtends 6:30 uur naar de faculteit. Als de lucht nog lekker fris is, het verkeer rustig, de weg van mij. Terwijl de vogeltjes fluiten, de conciërges hun stoepjes schrobben en de winkels bevoorraad worden peddel ik op mijn dooie gemakkie in een half uurtje naar college. De eerste paar keer was het even zoeken naar de juiste route maar inmiddels ben ik mijn eigen fiets-TomTom met een levendige optimalisatie in mijn hoofd, gebaseerd op: a) het gladste asfalt (veel kleine straten hebben een ander wegdek, een soort kinderkopjes, vreselijk gehobbel met de fiets), b) de minste/minst grote gaten in de weg, c) het rustigste verkeer, en niet onbelangrijk d) de juiste richting. Dat laatste klinkt misschien onlogisch, als de bestemming bekend is, maar er is heel veel eenrichtingsverkeer, en dat compliceert de zaken nogal. “Keer om!” hoor ik de TomTom al wanhopig zeggen, maar stiekem een stukje stoep biedt in dat soort situaties ook uitkomst.
We hebben al heel wat kilometertjes gemaakt, mijn fietsie en ik. In een paar weken ben ik erg aan hem gehecht geraakt. Behoorlijk verontwaardigd was ik dus, toen ik merkte dat ze hem al hebben proberen te stelen... op klaarlichte dag, voor de supermarkt, in een drukke straat. Blijkbaar stond ik snel genoeg weer buiten, het slot was net niet helemaal doorgeknipt. Prutsers! Ik heb maar gauw een tweede en nog groter slot gekocht, om te laten zien dat het menens is. Dat ze met hun g%$# p$%^& van mijn bici af moeten blijven! Fietsen betekent bewegingsvrijheid en onafhankelijkheid (daar kun je nooit genoeg van hebben!). De sensatie van snelheid en vrijheid maakt het - afgezien van de soms moeizame interactie met mijn medeweggebruikers - heerlijk om de stad te doorkruisen. Nu het academisch jaar er bijna op zit, zoek ik nog een job voor de komende maanden. Fietskoerier lijkt me wel wat. Breng ik binnenkort de Fiets-TienTien op de markt. Editie Buenos Aires, door mij persoonlijk ingesproken, in het Nederlands en Spaans, inclusief een handige selectie scheldwoorden.
maandag 2 augustus 2010
Oost west thuis best
Thuis. Soms woon je maanden ergens en wordt het nooit wat, soms zet je één voet over de drempel en voel je je meteen op je plek. Thuis-op-het-eerste-gezicht. Mijn eerste huis in Caballito was zo'n warme deken, en ook het huis van één van mijn Argentijnse vriendinnen, waar ik een paar dagen geleden kwam wonen, heeft diezelfde uitnodigende sfeer. Jessica gaat op reis en ik mag 2 maanden genieten van haar heerlijke heiligdom in Caballito (dezelfde wijk dus als voorheen maar 10 minuten fietsen van mijn eerste huis). De kouwe kak van Palermo heb ik met het allergrootste genoegen achter me gelaten!!
Even een soort rondleiding: het huis is een PH (Propiedad Horizontal), wat in de regel inhoudt dat je op de begane grond woont, niet in een flatgebouw, en met een paar buren een voordeur deelt. Vaak is er een binnenplaatsje of een tuin bij elk huis van de PH. Bij ons kom je binnen op de binnenplaats, met een dak dat helemaal open kan. Met mooi weer dan, het is nu zo koud dat het gaskachteltje lekker de hele dag brandt terwijl wij ons in dikke wollen gewaden hijsen (ja jongens en meisjes, met zelfs temperaturen onder nul 's nachts!! het is momenteel echt winter in Buenos Aires met een polair tintje uit het zuiden, en geen centrale verwarming...). Beneden hebben we beiden een grote slaapkamer met een mooie houten vloer en louvredeuren naar de binnenplaats. Rechts zijn de badkamer en de keuken, daarboven is de 3e slaapkamer/Jessica's werkruimte, die je met een trap bereikt. Nog een trappetje hoger en je staat op het terras, met parilla (grill) voor de Argentijnse asado (BBQ met vooral veel vlees). Jammer dat ik net de zomer niet meemaak hier...
De komende 2 maanden wordt het dus een kwestie van een soortgelijk paleisje zien te scoren. De lat ligt lekker hoog en ik laat 'm daar mooi even liggen, minder kan altijd nog. Woongenot is nogal belangrijk heb ik de laatste maanden gemerkt, en verdient alle prioriteit! Behalve huizen zoeken staat er nog een reisje op stapel, ik ben even in Nederland voor een bruiloft en om mijn 40e verjaardag te vieren! Met een tango-tuinfeestje in Harderwijk, een pre- in Buenos Aires en een afterparty in Amsterdam hoop ik het ouder worden wat draaglijker te maken... Verder beginnen ook de colleges zo langzamerhand alweer, nog voor ik op reis ga! Dat wordt 10 dagen spijbelen bij de vakken Natuurkunde, Biologie en Wetenschapsfilosofie...
Voor de 3 vakken van het eerste halfjaar was ik al met vlag en wimpel geslaagd :) dus ik geniet even van een welverdiende vakantie, zeer tevreden dat de studie zo lekker loopt. Met mijn studentenboekje, waarin mijn 3 mooie cijfers voor Wiskunde, Scheikunde en Sociedad & Estado prominent geregistreerd staan, had ik vrij entree op de Landbouwtenstoonstelling, de "Rural". Eén van de meest traditionele winteractiviteiten van agrarisch Argentinië. Met heel veel echte gaucho's, herkenbaar aan hun hoge laarzen, rustieke kleding, enorme mes (op de rug in de broekband gestoken) en hun boina (een baret-achtig hoofddeksel, tijdens een show verwisseld voor een wat chiquere hoed). Met gauchomuziek, agrarische producten om te proeven en te kopen, en natuurlijk talloze keuringen en shows van koeien, paarden, schapen, geiten, lama's, kippen, ganzen, pauwen... Wat een heerlijke beestenboel!! Gisteren ging ik voor de afsluitende ceremonie nog een keer, maar die was helaas een uur eerder al afgelopen dan verwacht. Gelukkig heb ik nog een paar jaar de kans om terug te komen naar deze happening.
Behalve beestenboel, verhuizen, sporten, salsa, tango en de gebruikelijke sociale en culturele zaken doe ik even lekker niks (daar ben ik dus niet echt goed in... ik heb deze vakantie nog geen één boek uit!). Er valt altijd wel wat uit te zoeken en te regelen. Mijn hoofd loopt om eerlijk gezegd van de leuke plannetjes, de ideeën die ik nog uit wil werken, de contacten die ik wil leggen of ophalen, de blogs en columns die ik nog wil schrijven, de dingen die ik nog moet organiseren.... mi nuevo ritmo en het 10-daagse tripje thuis-best houden mijn voetjes wel van de vloer!! Nog 21 nachtjes slapen dan kom ik ze even gezellig op Hollandse bodem zetten... :) Tot gauw allemaal!!!
*****ENGLISH VERSION********
Home is where the heart is
Home. Sometimes you live somehwere for months and it never turns into something, sometimes you set one foot inside the door and you immediately feel comfortable. Home-at-first-sight. My first house in Caballito was such a warm blanket, and also the house of one of my Argentinian friends, where I came to live a few days ago, has the same welcoming atmosphere. Jessica goes travelling and I get to enjoy her lovely sanctuary in Caballito for 2 months (same zone as before but 10 minutes by bike from my first house). I left the preppy swank of Palermo with all sorts of pleasure!!
A quick sort-of-tour: the house is a PH (Propiedad Horizontal), which means generally that you live on the ground floor, and not high up in a department building/flat, and share the frontdoor with a few neighbours. Most of the time every house within a PH has a little patio or garden. Entering this house you step directly onto the patio, that has a roof that can be opened completely. With nice sunny weather of course, with the cold that we have right now the cute little gas stove is burning away all day while we dress up in thick woolen robes (yes, boys and girls, we even have temperatures below zero at night!! true winter with a polar touch from the south has arrived in Buenos Aires, and no central heating...). Downstairs we both have a large sleeping room with a beautiful wooden floor and louvre doors to the patio. On the right you find the bathroom and the kitchen, and a staircase leading to the 3rd bedroom/Jessica's work space. Up another little stairs to enter the large terrace, with parilla (grill) for the Argentinian asado (BBQ with lots of meat). Too bad that I will be out of here by summer...
So the coming 2 months it will be a matter of finding me a similar little palace. The standard is set pretty high and I will leave it up there for now, lowering it can still be an option for later maybe. To have a pleasurable living environment is quite important as I noticed the last few months, and deserves all priority! Except for house hunting I got a little trip in the pipeline, I will be in The Netherlands for a short while, for a wedding and to celebrate my 40th birthday! With a tango-gardenparty, a pre- in Buenos Aires and an afterparty in Amsterdam I hope to make the aging a bit bearable... Also my lectures will start again in a while, even before I am leaving on my little journey! That means 10 days of truancy for Physics, Biology and Philosophy of Science...
I already passed the 3 subjects of the first half year with flying colours :) so I am enjoying a well-earned holiday, very satisfied that my studies thus far are quite successfull. My student booklet, in which my 3 beautiful grades for Maths, Chemistry and Sociedad & Estado are prominently registered, gave me free entrance to the Agriculture Exhibition, the "Rural". One of the most traditional winter activities of agricultural Argentina. With a lot of real gauchos, recognizable by there high boots, rustic clothing, enormous knife (on their back, tucked in their waistband) and their boina (a barret-like headgear, during a show replaced with a little more chic hat). There was gaucho music, agricultural products to taste and to buy, and of course countless examinations and shows of cows, horses, sheep, goats, lamas, chicken, geese, peacocks... A complete animal farm!! Yesterday I went again for the final ceremony, only to find out that it already finished one hour earlier than expected. Well, fortunately I got a few years here to come back to see this event.
Except for the animal farm, the moving, the gym, salsa, tango and the usual social and cultural business I do nothing but sweet nothing (and I suck at that... I did not finish one single book yet this holiday!). There is always things to find out and to arrange. To be honest, my head is spinning with all the fun little plans, the ideas that I want to work out still, the contacts that I want to make or renew, the blogs and columns that I still want to write, the things that I need to organize.... mi nuevo ritmo and the 10-day trip to where-the-heart-used-to-be are keeping my little feet well off the floor!! Just 20 more nights to go and I will be planting them on Dutch ground... :) See you all soon!!!
vrijdag 18 juni 2010
Brood en spelen
Donderdagochtend, 7 uur. Ik kom de collegezaal binnen en krijg het gevoel dat ik veel te vroeg ben vandaag. Ehm.. heb ik me vergist in de dag? slechts gedroomd dat de wekker ging? wordt er gestaakt? of is de tijd verzet? Bij de kiosk waar ik m'n gebruikelijke ochtendshotje koffie haal wordt al gauw duidelijk wat er aan de hand is, de draagbare TV staat in voetbal-opstelling. Tuurlijk! hoe kon ik dat vergeten.. Argentinië speelt haar 2e wedstrijd in de mundial. Vandaar. Geen kip op straat, slechts een handjevol studenten in de collegezaal, lege gangen, het land ligt plat. Als ik terug naar huis ga moet het 4e doelpunt nog vallen. Het land houdt 90 minuten haar adem in, de stilte is onwerkelijk, de zondagsrust in een streng gereformeerde plattelandsgemeente in de bible-belt is er niets bij! Totdat er weer een doelpunt valt en er uit duizenden onzichtbare kelen een oorverdovend gejuich en gebrul opstijgt.
Nou ben ik een echte cultuursnob en haal ik mijn neus een beetje op voor dat gevoetbal van het gewone volk. Nee, deze dame deed zichzelf even een cultuurweekje cadeau afgelopen week. Tussen de deelexamens door (eind juni beginnen ze weer!) lekker weg in eigen stad. Met elke avond wat leuks op de planning (of zelfs 2 of 3 activiteiten), verschillende bands, een klassiek concert in een museum, Palermo gallery night, Europese cinema, verhalenvertellers, gezongen tango, een foto-expositie van een vriendin van mijn vorige huis, noem maar op! Ik ontdek hoe langer hoe meer mooie plekken in de stad en vooral ook, hoe groot het aanbod is qua cultuur en creativiteit. Op zich wist ik dat natuurlijk al sinds ik in 2008 hier aan de hand van een circusclown mijn eerste stappen zette in de Argentijnse culturele wereld, maar ik ontdek het telkens weer, blijf me verbazen en vooral ook voornemen om de tijd die ik hier heb optimaal te benutten, alles in me op te zuigen en volop te genieten van al het moois! Na een dag hard studeren is het brein toe aan een prikkeling van de zintuigen, wat sociale interactie en ook niet onbelangrijk: lekker eten en drinken! Wat een geluk dat dit alles in zo ruime mate en met zoveel creativiteit en liefde voor de kunst geboden wordt. De sport is om het financieel gezien niet uit de hand te laten lopen. Ik heb even zitten rekenen en kwam erachter dat de hele zintuigstrelende overdosis van vorige week (inclusief de heerlijkste hapjes en drankjes) me 110 pesos van mijn studentenbudget gekost heeft, net geen 23 euro.
Geen geld toch? en toch duurder dan ooit, want ze kosten nogal wat de laatste tijd, de pesos!! Sinds "Griekenland-gate" en de wegzakkende euro viel de koers steeds ongunstiger uit. Inmiddels zijn de grafieken weer dalende, maar ik betaal nog steeds zo'n 12,5% meer voor mijn pesootjes dan bijvoorbeeld in november. Ik blijk ineens afhankelijker dan ooit van de wereldeconomie!! Alstublieft heren en dames van de Europese en Amerikaanse banken, van de financiële en politieke machten, doet u uw uiterste best om de euro in bedwang te houden zodat het tekort op uw en mijn begroting niet nog verder oploopt!! Op meer micro-economisch niveau heb ik nog een ander probleem: kleingeld, monedas. Niemand heeft het, en iedereen liegt erover, want de muntjes die je hebt, moet je bewaren voor de bus (daar betaal je alleen met gepast muntgeld namelijk, aan een genadeloze automaat die geen briefjes slikt). Dus om te voorkomen dat ik 's ochtends om 6 uur zonder geld kom te staan en niet naar college kan, lieg ik vrolijk mee bij de bakker en de supermarkt. "Nee sorry, ik heb geen enkel kleingeld". Het komt dus steeds vaker voor dat me in winkels een klein verschil kwijtgescholden wordt, omdat er gewoon geen wisselgeld is. Onlangs ben ik zelfs voor het eerst van mijn leven naar de bank geweest en heb ik in de rij gestaan om muntgeld te krijgen! Het schijnt dat de busmaatschappijen het door hen verzamelde wisselgeld met winst terug verkopen aan de banken.... Het moet toch niet gekker worden.
Hoewel... Het is inmiddels herfst, bijna winter. Het is wat kouder aan het worden. Overdag temparaturen van 10-15 graden, 's nachts zo'n 2-10 graden. Vaak een zonnetje overdag, eigenlijk best aangenaam. Maar de gemiddelde Argentijn heeft het al flink koud. Klaagt er graag over. En trekt een lekkere warme jas aan. Groot gelijk, waarom zou een mens kou lijden nietwaar. Maar wat de gemiddelde Argentijn ook doet, is z'n hond een jas aantrekken!!! Grrrrrr... ik zie overal die arme beesten, in het gunstigste geval geschoren (en dus een jasje nodig) of slechts in een parmantig wit-blauw gestreept gevalletje (het is voetbaltijd tenslotte). Maar vaak waag ik echt aan het gezonde verstand van de hondenbezitter te twijfelen, moet ik me inhouden om geen opmerking te maken en schudt ik maar een beetje mijn hoofd. Wat moet een grote langharige hond in godesnaam met een extra fleece, of een wollen dekje?? Als het niet eens vriest?!? Weet de gemiddelde Argentijnse hondenbezitter dan niet hoe een vacht werkt? dat als het baasje het koud heeft dit niet automatisch betekent dat zijn trouwe viervoeter dat ook zo voelt?
Ik denk dat men graag laat zien hoe goed men wel niet voor het dier zorgt. Want een hond is status, een hond is mode, een hond is een statement. Wie een hond heeft, heeft geld. Wie geld heeft, heeft werk. Wie werk heeft, heeft geen tijd, maar een hondenuitlaatservice. Tegenstrijdigheid alom dus (typisch Argentijns op één of andere manier). Hoe duurder de wijk, hoe meer hondenuitlaters je ziet. Ik heb enorme bewondering voor ze, en kijk graag toe hoe ze hun groep in bedwang houden. In het park laten ze vaak de honden los, wonderbaarlijk eigenlijk dat elke hondenuitlater dan toch weer met z'n eigen roedeltje heelhuids terug komt, eens vragen hoe ze dat doen! Baasjelief kan in deze stad overal terecht in schattige winkeltjes met de prachtigste hondenkleertjes en accesoires (2 straten verderop in mijn wijk is een winkel genaamd "Glam Pet Shop", met een hondenbankje van zacht paars fluweel in Louis XIV stijl in de etalage hahahahahahha!!). Behalve in het donkere zuiden van de stad uiteraard, waar een mens met gezin en al een maand moet rondkomen van de waarde van een gemiddeld hondenjasje... (en bijpassende laarsjes.....).
Gekkigheid genoeg dus. Maradona = God en als er gevoetbald wordt overval je gewoon een school want de politie zit aan de buis gekluisterd. Ach ja, voetbal... best leuk als er om de wereldtitel gestreden wordt. En OK, morgen ga ik ook om 8:30 uur naar de Nederlandse kroeg om Nederland-Japan te kijken. Eigenlijk heb ik op zaterdag college om 7 uur, maar ik spijbel voor een keertje :) Mijn cijfers voor de eerste examens waren zo goed, dat kan wel een keer. En niet eens om het voetbal eigenlijk, maar om naar een polowedstrijd te gaan, in Pilar (zo'n 54 km ten noorden van Buenos AIres). Nog nooit gedaan, normaal gesproken heel duur en voor een arme student onbetaalbaar. Maar we zijn uitgenodigd (via een bekende van Couch Surfing). Met champagne en sushi en zo, very VIP :)) Een unieke gelegenheid en spijbelen dus maar! Met tijd voor het Nederlandse voetbalontbijt op de koop toe. Een dubbele dosis brood en spelen voor mij morgen, wat wil een mens nog meer!!?!
*********ENGLISH VERSION******************
Bread and circuses
Thursday morning, 7 o' clock. I enter the lecture room and get the feeling that I arrived quite early today. Ehm.. is this another day? did I merely dream that the alarm was ringing? are the teachers on strike today? did someone change the time? At the kiosk where I go to get the usual morningshot of coffee things turn evident immediately, the portable TV is set up in football-position. Of course! how could I forget.. Argentina is playing her 2nd game in the mundial. That's why. Not a soul on the streets, just a handful of students in the lecture room, empty hallways, the country switched off. When I go home the 4th goal still has to be scored. The country is holding it's breath, the silence is surreal, sunday-rest in a strictly Calvinistic rural municipality in the Dutch bible-belt is nothing compared to this! Until the next goal is scored and an immense cheering and roaring rises from thousands and thousands of invisible throats.
As I am quite the culturesnob I turn up my nose a bit for that footballery of the common people. No, this lady granted herself a little culture week last week. Enjoying my city a little more than usual in between partial exams (end of June they start again). With something nice planned every night (or even 2 or 3 activities), a few bands, a classical concert in a museum, Palermo gallery night, European cinema, narrators, live sung tango, a foto-exhibition of a friend of my former home, you name it! I am discovering more and more lovely places in town and, especially, how enormous the cultural and creative offer is. Of course I already knew this since my first footsteps in the Argentinian cultural world at the hand of a circusclown in 2008, but I keep rediscovering it all the time, keep being surprised and especially keep intending to optimally make use of my time here, to absorb and to enjoy all
the beautiful things at the utmost! After a day of severe studying the brain is ready for a little spurring of the senses, some social interaction and not unimportant: delicious food and drink! What bliss that all of this is offered in such abundance, displaying ceaseless creativity and love for the arts. The challenge for me is to keep things under financial control. I have been calculating a bit and found out that last week's sense-caressing overdose (including exquisite bites and bubbles) cost 110 pesos of my student budget, just about 23 euros.
That's no money, right? and still more costly than ever, because they are kind of expensive lately, them pesos!! Since "Greece-gate" and the plummeting euro, the exchange rate kept showing more unfavourable values every day. In the mean time, the graphics are decreasing again, but I still pay some 12,5% more for my pesos than in November for example. I turn out to be more dependant on global economy than ever!! Please, ladies and gentlemen of the European and American banks, of the financial and political powers, please do the utmost to keep our euro under control in order to keep the deficit on your and my budget from growing any further!! On a more micro-economic scale I have yet another problem to face: change, monedas. Nobody has it, and everybody is lying about it, because the coins that you have, should be kept for the bus (where you can only pay with coins, to merciless machines that don't swallow bills). In order to prevent missing lectures because I am without change at 6 o' clock in the morning, I happily lie along with the rest at the baker's and the supermarket. "No, truly sorry, I don't have any change". It happens to me more and more that prices are rounded off and I get my groceries a little bit cheaper, because there simply isn't any change. Recently I even went - for the first time in my life - to a bank to stand in line for coins! It seems that the bus companies sell their heaps of change back to the banks on a profit.... Craziness.
But there is more.... It's autumn now, turning winter. It's getting a bit colder. During the day temparatures around 10-15 degrees, at night some 2-10 degrees (Celsius). Frequently sunshine and blue skies, very agreeable actually. But
the average Argentino is already freezing. Loves to complain about it. And puts on a nice warm coat. Righteously, why would one suffer of miserable cold. But the thing that the average Argentino also does, is putting a coat on his dog!!! Grrrrrr... I see these poor animals everywhere, at the best shoven (and therefore needing a little coat) or just dressed in a perky white-and-blue-striped doggy-shirt (these are football days after all). But many a time I dare to doubt the common sense of the dog owner, restricting myself not to make a remark and just shaking my head a bit over so much stupidity. What for heaven's sake would a large long-haired dog need an extra fleece, or a woolen blanket for?? If it's not even freezing? Is the average Argentinean dog owner unaware of the effect of a fur? that if he feels cold, it doesn't automatically mean that his loyal four-footer is feeling the same?
Most likely they just love to show how good care they take of their animal. Because a dog is status, a dog is fashion, a dog is a statement. He who owns a dog, owns money. Who owns money, has a job. Who has a job, has no time, but a dog-walking-service. Contradiction on all sides (typically Argentian in a way). The more expensive the district, the more dog-walkers you see on the street. I admire them a lot, and love watching how they manage their troupes. In the parks they often let the dogs run around freely, it's a sheer miracle that every dog-walker returns home with his own flock unharmed, I should ask some day how they do that! Daddy-dear has the opportunity everywhere in town to find the most adorable shops with the cutest doggy outfits and accessories (2 streets away from my house there is one called "Glam Pet Shop", with a soft purple velvet dog-seat in Louis XIV style in their display window hahahahahahha!!). With exception of course on the dark south side of town, where a whole family has to make ends meet for at least one month on the money that another one spends on a single dog coat... (with matching little boots.....).
Craziness enough. Maradona = God and if there is a football match you simply plan a robbery on a school because the police is also glued to the tube. Oh yes, football... not too horrible to watch when they are battling for the world title. So OK, tomorrow I will also get myself to the Dutch pub at 8:30 hours to see "The Netherlands-Japan". Actually I do have lectures on Saturdays at 7 o'clock, but I will play truant for once :) My grades for the first exams were excellent, so there will be no harm done. And not even really for the football match it is, but to go see a polo match, in Pilar (about 54 km from Buenos Aires). Never done that before, normally it is quite too expensive for a poor student. But we have been invited (via a Couch Surfing friend). With champagne and sushi etcetera, very VIP :)) A unique opportunity so playing truant it is! With time for a Dutch football-breakfast into the bargain. A double bread and circuses for me tomorrow, what more could one wish for!!?!
dinsdag 4 mei 2010
De bureaucratie de baas
Het is een prachtig gebouw, waar de "Dirección Nacional de Migraciones" van het "Ministerio del Interior" van de Republica Argentina zetelt. Werkelijk prachtig. Als je 's ochtends om 7 uur achteraan sluit in de rij die zich tot voorbij het hoofdgebouw uitstrekt heb je ál-le tijd om eens rustig op je gemak de details in je op te nemen. Vóór half negen, negen uur gebeurt er niet zoveel, dus neem vooral een boek mee voor als je uitgekeken bent op alle schoonheid, of koop gezellig een kopje koffie bij de venter die langs komt.
5 Keer ben ik er al geweest. Bij Immigraciones dus (dat bekt wat lekkerder dan dat hele verhaal van hierboven). Slechts 2 keer van de 5 ging ik voor niks, en de 5e keer had ik genoeg papierwerk verzameld om mijn visumaanvraag te doen. Inmiddels mag ik blijven en heb ik mijn toeristenstatus ingeruild voor een tijdelijke verblijfsstatus!! (klein feestje gegeven om het te vieren! :)). Als het goed is krijg ik vóór 12 juli 2010 mijn definitieve document en daarmee mijn studentenstatus voor 1 jaar. Elk jaar mag ik weer even terug naar Immigraciones voor een verlenging (en daarvoor hoef ik niet eens in de rij te gaan staan, jeuhh!!). Het was even volhouden en doorbijten, kwestie van geduld ook vooral, maar het is gelukt!
Even voor het juiste begrip. Het "voor niks gaan" moet je eerder beschouwen als een voorvereiste voor een succesvolle verdere afhandeling van zaken dan als een vervelende bijkomstigheid. Een strooptocht naar waardevolle informatie, dat is het! een uitgekiende (ahum) strategie, om te ontdekken op welk tijdstip je je eigenlijk had moeten melden, en vooral: bij wie je een nummertje moet gaan trekken en in welke rij je hoort te staan. Nooit overslaan dus, deze uiterst belangrijke stap (soms vragen mensen me wel eens wat ik toch in Buenos Aires allemaal deed voordat ik begon met studeren en werken. Nou, ehm, onder andere dit dus!).
De tweede keer - met de eerder opgedane wijsheid op zak - kwam ik bij Immigraciones voor een Argentijnse VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag), in het spaans: Certificado de Antecedentes Penales. En ik was niet de enige die dag... In de rij dus, en wachten. Vanaf 9 uur schuift de rij langzaam het gebouw binnen. Zodra je een nummer hebt, kun je de volgende rij in. Daar komt een ijverige ambtenaar (zo'n echte!! in de vorm van een rond kaal mannetje met een bril en plastic handschoentjes aan) af en toe even kijken of de wachtenden de juiste documentatie meegebracht hebben. Ha! dat schiet lekker op :) Ik heb gelukkig mijn NLe papierhandel goed op orde. Geboortecertificaat, VOG van Nederland, diploma's, paspoort. Allemaal netjes voorzien van een apostille (legalisatie) en in september/oktober al vertaald door een in Buenos Aires erkende vertaalster. En de vertalingen op hun beurt weer gelegaliseerd. En van alles kopietjes uiteraard, vooral veel kopietjes van alles. Daar zijn ze dol op. Maar er zijn minder gelukkigen in de rij. En de kopieermachine ter plekke (toch heel klantvriendelijk meegedacht) is al eeuwen stuk. Jammer, maar ik stoom lekker op in de vaart der visumzoekenden :)
Grappig effect als je dan eindelijk aan de beurt bent en als incidentele Europese (lees: dame met een niet-Boliviaans of -Peruaans uiterlijk) met een glimlach in je groene ogen (het hele gebeuren was een prachtig schouwspel waar ik als waarnemend deelnemer erg van genoot!) het kantoor binnen stapt en 4 ambtenaren (inclusief het dikke kale mannetje met bril) op een rijtje tegelijkertijd ziet opveren in hun stoel. In één oogopslag is het overduidelijk dat de jongste van het stel vastbesloten is om mij te mogen helpen. Na wat treuzelen met degene die op dat moment aan zijn bureau staat komt het (nou da's toevallig!!) zo uit dat ik de volgende ben wiens doopceel hij mag lichten. "Ooh, mijn sterrenbeeld is ook maagd" kwezelt hij me vertrouwelijk toe terwijl hij bijna teder mijn vingers één voor één op het scannertje drukt om mijn identiteit in het systeem te vereeuwigen. "Ach goshie", denk ik bij mezelf, "ik gun iedereen plezier in zijn werk dus lieg nog maar wat liefs en geniet vooral van deze "intieme" momenten samen... en geef me maar gauw het bewijsje dat ik betaald heb en een braaf meisje ben geweest!".
Die middag (extra betaald zelfs om dezelfde dag nog het document te krijgen - waarom eigenlijk?? de UBA zou uiteindelijk 29 maart (maar dat wist ik toen nog niet) pas met het laatste document over de brug komen, vanwaar deze haast begin februari?! Beginnersfout!) voor de 2e keer voor niks geweest. En ook goed voor niks dus, echt voor niks. Het systeem lag plat en mijn document kon niet uitgeprint worden. Geld terug? Klagen? Welnee. Daar kan toch niemand wat aan doen dat het systeem plat ligt? Gauw vergeten dus maar. In plaats daarvan samen met Marckus (Deense vriend die net in BsAs was en mee op sleeptouw) erg gelachen om het "India" spoorlijntje. Oftewel het 3e-wereld weggetje door het gras langs een spoorlijntje, om bij Immigraciones te komen (een regeringsgebouw waar dagelijks dus duizenden personen heen moeten...). Naast het spoorlijntje wordt allerhande huisvlijtig voedsel verkocht, en limonade, ijsjes, kartonnen mapjes om je papieren in te bewaren en pasfoto's (een wereldwonder op zich! zonder fotostudio in zicht! of lijken al die Bolivianen en Peruanen zo op elkaar dat ze een prefab fotootje kunnen kopen???). Verder hoef je slechts 2 wegen over te steken (zonder verkeerslichten voor uw en mijn veiligheid) op een punt waar deze snelweg worden/als snelweg eindigen en veel zwaar verkeer langs komt. Hilarisch bijna (totdat het een keer flink mis gaat). De tocht erheen beschouw ik dus maar als onderdeel van het Immigraciones-amusement dat het hooggeëerd publiek in ruime mate geboden wordt. Wat schetst mijn verbazing, dat bij mijn 5e bezoek onlangs (4e keer was het ophalen van het VOG document, dat de volgende dag wel geprint kon worden), er een ruim wandelpad (zeg maar gerust wandelboulevard!) naast de spoorlijn aangelegd bleek te zijn. Wat een vooruitgang, wat een civilizatie!! Nu nog een voetgangersverkeerslicht erbij en het wordt bijna deftig.
Sinds bezoekje nummer 4 had ik dus alles wat ik moest hebben, op dat ene UBA papiertje na. Dat was op de beloofde 29 maart direct in de pocket, dus hup! via internet een "turno" aangevraagd bij Immigraciones. Help!! 13 april is de eerstvolgende mogelijkheid, terwijl op 12 april mijn toeristenvisum verloopt. Spannend.... zal ik het land uitgezet worden? moet ik nog snel even naar Uruguay om 90 dagen bij te laten stempelen? Ik besluit het erop te wagen en ga bewapend met al mijn documenten, met stempels, legalisaties, apostilles, erkende vertalingen, pasfoto's, kopietjes (inclusief kopietjes van mijn HELE paspoort dus ook alle lege bladzijden!!) en een slordige 600 pesos de strijd aan. Het regent. Dubbele plastic zak om de documenten droog te houden. Handen al vol en ook nog een paraplu erbij. Er is geen rij, of in ieder geval niet één waar ik in moet :) Ik moet wel eerst een nummer, dat ik in ruil voor nog meer vingerafdrukken krijg. Van een doortastende dame deze keer, geen geflirt. Ze veegt met een doekje mijn vingers droog, scant, print en overhandigt me het resultaat. Op naar de ruimte van de ex-Mercosur onderdanen (Mercosur zijn alle buurlanden van Argentinië, ruim gedefinieerd). Er zitten mensen te wachten maar ik ben meteen aan de beurt. Ik schuif elk document dat gevraagd wordt met een brede glimlach onder het glas door. Het systeem gaat plat tijdens ons gesprek. Vriendinnetje Kathleen die me vergezelt maakt van de gelegenheid gebruik haar vragen te spuien, ze zit in een wat lastiger situatie. Ze wordt boos en verdrietig tegelijkertijd omdat de antwoorden tegenvallen. Maar dat heeft geen zin, de bureaucratie is de baas! De ambtenaar blijft correct en vriendelijk behulpzaam. En handelt gelukkig onverstoord al mijn papieren goed af! Hij stempelt en ordent en print dat het een lieve lust is! Ik geef antwoord op vragen, hoest nog meer documenten op, betaal mijn leges en teken braaf alles wat terug mijn kant op komt.
En dan, rapapa rapapa..... krijg ik van hem dat ene ultieme document overhandigd, mijn "Certificado de Residencia Precaria", kortgezegd: "precaria". Nog steeds een precaire toestand dus, mijn status in dit land. Een paar synoniemen in het spaans: onzeker, gebrekkig, instabiel, beperkt, onvoldoende, fragiel.... MAAR: genoeg om te mogen blijven!! en binnen 2,5 maand heb ik mijn "Documento Nacional de Identidad" oftewel mijn DNI, in de bus. Met een DNI gaan in Argentinië alle deuren voor je open, dan ben je pas iemand. Dan mag je wonen, werken, studeren, bankrekeningen openen, huizen kopen, het land verlaten én zomaar terugkomen, wat je maar wilt. Nog even niet te vroeg gejuicht, de klachtenprocedure krijg ik ook meteen uitgelegd van "onze" Immigraciones ambtenaar (Kathleen is inmiddels nog vaker bij hem geweest dus we hebben er een kameraadje bij), wat te doen als ik 12 juli mijn DNI nog niet ontvangen heb.... Ik heb inmiddels alle vertrouwen in het Immigraciones circus, de bureaucratie die op volle toeren draait, dat DNI ding komt wel. En zo niet, dan weet ik precies waar ik zijn moet, in de kleine rij bij dat ontzettend grote en prachtige gebouw!!
*********ENGLISH VERSION****************
Beating bureaucracy
It is a beautiful building, where the "Dirección Nacional de Migraciones" of the "Ministerio del Interior" of the Republica Argentina resides. Really magnificent. If you join the queue, that stretches far beyond the main building, around 7 o' clock in the morning, you can leisurely take all the time in the world to absorb the details. Before half past 8, 9 o'clock nothing really happens, so bring a book (in case you're ready sightseeing at some point in time), or buy a cup of coffee offered by one of the street vendors.
5 Times I have been there. At Immigraciones that is (the short version of the long story I mentioned above). Only 2 times out of 5 I came back empty-handed, and the 5th time I collected enough paperwork to be able to request my visum. In the mean time, I am allowed to stay, I have exchanged my tourist state for a temporary residency state!! (and threw a little party to celebrate :)). If all goes well, I will get the final document and therewith my student residency state for one year, before the 12th of July 2010. I will have the privilege to return to Immigraciones every year for a renewal (without standing in line, yeahh!!). It was a struggle and I had to hang in there, using all the patience I have, but I managed to pull through!
Just for your proper understanding. The "returning empty-handedly" should be seen more like a prerequisite for a successful further process than an irritating circumstance. A quest for priceless information, that's it! a clever (ahum) strategy, to find out at which time exactly you should have been present, and especially: at whom's desk you have to pull a number and where you are supposed to queue. Never ever skip this extremely important step therefore (sometimes people ask me how I have been occupying my time here in Buenos Aires before starting my study or job. Well, ehm, these kind of time-consuming things obviously!).
The second time - with the previously gained wisdom - I went to Immigraciones for an Argentinian Certificate of Good Character, in Spanish: Certificado de Antecedentes Penales. And I was not the only one that day... Queuing therefore, and waiting. At 9 o´clock the queue starts moving slowly into the building. As soon as you have obtained your number, you enter the next queue. Every now and then an industrious civil servant (a real caricature one! a roundly shaped bold little man with glasses and wearing plastic gloves) comes to see if the people waiting in line have brougth the proper documentation. Yes! now things get moving :) Fortunately I have arranged all my Dutch paperwork properly beforehand. Birth certificate, Dutch Good Character certificate, diplomas, passport. All neatly fitted with their own apostille (legal authentication) and in September/Oktober already translated by a Buenos Aires approved translator. And the translations in turn with their own attestation. And photocopies of the whole lot of course, a lot of photocopies of everything. They love photocopies. But there are less fortunate people in my queue. And the Xerox machine (still kind of a client friendly courtesy) is out of order. I wonder if it ever worked. Too bad, for them! I am progressing full steam in the course of the visum applicants :)
Such a funny effect - if finally your turn has come and you step as the occasional European lady (read: without Bolivian or Peruvian looks) with a smile in your green eyes (the whole happening was a great spectacle that I, as observing participant enjoyed very much!) into the office and you see 4 civil servants in a row (including the caricature) jump in their seats simultaneously. Completely clear in a split second that the youngest of the four is decided to be the one that may serve me. After some pretty deliberate lingering with the person being attended at his desk at that moment I (well what a coincidence!!) turn out to be the next one who's past he is allowed to lay bare. "Ooh, my sign is also Virgo" he tells me intimately while pressing almost tenderly my fingers one-by-one on the little scanner to immortalize my identity in the system. "Oh my dear", I think to myself, "I allow everyone to enjoy their workday so go ahead, tell me sweet little lies and enjoy these "intimate" moments... but now please just give me my receipt and he evidence that I have been a good girl!".
That afternoon (I even paid extra to have that document the same day - why did I do that for?? the UBA would not cough up the ultimate document until the 29th of March (which I did not know yet back then), so why the hurry beginning of February?! beginners mistake!) was the 2nd time I went for nothing. And for really nothing nada this time. The system was down and my document could not be printed. Money back? Complaint? Of course not. There is no one to blame right? for the system being down? So just forget about it. Instead, Marckus (Danish friend that had just arrived in BsAs and accompanied me that day) and me had a good laugh about the "India" railway-line. Or rather the 3rd-worldish trail, through the grass, alongside the railway tracks, to get to Immigraciones (a government building where daily thousands of people pass by...). Next to the tracks all kind of homemade food is being sold, lemonade, icecreams, cardboard files to keep your paperwork together and passport photos (which is already a miracle on its own merits! no photostudio in sight! or do all Bolivians and Peruvians look so much alike that they can buy a prefab photo???). For the rest you only have to cross 2 roads (without any traffic lights for your safety and mine) on a point where one becomes a highway and the other ends as such and a lot of heavy traffic is passing. It's almost hilarious (until some day things go extremely wrong...). I consider the whole journey as a part of the Immigraciones-amusement that is being so abundantly offered to the estimated audience. To my utmost amazement, I witnessed during my recent 5th and last visit (4th time was to get the Good Character document, that could be printed the next day), that a wide footpath (one could even name it an avenue!) had been constructed next to the railway line. Such progress, such civilisation!! Just one pedestrian traffic light more and it's almost stately.
Since visit number 4 I had my visum kit complete, except for that one little UBA paper. That last one was directly available on the promised day the 29th of March, so off you go! I requested a "turno" at Immigraciones via their website. Help!! the 13th of April was the first available option, while my tourist visum expired on the 12th. Living on the edge.... will I be deported? should I go to Uruguay quickly to have an extra 90 days stamped into my passport? I decided to risk it and went into battle, armed with all my documents, stamps, legalisations, apostilles, passport photos, photocopies (including copies of my WHOLE passport including the empty pages!!) and some 600 pesos. It rained that day. Double plastic bags to keep the documents dry. Hands already full and an umbrella extra to handle. There is no queue, at least not one I need to stand in :) I do need a number to begin the procedure. I get it in exchange for a photo and another set of fingerprints. A robust lady taking them this time, no virgo-flirting. She wipes my fingers dry with a little cloth, scans, prints and hands me the result. Off to the area for the ex-Mercosur inhabitants (Mercosur is the name for Argentina's neighbour countries, loosely defined). There are peolple waiting but it's my turn right away. I present every document that I am being asked for with a broad smile. The system goes down during our session. My friend Kathleen that accompanies me takes the opportunity to ask a load of questions, she finds herself in somewhat more complicated circumstances. She get's a bit upset as the answers are not completely as wished for. But that's no use, bureaucracy finally rules! The civil servant stays friendly correct and kindly helpful. And fortunately keeps handling undisturbed all my papers correctly! It's a feast for the eye to see him stamping and assorting and printing! I answer questions, dig up every possible document, pay my fees and sign righteously every piece of paper that comes back my way.
And then, rapapa rapapa..... (ruffle of drums!) I get the ultimate document handed to me, my "Certificado de Residencia Precaria", shortly: "precaria". Still a precarious situacion it is, that status of mine in this country. A few synonyms in Spanish: insecure, delicate, instable, limited, insufficient, fragile.... BUT: enough to be allowed to stay!! and within 2,5 months I will have my "Documento Nacional de Identidad" or DNI, in the mail. A DNI opens all doors in Argentina, with a DNI you áre somebody. It allows one to live, work, study, open bank accounts, buy houses, leave and re-enter the country as one pleases. But no cheering yet, the complaint procedure was explained to me at the same time by "our" Immigraciones officer (Kathleen has been there to see him a few times more so we got our own buddy there now): what to do if I have not received my DNI yet by the 12th of July.... Somehow I completely trust the Immigraciones circus by now, the bureaucracy that performs at full speed, the DNI thing will show up on my door mat. And well, if it doesn't, I know exactly where I should be, in that cute little queue in front of that awfully big and beautiful building!!
5 Keer ben ik er al geweest. Bij Immigraciones dus (dat bekt wat lekkerder dan dat hele verhaal van hierboven). Slechts 2 keer van de 5 ging ik voor niks, en de 5e keer had ik genoeg papierwerk verzameld om mijn visumaanvraag te doen. Inmiddels mag ik blijven en heb ik mijn toeristenstatus ingeruild voor een tijdelijke verblijfsstatus!! (klein feestje gegeven om het te vieren! :)). Als het goed is krijg ik vóór 12 juli 2010 mijn definitieve document en daarmee mijn studentenstatus voor 1 jaar. Elk jaar mag ik weer even terug naar Immigraciones voor een verlenging (en daarvoor hoef ik niet eens in de rij te gaan staan, jeuhh!!). Het was even volhouden en doorbijten, kwestie van geduld ook vooral, maar het is gelukt!
Even voor het juiste begrip. Het "voor niks gaan" moet je eerder beschouwen als een voorvereiste voor een succesvolle verdere afhandeling van zaken dan als een vervelende bijkomstigheid. Een strooptocht naar waardevolle informatie, dat is het! een uitgekiende (ahum) strategie, om te ontdekken op welk tijdstip je je eigenlijk had moeten melden, en vooral: bij wie je een nummertje moet gaan trekken en in welke rij je hoort te staan. Nooit overslaan dus, deze uiterst belangrijke stap (soms vragen mensen me wel eens wat ik toch in Buenos Aires allemaal deed voordat ik begon met studeren en werken. Nou, ehm, onder andere dit dus!).
De tweede keer - met de eerder opgedane wijsheid op zak - kwam ik bij Immigraciones voor een Argentijnse VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag), in het spaans: Certificado de Antecedentes Penales. En ik was niet de enige die dag... In de rij dus, en wachten. Vanaf 9 uur schuift de rij langzaam het gebouw binnen. Zodra je een nummer hebt, kun je de volgende rij in. Daar komt een ijverige ambtenaar (zo'n echte!! in de vorm van een rond kaal mannetje met een bril en plastic handschoentjes aan) af en toe even kijken of de wachtenden de juiste documentatie meegebracht hebben. Ha! dat schiet lekker op :) Ik heb gelukkig mijn NLe papierhandel goed op orde. Geboortecertificaat, VOG van Nederland, diploma's, paspoort. Allemaal netjes voorzien van een apostille (legalisatie) en in september/oktober al vertaald door een in Buenos Aires erkende vertaalster. En de vertalingen op hun beurt weer gelegaliseerd. En van alles kopietjes uiteraard, vooral veel kopietjes van alles. Daar zijn ze dol op. Maar er zijn minder gelukkigen in de rij. En de kopieermachine ter plekke (toch heel klantvriendelijk meegedacht) is al eeuwen stuk. Jammer, maar ik stoom lekker op in de vaart der visumzoekenden :)
Grappig effect als je dan eindelijk aan de beurt bent en als incidentele Europese (lees: dame met een niet-Boliviaans of -Peruaans uiterlijk) met een glimlach in je groene ogen (het hele gebeuren was een prachtig schouwspel waar ik als waarnemend deelnemer erg van genoot!) het kantoor binnen stapt en 4 ambtenaren (inclusief het dikke kale mannetje met bril) op een rijtje tegelijkertijd ziet opveren in hun stoel. In één oogopslag is het overduidelijk dat de jongste van het stel vastbesloten is om mij te mogen helpen. Na wat treuzelen met degene die op dat moment aan zijn bureau staat komt het (nou da's toevallig!!) zo uit dat ik de volgende ben wiens doopceel hij mag lichten. "Ooh, mijn sterrenbeeld is ook maagd" kwezelt hij me vertrouwelijk toe terwijl hij bijna teder mijn vingers één voor één op het scannertje drukt om mijn identiteit in het systeem te vereeuwigen. "Ach goshie", denk ik bij mezelf, "ik gun iedereen plezier in zijn werk dus lieg nog maar wat liefs en geniet vooral van deze "intieme" momenten samen... en geef me maar gauw het bewijsje dat ik betaald heb en een braaf meisje ben geweest!".
Die middag (extra betaald zelfs om dezelfde dag nog het document te krijgen - waarom eigenlijk?? de UBA zou uiteindelijk 29 maart (maar dat wist ik toen nog niet) pas met het laatste document over de brug komen, vanwaar deze haast begin februari?! Beginnersfout!) voor de 2e keer voor niks geweest. En ook goed voor niks dus, echt voor niks. Het systeem lag plat en mijn document kon niet uitgeprint worden. Geld terug? Klagen? Welnee. Daar kan toch niemand wat aan doen dat het systeem plat ligt? Gauw vergeten dus maar. In plaats daarvan samen met Marckus (Deense vriend die net in BsAs was en mee op sleeptouw) erg gelachen om het "India" spoorlijntje. Oftewel het 3e-wereld weggetje door het gras langs een spoorlijntje, om bij Immigraciones te komen (een regeringsgebouw waar dagelijks dus duizenden personen heen moeten...). Naast het spoorlijntje wordt allerhande huisvlijtig voedsel verkocht, en limonade, ijsjes, kartonnen mapjes om je papieren in te bewaren en pasfoto's (een wereldwonder op zich! zonder fotostudio in zicht! of lijken al die Bolivianen en Peruanen zo op elkaar dat ze een prefab fotootje kunnen kopen???). Verder hoef je slechts 2 wegen over te steken (zonder verkeerslichten voor uw en mijn veiligheid) op een punt waar deze snelweg worden/als snelweg eindigen en veel zwaar verkeer langs komt. Hilarisch bijna (totdat het een keer flink mis gaat). De tocht erheen beschouw ik dus maar als onderdeel van het Immigraciones-amusement dat het hooggeëerd publiek in ruime mate geboden wordt. Wat schetst mijn verbazing, dat bij mijn 5e bezoek onlangs (4e keer was het ophalen van het VOG document, dat de volgende dag wel geprint kon worden), er een ruim wandelpad (zeg maar gerust wandelboulevard!) naast de spoorlijn aangelegd bleek te zijn. Wat een vooruitgang, wat een civilizatie!! Nu nog een voetgangersverkeerslicht erbij en het wordt bijna deftig.
Sinds bezoekje nummer 4 had ik dus alles wat ik moest hebben, op dat ene UBA papiertje na. Dat was op de beloofde 29 maart direct in de pocket, dus hup! via internet een "turno" aangevraagd bij Immigraciones. Help!! 13 april is de eerstvolgende mogelijkheid, terwijl op 12 april mijn toeristenvisum verloopt. Spannend.... zal ik het land uitgezet worden? moet ik nog snel even naar Uruguay om 90 dagen bij te laten stempelen? Ik besluit het erop te wagen en ga bewapend met al mijn documenten, met stempels, legalisaties, apostilles, erkende vertalingen, pasfoto's, kopietjes (inclusief kopietjes van mijn HELE paspoort dus ook alle lege bladzijden!!) en een slordige 600 pesos de strijd aan. Het regent. Dubbele plastic zak om de documenten droog te houden. Handen al vol en ook nog een paraplu erbij. Er is geen rij, of in ieder geval niet één waar ik in moet :) Ik moet wel eerst een nummer, dat ik in ruil voor nog meer vingerafdrukken krijg. Van een doortastende dame deze keer, geen geflirt. Ze veegt met een doekje mijn vingers droog, scant, print en overhandigt me het resultaat. Op naar de ruimte van de ex-Mercosur onderdanen (Mercosur zijn alle buurlanden van Argentinië, ruim gedefinieerd). Er zitten mensen te wachten maar ik ben meteen aan de beurt. Ik schuif elk document dat gevraagd wordt met een brede glimlach onder het glas door. Het systeem gaat plat tijdens ons gesprek. Vriendinnetje Kathleen die me vergezelt maakt van de gelegenheid gebruik haar vragen te spuien, ze zit in een wat lastiger situatie. Ze wordt boos en verdrietig tegelijkertijd omdat de antwoorden tegenvallen. Maar dat heeft geen zin, de bureaucratie is de baas! De ambtenaar blijft correct en vriendelijk behulpzaam. En handelt gelukkig onverstoord al mijn papieren goed af! Hij stempelt en ordent en print dat het een lieve lust is! Ik geef antwoord op vragen, hoest nog meer documenten op, betaal mijn leges en teken braaf alles wat terug mijn kant op komt.
En dan, rapapa rapapa..... krijg ik van hem dat ene ultieme document overhandigd, mijn "Certificado de Residencia Precaria", kortgezegd: "precaria". Nog steeds een precaire toestand dus, mijn status in dit land. Een paar synoniemen in het spaans: onzeker, gebrekkig, instabiel, beperkt, onvoldoende, fragiel.... MAAR: genoeg om te mogen blijven!! en binnen 2,5 maand heb ik mijn "Documento Nacional de Identidad" oftewel mijn DNI, in de bus. Met een DNI gaan in Argentinië alle deuren voor je open, dan ben je pas iemand. Dan mag je wonen, werken, studeren, bankrekeningen openen, huizen kopen, het land verlaten én zomaar terugkomen, wat je maar wilt. Nog even niet te vroeg gejuicht, de klachtenprocedure krijg ik ook meteen uitgelegd van "onze" Immigraciones ambtenaar (Kathleen is inmiddels nog vaker bij hem geweest dus we hebben er een kameraadje bij), wat te doen als ik 12 juli mijn DNI nog niet ontvangen heb.... Ik heb inmiddels alle vertrouwen in het Immigraciones circus, de bureaucratie die op volle toeren draait, dat DNI ding komt wel. En zo niet, dan weet ik precies waar ik zijn moet, in de kleine rij bij dat ontzettend grote en prachtige gebouw!!
*********ENGLISH VERSION****************
Beating bureaucracy
It is a beautiful building, where the "Dirección Nacional de Migraciones" of the "Ministerio del Interior" of the Republica Argentina resides. Really magnificent. If you join the queue, that stretches far beyond the main building, around 7 o' clock in the morning, you can leisurely take all the time in the world to absorb the details. Before half past 8, 9 o'clock nothing really happens, so bring a book (in case you're ready sightseeing at some point in time), or buy a cup of coffee offered by one of the street vendors.
5 Times I have been there. At Immigraciones that is (the short version of the long story I mentioned above). Only 2 times out of 5 I came back empty-handed, and the 5th time I collected enough paperwork to be able to request my visum. In the mean time, I am allowed to stay, I have exchanged my tourist state for a temporary residency state!! (and threw a little party to celebrate :)). If all goes well, I will get the final document and therewith my student residency state for one year, before the 12th of July 2010. I will have the privilege to return to Immigraciones every year for a renewal (without standing in line, yeahh!!). It was a struggle and I had to hang in there, using all the patience I have, but I managed to pull through!
Just for your proper understanding. The "returning empty-handedly" should be seen more like a prerequisite for a successful further process than an irritating circumstance. A quest for priceless information, that's it! a clever (ahum) strategy, to find out at which time exactly you should have been present, and especially: at whom's desk you have to pull a number and where you are supposed to queue. Never ever skip this extremely important step therefore (sometimes people ask me how I have been occupying my time here in Buenos Aires before starting my study or job. Well, ehm, these kind of time-consuming things obviously!).
The second time - with the previously gained wisdom - I went to Immigraciones for an Argentinian Certificate of Good Character, in Spanish: Certificado de Antecedentes Penales. And I was not the only one that day... Queuing therefore, and waiting. At 9 o´clock the queue starts moving slowly into the building. As soon as you have obtained your number, you enter the next queue. Every now and then an industrious civil servant (a real caricature one! a roundly shaped bold little man with glasses and wearing plastic gloves) comes to see if the people waiting in line have brougth the proper documentation. Yes! now things get moving :) Fortunately I have arranged all my Dutch paperwork properly beforehand. Birth certificate, Dutch Good Character certificate, diplomas, passport. All neatly fitted with their own apostille (legal authentication) and in September/Oktober already translated by a Buenos Aires approved translator. And the translations in turn with their own attestation. And photocopies of the whole lot of course, a lot of photocopies of everything. They love photocopies. But there are less fortunate people in my queue. And the Xerox machine (still kind of a client friendly courtesy) is out of order. I wonder if it ever worked. Too bad, for them! I am progressing full steam in the course of the visum applicants :)
Such a funny effect - if finally your turn has come and you step as the occasional European lady (read: without Bolivian or Peruvian looks) with a smile in your green eyes (the whole happening was a great spectacle that I, as observing participant enjoyed very much!) into the office and you see 4 civil servants in a row (including the caricature) jump in their seats simultaneously. Completely clear in a split second that the youngest of the four is decided to be the one that may serve me. After some pretty deliberate lingering with the person being attended at his desk at that moment I (well what a coincidence!!) turn out to be the next one who's past he is allowed to lay bare. "Ooh, my sign is also Virgo" he tells me intimately while pressing almost tenderly my fingers one-by-one on the little scanner to immortalize my identity in the system. "Oh my dear", I think to myself, "I allow everyone to enjoy their workday so go ahead, tell me sweet little lies and enjoy these "intimate" moments... but now please just give me my receipt and he evidence that I have been a good girl!".
That afternoon (I even paid extra to have that document the same day - why did I do that for?? the UBA would not cough up the ultimate document until the 29th of March (which I did not know yet back then), so why the hurry beginning of February?! beginners mistake!) was the 2nd time I went for nothing. And for really nothing nada this time. The system was down and my document could not be printed. Money back? Complaint? Of course not. There is no one to blame right? for the system being down? So just forget about it. Instead, Marckus (Danish friend that had just arrived in BsAs and accompanied me that day) and me had a good laugh about the "India" railway-line. Or rather the 3rd-worldish trail, through the grass, alongside the railway tracks, to get to Immigraciones (a government building where daily thousands of people pass by...). Next to the tracks all kind of homemade food is being sold, lemonade, icecreams, cardboard files to keep your paperwork together and passport photos (which is already a miracle on its own merits! no photostudio in sight! or do all Bolivians and Peruvians look so much alike that they can buy a prefab photo???). For the rest you only have to cross 2 roads (without any traffic lights for your safety and mine) on a point where one becomes a highway and the other ends as such and a lot of heavy traffic is passing. It's almost hilarious (until some day things go extremely wrong...). I consider the whole journey as a part of the Immigraciones-amusement that is being so abundantly offered to the estimated audience. To my utmost amazement, I witnessed during my recent 5th and last visit (4th time was to get the Good Character document, that could be printed the next day), that a wide footpath (one could even name it an avenue!) had been constructed next to the railway line. Such progress, such civilisation!! Just one pedestrian traffic light more and it's almost stately.
Since visit number 4 I had my visum kit complete, except for that one little UBA paper. That last one was directly available on the promised day the 29th of March, so off you go! I requested a "turno" at Immigraciones via their website. Help!! the 13th of April was the first available option, while my tourist visum expired on the 12th. Living on the edge.... will I be deported? should I go to Uruguay quickly to have an extra 90 days stamped into my passport? I decided to risk it and went into battle, armed with all my documents, stamps, legalisations, apostilles, passport photos, photocopies (including copies of my WHOLE passport including the empty pages!!) and some 600 pesos. It rained that day. Double plastic bags to keep the documents dry. Hands already full and an umbrella extra to handle. There is no queue, at least not one I need to stand in :) I do need a number to begin the procedure. I get it in exchange for a photo and another set of fingerprints. A robust lady taking them this time, no virgo-flirting. She wipes my fingers dry with a little cloth, scans, prints and hands me the result. Off to the area for the ex-Mercosur inhabitants (Mercosur is the name for Argentina's neighbour countries, loosely defined). There are peolple waiting but it's my turn right away. I present every document that I am being asked for with a broad smile. The system goes down during our session. My friend Kathleen that accompanies me takes the opportunity to ask a load of questions, she finds herself in somewhat more complicated circumstances. She get's a bit upset as the answers are not completely as wished for. But that's no use, bureaucracy finally rules! The civil servant stays friendly correct and kindly helpful. And fortunately keeps handling undisturbed all my papers correctly! It's a feast for the eye to see him stamping and assorting and printing! I answer questions, dig up every possible document, pay my fees and sign righteously every piece of paper that comes back my way.
And then, rapapa rapapa..... (ruffle of drums!) I get the ultimate document handed to me, my "Certificado de Residencia Precaria", shortly: "precaria". Still a precarious situacion it is, that status of mine in this country. A few synonyms in Spanish: insecure, delicate, instable, limited, insufficient, fragile.... BUT: enough to be allowed to stay!! and within 2,5 months I will have my "Documento Nacional de Identidad" or DNI, in the mail. A DNI opens all doors in Argentina, with a DNI you áre somebody. It allows one to live, work, study, open bank accounts, buy houses, leave and re-enter the country as one pleases. But no cheering yet, the complaint procedure was explained to me at the same time by "our" Immigraciones officer (Kathleen has been there to see him a few times more so we got our own buddy there now): what to do if I have not received my DNI yet by the 12th of July.... Somehow I completely trust the Immigraciones circus by now, the bureaucracy that performs at full speed, the DNI thing will show up on my door mat. And well, if it doesn't, I know exactly where I should be, in that cute little queue in front of that awfully big and beautiful building!!
woensdag 31 maart 2010
Het nieuwe schooljaar is begonnen!
Het schattige kostuumpje ontbreekt (dat je hier overal op straat ziet lopen, geruit rokje, een polo en kniekousen) maar ik voel me net een schoolmeisje in haar eerste schoolweek... Gisteren heb ik voor het eerst in 20 jaar een rekenmachine gekocht! Een gloednieuwe glimmende Casio die me nog vele uurtjes zal vergezellen bij het maken van mijn "huiswerk". Verder kocht ik maagdelijk schone schriften, pennen, en nog zo wat van dat grut dat een mens nodig heeft om zich aan de hogere wetenschappen te wijden... Ik kon me nog net inhouden om er geen bonte plakplaatjes bij te kopen om m'n agenda te versieren! De spanning van vroeger, bij aanvang van een nieuw schooljaar ontbrak echter ten enen male. Het was eigenlijk wel eens tijd geworden, vond ik, om te beginnen aan hetgaan waarvoor ik hier uiteindelijk ben: studeren!!!
Maandag ging om 5 uur de wekker.... even rennen om de bus van tien vóór te halen, om 6:40 uur was ik op de vakgroep. Een drukte van belang was het al! De eerste colleges komt natuurlijk iedereen, dus 't zat echt vol. De laatkomers moesten er een stoeltje bijslepen (zo eentje met een klaptafeltje aan de zijkant). De docente Wiskunde die ons van 7 tot 10 dient bezig te houden, schreef, na wat algemene uitleg over de opzet van de colleges en de examens, wat oefeningen op 't bord (omdat niemand nog het oefenboek had) die we onderling moesten proberen op te lossen. Deze waren bedoeld om wat zaken uit het voortgezet onderwijs te herhalen, een aantal basiszaken die iedereen zo uit z'n mouw moet kunnen schudden. Gelukkig ontdekte ik dat ik nog steeds wiskunde "kan"!! :) (al moet je me over een paar weken nog eens vragen om even de theorie omtrent logaritmen en differentiaalvergelijkingen uit te leggen, dat gaat me nog even boven m'n pet voor nu!). Het college zelf ging redelijk sloom, ik had het gevoel dat we wel 3x zoveel hadden kunnen doen! De pauze na anderhalf uur was echter meer dan welkom, de behoefte aan koffie inmiddels onverdraaglijk! Gelukkig is er een soort kiosk op de eerste verdieping van mijn faculteit, met heerlijke koffie, perfect op sterkte :). Na de les heb ik me in het gedrang voor de uitgeverij/kopieershop gewaagd en mijn eerste "boek" aangeschaft. Echte boeken koopt bijna niemand. Binnen de universiteit zijn een aantal kopieerkoningen actief, waar iedereen voor een paar pesos z'n vakliteratuur, oefenboeken, samenvattingen en uitgewerkte antwoorden bij elkaar scharrelt. Voor Wiskunde en Chemie in het Spaans heb ik toch maar in de buidel getast en het theorieboek aangeschaft, een hele investering van nog geen 20 euro!!
Vandaag (woensdag) dezelfde exercitie qua opstaan, in het donker de deur uit, rennen voor de bus, 40 minuten reizen, tien minuten/kwartiertje lopen en voor zevenen present, voor een sessie Chemie (van 7 tot 10 uur) en "Estado y Sociedad" (Argentijnse maatschappijleer, van 11 tot 13 uur). Bij Chemie had ik de koffie al een uur voor de pauze heel erg hard nodig (tja, dinsdagavond salsales...). En de docente maatschappijleer bleek een ultracynisch, machtswellustig dictator-heksje... dat even streng aan haar studentjes de regels uitlegde en duidelijk haar grenzen stelde. Ze vroeg vervolgens waar iedereen vandaan kwam, dus ik was meteen het meest exotische exemplaar van de dag en werd uitgehoord over het onderwijssysteem in Nederland. Oh, én gecomplimenteerd met mijn Spaans (en ze meende het ook nog! wie weet valt ze toch wel mee).
Het systeem hier werkt dus wat anders dan in Nederland. Het eerste jaar dat ik doe (genaamd CBC, Ciclo Básico Común) is eigenlijk een soort toelatingsjaar, want een VWO, dat automatisch tot toelating tot de universiteit leidt, kennen ze hier niet. Het CBC is het filter dat de gemotiveerden, getalenteerden en de volhouders (overlevers van de universitaire bureaucratie) scheidt van de afvallers. Zo'n 25% van de CBC studenten zal nooit aan hun studie beginnen. De aanpak is redelijk schools, er worden presentielijsten bijgehouden en als je te vaak niet verschijnt haal je het vak niet!! Anderzijds slaag je voor een vak als je voor de 2 deelexamens gemiddeld een 6,5 haalt, dan hoef je er in de examenperiode geen examen meer voor te doen. Daar zit ik dus tussen de 18-jarige jongens en meisjes, voor wie men een soort (her?)opvoedcursus blijkbaar raadzaam acht, aan wie men hun eigen verantwoordelijkheid nog niet durft toe te vertrouwen... Ik ben heel benieuwd hoe mijn contact met hen zal gaan lopen de komende weken.
Met mijn vakgroep ben ik verder erg gelukkig! Niet al te groot of massaal, en in een heel groen stuk van de stad, met koeien en paarden, af en toe een hond of kat die doodleuk de collegezaal binnen komt wandelen en zich prinsheerlijk op de docententafel uitstrekt (de katten dan) :) Redelijk gemoedelijk allemaal. Ik moest maandag ook nog voor een document (nodig voor mijn visum bij die andere bureaucratie genaamd Immigraciones) naar de "Ciudad Universitaria", zeg maar de grootste campus van de UBA met veel vakgroepen. Het was één grote immense chaos!!!! Wat een massa's en massa's (CBC) studenten!!!!.... ongelofelijk. Ik had geluk dat mijn document meteen gemaakt kon worden, de juiste dame (met het wachtwoord om in te loggen op het systeem van Immigraciones... huh??? vroegen mijn Spaanse bondgenoot-van-het-loket en ik ons af... als de UBA kan inloggen op het systeem van Immigraciones, waarom moeten wij dan in hemelsnaam 25 pesos betalen om een document te verkrijgen dat we daarna bij hetzelfde Immigraciones moeten gaan laten zien???? kunnen we de zaken niet gewoon elektronisch afhandelen in dit digitale tijdperk?!!) was toevallig aanwezig. Anders had ik nog een keer terug gemoeten en ik ga dit oord met alle liefde mijden de rest van mijn academische loopbaan. Om weg te komen met de bus was bijna onmogelijk... Lange rijen voor alle loketten van alle lijnen, en daarna dikke lange rijen om in te stappen... Ongelofelijk dat er studenten zijn die elke dag deze martelgang moeten ondergaan.
Mijn eigen collega studenten zal ik deze week niet meer zien, het collegejaar begint in Semana Santa (de heilige week voor Pasen) meteen goed met een halve week aan vrije daqen! (2e Paasdag kent Argentinië niet, maar iedereen heeft donderdag en vrijdag vrij). Mijn colleges van donderdag en zaterdag vervallen dus direct alweer. Net als iedereen in Buenos Aires, zal ik mijn heil buiten de stad zoeken. Morgen ga ik fietsen met een vriendin en daarna 2 dagen kamperen in Tigre, de rivierdelta, op een eilandje met daarop de "Ecolodge" van een bekende van CouchSurfing. Alles lekker low-budget, de Casio heeft al genoeg centjes gekost (en blijft dit weekend nog even ongebruikt in zijn doosje zitten!!).
Iedereen een Vrolijk Pasen gewenst!!!!
***********ENGLISH VERSION*************
The new schoolyear has begun!
The cute costume is lacking (the one you can see walking on the street everywhere here, chequered short skirt, a polo shirt and knee stockings) but I feel just like a schoolgirl in her first week of school... Yesterday I bought a calculator for the first time in 20 years! A shiny brandnew Casio that will chaperon me many hours while making my "homework". I also bought pristine clean notebooks, pens, and some other small stuff a human being needs to dedicate herself to the sublime sciences... I could barely withhold myself to get some multi-coloured stickers to decorate my agenda! The tension of former times however, at the start of a new school year, was failing completely. It was about time, I figured, to start what brought me here: my study!!!
Monday at 5 the alarm rang.... had to run to catch the ten-to-six, at 6:40 hours I arrived at my faculty. That was buzzing like a beehyve already and full of activity! The first classes everybody is present of course, so it was crowded. The late comers had to drag in extra seats (the ones with a little folding table on the side). The Mathematics teacher, who is supposed to occupy our time from 7 till 10, wrote, after some general remarks about the setup of the classes and exams, some exercises on the blackboard (since nobody bought the exercise book yet), that we had to try and solve together with our neighbours. They were meant to repeat some things from secondary school, some basics that everyone should be able to knock off without a blink of the eye. Fortunately I discovered that I can still "do" Maths!! :) (although you should ask me again in a few weeks to explain the theory of logarithms and differential equations, that's a little out of my league still!). The lecture itself went quite slow, I felt we could have done 3 times as much. The break after one and a half hour was more than welcome however, the need for coffee unbearable in the mean time! Fortunately there is a kind of kiosk on the first floor of my building, with delicious coffee, of a perfect flavour and strength :) After class I ventured into the crowd in front of the publisher/copy shop and bought my first "book". Hardly anyone buys real books. Within university some copy kings have established their reign, and everyone scratches for a few pesos their literature, exercise books, summaries and elaborated answerlists together at their little shops. For Mathematics and Chemistry in Spanish, I thought it wise to cough up some pennies and I decided to buy the theory books, quite an investment of nearly 20 euro's!!
Today (Wednesday) the same drill of getting up, leaving before dawn, running to catch the bus, 40 minutes travelling, ten/fifteen minutes walking and being present before 7, for a session of Chemistry (7 till 10 AM) and "Estado y Sociedad" (Argentinian social science, from 11 AM till 1 PM). At Chemistry class I was in desperate need for a good cup of coffee already an hour before the break (thanks to salsa class on Tuesday night...). And the social science teacher turned out to be an ultracynical, tyrannical dictator-witch... that explained quite strictly her rules to her silly students and clearly stated her limits. She started asking where everyone originally came from, I was of course the most exotic example of the day and got interrogated on the spot about the Dutch educational system. Oh, ánd got complimented on my Spanish (and she even meant it! maybe she is not such a bith after all..).
The Argentinian system is not quite the same as the Dutch system. The first year that I am doing right now (called CBC, Ciclo Básico Común) is more or less an admission year, because a secondary school like "VWO", that automatically leads to university-admission, does not exist here. The CBC is the filter that separates the motivated, the talented and the die-hards (survivors of university bureaucracy) from the drop-outs. About 25% of CBC students will never start there studies. The system is quite scholastic, presence lists are kept and if you don't show up enough, you will fail your subject!! On the other hand, you pass a subject if you score an average of 6,5 on the 2 partial exams, in which case you don't have to take a final exam anymore in the exam period. So there I am, surrounded by 18-year-olds, for whom obviously some kind of correctional education has been deemed recommendable, and to whom the university does not dare to trust their own responsibility yet... I am very curious how my contacts with them will flow the coming weeks.
With my faculty in general I am more than happy! It's not very large or bulking with students, and located in a very green area of town, with cows and horses. At times a dog or cat walks freely into the lecture room and stretches itself lazily across the teacher's table (well, the cats at least) :) Quite relaxed really. Monday I also had to go to "Ciudad Universitaria" to get a document (needed for obtaining my visum at the other bureaucracy called Immigraciones), which is like the biggest campus of the UBA, with a lot of faculties. It was one unimaginable immense chaos!!!! Innumerable masses and masses of (CBC) students!!!!.... unbelievable. I was lucky to get my document the same day, the right lady (with the password to log into the Immigraciones system... huh??? my Spanish brother-in-arms-at-the-same-office-window and I wondered... if the UBA can log into the Immigraciones system, why for God's sake do we have to pay 25 pesos to obtain a document and go and show it at that same Immigraciones office???? can't we please do this electronically in this digital era?!!) happened to be present. Otherwise I would have had to return another day.. and I will be more than happy to avoid this domain the rest of my Academic carreer. To get out of there by bus was almost impossible... Long rows before the ticket counters of all bus lines, and then long thick rows to get onto any bus... Unbelievable that there are students who have to undergo this Via Dolorosa every single day...
I will not see my own fellow students anymore this week, the academic year starts in Semana Santa (the holy week before Easter) quite efficiently with half a week of holidays! (2nd Day of Easter like in Holland is not known here, but everyone is off on Thursday and Friday). My lectures of Thursday and Saturday are therefore cancelled. And I will, like every self-respecting inhabitant of Buenos Aires, seek refuge outside town. Tomorrow I will go biking with a friend and Friday I will go camping for 2 days in Tigre, the river delta, on a little island where the "Ecolodge" of a CouchSurfing friend will be our happy home. Everything lovely low-budget, the Casio already costed enough pennies (and will stay snugly and unused in it's case this weekend!!).
Wish you all a Happy Easter!!!!
Maandag ging om 5 uur de wekker.... even rennen om de bus van tien vóór te halen, om 6:40 uur was ik op de vakgroep. Een drukte van belang was het al! De eerste colleges komt natuurlijk iedereen, dus 't zat echt vol. De laatkomers moesten er een stoeltje bijslepen (zo eentje met een klaptafeltje aan de zijkant). De docente Wiskunde die ons van 7 tot 10 dient bezig te houden, schreef, na wat algemene uitleg over de opzet van de colleges en de examens, wat oefeningen op 't bord (omdat niemand nog het oefenboek had) die we onderling moesten proberen op te lossen. Deze waren bedoeld om wat zaken uit het voortgezet onderwijs te herhalen, een aantal basiszaken die iedereen zo uit z'n mouw moet kunnen schudden. Gelukkig ontdekte ik dat ik nog steeds wiskunde "kan"!! :) (al moet je me over een paar weken nog eens vragen om even de theorie omtrent logaritmen en differentiaalvergelijkingen uit te leggen, dat gaat me nog even boven m'n pet voor nu!). Het college zelf ging redelijk sloom, ik had het gevoel dat we wel 3x zoveel hadden kunnen doen! De pauze na anderhalf uur was echter meer dan welkom, de behoefte aan koffie inmiddels onverdraaglijk! Gelukkig is er een soort kiosk op de eerste verdieping van mijn faculteit, met heerlijke koffie, perfect op sterkte :). Na de les heb ik me in het gedrang voor de uitgeverij/kopieershop gewaagd en mijn eerste "boek" aangeschaft. Echte boeken koopt bijna niemand. Binnen de universiteit zijn een aantal kopieerkoningen actief, waar iedereen voor een paar pesos z'n vakliteratuur, oefenboeken, samenvattingen en uitgewerkte antwoorden bij elkaar scharrelt. Voor Wiskunde en Chemie in het Spaans heb ik toch maar in de buidel getast en het theorieboek aangeschaft, een hele investering van nog geen 20 euro!!
Vandaag (woensdag) dezelfde exercitie qua opstaan, in het donker de deur uit, rennen voor de bus, 40 minuten reizen, tien minuten/kwartiertje lopen en voor zevenen present, voor een sessie Chemie (van 7 tot 10 uur) en "Estado y Sociedad" (Argentijnse maatschappijleer, van 11 tot 13 uur). Bij Chemie had ik de koffie al een uur voor de pauze heel erg hard nodig (tja, dinsdagavond salsales...). En de docente maatschappijleer bleek een ultracynisch, machtswellustig dictator-heksje... dat even streng aan haar studentjes de regels uitlegde en duidelijk haar grenzen stelde. Ze vroeg vervolgens waar iedereen vandaan kwam, dus ik was meteen het meest exotische exemplaar van de dag en werd uitgehoord over het onderwijssysteem in Nederland. Oh, én gecomplimenteerd met mijn Spaans (en ze meende het ook nog! wie weet valt ze toch wel mee).
Het systeem hier werkt dus wat anders dan in Nederland. Het eerste jaar dat ik doe (genaamd CBC, Ciclo Básico Común) is eigenlijk een soort toelatingsjaar, want een VWO, dat automatisch tot toelating tot de universiteit leidt, kennen ze hier niet. Het CBC is het filter dat de gemotiveerden, getalenteerden en de volhouders (overlevers van de universitaire bureaucratie) scheidt van de afvallers. Zo'n 25% van de CBC studenten zal nooit aan hun studie beginnen. De aanpak is redelijk schools, er worden presentielijsten bijgehouden en als je te vaak niet verschijnt haal je het vak niet!! Anderzijds slaag je voor een vak als je voor de 2 deelexamens gemiddeld een 6,5 haalt, dan hoef je er in de examenperiode geen examen meer voor te doen. Daar zit ik dus tussen de 18-jarige jongens en meisjes, voor wie men een soort (her?)opvoedcursus blijkbaar raadzaam acht, aan wie men hun eigen verantwoordelijkheid nog niet durft toe te vertrouwen... Ik ben heel benieuwd hoe mijn contact met hen zal gaan lopen de komende weken.
Met mijn vakgroep ben ik verder erg gelukkig! Niet al te groot of massaal, en in een heel groen stuk van de stad, met koeien en paarden, af en toe een hond of kat die doodleuk de collegezaal binnen komt wandelen en zich prinsheerlijk op de docententafel uitstrekt (de katten dan) :) Redelijk gemoedelijk allemaal. Ik moest maandag ook nog voor een document (nodig voor mijn visum bij die andere bureaucratie genaamd Immigraciones) naar de "Ciudad Universitaria", zeg maar de grootste campus van de UBA met veel vakgroepen. Het was één grote immense chaos!!!! Wat een massa's en massa's (CBC) studenten!!!!.... ongelofelijk. Ik had geluk dat mijn document meteen gemaakt kon worden, de juiste dame (met het wachtwoord om in te loggen op het systeem van Immigraciones... huh??? vroegen mijn Spaanse bondgenoot-van-het-loket en ik ons af... als de UBA kan inloggen op het systeem van Immigraciones, waarom moeten wij dan in hemelsnaam 25 pesos betalen om een document te verkrijgen dat we daarna bij hetzelfde Immigraciones moeten gaan laten zien???? kunnen we de zaken niet gewoon elektronisch afhandelen in dit digitale tijdperk?!!) was toevallig aanwezig. Anders had ik nog een keer terug gemoeten en ik ga dit oord met alle liefde mijden de rest van mijn academische loopbaan. Om weg te komen met de bus was bijna onmogelijk... Lange rijen voor alle loketten van alle lijnen, en daarna dikke lange rijen om in te stappen... Ongelofelijk dat er studenten zijn die elke dag deze martelgang moeten ondergaan.
Mijn eigen collega studenten zal ik deze week niet meer zien, het collegejaar begint in Semana Santa (de heilige week voor Pasen) meteen goed met een halve week aan vrije daqen! (2e Paasdag kent Argentinië niet, maar iedereen heeft donderdag en vrijdag vrij). Mijn colleges van donderdag en zaterdag vervallen dus direct alweer. Net als iedereen in Buenos Aires, zal ik mijn heil buiten de stad zoeken. Morgen ga ik fietsen met een vriendin en daarna 2 dagen kamperen in Tigre, de rivierdelta, op een eilandje met daarop de "Ecolodge" van een bekende van CouchSurfing. Alles lekker low-budget, de Casio heeft al genoeg centjes gekost (en blijft dit weekend nog even ongebruikt in zijn doosje zitten!!).
Iedereen een Vrolijk Pasen gewenst!!!!
***********ENGLISH VERSION*************
The new schoolyear has begun!
The cute costume is lacking (the one you can see walking on the street everywhere here, chequered short skirt, a polo shirt and knee stockings) but I feel just like a schoolgirl in her first week of school... Yesterday I bought a calculator for the first time in 20 years! A shiny brandnew Casio that will chaperon me many hours while making my "homework". I also bought pristine clean notebooks, pens, and some other small stuff a human being needs to dedicate herself to the sublime sciences... I could barely withhold myself to get some multi-coloured stickers to decorate my agenda! The tension of former times however, at the start of a new school year, was failing completely. It was about time, I figured, to start what brought me here: my study!!!
Monday at 5 the alarm rang.... had to run to catch the ten-to-six, at 6:40 hours I arrived at my faculty. That was buzzing like a beehyve already and full of activity! The first classes everybody is present of course, so it was crowded. The late comers had to drag in extra seats (the ones with a little folding table on the side). The Mathematics teacher, who is supposed to occupy our time from 7 till 10, wrote, after some general remarks about the setup of the classes and exams, some exercises on the blackboard (since nobody bought the exercise book yet), that we had to try and solve together with our neighbours. They were meant to repeat some things from secondary school, some basics that everyone should be able to knock off without a blink of the eye. Fortunately I discovered that I can still "do" Maths!! :) (although you should ask me again in a few weeks to explain the theory of logarithms and differential equations, that's a little out of my league still!). The lecture itself went quite slow, I felt we could have done 3 times as much. The break after one and a half hour was more than welcome however, the need for coffee unbearable in the mean time! Fortunately there is a kind of kiosk on the first floor of my building, with delicious coffee, of a perfect flavour and strength :) After class I ventured into the crowd in front of the publisher/copy shop and bought my first "book". Hardly anyone buys real books. Within university some copy kings have established their reign, and everyone scratches for a few pesos their literature, exercise books, summaries and elaborated answerlists together at their little shops. For Mathematics and Chemistry in Spanish, I thought it wise to cough up some pennies and I decided to buy the theory books, quite an investment of nearly 20 euro's!!
Today (Wednesday) the same drill of getting up, leaving before dawn, running to catch the bus, 40 minutes travelling, ten/fifteen minutes walking and being present before 7, for a session of Chemistry (7 till 10 AM) and "Estado y Sociedad" (Argentinian social science, from 11 AM till 1 PM). At Chemistry class I was in desperate need for a good cup of coffee already an hour before the break (thanks to salsa class on Tuesday night...). And the social science teacher turned out to be an ultracynical, tyrannical dictator-witch... that explained quite strictly her rules to her silly students and clearly stated her limits. She started asking where everyone originally came from, I was of course the most exotic example of the day and got interrogated on the spot about the Dutch educational system. Oh, ánd got complimented on my Spanish (and she even meant it! maybe she is not such a bith after all..).
The Argentinian system is not quite the same as the Dutch system. The first year that I am doing right now (called CBC, Ciclo Básico Común) is more or less an admission year, because a secondary school like "VWO", that automatically leads to university-admission, does not exist here. The CBC is the filter that separates the motivated, the talented and the die-hards (survivors of university bureaucracy) from the drop-outs. About 25% of CBC students will never start there studies. The system is quite scholastic, presence lists are kept and if you don't show up enough, you will fail your subject!! On the other hand, you pass a subject if you score an average of 6,5 on the 2 partial exams, in which case you don't have to take a final exam anymore in the exam period. So there I am, surrounded by 18-year-olds, for whom obviously some kind of correctional education has been deemed recommendable, and to whom the university does not dare to trust their own responsibility yet... I am very curious how my contacts with them will flow the coming weeks.
With my faculty in general I am more than happy! It's not very large or bulking with students, and located in a very green area of town, with cows and horses. At times a dog or cat walks freely into the lecture room and stretches itself lazily across the teacher's table (well, the cats at least) :) Quite relaxed really. Monday I also had to go to "Ciudad Universitaria" to get a document (needed for obtaining my visum at the other bureaucracy called Immigraciones), which is like the biggest campus of the UBA, with a lot of faculties. It was one unimaginable immense chaos!!!! Innumerable masses and masses of (CBC) students!!!!.... unbelievable. I was lucky to get my document the same day, the right lady (with the password to log into the Immigraciones system... huh??? my Spanish brother-in-arms-at-the-same-office-window and I wondered... if the UBA can log into the Immigraciones system, why for God's sake do we have to pay 25 pesos to obtain a document and go and show it at that same Immigraciones office???? can't we please do this electronically in this digital era?!!) happened to be present. Otherwise I would have had to return another day.. and I will be more than happy to avoid this domain the rest of my Academic carreer. To get out of there by bus was almost impossible... Long rows before the ticket counters of all bus lines, and then long thick rows to get onto any bus... Unbelievable that there are students who have to undergo this Via Dolorosa every single day...
I will not see my own fellow students anymore this week, the academic year starts in Semana Santa (the holy week before Easter) quite efficiently with half a week of holidays! (2nd Day of Easter like in Holland is not known here, but everyone is off on Thursday and Friday). My lectures of Thursday and Saturday are therefore cancelled. And I will, like every self-respecting inhabitant of Buenos Aires, seek refuge outside town. Tomorrow I will go biking with a friend and Friday I will go camping for 2 days in Tigre, the river delta, on a little island where the "Ecolodge" of a CouchSurfing friend will be our happy home. Everything lovely low-budget, the Casio already costed enough pennies (and will stay snugly and unused in it's case this weekend!!).
Wish you all a Happy Easter!!!!
woensdag 3 maart 2010
De dans ontsprongen
6,2 op de schaal van Richter... gemeten 20 kilometer ten noorden van Salta, een prachtige stad in het noordwesten van Argentinië, waar Wynanda en ik de afgelopen week een kort doch avontuurlijk rondreisje maakten. Niet zo'n heftige klap als in Chili maar toch ook geen kinderachtig bevinkje... Zaterdag 27 februari, de dag waarop Chili zo zwaar getroffen werd, waren wij alweer terug in Buenos Aires. Liepen we zorgeloos rond te dolen op plaza Dorrego in San Telmo, en el Caminito in La Boca, om te kijken naar de kleurrijke tangodansers, rond te neuzen tussen alle oude snuisterijen en te genieten van een laatste zonnige vakantiedag. Niks gevoeld dus van het natuurgeweld, dat zovele slachtoffers gemaakt heeft....
De reis begon een week eerder al wel met een ander soort natuurgeweld. Precies op het moment dat we bepakt en berugzakt klaar stonden om naar de terminal in Retiro te gaan om de bus naar Salta te nemen, werden alle hemelsluizen opengezet en begon er een soort zondvloed op de stad neer te dalen (80 mm in 2 uur). Binnen de kortste keren stonden alle straten blank, op sommige plaatsen al gauw op zwemdiepte! We konden gelukkig snel een taxi krijgen op straat (een taxi bellen bleek onmogelijk, alle lijnen waren overbezet) en werden door een gezellig kletsende chauffeur netjes door het chaotische verkeer geloodsd en veilig afgezet op Retiro. De krant meldde de volgende dag: "overstromingen, stroomuitval en chaos: regen legt Buenos Aires lam". Een dag later zaten er nog steeds 20.000 mensen zonder stroom en braken er protesten uit. Inmiddels zaten wij echter al hoog en droog in het voorgebergte van de Andes....
Alwaar we de eerste 2 nachten in Salta al Couch-Surfend bij onze behulpzame gastheer Horacio verbleven. Een echte vrijgezel met een dito huishouden, dus we konden niet meteen bij hem op de stoep staan, hij moest nog "even een beetje opruimen". De troep moet enorm geweest zijn, bij het eerste welkom bleek zijn huis vol te staan met uitpuilende stapels en niet echt te blinken als dat van een zingende huisvrouw uit de Ajax-reclame! Maar goed, ons bedje was schoon en de sfeer was goed, en als je in de keuken niks aanraakt dan voel je niet hoe vies en plakkerig het is, toch?! Horacio vermeed dat zelf ook, nam ons mee uit eten en bleek in de gezelligste uitgaanswijk van de stad te wonen. Al teruglopend kwamen we langs alle restaurantjes met live muziek en dansshows en konden we zo nog wat folklore meepikken.
Na een dagje Salta met prachtig weer, kerken, pleinen, het historisch museum, het treinmuseum (de "tren a las nubes", de "trein naar de wolken" bleek helaas niet te rijden!!), de zondagse ambachtsmarkt (waar Wynanda een paar mooie souvenirs scoorde) en een tongstrelend wijntje (drink Torrontes uit die streek!!) met de nodige versnaperingen, besloten we de Argentijnse diner-tijd (22:00 à 23:00 uur) die avond maar te negeren en vroeg ons bed in te duiken, om de volgende dag ons "rondje zuid" te beginnen, in een door Horacio geregelde taxi richting Cachi.
En Cachi, chicos y chicas, Cachi is prachtig. Klein en rustig, niet alleen qua mensen en verkeer maar ook wegens het gebrek aan schreeuwerige reclame-uitingen, commerciële gevel-verminkingen, overbodige en lelijke lokborden. Er zit daar een heel verstandig iemand bij de gemeente die dergelijke zaken blijkbaar verboden heeft. In sommige Italiaanse dorpjes in Toscane zie je dat ook wel, het schept zo'n mooi rustig en esthetisch straatbeeld! Een plezier voor het oog dus, Cachi. Heerlijk om rond te slenteren, even een klimmetje naar de begraafplaats te doen (wat een plek voor de laatste rust!), in het park te liggen en te genieten van al het moois.
Het enige nadeel: je komt er niet weg!! (op zich helemaal niet erg :) maar soms wil een mens toch weer even verderop gaan kijken). Bussen rijden er wel, op sommige dagen van de week... naar een handjevol bestemmingen... we waren al gewaarschuwd dus al rondvragend probeerden we een taxi of een gids te vinden, die ons de volgende dag 165 km zuidelijker naar Cafayate kon brengen. Zonder dat het kapitalen ging kosten... Dat bleek inderdaad té lastig, maar rook naar avontuur! dus de dames reizigers besloten 's ochtends vol goede moed te gaan liften!! :) Helaas bleek al gauw dat er echt weinig verkeer de goeie kant op ging. Om 11:30 uur was er een bus naar Seclantas, anderhalf uur in de juiste richting. Perfect, het eerste stuk van de Valles Calchaquíes moest dan maar per bus, wat een geweldige rit tussen prachtige rotsformaties en kleurrijke bergen, met grote cactussen langs de weg. En dat voor maar 10 pesootjes per persoon. In Seclantas (nog kleiner en slaperiger dan Cachi) vonden we samen met een Argentijns stel gelukkig een pick-up, die ons tegen betaling wel een lift wilde geven naar Angastaco (iets groter en slaperiger), weer een stapje zuidelijker, vanwaar we de laatste etappe met de bus konden doen. Dat werd een woeste duivelsrit achter op de pick-up, met de wind in de haren, een brandende zon op de huid en een landschap dat alleen nog maar adembenemender werd, en ik in mijn wapperende rode Indiase sjaal zwevend van gelukzaligheid!!!
Eindelijk 's avonds ons einddoel Cafayate bereikt, ploften we moe maar zeer voldaan op onze schuimrubberen matrasjes van het hostal neer. Eten hebben we niet eens meer gedaan die avond, slapen des te meer! De volgende dag uiteraard een uitgebreid ontbijt om weer aan te sterken, we hadden nog een middagje mountainbiken voor de boeg. Fietsen gehuurd, kaartje mee en op naar de bodega's! Ons doel was de bodega San Pedro de Yacochuya, op 8 km van Cafayate. Goed te doen dachten we nog, voor onze Nederlandse benen, een afstandje van niks! De 8 km bleken echter "enigszins" bergopwaarts te liggen, wat uiteraard prachtige vergezichten opleverde, maar ook vlekken voor de ogen in de brandende zon, zodat we het laatste stuk maar met de fiets aan de hand omhoog geploegd hebben. Eenmaal boven werden we nadat we weer op adem gekomen waren, vriendelijk ontvangen en rondgeleid in de kleine bodega (20 hectare) die zeer exclusieve wijnen produceert. Zo duur, dat ze zelfs niet aan proeverijen doen! Dat is een populair toeristentripje in die streek, maar de busladingen dorstigen worden blijkbaar bij de andere bodega's met goedkoper druivennat gelaafd. Bergafwaarts nadien was uiteraard een makkie en een wijntje weer terug in town, vonden we zeer welverdiend! (nogmaals, drink Torrontes!!). Na een avondje souvenir shoppen en lekker eten, en nog een paar uur bussen door weer een ander spektakel-landschap (Quebrada de Cafayate) naar Salta was de volgende dag ons rondje zuid rond.
Zo vertrokken we dus, zeer tevreden met ons avontuur en nietsvermoedend de dag voor de grote klap weer uit dat betoverende stukje Argentinië. Zo ontsprongen we de dans. Zo kon Wynanda weer veilig terug naar Nederland en ik weer verder met mijn nuevo ritmo. Waarover binnenkort meer!!
(meer foto's zoals altijd op http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)
*******ENGLISH VERSION************
6,2 on the Richter scale... measured 20 kilometres north of Salta, a beautiful city in northwest Argentina, where Wynanda and I made a short though adventurous little roundtrip last week. Not such a heavy blow as in Chili but not a childish little trembling either... Saturday February 27th, the day that Chili got hit so hard, we were already back in Buenos Aires. Wandering around carelessly on plaza Dorrego in San Telmo, and el Caminito in La Boca, to watch the colourful tango dancers, to snoop around in the antique gadgets markets and to enjoy a last sunny holiday. Never even felt the smallest vibration therefore of nature's fierce violence, that made so many victims....
The trip began however a week before with it's own kind of nature's violence. Exactly at the moment that we were ready - all packed and backpacked - to leave for the terminal in Retiro to catch the bus to Salta, the floodgates of heaven were opened and some kind of deluge began pouring down on the city (80 mm in 2 hours). Within no time the streets were flooded, in some parts up to swimming depth rapidly!
Fortunately we could soon catch a taxi on the street (calling a taxi was impossible, all lines were busy) and the chatty driver piloted us neatly through the chaotic traffic and dropped us safely at Retiro. The newspaper reported the next day: "inundations, power cuts and chaos: rain paralyses Buenos Aires". One day later 20.000 people were still without electricity and some protest demonstrations broke out. By that time however, we were already high and dry in the Andean headlands....
Where we spend our first 2 nights in Salta Couch-Surfing at our helpful and friendly host Horacio's. A real single man with a ditto housekeeping, so we were not to appear on his doorstep immediately, he first had to clean up "a little bit". The mess must have been immense, at the first welcome his house turned out still to be full of bulging stacks of stuff and not really the shiny home of a singing housewife from the detergent commercials! But anyway, our bed was clean and the atmosphere was good, and if you don't touch anything in the kitchen you don't feel how dirty and sticky things are, do you?! Horacio avoided the same himself, took us out for dinner, and turned out to be living in the liveliest enterntainment district of town. Walking back after dinner we passed all the restaurants with live music and dance shows and got our share of the folklore this way.
After a day in Salta with the loveliest weather, churches, plazas, the historic museum, the old station/ train museum (the "tren a las nubes", the "train to the clouds" turned out to be out-of-service unfortunately!!), the Sunday artisan market (where Wynanda scored some nice souvenirs) and a tongue-caressing wine (drink Torrontes from that area!!) chaperoned by some delicious refreshments, we decided to ignore Argentinian mean dinner-time (22:00 à 23:00 hours) that night and dive into our bed early, to start our "south tour" the next day, in a taxi to Cachi, arranged for us by Horacio.
And Cachi, chicos y chicas, Cachi is marvellous. Small and quiet, not only regarding the amount of people and traffic but also for the complete lack of screaming advertisements, commercial façade- deformities, superfluous, ugly and blatant billboards. There must be a very smart person at the local townhall that obviously has forbidden these objects. In some small Italian villages in Tuscany you can observe the same, it creates such a nice, quiet and aesthetic street scene! A pleasure for the eye therefore, Cachi. Lovely place to stroll around, do a little climb to the cemetery (what a place to be buried!!), lie in the park and enjoy all the beauty.
The only disadvantage: you can not get away from there!! (not a problem at all :) but sometimes one wants to take a look a bit further on while travelling). Buses do ride, some days of the week... to a fistful of destinations... we already were warned and by asking around everywhere, tried to arrange a taxi or a guide, that could take us 165 km south to Cafayate the next day. Without exhausting our financial means completely... This turned out to be too tough, but smelled like adventure! so the ladies travellers full of bravery decided to go hitchhiking the next morning!! :) Unfortunately, there was really hardly any traffic going the right way... At 11:30 hours there was a bus to Seclantas, one and a half hour in the right direction. Perfect, the first part of the Valles Calchaquíes by bus then, what a fabulous ride in between gorgeous rock formations and colourful mountains, and with large cacti alongside the road. And all this entertainment for only 10 pesitos per person! In Seclantas (even smaller and sleepier than Cachi) we were lucky to find a pick-up, together with an Argentinian couple, that could take us on payment of a small compensation, a little more south to Angastaco (a little bigger and sleepier), where we could take a bus again for the last stage of our trip. That's how we embarked on this fierce and furious devil ride, wind in our hairs, burning sun on our skins and a landscape that became even more breathtaking and stunning, I sat on the back in my flappering red Indian shawl, floating of happiness and bliss!!!
Having reached our destination Cafayate that night, we dropped dead but very content on our little foam rubber matrasses at the hostal. We did not even have dinner anymore that night, we just slept a lot! The next day we took a large breakfast to reinforce ourselves, with an afternoon of mountainbiking on the menu. We rented the bikes, took a little map and headed for the bodegas! Our goal was the bodega San
Pedro de Yacochuya, 8 km from Cafayate. "Piece of cake" we thought, for our Dutch legs, just a small distance! The 8 km however were "slightly" uphill, which produced obviously stunning views, but also some dizziness with the burning sun over our heads, so we dragged the bikes up walking for the last stretch. Once at the bodega and after catching our breaths, we were received very friendly and guided around at the small bodega (20 hectares) that produces very exclusive wines. Expensive as they are, their wines are not even offered for wine tastings! Which is a popular tourist excursion in that area, but the bus loads of thirsty tourists are obviously being quenched with cheaper vine juice at the other bodegas. Downhill afterwards was of course a cinch, and back in town we considered a glass of wine a well-deserved treatment! (one more time, drink Torrontes!!). After a night of souvenir shopping and dining out, and some hours by bus through another spectacular landscape (Quebrada de Cafayate) to Salta, our south tour was done the next day.
And so we left, unsuspecting, that enchanting part of Argentina the day before the big blow, very satisfied with our adventures. We got away. Wynanda went back to the Netherlands safely and I went back to my nuevo ritmo. About which I should write more soon!!!
(more pictures as always on http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/)
Abonneren op:
Posts (Atom)
