De bureaucratie de baas

Het is een prachtig gebouw, waar de "Dirección Nacional de Migraciones" van het "Ministerio del Interior" van de Republica Argentina zetelt. Werkelijk prachtig. Als je 's ochtends om 7 uur achteraan sluit in de rij die zich tot voorbij het hoofdgebouw uitstrekt heb je ál-le tijd om eens rustig op je gemak de details in je op te nemen. Vóór half negen, negen uur gebeurt er niet zoveel, dus neem vooral een boek mee voor als je uitgekeken bent op alle schoonheid, of koop gezellig een kopje koffie bij de venter die langs komt.

5 Keer ben ik er al geweest. Bij Immigraciones dus (dat bekt wat lekkerder dan dat hele verhaal van hierboven). Slechts 2 keer van de 5 ging ik voor niks, en de 5e keer had ik genoeg papierwerk verzameld om mijn visumaanvraag te doen. Inmiddels mag ik blijven en heb ik mijn toeristenstatus ingeruild voor een tijdelijke verblijfsstatus!! (klein feestje gegeven om het te vieren! :)). Als het goed is krijg ik vóór 12 juli 2010 mijn definitieve document en daarmee mijn studentenstatus voor 1 jaar. Elk jaar mag ik weer even terug naar Immigraciones voor een verlenging (en daarvoor hoef ik niet eens in de rij te gaan staan, jeuhh!!). Het was even volhouden en doorbijten, kwestie van geduld ook vooral, maar het is gelukt!

Even voor het juiste begrip. Het "voor niks gaan" moet je eerder beschouwen als een voorvereiste voor een succesvolle verdere afhandeling van zaken dan als een vervelende bijkomstigheid. Een strooptocht naar waardevolle informatie, dat is het! een uitgekiende (ahum) strategie, om te ontdekken op welk tijdstip je je eigenlijk had moeten melden, en vooral: bij wie je een nummertje moet gaan trekken en in welke rij je hoort te staan. Nooit overslaan dus, deze uiterst belangrijke stap (soms vragen mensen me wel eens wat ik toch in Buenos Aires allemaal deed voordat ik begon met studeren en werken. Nou, ehm, onder andere dit dus!).

De tweede keer - met de eerder opgedane wijsheid op zak - kwam ik bij Immigraciones voor een Argentijnse VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag), in het spaans: Certificado de Antecedentes Penales. En ik was niet de enige die dag... In de rij dus, en wachten. Vanaf 9 uur schuift de rij langzaam het gebouw binnen. Zodra je een nummer hebt, kun je de volgende rij in. Daar komt een ijverige ambtenaar (zo'n echte!! in de vorm van een rond kaal mannetje met een bril en plastic handschoentjes aan) af en toe even kijken of de wachtenden de juiste documentatie meegebracht hebben. Ha! dat schiet lekker op :) Ik heb gelukkig mijn NLe papierhandel goed op orde. Geboortecertificaat, VOG van Nederland, diploma's, paspoort. Allemaal netjes voorzien van een apostille (legalisatie) en in september/oktober al vertaald door een in Buenos Aires erkende vertaalster. En de vertalingen op hun beurt weer gelegaliseerd. En van alles kopietjes uiteraard, vooral veel kopietjes van alles. Daar zijn ze dol op. Maar er zijn minder gelukkigen in de rij. En de kopieermachine ter plekke (toch heel klantvriendelijk meegedacht) is al eeuwen stuk. Jammer, maar ik stoom lekker op in de vaart der visumzoekenden :)

Grappig effect als je dan eindelijk aan de beurt bent en als incidentele Europese (lees: dame met een niet-Boliviaans of -Peruaans uiterlijk) met een glimlach in je groene ogen (het hele gebeuren was een prachtig schouwspel waar ik als waarnemend deelnemer erg van genoot!) het kantoor binnen stapt en 4 ambtenaren (inclusief het dikke kale mannetje met bril) op een rijtje tegelijkertijd ziet opveren in hun stoel. In één oogopslag is het overduidelijk dat de jongste van het stel vastbesloten is om mij te mogen helpen. Na wat treuzelen met degene die op dat moment aan zijn bureau staat komt het (nou da's toevallig!!) zo uit dat ik de volgende ben wiens doopceel hij mag lichten. "Ooh, mijn sterrenbeeld is ook maagd" kwezelt hij me vertrouwelijk toe terwijl hij bijna teder mijn vingers één voor één op het scannertje drukt om mijn identiteit in het systeem te vereeuwigen. "Ach goshie", denk ik bij mezelf, "ik gun iedereen plezier in zijn werk dus lieg nog maar wat liefs en geniet vooral van deze "intieme" momenten samen... en geef me maar gauw het bewijsje dat ik betaald heb en een braaf meisje ben geweest!".

Die middag (extra betaald zelfs om dezelfde dag nog het document te krijgen - waarom eigenlijk?? de UBA zou uiteindelijk 29 maart (maar dat wist ik toen nog niet) pas met het laatste document over de brug komen, vanwaar deze haast begin februari?! Beginnersfout!) voor de 2e keer voor niks geweest. En ook goed voor niks dus, echt voor niks. Het systeem lag plat en mijn document kon niet uitgeprint worden. Geld terug? Klagen? Welnee. Daar kan toch niemand wat aan doen dat het systeem plat ligt? Gauw vergeten dus maar. In plaats daarvan samen met Marckus (Deense vriend die net in BsAs was en mee op sleeptouw) erg gelachen om het "India" spoorlijntje. Oftewel het 3e-wereld weggetje door het gras langs een spoorlijntje, om bij Immigraciones te komen (een regeringsgebouw waar dagelijks dus duizenden personen heen moeten...). Naast het spoorlijntje wordt allerhande huisvlijtig voedsel verkocht, en limonade, ijsjes, kartonnen mapjes om je papieren in te bewaren en pasfoto's (een wereldwonder op zich! zonder fotostudio in zicht! of lijken al die Bolivianen en Peruanen zo op elkaar dat ze een prefab fotootje kunnen kopen???). Verder hoef je slechts 2 wegen over te steken (zonder verkeerslichten voor uw en mijn veiligheid) op een punt waar deze snelweg worden/als snelweg eindigen en veel zwaar verkeer langs komt. Hilarisch bijna (totdat het een keer flink mis gaat). De tocht erheen beschouw ik dus maar als onderdeel van het Immigraciones-amusement dat het hooggeëerd publiek in ruime mate geboden wordt. Wat schetst mijn verbazing, dat bij mijn 5e bezoek onlangs (4e keer was het ophalen van het VOG document, dat de volgende dag wel geprint kon worden), er een ruim wandelpad (zeg maar gerust wandelboulevard!) naast de spoorlijn aangelegd bleek te zijn. Wat een vooruitgang, wat een civilizatie!! Nu nog een voetgangersverkeerslicht erbij en het wordt bijna deftig.

Sinds bezoekje nummer 4 had ik dus alles wat ik moest hebben, op dat ene UBA papiertje na. Dat was op de beloofde 29 maart direct in de pocket, dus hup! via internet een "turno" aangevraagd bij Immigraciones. Help!! 13 april is de eerstvolgende mogelijkheid, terwijl op 12 april mijn toeristenvisum verloopt. Spannend.... zal ik het land uitgezet worden? moet ik nog snel even naar Uruguay om 90 dagen bij te laten stempelen? Ik besluit het erop te wagen en ga bewapend met al mijn documenten, met stempels, legalisaties, apostilles, erkende vertalingen, pasfoto's, kopietjes (inclusief kopietjes van mijn HELE paspoort dus ook alle lege bladzijden!!) en een slordige 600 pesos de strijd aan. Het regent. Dubbele plastic zak om de documenten droog te houden. Handen al vol en ook nog een paraplu erbij. Er is geen rij, of in ieder geval niet één waar ik in moet :) Ik moet wel eerst een nummer, dat ik in ruil voor nog meer vingerafdrukken krijg. Van een doortastende dame deze keer, geen geflirt. Ze veegt met een doekje mijn vingers droog, scant, print en overhandigt me het resultaat. Op naar de ruimte van de ex-Mercosur onderdanen (Mercosur zijn alle buurlanden van Argentinië, ruim gedefinieerd). Er zitten mensen te wachten maar ik ben meteen aan de beurt. Ik schuif elk document dat gevraagd wordt met een brede glimlach onder het glas door. Het systeem gaat plat tijdens ons gesprek. Vriendinnetje Kathleen die me vergezelt maakt van de gelegenheid gebruik haar vragen te spuien, ze zit in een wat lastiger situatie. Ze wordt boos en verdrietig tegelijkertijd omdat de antwoorden tegenvallen. Maar dat heeft geen zin, de bureaucratie is de baas! De ambtenaar blijft correct en vriendelijk behulpzaam. En handelt gelukkig onverstoord al mijn papieren goed af! Hij stempelt en ordent en print dat het een lieve lust is! Ik geef antwoord op vragen, hoest nog meer documenten op, betaal mijn leges en teken braaf alles wat terug mijn kant op komt.

En dan, rapapa rapapa..... krijg ik van hem dat ene ultieme document overhandigd, mijn "Certificado de Residencia Precaria", kortgezegd: "precaria". Nog steeds een precaire toestand dus, mijn status in dit land. Een paar synoniemen in het spaans: onzeker, gebrekkig, instabiel, beperkt, onvoldoende, fragiel.... MAAR: genoeg om te mogen blijven!! en binnen 2,5 maand heb ik mijn "Documento Nacional de Identidad" oftewel mijn DNI, in de bus. Met een DNI gaan in Argentinië alle deuren voor je open, dan ben je pas iemand. Dan mag je wonen, werken, studeren, bankrekeningen openen, huizen kopen, het land verlaten én zomaar terugkomen, wat je maar wilt. Nog even niet te vroeg gejuicht, de klachtenprocedure krijg ik ook meteen uitgelegd van "onze" Immigraciones ambtenaar (Kathleen is inmiddels nog vaker bij hem geweest dus we hebben er een kameraadje bij), wat te doen als ik 12 juli mijn DNI nog niet ontvangen heb.... Ik heb inmiddels alle vertrouwen in het Immigraciones circus, de bureaucratie die op volle toeren draait, dat DNI ding komt wel. En zo niet, dan weet ik precies waar ik zijn moet, in de kleine rij bij dat ontzettend grote en prachtige gebouw!!


*********ENGLISH VERSION****************

Beating bureaucracy

It is a beautiful building, where the "Dirección Nacional de Migraciones" of the "Ministerio del Interior" of the Republica Argentina resides. Really magnificent. If you join the queue, that stretches far beyond the main building, around 7 o' clock in the morning, you can leisurely take all the time in the world to absorb the details. Before half past 8, 9 o'clock nothing really happens, so bring a book (in case you're ready sightseeing at some point in time), or buy a cup of coffee offered by one of the street vendors.

5 Times I have been there. At Immigraciones that is (the short version of the long story I mentioned above). Only 2 times out of 5 I came back empty-handed, and the 5th time I collected enough paperwork to be able to request my visum. In the mean time, I am allowed to stay, I have exchanged my tourist state for a temporary residency state!! (and threw a little party to celebrate :)). If all goes well, I will get the final document and therewith my student residency state for one year, before the 12th of July 2010. I will have the privilege to return to Immigraciones every year for a renewal (without standing in line, yeahh!!). It was a struggle and I had to hang in there, using all the patience I have, but I managed to pull through!

Just for your proper understanding. The "returning empty-handedly" should be seen more like a prerequisite for a successful further process than an irritating circumstance. A quest for priceless information, that's it! a clever (ahum) strategy, to find out at which time exactly you should have been present, and especially: at whom's desk you have to pull a number and where you are supposed to queue. Never ever skip this extremely important step therefore (sometimes people ask me how I have been occupying my time here in Buenos Aires before starting my study or job. Well, ehm, these kind of time-consuming things obviously!).

The second time - with the previously gained wisdom - I went to Immigraciones for an Argentinian Certificate of Good Character, in Spanish: Certificado de Antecedentes Penales. And I was not the only one that day... Queuing therefore, and waiting. At 9 o´clock the queue starts moving slowly into the building. As soon as you have obtained your number, you enter the next queue. Every now and then an industrious civil servant (a real caricature one! a roundly shaped bold little man with glasses and wearing plastic gloves) comes to see if the people waiting in line have brougth the proper documentation. Yes! now things get moving :) Fortunately I have arranged all my Dutch paperwork properly beforehand. Birth certificate, Dutch Good Character certificate, diplomas, passport. All neatly fitted with their own apostille (legal authentication) and in September/Oktober already translated by a Buenos Aires approved translator. And the translations in turn with their own attestation. And photocopies of the whole lot of course, a lot of photocopies of everything. They love photocopies. But there are less fortunate people in my queue. And the Xerox machine (still kind of a client friendly courtesy) is out of order. I wonder if it ever worked. Too bad, for them! I am progressing full steam in the course of the visum applicants :)

Such a funny effect - if finally your turn has come and you step as the occasional European lady (read: without Bolivian or Peruvian looks) with a smile in your green eyes (the whole happening was a great spectacle that I, as observing participant enjoyed very much!) into the office and you see 4 civil servants in a row (including the caricature) jump in their seats simultaneously. Completely clear in a split second that the youngest of the four is decided to be the one that may serve me. After some pretty deliberate lingering with the person being attended at his desk at that moment I (well what a coincidence!!) turn out to be the next one who's past he is allowed to lay bare. "Ooh, my sign is also Virgo" he tells me intimately while pressing almost tenderly my fingers one-by-one on the little scanner to immortalize my identity in the system. "Oh my dear", I think to myself, "I allow everyone to enjoy their workday so go ahead, tell me sweet little lies and enjoy these "intimate" moments... but now please just give me my receipt and he evidence that I have been a good girl!".

That afternoon (I even paid extra to have that document the same day - why did I do that for?? the UBA would not cough up the ultimate document until the 29th of March (which I did not know yet back then), so why the hurry beginning of February?! beginners mistake!) was the 2nd time I went for nothing. And for really nothing nada this time. The system was down and my document could not be printed. Money back? Complaint? Of course not. There is no one to blame right? for the system being down? So just forget about it. Instead, Marckus (Danish friend that had just arrived in BsAs and accompanied me that day) and me had a good laugh about the "India" railway-line. Or rather the 3rd-worldish trail, through the grass, alongside the railway tracks, to get to Immigraciones (a government building where daily thousands of people pass by...). Next to the tracks all kind of homemade food is being sold, lemonade, icecreams, cardboard files to keep your paperwork together and passport photos (which is already a miracle on its own merits! no photostudio in sight! or do all Bolivians and Peruvians look so much alike that they can buy a prefab photo???). For the rest you only have to cross 2 roads (without any traffic lights for your safety and mine) on a point where one becomes a highway and the other ends as such and a lot of heavy traffic is passing. It's almost hilarious (until some day things go extremely wrong...). I consider the whole journey as a part of the Immigraciones-amusement that is being so abundantly offered to the estimated audience. To my utmost amazement, I witnessed during my recent 5th and last visit (4th time was to get the Good Character document, that could be printed the next day), that a wide footpath (one could even name it an avenue!) had been constructed next to the railway line. Such progress, such civilisation!! Just one pedestrian traffic light more and it's almost stately.

Since visit number 4 I had my visum kit complete, except for that one little UBA paper. That last one was directly available on the promised day the 29th of March, so off you go! I requested a "turno" at Immigraciones via their website. Help!! the 13th of April was the first available option, while my tourist visum expired on the 12th. Living on the edge.... will I be deported? should I go to Uruguay quickly to have an extra 90 days stamped into my passport? I decided to risk it and went into battle, armed with all my documents, stamps, legalisations, apostilles, passport photos, photocopies (including copies of my WHOLE passport including the empty pages!!) and some 600 pesos. It rained that day. Double plastic bags to keep the documents dry. Hands already full and an umbrella extra to handle. There is no queue, at least not one I need to stand in :) I do need a number to begin the procedure. I get it in exchange for a photo and another set of fingerprints. A robust lady taking them this time, no virgo-flirting. She wipes my fingers dry with a little cloth, scans, prints and hands me the result. Off to the area for the ex-Mercosur inhabitants (Mercosur is the name for Argentina's neighbour countries, loosely defined). There are peolple waiting but it's my turn right away. I present every document that I am being asked for with a broad smile. The system goes down during our session. My friend Kathleen that accompanies me takes the opportunity to ask a load of questions, she finds herself in somewhat more complicated circumstances. She get's a bit upset as the answers are not completely as wished for. But that's no use, bureaucracy finally rules! The civil servant stays friendly correct and kindly helpful. And fortunately keeps handling undisturbed all my papers correctly! It's a feast for the eye to see him stamping and assorting and printing! I answer questions, dig up every possible document, pay my fees and sign righteously every piece of paper that comes back my way.

And then, rapapa rapapa..... (ruffle of drums!) I get the ultimate document handed to me, my "Certificado de Residencia Precaria", shortly: "precaria". Still a precarious situacion it is, that status of mine in this country. A few synonyms in Spanish: insecure, delicate, instable, limited, insufficient, fragile.... BUT: enough to be allowed to stay!! and within 2,5 months I will have my "Documento Nacional de Identidad" or DNI, in the mail. A DNI opens all doors in Argentina, with a DNI you áre somebody. It allows one to live, work, study, open bank accounts, buy houses, leave and re-enter the country as one pleases. But no cheering yet, the complaint procedure was explained to me at the same time by "our" Immigraciones officer (Kathleen has been there to see him a few times more so we got our own buddy there now): what to do if I have not received my DNI yet by the 12th of July.... Somehow I completely trust the Immigraciones circus by now, the bureaucracy that performs at full speed, the DNI thing will show up on my door mat. And well, if it doesn't, I know exactly where I should be, in that cute little queue in front of that awfully big and beautiful building!!