De geur van aardbeien

Ik kan me de eerste keer dit seizoen nog haarscherp herinneren. Op weg naar het vliegveld Ezeiza, op weg naar thuishaven Nederland. Na een half uurtje backpacken laat ik me dankbaar op een stoel van lijn 8 zakken. Anderhalf uur Zuid-Amerikaanse toestanden voor de boeg. Genoeg tijd om de zelfkant van Buenos Aires weer eens onder ogen te zien: grauwe viaducten, krottenwijken, zwerfvuil in de bermen, stank en stof. Een in verregaande staat van ontmenselijking verkerende zwerver heeft zich op de vangrail genesteld, is er eens goed voor gaan zitten en eet met smaak van iets wat er uitziet als een soort vuilnis-feestbuffet. Versplinterde beelden wellicht vanuit een rijdende bus, maar vlijmscherpe splinters die de rauwe werkelijkheid op m'n netvlies krassen. En dan. Als bij toverslag de allesoverheersende, zoet-verleidelijke geur van verse aardbeien! Het contrast had niet groter kunnen zijn. Verrukt vliegen mijn ogen alle kanten op om te zien waar de bron is van dit brutaal bedwelmende parfum, ik vang nog net een glimp op van het verantwoordelijke fruitstalletje voor de bus weer verder rijdt, neem nog even een flinke snuif. De verrassende geursensatie doet me denken aan één van de prachtigste zinnen die ik dit jaar las (Riikka Pulkkinen, De Grens: vrouw wil zelfmoord plegen omdat ze beloofd heeft haar aan Alzheimer lijdende man op tijd uit zijn mistige wereld te verlossen, maar stelt het tijdstip telkens uit): "Niemand wil sterven als de aardbeien rijp zijn". Ik glimlach. Op de één of andere rare manier is het een troostrijke gedachte dat er aardbeien zullen zijn in Buenos Aires als ik over 14 dagen alweer terug zal komen uit Nederland.

Kilo's en kilo's aardbeien later loopt mijn tweede lente en mijn eerste academische jaar in Buenos Aires op zijn einde. Hoe vaak heeft die lieflijke lentegeur me nog weten te verleiden, die sensationele smaak me doen watertanden! De hoog opgetaste rode snoepfruitstapels verdwijnen zo langzamerhand uit het straatbeeld. Maken plaats voor perziken, nectarines en watermeloen. Op de fiets geen verrassende vleug aardbeiparfum meer, maar de indringende zwaar zoete geur van de zomer...




*****ENGLISH VERSION********

The scent of strawberries

I precisely remember the first time this season. On the way to Ezeiza airport, heading home to the Netherlands. After half an hour of backpacking I gratefully occupy a chair on line 8. South American scenes ahead for the coming one and a half hour. Enough time to face the seamy side of Buenos Aires again: gray viaducts, slums, littered roadsides, smells and dust. A tramp in advanced state of dehumanization has nestled himself on the guardrail, had himself a good sit down and is eating tastefully of what looks like a garbage-party buffet. Fragmented images perhaps from a moving bus, but razor-sharp splinters that scratch their image on my retina. And then. Like magic, the overwhelming, sweet-seductive scent of fresh strawberries! The contrast could not be greater. Delighted, my eyes fly in all directions to spot the source of this insolently intoxicating fragrance, I catch a glimpse of the responsible fruit stall before the bus starts moving again, take another deep snuff. The sudden aromatic sensation reminds me of the most beautiful sentence that I read this year (Riikka Pulkkinen, The Border: woman wants to commit suicide because she promised to redeem her husband who's suffering from Alzheimer's disease timely from his hazy world, but delaying the moment all the time): "Nobody wants to die if the strawberries are ripe." I smile. In some strange way it's a comforting thought that there will be strawberries in Buenos Aires when I will be returning from the Netherlands within 14 days.

Kilos and kilos of strawberries later, my second spring and first academic year in Buenos Aires are getting to an end. How often that lovely spring fragrance has been able to allure me, that sensational flavor to enchant me! The high red candyfruit piles are slowly disappearing from the streets. Making way for peaches, nectarines and watermelon. No more surprising hint of strawberry-perfume while biking, but the penetrating rich sweet smell of summer...