Dansen Leren Groeien

Dingen gebeuren wanneer de tijd er rijp voor is. Al hebben ze soms een duwtje in de rug nodig, of een ouderwetse schop onder de kont, al moet er wat schroom overwonnen worden, of wat moed verzameld; gebeuren gaan ze. Zo dwong ik mezelf de stoute schoenen aan te trekken toen een vriendin me onlangs uitnodigde voor een avondje milonga. Milonga’s! Vermaledijde dansoorden waar ik door mijn al mijn duistere tangodemonen geplaagd, van faalangst verwrongen, met het koude zweet op mijn rug duizend doden zal sterven.

“Joh, deze is buen de barrio”, verzekerde ze mij, een authentiek informeel buurtgebeuren. Vooruit dan maar. Vol goede moed togen we naar de plek des onheils, de milonga de la Uni (georganiseerd door CETBA, de Argentijnse tango-“universiteit”). Het geduchte danshol bleek een onschuldig ogende lagere school. In de gangen werden we aangekeken door kleurrijke tekeningen en ander vertederend kindervlijt. Tafeltjes en stoeltjes waren netjes aan de kant geschoven voor de beginnersles, muziek klonk uit de klaslokalen. De binnenplaats, overspannen met vlaggetjeslijnen in een dappere poging de hoge sterrenhemel af te schermen, was omgetoverd tot een enorme maar - dankzij de vlaggetjes - toch intieme dansvloer. In een hoek bracht een soort koek-en-zopie huisgemaakte versnaperingen en glaasjes prik aan de man. Dit alles van een hartverscheurende aandoenlijkheid die mijn laatste restje onzekerheid deed smelten.

Mijn vrees de tweekwartsmaat verleerd te zijn bleek ongegrond, mijn lichaam wist waarachtig nog hoe het moest. Zonder er verder bij na te denken stortte ik me vol vertrouwen in de armen van wie maar dansen wilde. Korte metten makend met mijn tangotrauma: op een avond liet een ervaren danser mij halverwege staan. Midden op de dansvloer! Ongehoord en onbeschoft, iedereen sprak er schande van. Dat je een tanda (ronde van 4 tango’s) niet afmaakt is tot daar aan toe, een slechte match zit in een klein hoekje. Maar eenmaal iemand uitverkoren, is het een kwestie van kiezen op elkaar en maximaal drie minuten imperfectie dulden, als het niveauverschil onoverbrugbaar is. Sindsdien leken alle passen me nodeloos ingewikkeld, de figuren ondoorgrondelijk, de muziek te melancholisch en van de omhelzing kreeg ik acuut een hernia. Voor sirtaki en salsa wilden mijn voetjes wel van de vloer, maar de tango was een gebed zonder eind.

Lichtjaren yoga later, nu houding en rug weer perfect functioneren en ik op vele manieren anders in mijn vel zit, is het kwartje ineens gevallen, het kunstje onder de knie. De tango is van een verzameling lastige danspasjes getransformeerd tot een razend interessant experiment, een gelukzalige aangelegenheid, een staat van persoonlijke groei. Ik dans intuïtief en maak me niet druk om moeilijke figuren. Mijn beperkingen ken ik, maar ze weerhouden me er niet van met volle teugen te genieten van mijn herwonnen bewegingsvrijheid. Als ik dans, houdt de wereld even op te bestaan en laat ik me met gesloten ogen meevoeren binnen de speelruimte van de muziek.

Dus nu is het hek van de dam. Ok, een beetje dan. Want tango is nachtwerk, en ik ben niet zo’n nachtdier. Stapje bij beetje breid ik mijn repertoire uit, met zorgvuldig geselecteerde locaties waar de sfeer me bevalt. De milonga de la Uni blijft favoriet. Toen we die bewuste avond wegliepen werd ons nageroepen: “volgende keer weer dames?”. Ik heb nog geen enkele maand gemist.